Ik zou ook niet willen dat mijn partner thuis was fulltime dan wordt hij heel vervelend. Hij is vorig jaar een maand thuis geweest. Vreselijk!!
Nou ik ken wel meer mensen voor wie het thuis zijn fulltime niks is...die worden er ook kribbig van. Maar die zeggen dat over zichzelf...ik vind het best apart klinken als je dat over iemand anders zegt...maar dat kan aan mij liggen. Mijn man moet echt niet zeggen dat HIJ niet wil dat IK thuis blijf...laat mij dat maar lekker voor mijzelf bepalen.
Als het echt moet wel. Al wordt het dan heel erg rekenen, uitkijken en skippen. Ik heb overigens 3 jaar thuis gezeten (ziekte & handicap) en ik werd gek, zwaar depressief en voelde me overbodig. Elke dag was een gevecht. Nooit meer! Na een half jaar terug aan 't werk kon ik de anti-depressiva afbouwen en buiten smijten. Mijn man heeft overigens het verschil ook héél duidelijk gemerkt. En die was toch ook dolblij dat ik terug aan 't werk was en dat ik terug iets om handen had. Overigens wil ik nooit never compleet van een partner zijn centen afhankelijk zijn. Hier zou het dus in eerste instantie mijn eigen spaargeld zijn dat eraan gaat. Want ik sta erop "mijn deel" in 't huishouden te betalen en niet te gaan bedelen bij hem. Teveel zien verkeerd gaan in mijn omgeving met vrouwen die afhankelijk zijn van de centen van manlief. Geen kant op kunnen als het toch misloopt (want alle spaarcenten zijn van man - hij werkt er tenslotte voor), voor elke cent verantwoording moeten afleggen, continu te horen krijgen "het is wel mijn geld", ... Nee, dank je! Het liefst verdien ik dus toch echt mijn eigen centen.
Als mijn baan wegvalt kan het misschien nét maar dan is het wel krap en kunnen we niet meer sparen. Ik heb het hoofdinkomen. Als mijn man zijn baan wegvalt moet het lukken maar ook dan kunnen we zeker niet blijven doen wat we nu allemaal doen. Overigens ben ik vorig jaar even werkloos geweest. Nu ben ik niet zo bang voor werkloosheid want ook in crisis heb ik steeds makkelijk een nieuwe baan gevonden. Maar wij hebben wel gespaard om een bepaalde periode even zonder inkomen te kunnen.
Nou als ik zo'n vent had zou ik er misschien ook anders over denken, maar hier is alles van ons samen hoor en alhoewel hij heel wat meer verdient dan ik krijg ik nooit commentaar, zou ik ook niet accepteren. En bedelen om geld, wat een onzin, we hebben gewoon 1 rekening met 2 pasjes en het spaargeld wat wordt oogebouwd is gewoon van ons samen.
Gelukkig ervaren wij het totaal anders met 1 werkende en 1 niet-werkende. Dat is onze gezamenlijke beslissing geweest, alles wat binnenkomt is van ons, spaargeld is van ons samen en verantwoording afleggen of bedelen om geld: gelukkig niet zeg. Wat een nare relatie moet je dan hebben! Wij zijn ondanks onze verschillende rollen toch echt helemaal gelijkwaardig aan elkaar in deze relatie. Er is gewoonweg geen jou en mij wat geld betreft. Nooit geweest ook, maar wij hebben geen geldverslindende hobby's en zijn het eigenlijk altijd wel eens over uitgaven ed, dus dat werkt ook wel mee. Wij kozen gezamenlijk heel bewust voor deze constructie en hebben elkaar daar dus ook bij nodig. Voel ik me niet minder door en hij niet meer. Zonder mij kon hij niet op deze manier zijn baan uitvoeren en ik kon zonder hem nu niet mijn studie volgen gecombineerd met de zorg voor onze kinderen.
Wij leven van 1 salaris (de mijne) en het lukt wel maar het is eigenlijk net niet genoeg. Maar we zouden beter kunnen doen met boodschappen enzo maar het lukt ons nooit. Soms haal ik ook van mijn spaarrekening.
Nou precies, als je samen een gezin bent is alles van je samen zowel geld als spullen! Ben wel blij dat wij er niet zo over denken.. Dan zou ik geen eten (lees iets lekkers) meer durven kopen van 'het geld van mijn man'...
Hier precies zo! En het werkt voor ons ook heeeeel erg goed Ik hoop begin 2016 weer te kunnen werken voor een paar uurtjes in de week om er even uit te wezen, zit sinds voorjaar 2013 bij huis en merk dat ik toe ben aan meer. Dat geld wat ik dan verdien is dan ook echt niet van mij, maar gewoon van ons. We zullen dan leven van mijn loon en de pinpas van mijn man eigenlijk niet gaan gebruiken (vaste lasten gaan daar wel automatische vanaf). Wij werken ook allebei en hebben wel wat in moeten leveren doordat we er samen voor gekozen hebben dat ik thuis zou zijn voor de kids. We hebben het er vaak over dat we denken; waar is al dat geld gebleven wat wij toen hadden? We sparen nu veel meer terwijl we een aantal honderden euro's minder hebben dan in onze beste tijden. Ongemerkt zijn we veel zuiniger gaan leven en gelukkiger dan ooit
Bij ons zou het gaan met mijn mans loon. Tenminste zover we het uitgerekend hebben. De komende maanden gaan wij proberen om op één loon te leven. Ik ben nu namelijk zwanger van onze derde en de combinatie onregelmatig werken met twee kinderen was al zwaar, ook wat betreft oppas regelen elke keer weer. Dus hopelijk kunnen we het inderdaad redden met één loon en kan ik na mijn verlof stoppen met werken om fulltime bij de kinderen te zijn. Over een paar jaar kunnen we dan altijd weer verder kijken.
Mijn eigen moeder kon niet scheiden omdat alle centen van mijn vader zijn. Al haar eigen spaargeld is er door de jaren heen doorgegaan aan logische dingen die mijn vader "totaal onnodig" vond. Ze is doodongelukkig, maar heeft er zich 10 jaar geleden bij neergelegd dat ze voor de rest van haar leven aan mijn vader hangt (ze is intussen 63, ze zal nagenoeg geen cent eigen pensioen hebben dus). Mijn vader heeft zijn eigen zaak en mijn moeder helpt daar dus mee. De - korte - periodes dat ze zelf heeft gewerkt, stak ze overigens zowat elke cent die ze verdiende in de huishoudpot of betaalde dingen voor ons die mijn vader overbodig vond. (Mijn vader vond het overigens ook onzinnig dat ze buitenshuis werkte. Hij heeft altijd alles gedaan om dat tegen te werken. Ze heeft dat dus maar een aantal jaar gedaan. En het is ook gewoon quasi niet combineerbaar met de winkel van mijn vader. Tenzij mijn moeder zou gaan werken om haar loon + extra door te betalen aan hulp in de winkel.) Ze is niet de enige in mijn omgeving die zo afhankelijk is en niet weg kan (zonder in de bijstand te belanden). Mijn moeder beschikt "vrij" over de rekening van mijn vader. Maar bij elk kledingstuk "te veel" (in zijn ogen) klaagt hij. Bij elke doodsimpele supermarktrekening klaagt hij. Bij elke factuur die mijn moeder betaalt klaagt hij. Altijd zeurt hij dat het geld "voor later" is. En dat het wel zijn geld is dat zij uitgeeft. En wat er gespaard wordt, gaat dus naar zijn spaarrekening. Ik heb 1 les geleerd uit die situaties: Ik zal NOOIT compleet van een man zijn centen afhankelijk zijn. En onze centen zullen ook NOOIT op 1 hoop belanden. Ik wil mijn eigen keuzes kunnen maken met mijn geld (als ik morgen zin zou hebben in peperdure schoenen of duur eten ...). En mijn man mag ook kopen wat ie wil met zijn geld. Zolang we bijvoorbeeld maar niet alle geld vergokken. (Voor vaste kosten is er een gemeenschappelijke rekening. Waar we als die bijna leeg is allebei geld op storten.) Ik hoop overigens dat ons huwelijk voor eeuwig is. Maar als dat niet zo is, wil ik zelf iets kunnen gaan huren. (Hier in België is sociale huur een ramp. Hier is ongeveer 95 % private markt. En "toeslagen" krijg je hier nagenoeg niet. Partneralimentatie is al helemaal onbestaand.)
Amen! Op een vent die zou roepen: "tis wel mijn geld" zou ik direct afgeknapt zijn en niet eens een gezin mee willen. Doeiii daar is het gat van de deur...wij verdelen alles prima...doordat ik thuis ben hoeft hij heel veel niet.
Kaboutermeis, ik begrijp wat je bedoelt. Ik zie dit in mijn dagelijkse werk. Stellen die uit elkaar gaan. Voorbeeld: en/of bankrekening hebben, 1 haalt de rekening leeg en de ander heeft niets. En ja, dit zijn ook stellen waarbij dit nooit zou gebeuren. En toch gebeurt het meer dan iedereen denkt.
Als mijn inkomen weg zou vallen, dan zouden we het nog makkelijk kunnen redden op mijn mans inkomen. Als zijn inkomen weg zou vallen en op mijn inkomen zouden moeten leven, dan moeten we flink bezuinigen.
Mijn moeder heeft pas ontslag genomen toen ze al zwanger was van mij. Nu 31 jaar geleden. Ze wist dus helemaal niet dat mijn vader zich zo idioot ging gedragen. Het is overigens niet het geld hoor, waarom ze wil scheiden (dat komt er gewoon bij als extra). Het is zijn hele gedrag en gedoe en heel de tijd geruzie al meer dan 25 jaar lang. 6 maanden is ze tijdelijk weggeweest van hem toen ik een jaar of 12 was. De 6 gelukkigste maanden uit mijn jeugd. Eindelijk geen ruzie meer en een gelukkige moeder. Helaas beloofde mijn vader weer 100 dingen ("hij ging veranderen" en "hij ging dit" en "hij ging dat") en is ze in de val gelopen en teruggegaan. Bovendien kwam ze in haar ééntje met een huurhuis, een onderbetaalde job en 2 kinderen nauwelijks rond. Een tweede keer vertrekt ze niet meer. Ook al dus omdat ze nu door haar leeftijd gewoon niet meer aan werk zou raken en nagenoeg geen cent pensioen heeft. En omdat haar familie - die bij de tijdelijke scheiding zwaar heeft geholpen - haar niet meer steunt.
Het is hier niet het geval, maar als het wel zo zou zijn dan zou ik er nog niet over peinzen om m'n baan op te zeggen. Lekker bij de kindjes thuis blijven is niet mijn droom. Natuurlijk wil ik ze zoveel mogelijk zien, maar alleen maar thuis zijn is niets voor mij en ik heb ook echt tijd zonder kinderen nodig. Ik vind het heerlijk om te werken, ik ben goed in mijn werk en haal er veel voldoening uit. Dat laadt me op en daardoor ben ik een leukere moeder. Sterker nog, per volgend jaar ga ik meer werken en wil ik weer een opleiding doen. Mijn man gaat dan een dag minder werken. Ik zal wel ontaard zijn, maar ik ben er heel blij mee en m'n man ook
Ik heb het zo vaak gehoord. Mijn tante moet bijvoorbeeld 2 weken voor ze thuis vertrok met een andere man en de rekening leegmaakte over haar en mijn oom en plein public gezegd "Nee, wij maken nooit ruzie en blijven eeuwig samen". 2 weken later bleek dus dat ze al meer dan een half jaar een affaire had, al 3 maanden plannen aan 't maken was om te vertrekken en met die vent te gaan samenwonen, ... en er dus ook met alle gemeenschappelijke centen van door was. Of ... ik dacht dat we in 2015 leefden, maar ik heb echt de laatste jaren vrienden en kennissen zien strugglen omdat hun man het niet nodig vond om huishoudgeld over te houden. Alle huishoudgeld en gemeenschappelijke geld ging zonder overleg op aan eigen pleziertjes want "ik heb er toch voor gewerkt". Met welk geld ze gingen eten (als de partner dat dan vroeg)? "Tja, we bedelen wel af dat we bij uw ouders mogen eten deze maand." Of "Tja, dan zijn de rekeningen maar 2 maand te laat betaald."