En niet om medische redenen. Ik heb adhd, mijn oudste zoon heeft autisme en bij mijn jongste wordt nu ook adhd vermoed.. Als ik hem zie ben ik er zeker van dat hij het heeft. En eerlijk gezegd is dat best pittig. Ik moet constant moeilijke beslissingen nemen over mijn zoons, ze krijgen begeleiding en therapieën. Ik start zelf ook met een nieuwe therapie na de zomer. Gelukkig hebben mijn zoons een goed stel hersens waardoor ze waarschijnlijk op gewoon onderwijs blijven voorlopig. We hebben een groot netwerk, stabiel huwelijk.. We zijn echt geen probleemgezin maar het is pittig. Ik heb de grote wens voor een derde, maar rationeel weet ik dat we er niet aan moeten beginnen. Ik heb het al zwaarder dan gemiddeld, de kans dat nmr 3 adhd heeft is 50% en autisme 25%.. Hoe laat ik het los? Voor mij voelt het als een gemis, een soort rouw proces. Hoe ga ik hiermee om?
Door wie wordt het afgeraden? Hoe oud ben je? Zou je het niet nog een paar jaar los kunnen laten en er dan over beslissen?
Door Ggz. De kans op nog een kind met diagnose is groot en zij zien duidelijk dat grotere gezinnen met meer gezinsleden met diagnose eerder in de soep draaien. Daarnaast zitten in mijn familie heel veel Tweelingen, in het ergste geval krijg ik twee kinderen erbij met een beperking.
Ik herken je gevoel. Ik heb de keuze gemaakt om nu vanuit wat ik wel heb te kijken en niet naar wat ik niet heb. Dat klinkt makkelijk, maar is ook een proces geweest. Wij zijn verminderd vruchtbaar. In 2012 kregen we in het ziekenhuis te horen dat we meteen door mochten naar ICSI. En toen bleek ik opeens zwanger. Dolblij natuurlijk, tot ik bloedverlies kreeg en alles leek te wijzen op een miskraam. Na veel echo's en stress bleek ik zwanger van een een-eiige tweeling waarvan 1 een miskraam was. De hele zwangerschap was getekend door stress. Na de bevalling en goede kraamtijd kwam een periode van slecht aankomen, veel huilen en weinig slapen. Sinds een paar maanden gaat het pas wat beter. En dus kwam de wens voor een derde weer heel hard omhoog. Samen met het immense verdriet om de miskraam en het kindje wat er niet meer was. We hebben de keus gemaakt niet nog een derde te proberen. Een tijd lang hebben we overwogen om gewoon te kijken wat er zou gebeuren, maar ik merkte dat ik toch elke maand ontzettend gestresst was ten tijde van mijn menstruatie. En dat ik elke maand tussen hoop en angst leefde. Daarnaast is onze financiële situatie minder rooskleurig dan gehoopt en heeft onze relatie zwaar te lijden gehad onder de moeilijke tijden. Redenen te over dus om niet voor een derde te gaan. De voornaamste keuze was echter voor de kinderen. Hoewel ze beiden (zeer waarschijnlijk) dolblij zouden worden van een broertje of zusje, het zou nooit mogelijk zijn dat ze niet alle stress meekrijgen. En dus kiezen we voor rust. Zodat zij krijgen waar ze recht op hebben. Vanochtend heb ik dus controle gehad of mijn spiraaltje goed zit. Het is niet definitief, maar geeft ons allen de ruimte om afscheid te nemen van de wens en volledig te genieten van het nu. Lang verhaal, maar wat ik duidelijk wil maken, soms kies je uit liefde voor jezelf en je kinderen voor het niet inwilligen van je wens. Dat doet pijn, maar is uit liefde gemaakt.
een vriendin van mij heeft een dochter van 18 met ADD die inmiddels ook al moeder is en samenwoont een zoon van bijna 11 die hersenvliesontsteking heeft gehad en autisme en ADHD. Een zoon van 9 met ADD Een zoon van 7 die ook hersenvliesontsteking heeft gehad, daardoor doof is en ook hij heeft autisme. En toen kwam er ook nog onverwacht een dochter die nu 5 is. Krijgen heel veel begeleiding thuis Afgelopen jaar is ze compleet ingestort, depressief en burnout. ze is nu al 14 weken opgenomen en gaat binnenkort naar huis met heel veel begeleiding Zoveel stoornissen in een huis is heel zwaar en je moet dus behoorlijk sterk in je schoenen staan om dat aan te kunnen.
Femkes, het is inderdaad kiezen uit liefde voor je kinderen. En uit liefde voor jezelf. Het is goed om blij te zijn met wat je hebt en daarop te focussen, helaas voel ik dat nog niet zo. Dat moet nog komen. Chrystal dat is mijn schrikbeeld! En dan heb ik zelf ook nog een stoornis. Maar jouw reactie is heel nuttig: even wat realiteit!!
Ik kom uit een gezin met 8 kinderen. Waarvan er bij 3 de diagnose pdd-nos (vorm van autisme) is gesteld en waarschijnlijk heb ik nog 2 broertjes die het ook hebben, maar zij zijn nog te jong om dat goed vast te kunnen stellen. Mn moeder heeft het vaak erg zwaar gehad, maar het is altijd goed gegaan. Ze is ook heel sterk. Het kan dus ook gewoon goed gaan. Maar het is wel een lastige beslissing
Ja het is heel lastig. Mochten we er toch voor gaan dan op zijn vroegst pas volgend jaar dus we hebben nog even, maar soms denk ik dat het meer rust geeft om het af te sluiten..
Je hoeft niet van de een op de andere dag in het reine ermee te zijn. Dit is ook gewoon heel moeilijk. Sterker nog, toen ik bij de huisarts zat wilde een deel van mij zeggen, haal er maar weer uit. Maar het accepteren van de pijn is ook onderdeel van het proces. Geef jezelf in ieder geval nu even rust.
Bij ons heeft de oudste autisme en de middelste ADHD, een angststoornis en een beneden gemiddeld niveau. De jongste heeft hoogstwaarschijnlijk niks, waar ik heel blij mee ben. Het is zwaar maar ik vraag me af als we geen derde hadden gekregen of het minder zwaar was geweest, ik denk het niet.
Ik vraag me af of het geluk van het hebben van een derde kind opweegt tegen wat je dit gaat kosten. Zelf heb ik me bij de keuze voor iedere zwangerschap afgevraagd of ik, opgeteld bij mijn huidige gezin, de zorg voor een (in het slechtste geval) gehandicapt kind aan zou kunnen EN dan ook nog een voldoende energie etc zou hebben voor m'n andere kinderen. Het antwoord op die vraag is bepalend geweest. Je schrijft dat je zelf ook ADHD hebt en behanding gaat krijgen.. Dan lijkt het mij vooral erg zwaar om nog een derde te krijgen.. Ik vind hèt verdrietig voor je hoor. En knap dat je er zo bewust mee omgaat. Dit besluit is een proces.. Misschien besef je over een jaar ineens dat je het besluit toch al genomen hebt. Of niet natuurlijk. Als 1986 je geboortejaar is, kan je er natuurlijk nog voor kiezen om het weer te gaan proberen als je jongste naar school is.
Dat is over 3 maanden al Disaro, dat kan ook natuurlijk, dat een derde niks heeft. Maar dan kan ik niet vanuit gaan aangezien alleen adhd al 50% kans is. En als de derde ook wat heeft tikt dat natuurlijk wel aan. Wat fijn dat jouw derde niks heeft! Maja, in principe hebben we nog 10 jaar ja, dat scheelt. Maar mijn adhd blijft natuurlijk en dat zorgt dat ik slecht tegen chaos kan. Dat zal altijd zo zijn
Ik denk dat je moet afvragen of het krijgen van een derde kindje, echt een meerwaarde zal zijn voor je andere 2 kinderen. Ik denk dat je ook moet beseffen dat je er nu voor je 2 schatjes, helemaal kunt zijn. Ze zullen jou hard nodig hebben!!! Nu kun je ze je al je liefde en support geven, wanneer je een derde (of misschien wel tweeling) krijgt, zul je toch je aandacht moeten verdelen. Nu zijn ze nog thuis, straks krijg je school, clubs, zwemles, vriendjes die komen spelen, of je moet je kindjes ophalen/ brengen naar vriendjes... en dat keer 2. Bij een derde is dat dus x 3 en bij een tweeling..... nou ja je snapt het wel. Wil je dat? Ik heb zelf geen ADHD, maar dit weegt voor mij wel heel erg mee of we wel of niet voor een 3e gaan. Ik hou van rust in mijn hoofd en overzicht. Anders raak ik snel gestresst en ben ik geen leuke moeder vind ik zelf. Ik denkt dat 2 voor mij beter te overzien is. Aan jou om na te denken hoe dat voor jou is!? En natuurlijk blijven baby's super leuk!!!! Maar er komen ook weer heel veel andere leuke fases bij je 2 schatjes die je hebt. En die baby blijft geen baby, sterker nog, die baby tijd vliegt bij een derde nog weer sneller voorbij dan bij een eerste of tweede.
Zoals je zelf ook zegt: uit liefde voor jezelf en voor de andere twee kinderen (en je man!!) is heter verkeerd om het los te laten.
De kogel is ook echt door de kerk, ik heb de implanon dus en we gaan informeren voor sterilisatie bij ml. Jullie antwoorden en de pbtjes die ik heb gekregen helpen wel! Jullie hebben zo ontzettend gelijk en gelukkig zal ik nog tante worden in de toekomst (hopelijk toch wel een keer of vier) dus ik kan wel baby knuffelen als de behoefte heel groot wordt. mijn man en ik praten nu veel over de voordelen... we hebben een goed ritme nu, we zullen onze wensen (reizen met de kinderen als ze wat groter zijn bijv) nu makkelijker kunnen vervullen dan wanneer er nog een derde zou komen. Onze oudste kan ondanks zijn autisme met wat voorbereiding alles doen wat hij wil dus dat beperkt ons niet zo heel erg.. ik wil niet het risico lopen dat dat bij een derde (en evt vierde bij een tweeling) wel zo zou zijn. bedankt in ieder geval. Ik probeer me te richten op de toekomst, op mijn heerlijke mannen en de babyboom die in mijn familie eraan komt. Met pijn en moeite, maar liever dat dan mezelf mogelijk over de kop draaien met een baby erbij..