Ja, maar jij bent ook niet helemaal eerlijk he. Jij komt binnen, zegt een half woord en neemt de kinderen meteen mee naar boven. Dan ga jij daar zitten mokken dat hij niet heeft aangeboden te helpen? Misschien zit hij volledig in zijn werk en denkt hij er nu niet over na. Dat jij de kinderen doucht en meteen op bed legt, dat is voor hem wel lekker want dan kan hij doorwerken. Hij heeft waarschijnlijk geen idee dat jij dit op dit moment van hem verwacht. Zulke dingen moet je communiceren. (Daarnaast snappen de meeste mannen hints niet.)
Hij weet dondersgoed hoe boos ik ben. En het is niet zo dat ik wil dat hij de kids doucht en op bed legt. Ik wil dat hij dat zelf wil. Snap je? Ik begrijp hem gewoon niet.
Even dat kantoortje van hem binnen stappen en zeggen wat je dwars zit. Ik zou mij niet zo laten behandelen. Toen mijn vriend alleen werkte, bracht hij dochter naar bed, zodat ze samen ook wat tijd hebben. Nu werk ik ook, dus moeten we dat aanpassen. Mijn vriend krijgt zijn overuren ook niet uitbetaald, maar krijgt een extra maandsalaris. Hij is ook vrij resoluut en houdt zijn werktijd goed in de gaten. Ondanks dat het druk is. Hij wil echter niet graag vrij nemen, anders wacht er een extra grote berg werk op hem. Daar heb ik nog weleens woorden over. Wellicht heeft je man problemen met grenzen stellen en neemt hij klusjes aan die niet zijn taakomschrijving staan. Ga praten, vraag wat er achter steekt. Hij moet thuis zijn afspraken ook nakomen.
Sorry maar je moet dus je jongste van 2,5 meeslepen naar de Avond4daagse omdat je man zich niet aan afspraken kan houden? Wat kunnen jullie een fijne relatie hebben als hij ook maar half de energie in zijn gezin steekt als in zijn werk...... Tijd om voor jezelf helder te krijgen waar jouw grens ( waar hij nu ver over heen gaat) ligt en hier duidelijk afspraken over te maken. Te beginnen met dat zijn afwezigheid morgen wordt verwacht als je oudste de laatste avond loopt! Sterkte! Ik hoop dat je man gauw inziet dat er ook nog een leven is naast zijn werk (voordat hij thuiskomt in een koud en donker huis). Xxx
Nou net een heel gesprek gehad. Ik heb hem gevraagd hoe we dit nou op gaan lossen. Z'n eerste antwoord was dat we het er maar niet over moesten hebben, want dan werden we ook niet boos. Toen ik zei dat ik dat allang was, zei hij dat hij dat wel weet. Hij zegt zelf ook graag te willen veranderen (heb ik ook al zo vaak gehoord), maar dat hij niet weet hoe hij het aan moet pakken. Hij (en veel van zijn collega's) weten gewoon niet hoe ze hun werk gedaan moeten krijgen in die 36 uur. Ik heb gezegd dat ze de boel maar een keer flink in de soep moeten laten lopen en dat de hoge heren dan wel in de gaten hebben, hoe ze hun werknemers misbruiken. Ik heb gezegd dat hij een andere functie moet gaan proberen te vervullen, of z'n huidige functie aanpassen. Of dat ie een andere baan moet gaan zoeken. Hij zegt het vreselijk te vinden om deze discussie telkens met mij te moeten voeren. Ik weet dat, waardoor ik dus heel lang alles opkrop, en alleen wat op hem mopper. Maar vandaag is dan weer een druppel teveel en dan ontplof ik bijna. Ik heb ook geprobeerd hem in te laten zien dat hij nu van de kinderen moet genieten. Morgen wordt onze jongste 3 jaar. Het gaat zo snel. Toen zag ik de tranen in z'n ogen verschijnen en zei hij ook dat hij zich dat echt wel realiseert. Het klinkt misschien gek, maar soms denk ik weleens: laat hem maar eens een burn-out krijgen. Misschien dat ie dan leert hoe hij het anders aan kan pakken. Uiteraard wens je niemand een burn-out toe, maar ik denk wel dat je daardoor beter naar je lichaam leert te luisteren. En dat je het daarna ook niet meer zo ver laat komen. Al met al dus toch een tijd gepraat met hem. Maar ik weet eigenlijk wel zeker dat het toch weer niks oplevert. Het liefst zou ik zelf naar z'n baas toe stappen. Maar denk niet dat ie me dat in dank af zou nemen.
Goed dat jullie er over gepraat hebben. En gefeliciteerd met je dochter. Misschien kun je hem het volgende verhaal vertellen. Een collega van mijn man overleed een paar jaar geleden na een half jaar ziekbed (kanker). Zijn drie zoons (ca 18 - 26 jr) hielden ieder een zeer indrukwekkende speech op de begrafenis, dat hun vader er nooit voor hen was omdat hij altijd aan het werk was. Pas toen hij ziek thuis zat de laatste maanden leerden de volwassen zoons hun vader pas echt kennen vertelden ze. Het was keihard om te horen, en heel eerlijk, maar heel goed voor de werkmentaliteit van alle collega's die aanwezig waren: het gezin gaat altijd voor, werk is ook maar werk. Misschien kun je samen met de kinderen en je man huisregels opstellen? Een groot vel papier op de koelkast plakken met regels en taken voor iedereen. Standaard dingen voor je kids zoals luisteren en je speelgoed opruimen, en speciaal voor je man: op tijd thuis zijn, kinderen in bad doen. Dan kunnen je kinderen hem er op aan spreken als hij te laat is, misschien luistert hij dan wel
Goed dat je er met je man over gesproken hebt op die manier ts. Ook fijn dat hij wel een soort van emotioneel werd want dan weet je in ieder geval dat het hem wel wat doet en hij wel om zijn kinderen geeft. Verder heb ik niet echt tips maar ik hoop dat je man echt in gaat zien dat hij iets moet veranderen.
Zo, heftig verhaal hoor! Nou moet ik zeggen dat mijn vader vroeger ook veel overwerkte. Die verdiende alleen de kost, want m'n ouders hebben er voor gekozen dat mn moeder er altijd voor ons moest zijn. Iets waar ik heel dankbaar voor ben. Was heel fijn dat zij er altijd was. Maar mijn vader heeft er nu wel last van dat hij zoveel heeft gewerkt in onze jeugd. Hij zou het nu anders aanpakken zegt hij. Dat zegt hij ook regelmatig tegen mijn man trouwens.
Ja ik merkte wel dat hij er zelf ook mee zit. Hij weet gewoon niet hoe hij het moet veranderen. Dankje! Hoop dat het hem toch snel lukt het anders aan te pakken.
Je gaat toch niet werken zonder er iets voor te krijgen? Tijd voor tijd is ook een vorm van uitbetaling... Maar dan krijg je dus extra vrije dagen en dus niet niks
Ik vind dat ook zo vreemd. Dat je in je vrije tijd gratis gaat zitren werken. Kijk, als het zo af en toe een half uurtje is, oké. Daar hoor je mij niet over. Maar standaard een of 10 overwerken, dat is toch een ander verhaal.
Hangt af van de functie en salaris. Mijn man is pas een schaal omhoog gegaan (en valt nu buiten de cao) en sindsdien mag hij geen overuren of inconveniententoeslag meer schrijven. Dat zit al bij het salaris inbegrepen.
10 uur standaard overwerken is een fout in de planning en daar moeten de werknemers niet de dupe van zijn. Maar goed, dat is een ander verhaal. Ik denk dat jullie samen eens in 'relatietherapie' moeten. Niet zozeer om jullie relatie te redden, maar in een dergelijke therapie kunnen ze helpen om de werk-privé balans op orde te krijgen. Ze laten jullie allebei dingen van een andere kant zien en dat kan echt een eye-opener zijn. Jammer dat het relatie-therapie heet, want veel mensen denken dan dat er iets mis is met jullie relatie! Maar jullie gaan gewoon samen, omdat jullie elkaar als partner willen steunen. Denk er eens over na en stel het eens voor.
Klinkt alsof hij het eigenlijk allemaal niet aan kan qua werk en dus op z'n tenen loopt. Als hij zoveel tijd nodig heeft om te doen wat zijn functie van hem vraagt, dan kan hij het dus feitelijk niet... en zou hij een functie op een lager niveau moeten hebben. Punt is alleen dat een hoop mannen dit echt niet van zichzelf zien en dat je als partner daarin vaak helemaal niet doordringt, want jij wordt degene die loopt te 'zeuren' en die de druk opvoert, terwijl hij het zonder dat 'gezeur' allemaal net aan wel redt...
Ik denk dat je gedeeltelijk gelijk hebt. Hij loopt inderdaad op z'n tenen. Hij kan alleen z'n functie, volgens mij, prima uitvoeren. Het enige probleem is dat hij teveel werk heeft, waardoor hij het niet af krijgt. Hij is aan het einde van de dag nooit klaar! En dan begin ik inderdaad ook nog eens te 'zeuren'.
Als ik het verhaal zo lees dan hoeft het niet zo te zijn dat het aan de baan ligt van je man, maar meer aan hem zelf. Een beetje psychologie van de koude grond. Maar als zijn vader niets anders heeft gedaan dan werken, hoe zou hij dan moet weten iets met zijn kinderen te ondernemen? Het lijkt me voor jou heel pittig want kinderen heb je ten spotte samen! Ik zou hierover goed blijven communiceren met je man. En hou in je achterhoofd dat je hem misschien wel dingen moet leren. Letterlijk dingen vragen en voorkauwen. Dat is misschien niet leuk. Het zou wel tot resultaat kunnen leiden. Ik wens jullie veel sterkte en geluk!
Zeker een optie. M'n man is alleen een beetje een struisvogel, om het maar zo te zeggen. Die ontkent liever dat de problemen er zijn. Zo heeft hij op 18 jarige leeftijd z'n vader verloren. Hij was erbij toen hij overleed. Dat heeft hij nooit verwerkt. Heb ook weleens voorgesteld om daarvoor in therapie te gaan. Maar dat doet ie ook echt niet. Gewoon net doen of je nergens last van hebt, dan is het probleem er niet. Zo denkt hij.