Tja, beetje raar misschien gezien mijn oudste 2 al ruim en breed op de basisschool zitten, maar ik zit er sterk over te denken om te stoppen met werken. Eerst was het financieel gewoon geen optie, nu zou het wel kunnen, maar ik vind het doodeng om die beslissing te nemen, wetende dat de banen niet voor het oprapen liggen mocht het niet bevallen. Wat zijn de voordelen en de nadelen? Valt het tegen een stap terug te moeten doen financieel? Als wij geen opvangkosten meer hebben scheelt het "maar" 600 euro, dus dat valt mee, maar het is toch weer 600 euro.. Wij komen er beiden niet uit, mijn man vindt het helemaal prima, maar die staat nooit stil bij de "wat-als-gevallen" zoals ik het noem haha. Ik maak mij altijd druk om dingen die eventueel kunnen gebeuren. Bijvoorbeeld wat als mijn man zijn baan kwijtraakt, kunnen we het dan nog steeds wel redden in de WW (betwijfel ik namelijk). De kans is wel groot dat hij weer snel werk heeft, maar ja, doemdenker als ik ben. Dus hoor ik graag jullie ervaringen. Ik ben er ook een beetje aan gewend alles te kunnen kopen wat ik leuk vind, maar dat kan dan uiteraard niet langer..
"Maar" 600 euro...??? Ik vind 600 euro (heel) veel geld. Natuurlijk heb ik geen idee wat er overblijft, misschien is het voor jullie een stuk minder dan het voor mij is, maar ik zou berekenen wat dat bedrag minder concreet inhoud. Kunnen jullie dan nog extra dingen doen? Kunnen jullie nog op vakantie? Wat als de auto of de wasmachine kapot gaat? Kunnen de kinderen blijven sporten (als ze dat doen natuurlijk )? Enz. En ik zou inderdaad uitrekenen of je het een tijdje vol zou kunnen houden op spaargeld en ww als je man zijn baan kwijtraakt ed. En mijn eigen ervaring: voor mij geeft geen baan hebben me heel veel onrust. Ik ben op zoek naar een baan en die liggen inderdaad niet voor het oprapen. Als ik er echt voor zou kiezen thuis te blijven, dan denk ik dat ik wel meer rust zou hebben, want dan hoeft een nieuwe baan vinden immers niet.
Ik vind een eigen inkomen hebben heel belangrijk. Het komt op dit moment wel allemaal op dezelfde rekening, maar ik heb tenminste een eigen inkomen, een eigen baan, en ik bouw een eigen pensioen en andere voordelen op. En uiteraard ga ik ervan uit dat we altijd samenblijven. Maar ik ben realistisch genoeg om te weten dat dat nooit zeker is. En ik wil het mezelf en mijn kinderen niet aandoen om dan in armoede te vallen. Iets wat helaas nog steeds heel veel alleenstaande moeders gebeurt. Dus voor mij is het niet enkel een verhaal op korte termijn, maar zeker ook een toekomstperspectief.
Als ik stop kunnen we alle extra dingen nog blijven doen, sparen, sporten, vakantie (alleen geen 3 keer meer waarschijnlijk) en houden we nog zo'n 400 euro over per maand voor kleding/kapper/leuke dingen/cadeautjes. Op WW en spaargeld moet zeker wel een jaar of wat lukken. Het hebben van een eigen inkomen vind ik (hoe niet modern dat misschien ook is) totaal niet belangrijk. Mijn man en ik wonen nu 10 jaar samen en sinds het begin doen wij alles samen, zo heb ik een groot deel van zijn studie bekostigd omdat ik toen al fulltime werkte en nu verdient hij meer, maar ik zie dat gewoon als "ons geld". Nooit zeker dat we samenblijven, klopt, maar dat is niet waar ik vanuit wil gaan. Toch is dat wel iets wat ik meeneem in mijn overweging, want zeg nooit nooit. Nu vertrouw ik mijn man er wel op dat hij ons dan niet zomaar in de steek laat, hij zal er sowieso altijd voor zorgen dat zijn kinderen niets te kort komen.
Oh enne, tuurlijk vind ik 600 euro ook veel geld om in terug te vallen en alhoewel ik weet dat je naar beide salarissen moet kijken, heb ik momenteel het gevoel dat ik 3 dagen werk voor 600 euro en ik heb nu niet meer bepaald naar mijn zin op het werk.
tja hier is het met zijn 4en straks dik aanpoten met een schrammel loontje van maar 1350 netto... (daarvoor begon ik niet eens met werken vroeger...) maar voor de komende 2 jaar redden we het wel (zonder spaargeld) met wat bijklussen hier en daar. daarna hoop ik wel weer te gaan werken. want ook al is het een 'fijne luxe', maar elke euro omdraaien is best zwaar... maar goed, zogezegd, het hoeft natuurlijk niet voor altijd te zijn. daarnaast zijn er zat dingen te doen als je thuismoeder bent (en vervelen doe je je echt niet snel ) kijk alvast wat je dan evt zou doen, als je niet werkt, wat lijkt je leuk/belangrijk? hoe zou jij je tijd invullen. als je al wat voorbereid bent val je ook niet meteen in een enorm gat
Ik werk 24 uur per week en we betalen een kleine 700 per maand aan het kdv. @beckje: respect hoor, wij zouden het niet redden met 1350.
is ook zeker niet altijd makkelijk. hebben gelukkig een super lage hypotheek en met alle toeslagen en kindgebondenbudget+bijslag redden we het gelukkig wel. 40 euro in de week max boodschappen en tja shoppen dat dan maar ff niet/weinig. maar goed over paar jaar is het vast wel weer anders
Wat ik vooral zo fijn zou vinden is s'ochtends niet meer om 07.20 uur met zijn allen de deur uit, ik zou wat uitgebreider kunnen gaan koken ipv snel snel (en daardoor te vaak ongezond). Kleertjes naaien vind ik heel leuk en zou ik misschien dan wat tijd voor hebben, maar waar het vooral om gaat is mijn dochtertje. Voor en naschoolse opvang trekt een enorme tol op haar en ze heeft het zwaar. Anders regelen is niet mogelijk helaas (ik heb alles al bedacht). Ze heeft al bloedonderzoek gehad, maar medisch is er (gelukkig) niets aan de hand. Het is gewoon allemaal heel veel voor haar, ik zou het heerlijk vinden als dat voor haar wat rustiger wordt.
En een dag minder werken, is dat mogelijk? Dat geeft je echt weer veel meer tijd, toch wat geld (en een baan) en je dochtertje wat meer rust. Snap je dilemma wel, ik zou ook wat meer rust willen, voor mezelf en voor de kinderen. Aan de andere kant trekken de kinderen het prima en ik eigenlijk ook wel. Eigenlijk loopt het heel lekker maar zou ik zelf wat vrije tijd willen hebben . En het geld is ook niet onbelangrijk . Ik werd trouwens 29 uur, mijn man 31. Wat je zou kunnen doen, die 600 euro die je netto straks minder zou hebben, nu meteen apart zetten alsof je het niet hebt. En kijken hoe het bevalt dan.
Die 600 netto gaat nu naar onze spaarrekening inderdaad gelijk, dus dat merken we niet gelijk in de portemonnee, maar dan wordt het sparen natuurlijk wel veel minder. Minder werken is helaas niet mogelijk, 24 uur is het minimum bij deze functie, anders zou ik daar idd voor kiezen.
Dat zou idd kunnen, maar het probleem is, ik vind de band met mijn leidinggevende al niet super (en ik ben secretaresse, dus wel belangrijk) en ik weet zeker dat hij dat echt niet zou kunnen waarderen.
Jammer is dat...want het is gewoon iets waar je recht op hebt en waardoor hij je misschien ook wel kan behouden (want anders wil je misschien wel helemaal stoppen)...
Haha, ik denk dat hij allang blij is als ik stop, ik heb een vast contract, dus hij kan niet zomaar van mij af en hij laat regelmatig doorschemeren dat hij parttime werkende moeders maar niets vindt. Een van de redenen dat ik het niet meer naar mijn zin heb.
Ja, heel vervelend, mijn vorige baas had mij teruggevraagd, daar had ik een heel goede band mee en vond parttime werken ook helemaal prima, maar hij is ontslagen en ik probeer het nu al 3,5 jaar, maar het werkt gewoon niet. Ik vind deze keuze ook heel moeilijk omdat ik op zich best graag mag werken, maar de sfeer is niet leuk meer en dan ben ik veel en veel liever bij mijn kindjes. Een andere optie zou nog zijn om een studie te gaan volgen als ik wel stop, zodat ik niet helemaal stil kom te staan qua werk.
Als je het niet naar je zin hebt op het werk, dan zou ik stoppen als dat financieel kon. Misschien dit opzeggen, genieten van een paar maanden 'rust' en dan of op zoek naar een nieuwe werkgever, of een studie volgen zoals je zelf aangeeft. Of het bevalt zo dat je niet direct op zoek gaat naar een nieuwe baan nu, totdat jullie dochtertje iets ouder is en het misschien wel beter aankan de opvang.