Nu ik dan toch hier terechtgekomen ben nog een andere vraag. Onzeker als ik ben... Het valt ons de laatste tijd op dat ons meisje, die thuis doorgaans supervrolijk en van het type 'stand up comedian' is, elders onzeker lijkt te worden. Bij haar nichtjes is het pruillipje, beetje huilen. Dat soort. Nu heb ik op het psz gevraagd of ze haar eens willen observeren. Daar hebben we het gister even over gehad en haar opmerking was: 'Het valt me op, en het baart me wel zorgen, dat ze bij opdrachtjes een blokkade lijkt op te gooien'. Dan schiet bij mij meteen de stress in de keel want ik ben nu eenmaal onervaren en mijn kindjes zijn mijn alles dus ik wil niets anders dan geluk voor hen. Ze legde uit dat ze in de kring gaan zitten, dan noemen ze de namen en zeggen 'ga je schortje maar aantrekken en naar de tafel'. En dan blijft ze staan alsof ze het niet snapt, niet wil snappen. zoiets. Mijn dochter is een hele slimme meid. Al toen ze 1 jaar was kon ik haar opdrachtjes geven. Door alles te benoemen bij naam 'de beker, de vork, de tafel' had ze al heel snel door hoe het zat. Ze lijkt me ook heel autodidactisch net als ikzelf. Ze komt soms met dingen dat ik denk 'wtf? Hoe kom je daar nou weer bij'. Maar natuurlijk ben ik wel apetrots op haar. Het is dus beslist geen dom meisje. Als ik al iets zou moeten zeggen zou ik haar eerder heel intelligent noemen dan het niet snappen. Om een paar voorbeeldjes te geven, ze kon met 1 jaar al tot 10 tellen. Niet omdat ik haar dat erin push. Nee, wij liepen de trap af en dan telde ik de treden. Uiteindelijk telde ze ook. Heel snel daarna (boekjes) had ze ook door welk cijfer wat was. Dus inmiddels, nu 2 jaar en 10 maanden) telt ze tot 15 maar doet dat wel in drie! talen. Nederlands, Engels en Grieks. Ze kan alle kleuren benoemen, ze kent alle vormen en weet hoeveel appels ergens liggen. Niet omdat ik haar dat leer want ik vind dat nog helemaal niet zo aan de orde maar omdat ze het zelf wil. Ze zoekt ook altijd nieuwe dingen op om te onderzoeken. Dat om even aan te geven hoe het zit met haar denken en doen. Dus niet snappen gaat er bij mij niet in. Blijft een ding over, onzekerheid in een grote groep. Ze schijnt daar ook niet confrontaties aan te gaan maar uit de weg te gaan. Al met al maak ik me ondertussen wel enorme zorgen. Ik heb geen referentiekader want zij is mijn eerste kindje. Ik weet dus niet zo goed of mijn zorgen nu terecht zijn of dat ik moet denken 'elk kind is anders, de een is heel makkelijk in groepen, de ander wat minder'. Ze zwaait op straat dan weer iedereen, vreemd of niet vreemd .
Ik denk aan de volgende opties: -Ze lijkt me inderdaad een erg slim meisje, en dat is misschien wel de reden dat ze die opdrachtjes niet wil doen omdat ze ze te simpel vind. Ze voelt zich misschien ''anders'' dan de anderen. Hier had ik zelf vroeger last van en niemand begreep me. Uiteindelijk werd ik thuis ook vervelend omdat ik zo gefrustreerd was. Als je dit vermoed, echt opletten dus! Maar daar ken ik de situatie niet goed genoeg voor om te zeggen dat dat hier t geval is. Gaat ze uiteindelijk wel meedoen met de andere kindjes? Wat zegt ze als de leidsters vragen waarom ze niet mee gaat? -Ze kan inderdaad ook onzeker zijn in een grote groep, die kindjes zitten er altijd bij dus dan hoef je je geen zorgen te maken. Ik heb op een kdv en psz gewerkt. Het is belangrijk dat de leidsters hier aandacht aan besteden. Als ze met een beetje ''hulp'' wel enthousiast mee wil doen dan is ze inderdaad misschien gewoon wat verlegen/onzeker. Oja en misschien ook een idee: vraag het haar zelf! Probeer er eens uit te krijgen hoe ze het op de psz vind en wat ze er gedaan heeft. Wie weet komt het antwoord
Dank je wel voor je heldere antwoord! Ik heb het haar wel eens gevraagd. Eigenlijk vraag ik het altijd en dan heeft ze het leuk. Ze gaat er ook zonder meer met plezier naartoe. Wat ik soms moeilijk vind is het feit dat men het soms zo negatief benaderd. Hoe leg ik dat uit. De leidsters zijn zonder meer hele lieve mensen. Alleen als je wat hoort is het vaak 'ze kan dit niet zo goed, ze kan dat niet zo goed'. En dat is heel erg moeilijk want ik herken het niet van thuis. Zo vonden ze bijvoorbeeld een tijd geleden dat ze meer moest fietsen want ze had moeite op een fietsje te komen. Ik stond met open mond. Nog geen dag later waren we in het hofje aan het buitenspelen, ze ziet een fiets, nog te groot voor haar ook en ze klimt er zo op. En begrijp me niet verkeerd, het is zeker niet dat ik geen kritiek wil horen over mijn kind. Ik denk dat ik heel kritisch ben. Maar ik herken het niet. Gister zei de leidster ook 'dan is ze thuis heel anders als hier'. Een tijdje terug werd er ook iets gezegd, ik weet niet meer waar het over ging. Het klopte wel wat ze zei hoor, dat he bik ook gezegd, maar ik heb toen ook gezegd 'hebben jullie ook opgemerkt dat ze al tot 10 telt en, nog belangrijker, ook de cijfers herkent. Niet veel later legde ze de cijfers zo in zo'n puzzel. Daar stonden ze dan wel weer versteld van. O ja, dat ging over knutselen. Mijn dochter is niet zo'n knutselaar . Heeft ze van mij ben ik bang. Maar, mijn dochter is wel heel erg muzikaal. En zingen doen ze natuurlijk wel maar echt muziek maken niet. Hier raakt ze gewoon speelgoed amper aan, maar met haar trommelstokjes gaat ze alles af om te trommelen. Haar gitaartje is ze gek op en haar bongos is helemaal een hit. Mijn kind doet dus ook graag iets met geluid. Ik vind het ontzettend moeilijk om dat kenbaar te maken. Ik zeg het wel, maar ik heb vaak het idee dat alles erg volgens standaarden bekeken wordt. En een kind is natuurlijk niet standaard. Althans dat is mijn mening. Zijn er ook manieren om erachter te komen hoe dit precies zit? Enerzijds wil ik niet nu al bezig zijn met dit soort dingen. Ik (en anderen ook) vind haar gewoon een slim kind. Ik herken het enorm aan mezelf ook. Ik werd niet uitgedaagd op school, gevolg, verveling. Extreem oppervlakkige mensen halen ook niet bepaald het beste in mij naar boven en dat was meteen de gedachte die door me heen schoot. Ze gaat nu twee ochtenden. Volgend schooljaar overweeg ik haar een derde ochtend te laten gaan zodat, mocht het onzekerheid zijn, ze toch een beetje hierin getraind wordt. Bah wat is dit toch moeilijk.
Jij zegt overigens 'ik werd thuis ook vervelend hierdoor'. Het is inderdaad zo dat ze momenteel in een enorm vervelende fase is. Als ze mee is en we gaan weg dan wil ze niet, op de grond liggen. En tja, mijn kind hoef je niet te laten liggen want dan ligt ze er volgende week nog . Ik wil ook niet de moeder zijn die geen grenzen stelt maar tegelijkertijd ben ik absoluut niet voor boos zijn en zo dingen afhandelen.
Zoontje praatte eerder dan dat hij liep maar de eerste tijd op de psz zei hij echt geen woord, hij zat de boel te observeren en wist bijvoorbeeld al heel snel de namen van alle kindjes uit de klas maar als ze bijvoorbeeld zeiden dat ze buiten gingen spelen stond ie er heel verloren bij. De "diagnose" autisme kwam zelfs al een paar keer voorbij, ik noemde zoontje 'een kat uit de boom kijk type' maar werd er wel onzeker van. Thuis praatte hij heel enthousiast over school en dat stelde me wel gerust. Na de zomervakantie zagen ze een heel ander kind, hij was in alle opzichten gegroeid. Hij is nog steeds geen haantje de voorste en gevoelig en 1 op 1 spelen gaat 'm beter af dan in groepen maar hij doet leuk mee én ik zie hoe hij thuis is en bij mensen waar hij zich thuis voelt. Met het kiezen van de kleuterschool/basisschool hebben we dit wel mee genomen, op dit moment denken we namelijk dat hij met leren geen problemen zal hebben maar wel met zich staande te houden in groepen en de school die we gekozen hebben sluit daar heel goed op aan. Edit: herken trouwens wel meer, het vroeg herkennen van kleuren en tellen en muzikaliteit en het anti knutselen
Jullie beider verhalen doen me erg goed. Dank je wel daarvoor. Tja, geen standaard kinderen dus. Wat je zegt over 1 op 1 ipv groepen is precies zo hier. Met haar nichtje was het wel even hetzelfde liedje maar dat is dan heel even wennen en nu gaat dat goed. Morgenochtend komt nichtje spelen dus ik ben heel benieuwd wat ik dan te zien krijg. Ze laat bv wel makkelijk dingen van zich afpakken. Wat de leidster ook nog zei was 'ze gaat de confrontatie niet aan, ze gaat hem liever uit de weg'. Herken ik van mezelf ook. Ik kan flink ruziemaken maar voor het zover komt moet iemand wel heel erg ver gegaan zijn. Is een sterk punt maar tegelijkertijd een zwak punt want hoe dominant ik soms ook over kan komen (en zelfreflectie genoeg om te weten dat ik dat ook wel kan zijn), tegelijkertijd laat ik ook over me heen lopen. Mensen gaan regelmatig over mijn grensen voor ik eens ontplof zeg maar. En dat is niet altijd goed. Er zijn best situaties waarbij ik zeg 'kwam ik maar meer voor mezelf op'. Tja, knutselen, ik ben nog steeds niet creatief . Ze doet wel mee als ik wat met haar doe maar om te zeggen dat het vol passie gaat? Neuh . Muziek maken wel. Maar ja, we zijn een behoorlijk muzikale familie. Vader is pianoleraar, speelt gitaar, zingt en is soundtechnicus geweest, mama zingt, oma speelt gitaar en accordeon, de schoonfamilie heeft een muziekschool. Tel een en een maar bij elkaar op haha. Ik sprak op mijn zesde vloeiend Engels. Zelf aangeleerd. Zij telt tot 15 in het Nederlands, Engels en Grieks. Tot 10 toen ze een jaar was. Laat haar 1 keer iets zien en ze weet het. Ze luistert heel goed naar uitspraak en spreekt het dan uit. Natuurlijk heeft ze ook haar brabbelwoordjes maar het valt me op dat ze heel snel dingen oppakt. Zo zei ze steeds 'papoet, in plaats van kapot'. Dan zei ik 'jaahaa, dat is kapot'. 2 x en ze zei het vlekkeloos. Dat soort dingen dus. Het woord autisme is gister ook gevallen uit haar mond maar daar geloof ik niet in. Vanaf baby af aan had ze altijd heel veel interactie met ons en anderen. Spelletjes met mensen die voor haar vreemd waren, lachen, maakte niet uit. Als haar broertje huilt zegt ze 'ah mama, scheetje is verdrietig'. En zo zijn er meer dingen die ik niet als autisme zou herkennen. Puur omdat zij meer op zichzelf is. Betekent niet dat ze zich volledig heeft afgesloten. Maar ja, dat is mijn gevoel dan natuurlijk.
Ik lees niks raars aan je dochtertje. Ja, dat ze bovengemiddeld slim is, maar dat is niks raars Hebben ze op de PSZ met autisme gestrooid? Op basis waarvan? Dat ze wat minder sociaal is? Dan snappen ze daar echt en totaal niet wat autisme inhoudt, want onder autistische kinderen heb je ook kinderen die veel de interactie aangaan. Autisme heeft totaal niets te maken met aan de rand van een groep functioneren, (dat is regelmatig wel het gevolg, maar het is in zichzelf GEEN symptoom van autisme). Autisme betekent dat een kind moeite heeft om de wereld om zich heen te ordenen: waar 'normale' mensen dingen kunnen ordenen in allerlei hokjes, kan een autist dat niet: elke situatie is weer nieuw en voor elke situatie moet een kind dan weer leren wat er van hem/haar verwacht wordt. Dat jouw dochtertje niet in actie komt als er een opdracht gegeven wordt, kan aan verschillende dingen liggen: *de opdracht is zo simpel dat zij denkt: wat bedoelen ze nou? Bij bovengemiddeld intelligente kinderen zie je vaak die verwarring, alsof er een strikvraag gesteld is: het kan toch niet werkelijk zo simpel zijn als ze nu zeggen? Waarom makkelijk doen als het moeilijk kan, gaat vaak voor deze kinderen op *ze vindt groepen wat lastiger. Dat kan gewoon, zeker als je het bij jezelf herkent. Is dan gewoon een karakterdingetje en komt vanzelf wel. Ik hoor niets zorgelijks iig *ze vindt de opdracht te simpel, wil graag meer uitdaging.
Weet je wat het is, met een kindje dat "slimmer" is dan anderen weten ze geen raad. Vroeger dus niet toen ik klein was (kan me nog goed herinneren dat ik de hele dag op de gang moest zitten omdat ik niet mee wilde kleuren maar ipv daarvan boekjes wilde lezen ) en nu kunnen ze er nog steeds niks mee. Want ja dat krijgen ze niet in hun studie (ik heb ook een tijdje pedagogiek gestudeerd). En op de kdv en psz hebben ze lijsten met punten waar een kind aan moet voldoen op een bepaalde leeftijd. Zo niet krijg je t als ouder meteen te horen. Autisme, ADHD, ze weten niet hoe gauw ze een kind in een hokje moeten plaatsen want daar hoort dan meteen weer een kant en klare oplossing bij uit t boekje. Laat je niet gek maken dat zo iemand met Autisme aan komt zetten, ze weten totaal niet waar ze over spreken. Als ik t zo lees heeft je dochtertje gewoon uitdaging nodig dus probeer die vooral thuis te geven. Op psz en straks op school zullen ze weinig gaan doen vrees ik. Uiteindelijk ben ikzelf toen van school gewisseld en dat was de oplossing
Seraphina, ik zou me ook geen zorgen maken. Is heel begrijpelijk, je wilt gewoon dat je kind blij is en dat alles lekker loopt, ze goed mee doet etc etc. Nou hier ook zo'n verhaal...ons zoontje is nu net een paar maanden op school. Op de psz ging het er al over dat hij de 'pengreep' nog niet ontwikkelt heeft...uuhhhh sorry? Dat hij kinderen steeds duwde... Niet goed samen kunnen spelen en dan onhandig zijn in zijn gedrag....er kwam van alles op me af. Het komt er mijziens op neer dat hij ietwat verlegen is...hij zich niet zo makkelijk mengt in een groepje maar als hij er eenmaal wel bij is of meespeelt gaat het goed. Maar vertoont door onzekerheid en nog niet zo goed verbaal kunnen uiten, soms gek gedrag/onhandig gedrag naar andere kindjes toe zoals een boze blik en is ook wat fysieker daardoor maar niet ernstig. Thuis is hij rustig en lief en gaat makkelijk mee naar de supermarkt...nog nooit ene driftbui op de grond of iets dergelijks. Nu denkt juf ook dat 'er wat is' en ja hoor, de intern begeleider van school werd binnen 2 maanden al ingeschakeld. En dan zit hij nu nog maar in een groep 0 he?....hij gaat na de zomer pas echt naar een 1/2.... Ik schrok hier ook heel erg van: oh jee is er wat met mijn kind dan...maar goed...thuis gaat het prima, hij is vrolijk en blij en vind het leuk op school. Ik vraag nu ook niet meer aan juf hoe het ging vandaag...ik hoor het wel als het niet zo is. Ik zou zeggen, jij kent je kind het beste. Bij ons is het precies zo, thuis herken ik niet veel van zijn gedrag wat hij op school vertoont. Hij doet alles prima en op zijn tijd. Maar op school zegt juf dan: hij schept met een schep in het zand maar 'maakt' er niets van.......dat soort dingen dus. Nou en? dat komt wel dat hij een mega zandkasteel bouwt. Misschien wil hij dat helemaal niet. Knutselen en knippen boeit hem ook niet. Hij wil met auto's en vliegtuigen spelen en buiten spelen. Zoon is ook gewoon slim dus dat is dan wel weer interessant. HIj weet heel veel en telt ook al tot 20 en terug en in het engels. Volg je eigen gevoel en trek je er niet te veel van aan. Ik weet hoe onzeker je erdoor kan voelen en er zullen steeds mensen zijn met oordelen...ik wen er langzaam aan. Jij kent je kind en het komt vast wel goed!
@Rozemarijke: autisme kwam even ter sprake omdat ze wisten dat mijn ex autisme had. Ze vroeg of mijn kinderen van hem of van mijn huidige partner waren. Later heeft ze dat ook meteen weer laten varen. Al kwam het wel heel snel op inderdaad. @vsc: ik ben daar inderdaad wel bang voor, dat ze meteen met de etiketjes klaar staan. Ik heb ook heel duidelijk gemaakt dat het niet zo is dat ik niet open sta voor kritiek of suggesties maar dat ik bij een kind van 2,5 jaar waar ik heel veel van mezelf in herken en waar ik tot zover echt geen autistische kenmerken in zie, niet meteen daar aan ga denken. Ik denk inderdaad, maar vind het lastig om uit te spreken omdat mensen vaak meteen zeggen 'ja weer zo'n moeder die niet tegen kritiek over haar eigen kinderen kan', dat het een gebrek aan uitdaging is. Ik heb dat zelf ook op de basisschool gehad. Ik was minder goed in rekenen en in plaats van begeleiding geven was het 'oh, ze moet naar een laag niveau want ze rekent niet zo goed'. Door mijn moeder ben ik nog op de mavo terechtgekomen ipv het lbo maar evengoed was ik na drie maanden zo verveeld dat ik de rest van het schooljaar heel wat afwezig ben geweest. Alleen mijn leraar Engels zag in hoe het zat en gaf me VWO werk. Ik denk dat ik zo'n 80% afwezig ben geweest (toen kon dat nog ) en kwam vervolgens nog met 9's en 10-en van school af. Ik zie hetzelfde een beetje in haar. Maar ik ben haar moeder en moet dus oppassen dat ik wel op een neutrale manier naar haar kijk. Maar met dat in mijn achterhoofd herken ik heel veel. Ook dat wanneer ze geen uitdaging heeft zelf naar andere dingen op zoek gaat. Terwijl wij dat gesprek hadden op de psz was de andere leidster spullen voor de volgende groep aan het klaar zetten. Vormpjes timmeren. Drie keer raden wie daar zoet aan het tafeltje zat te timmeren, juist ja. Wat zouden jullie nu aangeven bij het psz om te zorgen dat zij ook een beetje begrijpen dat het toch iets anders is dan zij denken. Ofwel onzeker in groepen ofwel niet genoeg uitgedaagd. Maar niet dwarsheid of niet willen.
Dank je wel Charlie. Heel herkenbaar inderdaad. Het is jammer dat er zo volgens standaarden gewerkt wordt. Ik krijg het gevoel dat er niet meer naar het individu gekeken wordt maar 'hmm die en die puntjes kloppen niet, kind is niet in orde'. Ik bedoel wat voor maatschappij leven we dan in :/
Als het gaat om uitdagingen geven. Zijn er ook speciale dingen die je je kind dan aan kan bieden? Gewoon speelgoed is hier totaal overbodig. Ja, mijn zoontje vindt het nog interessant maar hij lijkt erg op zijn zus en is dus geinteresseerd in gecompliceerde dingen. Mijn kinderen mogen in principe niet aan mijn mobiel komen. Maar ja, soms ligt ie er en dan heeft mijn dochter hem al te pakken. Laatst zocht ik het ding, zat ze vrolijk erop te spelen (ze was al zo stil haha) en ik kom er gewoon achter dat ze dat ding zonder problemen weet te bedienen :O. Is er speciaal speelgoed of materiaal waarmee ik ze meer kan uitdagen? Nu is het soms een beetje geld naar de Rijn brengen lol. Voor mijn zoon een prachtig speeltafeltje besteld. Ding is totaal nog niet aangeraakt. Dat komt vast wel hoor, dat weet ik. Fases. Maar ik kan echt merken, en misschien herkennen jullie dat ook wel, dat ze in normaal speelgoed weinig geinteresseerd zijn. Muziek ja, ingewikkelde dingen, ja. Maar het alledaagse, nope.
Wat ik deed bij de kindjes die uitdaging nodig hadden op de psz: speelgoed uitzoeken die een wat oudere leeftijdscategorie hebben. Er staat altijd een leeftijd op een speelgoeddoos in de winkels. Kies bijv een spelletje waar 4+ opstaat. Dat is dan net een tikkeltje moeilijker. En als ze t leuk vinden en je er tijd voor hebt: neem ze overal mee naartoe. Laat ze veel zelf doen bv als je boodschappen doet. Kinderen willen meestal helpen en alles proberen wat mama ook kan Je kunt met kinderen zoveel doen, kan niet wachten tot mijn kleintje wat groter is
Ik vind dit zo'n geneuzel he. Ik ben het met je eens dat er tegenwoordig erg snel met labeltjes en hokjes gegooid wordt. ( vroeger had je drukke en rustige kinderen, open en verlegen kinderen niet meer niet minder) Maar denk echt dat je de verkeerde psz en het kinderdagverblijf getroffen hebt. Herken het vanuit mijn werk niet maar ook niet vanuit de opvang van mijn dochter. Ze laten juist iedereen in hun waarde en proberen aan te sluiten bij de ontwikkeling en interesse van het kind. Hier observeren ze ook niet volgens lijstjes wat van wat kinderen zouden moeten kunnen. Maar vanuit het positieve wat kinderen wel kunnen en hoe we daar meer uitdaging in kunnen bieden zodat ze zich nog meer ontwikkelen rn persoonlijk kunnen groeien. Tevens wordt besproken waarover zien dat het kind in ontwikkeling is.
Geneuzel? Nee hoor zo gaat t nou eenmaal helaas. En nee niet op allemaal er zijn altijd uitzonderingen en gelukkig maar. Je moet echt de goede opvang uitkiezen Ze zouden sowieso eens alle Mboers van de kinderopvang moeten halen maar door de bezuinigingen zet dat niet goed door. Zonde want k denk dat de kinderopvang zeer voordelig kan zijn voor de ontwikkeling. Maar door bezuinigingen gaat veel verkeerd daar. Vooral bij de grote organisaties. En ouders zich maar blauw betalen
Zat er aan te denken om eens dr. Bibber te kopen. Waar haar ledematen zitten weet ze al heel lang, maar wie weet vindt ze organen ook interessant .
Dat is heel super om te horen. Ben bang dat dat hier niet echt makkelijk te vinden is. En vraag me af of het tegenwoordig ook niet meer uitzondering dan regel is. Wat niet wegneemt dat juist de school waar jouw kleintje zit overal te vinden moet zijn want je hebt gelijk. Al vind ik het absoluut geen geneuzel. Zoals VSC zegt, het gaat nu eenmaal zo. De psz staat hier wel bekend als een hele leuke psz en zonder meer, de leidsters zijn schatten. DAar wil ik echt niet aan afdoen want dat zou niet eerlijk zijn. Maar helaas heb ik niet het gevoel dat er verder gekeken wordt. Misschien is dat iets wat ik niet zie of het is er echt niet. Dat weet ik nog niet zo goed. Enige wat ik op dit moment weet is dat ik er onzeker van wordt. Geen ouder wil zijn of haar kind tekort doen denk ik en dat maakt wel dat ik me voorgenomen heb er niet teveel van te maken maar tegelijkertijd wel alert te zijn en me in te lezen. En vooral ervaringen te vragen van anderen zoals hier. Gewoon omdat ik die ervaring nog niet heb en erg waardeer dat een plek als hier er is waar mensen hun ervaringen willen delen.
En lijstjes en procedures moeten weggooien. . Zou al heel wat schelen. Want inderdaad, vroeger had je rustige en drukke kinderen. Verlegen en open kinderen. Dat was het dan min of meer. Tegenwoordig moeten kinderen het liefst al aangepast zijn op het moment dat ze uit de opening komen om het maar even oneerbiedig te zeggen .