We hebben nu een dochtertje van net 2 jaar. Begon mijn man gisterenavond dat hij het zo zielig vind dat ze maar alleen is. Zegt ie: stel dat wij wegvallen later dan is ze alleen. Dan heeft ze geen broer of zus. Dan heeft ze niemand meer. Kan je niet nadenken of je toch toch een 2de wil. Want ik sta er wel voor open. Hoe hij daar nu plots bij komt. Geen idee. Schrok me kapot toen ie dat zei . Ik heb gezegd dat ik er wel even over nadenk. Ik weet al grotendeels wat ik wil, maar dan trap ik gelijk zijn gevoel de grond in. Als het aan mij ligt komt er geen 2de. Ik vind 1 kleine al druk genoeg. Ik zou me graag meer op me werk willen focussen. Meer uren werken. Daar is mijn partner dan weer erg op tegen . Hij ziet mij het liefste thuis met de kleine. Maar ik heb al eerder aangegeven dat ik dat niet wil. Nu snap ik wel dat alleen is ook maar alleen. En dan twijfel ik weer even Ik heb gewoon dat gevoel niet van dat ik een 2de wil. Hier lees ik het soms wel is dat mensen echt dat gevoel hebben. Ik vraag me wel is af of dat deels door me slechte zwangerschap gekomen is. De zwangerschap vond ik echt een vreselijke tijd. Nu hoeft een 2de zwangerschap helemaal niet zo slecht te verlopen, maar dat tolt wel in me hoofd rond. Heeft iemand misschien tips hoe ik deze knoop kan doorhakken. Heb er gewoon slecht van geslapen
Je hebt niet altijd een keuze. Maar als het allemaal lukt.zou ik er voor gaan. En ben ik het eens met je man. En dan kan iedereen zeggen maar ze krijgt toch genoeg vrienden.maar dat is anders ale een broer of zus.
Hier komt er ook geen tweede. Vind zelf dat argument over later alleen zijn echt onzin. Ik vind dat niet genoeg reden voor een tweede. Het komt ook vaak genoeg voor dat broers/zussen helemaal niet met elkaar op kunnen schieten. Dus alleen daarvoor zou ik het niet doen. En als jouw gevoel zegt: 'liever niet', dan niet. Niks mis mee. Ik word het soms ook zo zat om mezelf te verdedigen. Ik vraag ook niet aan anderen waarom zij er 2/3/4 hebben. Ik vind het ook al druk zat en hou erg van mijn werk. Mijn vriend zou niet tegen mij hoeven zeggen dat ie me het liefste thuis ziet. We leven niet meer in 1950. Daarvoor heb ik niet geleerd, en daarvoor ben ik te goed in mn werk en vind ik werken veel te leuk. Dus ik snap jouw gevoel helemaal.
Het is idd lastig om jezelf te verdedigen. Een half jaar terug kreeg ik van de vrouw van mijn vader de vraag wanneer de 2de komt. Ik zei die komt er niet. Ze noemde me gelijk een egoïst, want nu was onze kleine alleen later. Vind dat super irritant als mensen zo doen
Tja ik heb geen broers of zussen maar al wel een hele tijd een lieve man, dus ik voel me niet alleen. Heb trouwens wel een nicht die meer voelt als een zus dan al een nicht. We schelen 2,5 maand en ik als baby een half jaar bij hun gezin gewoond en er altijd veel over de vloer geweest. Had wel graag een broer of zus gewild, maar kan ook niet zeggen dat ik het echt mis nu. Maar als ik onze kinderen zo samen zie, heb ik wel echt wat gemist merk ik, maar onze meiden kunnen het dan ook echt heel erg goed met elkaar vinden
Pff, dat soort opmerkingen haalt het bloed onder mn nagels vandaan! Aan de andere kant is kinderen krijgen, hoeveel je er ook wilt, toch altijd egoistisch? Je doet het voor jezelf, een kind vraagt er niet om om geboren te worden. Dus nou, dan ben ik maar egoistisch. Liever dat, dan later spijt hebben omdat ik tegen mijn gevoel in ben gegaan.
Ik zou wel proberen uit te zoeken of je gevoel idd samenhangt met je zware zwangerschap. Misschien met iemand praten daarover? Het zou wel zonde zijn als dat de reden is dat je tegenhoudt en je daar later spijt van zou krijgen. Als je gewoon niet wil, dan niet. Een kindje moet gewenst zijn door je man EN jou. Dat moet je absoluut niet voor iemand anders doen. Jij bent degene die het moet gaan doen (zwangerschap & bevalling), dus daar moet je echt achter staan. Je kindje is ook absoluut niet zielig! En wat iemand anders al zei, een kinderwens (of niet) doe je per definitie voor jezelf dus is altijd egoistisch. Succes met je keuze!
Misschien is een optie als jij werken zo leuk vindt, uiteindelijk toch wel een tweede wil, dat je man (meer) thuis is misschien?
Haha als dat zou kunnen, maar helaas dat gaat niet. Zijn ouderschapsverlof is ook al geweigerd ivm financieel belang van het bedrijf. En dit wordt alleen maar meer.
Hier ook pas 6 jaar later besloten om toch te gaan voor een tweede. Hiervoor eigenlijk nooit de behoefte gehad om uberhaupt na te denken over een tweede. Maar nu ze bijna naar groep 3 gaat en ze toch een echte zelfstandige grote meid wordt, begint het nu eindelijk dan weer te kriebelen. Ook het feit dat ze (hopelijk) een broertje of zusje krijgt, speelt hierin wel een rol. Maar ik doe het niet voor haar. Het is mooi, dat ze dan ook een broer of zus krijgt, maar dat is niet de reden waarom wij nog een tweede willen. Even geleden brak mijn hart wel bij een bepaalde opmerking van haar. Mijn man zei tegen haar dat ze nu eens een keer niet op de tablet mocht en dat hij, toen hij vroeger klein was, hij altijd speelde met zijn speelgoed en dat er nog geen tablets waren en zich nooit verveelde. Waarop mijn dochter antwoordt: Ja maar jij had een broer en een zus om mee te spelen, ik heb helemaal niemand! Oke, dat hakte er even in. Dus ook voor haar hoop ik dat het snel raak mag zijn en dat ze niet meer 'alleen' is. Maar ik vind wel, je moet er beide achter staan, en als jij (nog) niet de behoefte hebt aan een tweede, dan niet doen dus!
Even op je in laten werken en erover na gaan denken. Zon keuze maak je niet even zo maar..waarschijnlijk denkt je man er mss al langer over en zegt hij t nu hoe hij erover denkt. Ik snap zn standpunt...ik was alleen totdat ik 6 werd en toen kwam mn broertje. Kwam omdat ik er zo over zeurde omdat iedereen een broertje of zusje had behalve ik. Wil niet zeggen dat kindjes zonder broertje of zusje minder gelukkig zijn he Ben tot op de dag van vandaag heel blij met mn broertje omdat je toch veel aan elkaar hebt..thuis of vakanties bijv Ook snap ik jou dat je t druk vind met 1 kindje en dat je graag weer meer wil werken. Ik heb nu een zoontje van 10 mnd maar t lijkt wel of dat ik een heel elftal heb. Ik werk nu niet maar zou dat wel graag doen. Maar daar in tegen wil ik wel graag een 2e en mijn man ook en daarom hebben we besloten er nu juist voor te gaan. Dicht op elkaar zodat je die babyfase dalik in een keer kan afsluiten en dat ik als ze naar school gaan meer ga werken en meer tijd voor mezelf ga maken . Ze hebben zo ook meer aan elkaar dan dat je er een groot leeftijdsverschil tussen laat zitten..spreek uit eigen ervaring haha. Succes met je keuze meid!!
Er kunnen heel veel redenen zijn om geen tweede te willen en wat jij noemt vind ik hele normale redenen om het bij 1 te houden. Het is ook niet zo dat je kind later in een vacuum terecht komt als zij groot is en jullie er niet meer zijn. Dan zijn er vrienden, een eigen gezin en andere familieleden etc. En al komt er wel een broertje of zusje, dan is nog niet gezegd dat ze later ook met elkaar overweg kunnen en wat aan elkaar hebben (zie maar eens alle familie topics hier op zp ). je zou nog kunnen kijken of er manieren zijn waarop jij het wel wil. Dat je man minder gaat werken bijvoorbeeld of meer tijd besteed aan de kinderen als hij thuis is. Hij kan dan dit als argument noemen, maar als hij graag een tweede wil en dit is voor jou een voorwaarde dan zal hij toch iets van een oplossing moeten bedenken. Maar ga alleen aan een tweede beginnen als jij dat ook echt wil niet omdat het zielig is dat je dochter alleen is (want dat is het niet) of wat dan ook.
Misschien komt dat gevoel nog? Bij sommigen gaat het pas weer wat later kriebelen... Je hoeft je zeker niet te verdedigen en het is jullie keus. Al heb ik ook wel wat argumenten om voor meer te gaan. En niet alleen voor het kind, maar ook voor jezelf. Ik zie wel eens ouders op uitjes/vakantie met 1 kind en dan denk ik wel, ben blij dat ik er meer heb. Kunnen hun lekker samen spelen terwijl wij samen genieten op het paviljoen (etc). Daarbij pas je toch je hele leven al aan, aan het gezinsleven. Het lijkt nu alsof ik echt pro tweede ben maar wil zeker niks overtuigen, hoogstens beetje belichten hoe ik dat zie. Nogmaals het is jullie keus! En ik zeg altijd; je krijgt nooit spijt van je kind, dus komt er een tweede, zal je er zeker heel blij mee zijn Succes!
Geen last van hoor. Kind gaat lekker met de andere kinderen spelen en wij kunnen een drankje doen. In de zomer ga ik rustig met zoonlief naar een strandtent toe, hij gaat dan spelen met iedereen en ik heb de hele middag de tijd om lekker boekjes te lezen Mag blij zijn als ik hem nog een keer zie
Pas voor de tweede gaan als je er vierkant achter staat. Met andere mensen (oke behalve je partner) heb je niks te maken. Wij hebben 2 kinderen en voelen ons compleet. Maar 3 is het nieuwe 2 dus ook hier vaak de vraag of niet nog een 3e komt. Nee. Persoonlijk vond ik de overgang van 1 naar 2 niet zo groot. Een eerste kind maakt je van stel naar gezin. Een 2e kindje groeit daar in mee. Die gaat waar nummer 1 ook gaat. Maar goed, dat is mijn ervaring. Je man minder werken kan niet vanwege financiele situatie van het bedrijf. Als ze juist in crisis zitten zou je denken dat ze minder uren werken toejuichen. Dat is voor hun goedkoper.
weet je wat het is.. als het nou en en was.. dus en dan is jullie eerste later alleen EN ik wil het nog eens meemaken EN... snapje dan snap ik zijn argumenten wel. maar alleen omdat het zielig is vind ik geen reden voor een tweede. ik heb altijd gezegd ik wil 2 kids. na mijn eerste (zware bevalling en nu nog lichamelijke klachten ervan) zei ik: nee hier blijft het bij. Maar.. het ging toch kriebelen toen mijn kindje 3 was, en ik vind..als het weer gaat kriebelen en het blijft kriebelen..ga er dan voor. als je een 2e kindje mocht krijgen terwijl je er niet achter staat.. dan wordt een kind daar wel de dupe van.
Hier komt ook echt geen tweede. Voor de geboorte van onze zoon hebben we geroepen dat we meerdere kids willen, maar dat is bij ons beiden radicaal omgeslagen o.a. de wens voor een kindje heeft 3 jaar geduurd met medische molen en dat heeft mij destijds gesloopt. Zoiets wil ik niet nog een keer. Zwanger zijn en bevallen is ook niet mijn hobby en één keer vind ik wel genoeg. In het begin (na de geboorte) heeft het bij ons beide nog even gekriebeld, maar we zijn er nu beide mee eens dat er geen kindje bij komt. En ik vind het absoluut niet zielig voor hem. Hij is enorm sociaal en maakt met elk kind snel contact. De garantie dat broers en zussen elkaar later lief en gezellig vinden, heb je ook niet.
Je ben helemaal geen egoïst als je geen 2e kind wil. Toen wij de beslissing maakte was mijn oudste bijna 3. Wat ik minder begrijp is dat heel veel vrouwen als ze een kindje hebben gekregen zeggen dat ze zichzelf meer op hun werk willen gaan richten en meer uur maken. Snap er niks van. Waarom heb je dan ooit de beslissing voor een kind genomen? Ik moet er niet aan denken dat ik mijn kinders meer moet gaan missen. Werk zelf 2dgn per week en vind dat zelfs al teveel. Maar als je geen goed gevoel erbij heb en zeker je verhaal erbij vertel zal ik het zeker niet doen!