Vorig jaar oktober/november hebben hebben wij ook besloten om te gaan scheiden. Veel mee gemaakt, waardoor het niet meer wou. Ik heb mij direct ingeschreven bij een woningcorporatie en contact opgenomen met de advocaat. Zelf alles op papier gezet en 5 dec konden we al tekenen. Ook wij hadden een koophuis, met NHG. Gezien de woning op een salaris te doen was, heb ik vrijwillig afstand gedaan van de woning. Inboedel hebben we toen zo afgesproken, wat ik destijds gekocht had (al voor we gingen trouwen) of gekregen had van mijn ouders zou ik meenemen, aantal dingen zelf aangeschaft. Kids waren we het ook snel over eens, om het weekend zouden ze naar hem gaan. Uiteindelijk ben ik in januari naar mijn woning gegaan. Alles is bij ons snel en goed geregeld, en alles zo goed mogelijk verdeeld. Wel zijn we uiteindelijk toch weer samen gekomen in maart (zijn wel gescheiden), omdat de uitspraak "je komt er pas achter wat je had, als je het kwijt bent" in ons geval klopte. Ondanks dat, zijn we niet meer alle dagen samen, houden we ieders ons eigen huisje, en doen we het rustig. Het gaat nu beter dan ooit, maar ik wil niet weer te snel.. Ik wil jou in ieder geval heel veel sterkte wensen, en hoop dat alles een beegje goed gaat verlopen. Knuffel x
Ik heb het ook allemaal meegemaakt Wat ik heb gedaan is, naar huisarts gegaan hij heeft me doorverwezen naar maatschappelijk werk. Hun helpen je met je leven opnieuw opbouwen.. Sta je ingeschreven? Ik heb urgentie gekregen bij hooooooge uitzondering, dit omdat mijn situatie ingewikkelder was en met een baby van 2 weken en een kindje van 1,5 bij me ouders moest gaan wonen. Na verslagen van dokter, kdv, maatschappelijk werk 1 jaar mee bezig geweest. Dus daar zou ik niet op rekenen. Ook ik had een koophuis met nhg, werd gelijk verkocht. Maar ook de nhg krijg je niet zomaar, je hele financiële hebben en houden gaan ze uitzoeken. Spaarrekingen, loon. Alles om 1 van jullie daar maar te kunnen laten wonen. Plus dat je als ze akkoord gaan met nhg ben je gelijk bkr geregistreerd. Je mag met je ex geen huis meer kopen of huren dan moet je de restschuld alsnog terug betalen. Heeeel veel werk zit hieraan. Hele mappen gingen de deur uit. Neem een advocaat, regel een ouderschapsplan, alimentatie Vraag toeslagen aan. Sterkte iig, het is allemaal niet makkelijk. Maar uiteindelijk zal je er sterker uitkomen xxx
Ik ging ook 13 jaar met mijn ex trouwens 😊 Ik ben nu super gelukkig hij niet. En als alleenstaande moeder heb je het indd erg goed en hoef je je om geld geen zorgen te maken
Nog ff wat Alimentatie word overal buitengehouden. Dit is voor de kinderen, dus met je toeslagen gebeurd hier niks door. Kleine baby's horen ook bij hun papa dus die moeten ook gewoon gaan. Ik hoop dat je ex zo eerlijk is om je psychische toestand niet tegen je te gaan gebruiken dat zou min zijn
"Onnodig" als bijvoegelijk naamwoord. Dus "Onnodig veel" en niet "onnodig". Ik zou er financieel op vooruit gaan als ik zou scheiden, omdat ik dan recht heb op heel veel toeslagen. En dan heb ik geen alimentatie oid meegerekend. Mijn inziens wordt er dan teveel uitgekeerd.
He jakkie...precies waar ik al bang voor was. Dat ze dus toch achter je spaargeld aangaan....bkr...etc
Bah wat verschrikkelijk meid. Ik heb er zelf geen woorden voor. Ik snap op dit moment niet hoe iemand zo'n beslissing kan nemen, terwijl je eerst voor elkaar gekozen hebt. In voor en tegen, in goede en slechte tijden. Zelf heb ik nog steeds de hoop dat mijn man bijtrekt. Hij heeft nog gepraat met een vriend en er gaat nog een andere vriend met hem praten. Sinds dat gesprek met die vriend krijg ik toch telkens weer hoop door de dingen die hij doet en zegt. Hij deed ook best relaxed en we hebben zelfs weer kunnen lachen en grapjes gemaakt en zo. Soms heeft hij het namelijk over dingen in het huis of iets dergelijks die over de verre toekomst gaan. Dan denk ik weer van ooo hij ziet het toch nog voor zich maar weet nu even geen raad. Maar ook had ik het over een aankoop voor onze zoon en toen zei hij dat dat binnenkort niet meer ging omdat we dan hier niet meer wonen.:x Ik denk zelf nog steeds dat hij niet 100% zeker is van zijn beslissing en nog nadenkt en het uitstelt. Ik denk dat hij niet met zijn kwaadheid om kan gaan. Dat hij niet weet om de problemen een plekje te geven. Ik hoop dat hij bijtrekt en niet dat ie er later pas achter komt. Beter later dan nooit zeggen ze, maar de ellende die het dan allemaal gekost heeft.... Maar wie weet zie ik ook wel spoken en trek ik overal hoop uit. Gelukkig ben ik nu ook bezig met allerlei dingen te regelen. Ik heb me ingeschreven bij de woningverenigingen, heb een rekening geopend en heb wat kennismakingsgesprekken met wat advocaten.
Ik meen trouwens wel eens gehoord te hebben dat je het eerste jaar na een bevalling de keus niet moet maken om te gaan scheiden.Er is zoveel gebeurd wat je beiden echt moet verwerken. En in jullie geval ging het ook nog eens allemaal niet zo makkelijk. Je moet eerst even in rustiger vaarwater komen.
Dat is hier dus niet zo geweest. Ik kwam er December 2010 achter dat mijn man al een jaar een affaire had met mijn toenmalige beste vriendin. Heb er toen direct een punt achter gezet want dat vind ik echt het grootste bedrog wat je iemand aan kan doen (van mijn ex EN mijn toenmalige beste vriendin). Wij hadden ook NHG op het huis gelukkig. Ons huis moest in principe 165.000 Euro opbrengen maar we hebben het voor 125.000 Euro verkocht (omdat ik er binnen 1 jaar vanaf wilde zijn want ik betaalde me scheel aan dubbele lasten), de NHG heeft zonder problemen die 50.000 Euro op zich gepakt en heeft totaal niet gekeken of we nog spaargeld of iets dergelijks hadden. Mijn ex had sowieso geen rode cent en ik had mijn spaargeld voor de zekerheid dus wel eventjes overgezet naar mijn man (toen nog mijn vriend) maar dat was achteraf niet nodig geweest. December 2011 werd het huis verkocht en April 2012 is alles getekend en wel. Gelukkig want Juli 2012 ging ik samenwonen met mijn man en ik wilde met een schone lei beginnen op dat vlak
Dit dus! Ons hebben ze gezegd: de eerste duizend dagen na de geboorte van een kind moet je geen beslissingen over je relatie maken omdat het echt een hectische tijd is. Daarna vindt je elkaar wel weer... Een kind is meestal eventjes geen bekroning op je relatie maar vaak een handgranaat vaak gaat het met mama ook niet altijd even lekker na de bevalling, er komt heel veel op je af. Op allerlei vlakken. Ts, ik hoop echt dat het alsnog goed komt voor je, met of zonder man. Je hebt al heel veel wijze adviezen gekregen hier dus daar ga ik niet nog eens op in. Hier na de bevalling ook echt vreselijke tijd met elkaar gehad (door burn out van man, geen begrip voor mij toen ik net bevallen was, ik emotioneel, hij vond alles te veel maar nodigde wel vrolijk mensen uit terwijl ik alleen maar rust wilde met ons vieren. Vaak gedacht: ik trek er de stekker uit, jij idioot! Nu is alles rustiger geworden en zijn we weer blij met elkaar). Ik zou het vreselijk voor je vinden als je man dit doorzet want ik denk dat hij nog wel spijt krijgt.. Maar daar heb je nu niks aan. Houdt je sterk meid en een knuffel vanuit hier! Hoop dat het goed gaat dadelijk met jou en je kleintje!!
Goed onderbouwd stuk! Fijn om een onderbouwd tegen geluid te horen. Hier gaat het voor mijn gevoel wel nig steeds om met name de vorm waarin je co-ouderschap giet. Het is niet per definitie goed of slecht voor een kind. Daarbij kan dus ook gezegd worden dat vader de primaire hechting persoon kan zijn. Co-ouderschap hoeft ook niet perse 1 week bij de ene 1 week bij de andere te betekenen. Het kan ook op de dag verdeeld worden e.d. Daarbij denk ik wel dat het voor zo'n jong kind sowieso opgebouwd moet worden Maar opzich gaat kindje nu toch ook 3 dagen naar de opvang?
Sterker nog, er zijn vooral ook veel tweeverdiener gezinnen die dit niet overhouden, totaal van de zotte natuurlijk. Ik vind dat er juist wel wat meer (financiële) verantwoordelijkheid bij de ouders/partners mag liggen ipv dat de belastingbetaler maar weer overal voor mag opdraaien, veelal door de slechte beslissingen die één of twee 'volwassenen' maken. Dus ja TS, ik begrijp dat je liever partneralimentatie wilt dan nog meer van de overheid afhankelijk zijn. Heel veel sterkte met alles, neem alle beslissingen in het belang van jullie zoontje hoe moeilijk dat soms misschien ook zal zijn.
Dankje 1000 dagen zijn meer dan 2,5 jaar. Ik hoop dat ik dit overgebracht krijg op hem. Ik hoop ook dat hij spijt krijgt achteraf. Maar denk niet dat hij dit ooit zal toegeven!!
Ik ben het er wel mee eens dat je het eerste jaar geen emotioneel grote beslissingen moet nemen... dat eerste jaar is echt een tropenjaren! 2,5-3 jaar (dus 1000 dagen) vind ik wel errug lang!