Hoi Dames (en eventuele heren!) Ik wil jullie graag mijn situatie voorleggen en zou graag jullie "view" en mening willen horen omdat het soms verfrissend kan zijn om reacties van buiten af te horen als je zelf er zo met je neus boven op zit! Ik ben Sophie, ik heb een dochter van 4 en ik volg momenteel een studie. In totaal zal ik nog 3 jaar bezig zijn met studeren waarbij ik over 1 jaar (midden 2016) een half jaar naar het buitenland zal gaan voor stage. Een wens voor een 2e heb ik nu al een paar jaar. Ik wilde eigenlijk helemaal niet zo lang wachten vanwege het leeftijdsverschil tussen de kinderen. Ik wil graag dat mijn kinderen wat aan elkaar hebben, in de zin van ongeveer in de zelfde levensfase zitten. Ook wil ik liever niet helemaal "opnieuw" beginnen als mijn eerste dochter bijvoorbeeld al in de puberteit zit. Mijn oudste zus en ik schelen 7 jaar en ik merk dat ik vanaf mijn 16e pas écht dingen met haar deelde en meer naar haar toe trok. Ik kan mij voorstellen dat als hier nóg meer verschil in zit dit nóg langer gaat duren of misschien wel helemaal niet meer komt. Nu kan ik er voor kiezen om direct voor een 2e te gaan, maar dat betekend dat (mocht het vrij snel lukken om zwanger te raken) ik met 2 kinderen, waarvan 1 nog echt een baby, in het buitenland op stage zal gaan. Mijn dochter zal dan 4 of net 5 zijn. Een andere optie is om te wachten tot ik terug ben van stage en nog 1,5 jaar voor de boeg heb. Hier tegenover staat echter dat je met een goed afgeronde stage soms/vaak een baanaanbod krijgt. (Er is overigens wel veel werk te vinden met deze opleiding) En ik dan vlak voor of tijdens mijn examenjaar zal bevallen. Dan zal mijn dochter 6,5 zijn. Nog een optie is om te wachten tot ik mijn studie afgerond heb en aan het werk ben. Mijn dochter zal dan 7,5/8 jaar zijn als ik mijn studie afgerond heb. Nu vind ik het persoonlijk dat ik het tegenover mijn toekomstige werkgeven dan niet kan maken om meteen mijn gezin te gaan uitbreiden als ik nét een baan heb. Dus daar zal dan ook weer een jaar of 2 overheen gaan en dan zal mijn dochter inmiddels 10 zijn. Ik kan er dan ook voor kiezen om helemaal geen kind meer te krijgen en dat mijn dochter enigs kind blijft. Want ook daar heb ik twijfels over, zal ik evenveel van ze beide houden? Of zal ik mijn dochter als mijn lieveling blijven zien? Kan ik ze allebei evenveel aandacht geven? Kan ik ze allebei evenveel bieden? Is het niet "makkelijker"/flexibeler met maar 1 kind? Maar aan de andere kant zal mijn hart dan altijd een leeg plekje hebben.. Kan ik daar dan mee leven? Of krijg ik later, als ik té oud ben voor nog een kind, daar dan weer spijt van? Natuurlijk is het ook helemaal niet zeker of ik überhaupt een baan krijg als ik klaar ben met mijn opleiding, ik zal zomaar horen bij die 5% die niet direct een baan heeft na het afronden van de opleiding. Noch is het zeker of ik snel of überhaupt zwanger zal raken. Dat begrijp ik ook, en ik hoop hier niemand mee voor het hoofd te stoten. Ik ben heel benieuwd wat jullie zouden doen in mijn situatie, voor welke optie zouden jullie kiezen? Of welke optie hebben jullie zelf bedacht waar ik nog helemaal niet aan gedacht heb? Liefs, Sophie
Persoonlijk zou ik er niet aan moeten denken om mijn pasgeboren baby achter te laten... (Ook een ander kind niet, maar dat is een keuze die je al gemaakt hebt.) En qua leeftijd zit er toch al een jaar of vijf tussen, wat in mijn ogen al best wat is en waardoor die anderhalf jaar extra minder uitmaakt. Of een baby te combineren is met je studie afronden, dat weet ik niet...dat zul je voor jezelf moeten bepalen. Twijfels mbt of je net zoveel van een tweede zult houden ed, zijn heel normaal. Maar geloof me: het kan! Qua aandacht is het anders, je moet je aandacht verdelen, maar zeker als de oudste ouder is, kan dat prima. Dat één kind 'makkelijker' en flexibeler is, dat vind ik wel. Kortom: als de wens er is voor een tweede, dan zou ik er voor gaan, maar niet als je na een of twee maanden naar het buitenland moet vertrekken, dan zou ik wachten tot na die tijd.
Edit: niet goed gelezen. toch zou ik proberen zo snel mogelijk zwanger te raken. Al ligt het er wel aan wat je onder "nog echt baby" verstaat. Is dat een paar weken of een paar maanden oud?
Een kindje/baby dat nog niet zelf duidelijk kan maken wat het precies wil en/of kan lopen. Dus rond de leeftijd van 1 a 1,5.. Voor mijn stage zal ik naar het buitenland gaan (dit zal Amerika of een ander Engels sprekend land zijn, omdat het geen land mag zijn waar mijn moedertaal (NL) gesproken wordt, en mijn dochter naast Nederlands ook nog Engels spreekt) Ook zal ik dan voor die 5 maanden een woning moeten vinden voor 3 ipv 2 personen, dubbele opvangkosten, en misschien zelfs dubbel moeten reizen naar school/daycare voor de oudste van 5 tegen die tijd, en een andere daycare voor de baby/dreumes. (in de VS is er bijvoorbeeld een preschool voor kindjes van 3 tot 5,5/6, ouder dan dat gaat naar school en jonger dan dat gaat naar een andere daycare). Vandaar dat ik zelf dacht om daar tijdens, of daarna mee te beginnen. Maar dan is er weer het afstuderen en de eventuele baan daarna die mij aan het twijfelen maakt, maar van de andere kant drukt mijn eigen wens voor een 2e en de wens om niet 10 jaar tussen de kinderen in te hebben zitten ook op mij. Vandaar mijn vraag om meningen en advies van buitenaf, die hier nuchter naar kunnen kijken zonder een hoop gevoelens erbij! Ik heb overigens geen partner. Bij mijn dochter was dat niet de bedoeling maar is het zo gelopen. Haar vader is wel in beeld, maar niet zoals het normaal zou zijn met gedeelde voogdij of om de week een weekend. Het alleenstaand moeder zijn bevalt mij goed, en mocht ik tegen die tijd geen partner hebben gevonden dan zal ik waarschijnlijk een donor zoeken (waar ik mij momenteel al over in aan het lezen ben) of een beroep doen op de vader van mijn dochter (die dat zelfs zelf heeft voorgesteld!) Zodat vader toch in beeld is dan.
Dankjewel voor je reactie! Ik was zelf hetzelfde aan het overwegen, om te gaan "proberen" tijdens/na mijn stageperiode in het buitenland.
Hallo, Hoe oud ben je zelf eigelijk? Dat is volgens mij de belangrijkste reden om toch aan die baby te beginnen...
Oh zelf ben ik nog niet zo oud. Ik ben 22 jaar. De reden voor mij dat ik "haast" heb om het zo maar te zeggen, is het leeftijdsverschil en het niet "opnieuw" willen beginnen aan een baby als mijn dochter al 10+ is. Met een kind van die leeftijd kun je toch al meer ondernemen, en ik heb het idee dat als ik dan pas weer aan een baby'tje begin dat ik weer wat meer "gebonden" ben aan huis. Ook zie ik het helemaal niet zitten om bijvoorbeeld straks kleinkinderen te hebben die dan misschien wel ongeveer dezelfde leeftijd als mijn jongste kindje zouden hebben! (Stel dat mijn dochter ook jong moeder zou worden). Daarnaast is de wens er wel heel erg.. Wat zou jij doen?
In jouw situatie zou ik wachten. Als je straks met je dochter een half jaar naar het buitenland gaat, wil je zoveel mogelijk uit die tijd kunnen halen wat betreft je studie. Ik zou daar geen dreumes bij willen hebben, met je dochter kun je het land gaan ontdekken, met een dreumes ben je toch meer gebonden. Ik denk dat het voor je dochter niet meer uitmaakt of ze 5 of 7 jaar met de baby scheelt, dus voor haar hoef je je niet te haasten. De grens voor een klassieke broer/zus relatie schijnt te liggen op 5 jaar, daarna zijn de levensfases van de kinderen te verschillend om nog echt samen op te groeien. Mijn vriend scheelt 7 jaar met zijn broer en zij hebben altijd een uitstekende band gehad, het kan dus ook goed gaan. Wel hebben ze een ander contact dan ik met mijn zus (we schelen 2 jaar), maar beslist niet minder (eerder beter). Als je straks naar het buitenland bent geweest, lijkt me dat het moment om weer te evalueren of het dan het juiste moment is, je kunt wel jaren vooruit gaan plannen, maar wie weet wat er gebeurt in de tussentijd. En over die eventuele kleinkinderen zou ik me nog helemaal niet druk gaan maken, wie weet begint je dochter pas aan kinderen als ze 35 is.
Sorry voor mijn late reactie. Ik had mijn eerste post geedit maar achteraf had ik dus toch het juiste vermoede dat je alleenstaand bent. (Ongevraagde mening tussendoor: ik zou, indien die vader dat inderdaad zelf aangaf voor dezelfde vader kiezen. Dan zijn de kindjes van dezelfde papa en dezelfde genen) Wat betreft je studie. Als alleenstaande moeder lijkt het me wel een stuk zwaarder als je met een dreumes erbij zit en dan ook nog moet leren. Als ik naar mijn eigen kind kijk dan zou dit in die leeftijdsfase wel samen gaan maar als je een kindje krijgt wat erg druk is en veel aandacht opeist en misschien ook nog niet goed doorslaapt dan kan dit je opbreken. Voor alle overige info die je gaf blijf ik bij mijn standpunt om toch nu voor te gaan. Voor mij is het misschien makkelijker oordelen omdat ik nu ook fulltime werk (moet om rond te kunnen komen) dus "ik weet niet beter" dan dat ik mijn kindje iedere dag heel lang niet zie. Ik zit zelf ook met die druk. Ik weet nog niet of ik een tweede wil. Wat ik wel weet is dat als ik een tweede wil ik niet teveel leeftijdsverschil ertussen wil.
Dankjewel voor je reactie! Ik begrijp precies wat je bedoeld! Ik studeerde tijdens mijn zwangerschap tot 2 weken voor mijn bevalling en ben daarna weer naar school gegaan toen ze 13 maanden was. (Het was de planning om dit te doen toen ze 3 maanden was maar daar kwam vanuit instanties het e.e.a. tussen.) Ja of je een druk of rustig kindje krijgt weet je natuurlijk nooit haha! Dat is altijd afwachten.. Zou je in mijn geval dan gewoon 2 kids meenemen op stage?
Als je alleenstaande moeder bent, dan zou ik er helemaal voor kiezen om pas na je stage een tweede kindje te krijgen (als het lukt natuurlijk). Ik sluit me bij Berte aan, dat ik denk dat 5 of 7 jaar ook niet extreem veel verschil maakt. En dat je wat dat betreft dan beter kunt gaan voor een wat makkelijkere in te vullen stageperiode. Lijkt me namelijk al zwaar genoeg, in je eentje met een kleuter in een relatief onbekend land.
Ik zou eerst lekker op stage gaan. Lijkt me al een grote verandering met 1 kindje, laat staan met nog een babytje erbij!
Lastig vind ik. Hier zit bewust maar 1,5 jaar tussen de kids dus ik kan me heel weinig voorstellen bij het hebben van zoveel leeftijdsverschil ertussen. Maar ik denk dat ik zou wachten tot na de stage. Voor eventueel werk je kinderwens enorm uitstellen zou ik niet doen.
oeh lastig! ik zou, hoe moeilijk ook, wachten. Het lijkt me enorm lastig om alleen (zonder partner en/of familie) te zorgen voor een baby, een peuter en jezelf terwijl je in een vreemd land bent én je eigenlijk moet concentreren op een stage. ik bewonder je doorzettingsvermogen!