Ik ben zelf ook thuis tot eind november! Dat is een bewuste keuze geweest zodat ik alle belangrijke 1e dingen mee maak met ons kindje. Ik heb bewust voor flesvoeding gekozen zodat mijn vriend hem ook de fles kan geven. Hij is zeker bang, bang om fouten te maken ondanks dat ik heb gezegd dat hij weinig fout kan doen. Gister heeft hij de laatste fles gegeven en ben ik vroeg in bed gaan liggen omdat ik gewoon echt op was. Dat is natuurlijk gewoon goed gegaan. Vannacht heb ik dan ook de nachtvoeding gedaan. Ik vind het ook niet erg om de nachtvoeding te doen, zolang hij de 2 avondvoedingen doet. Heb hem dat gister ook nog eens uitgelegd. Daarnaast doe ik alles alleen in huis, hij doet heel af en toe de afwas en stofzuigen maar daar blijft het dan ook bij. Rustig herstellen zit er bij mij niet in, nu ben ik ook niet het type dat stil kan zitten. En natuurlijk probeer ik mijn rust te pakken als de kleine slaapt, maar ook dat kan niet altijd.
De eerste weken hebben we de nachtvoedingen samen gedaan. Hij haalde de kleine uit bed en legde hem bij mij neer, om vervolgens het flesje te maken. Ik gaf de fles en legde hem dan weer terug. Mijn man slaapt nog al vast en op ten duur liet ik hem liggen en deed ik het zelf. Dit vond ik overigens niet erg. In badje deden we ook altijd samen, net als luiers en flesjes geven.
Niet leuk voor je, maar je ben pas bevallen.. voor een man is het vaak ietsjes langer wennen aan de nieuwe situatie.. Hij werkt full time, maar jij ligt thuis ook niet een hele dag op de bank neem ik aan, dus dat argument vind ik onzin. Probeer het er over te hebben dat jullie afwisselen.
Mijn man werkte fulltime toen we onze oudste dochter kregen, stond om half 5 op om naar z'n werk te gaan (en vervolgens een uur te fietsen) en bovendien had hij lichamelijk zwaar werk. En toch deed hij ook redelijk veel met haar, waar ik nog steeds erg dankbaar voor ben. Als ik dan zie/lees dat er blijkbaar ook mannen bestaan die nog nooit een luier hebben verschoond... Dat moet zwaar voor je zijn TS, sterkte.
Zo lang ik thuis ben draai ik voor de nachten/vroege ochtenden op. Ik geef borstvoeding dus mijn man kan toch niets doen maar ook bij flesvoeding zouden we het zo doen. Hij zou anders moe op zijn werk zitten terwijl ik tijdens de slaapjes van de baby kan rusten. Het is wel zo dat ik ondanks een keizersnede weinig lichamelijke klachten had. Als mijn man thuis is verschoont hij af en toe een luier (niet vaak want dat doe ik meestal aansluitend aan de voeding), brengt hij de kleine wel eens naar bed en knuffelt hij lekker met hem. Geen vaste taakverdeling, gewoon zoals het komt. Hij helpt als het nodig is. Het enige dat vaste prik is, is op zondagochtend douchen met onze zoon. Dat is echt zijn papa-momentje.
Toen de kleine net geboren was deed ik de nacht vanaf t begin eigenlijk en de vroege ochtend. De eerste week was die vrij hielp die wel daarna ben ik het alleen gaan doen. Over het algemeen doe ik t het meeste...
Poeh, lastig dat je t hier na de geboorte nog over moet hebben. Hier delen we de zorg bijna helemaal. Werken allebei 36u in 4d. Ik geef nog borstvoeding dus de voedingen (nog 1 nachtvoeding) zijn allemaal voor mij. Maar voor de rest is alles verdeeld. Ik snap dat je man denkt dat jij hele dag thuis zit te relaxen maar voor een baby zorgen is pittig! En dat mag jij best weten. Ik zou t gesprek iig aangaan vanuit de visie dat knuffelen, luier verschonen en eten geven nu de manier is tot voldoen aan behoefte vd baby en dat dat essentieel is voor de band tussen ouder en kind. En hem vragen hoe hij wil dat de relatie in de toekomst wordt en bespreken dat de basis daarvoor in t eerste jaar ligt! En niet voor iedereen is een papa dag weggelegd (financieel, toestemming werk) maar ik zou wel uitleggen dat je je kleintje een band met papa gunt en andersom! Hopelijk is je msn daar gevoelig voor!
Ik deed idd de nachtvoedingen en dat vond ik zelf ook logisch eigenlijk...ik had niet graag gehad dat mijn man voor 2 nachtvoedingen op moest draaien en dan s ochtends weer de weg op...dan had ik mij niet prettig gevoeld. En jij kan overdag toch bijslapen als dit je eerste kindje is? Verder hielp hij wel bij de verzorging hoor....ik deed het meeste maar hij sprong gewoon bij als dat nodig was.
Idem. Al moet ik zeggen dat mijn man niet zo heel veel deed aan de verzorging bij hele kleine baby's.
Nachtvoedingen deed ik na een tijdje trouwens ook wel, leek mij ook logisch met een werkende man die ook weer zo vroeg moest opstaan. Was verder ook niet heel moeilijk omdat ze verder gewoon goed sliep en helemaal geen huilbaby was ofzo.
Ik word altijd plaatsvervangend boos op dit soort mannen. Ze moeten niet zo zeuren en hun verantwoordelijkheid nemen. De geluidjes die de kleine maakt eng? Sorry hoor...dat lijkt me meer een stomme smoes. Samen een kind, samen de zorg. Klaar. Mijn kerel heeft er ook een handje van hoor om veel aan mij over te laten. Ik heb het heel lang geaccepteerd. We zijn er zelfs een half jaar voor uit elkaar geweest. Nu we weer samen zijn en er een tweede op komst is, hebben we wel even een stevig gesprek gevoerd. Man up!
Mijn lieve man heeft 5 bedrijven, werkt keihard en heeft onze twins 16 weken lang geholpen met de nachtvoedingen. Hij kan en doet alles met ze en heeft een serieuze en succesvolle business te draaien. Dat is pas een vent kun je aan dat slappe doedeltje van jou vertellen!
Helaas is het hier wel erg herkenbaar. Een te vroeg geboren kindje door zwangerschapsvergiftiging en een zeer slecht herstel + postnatale depressie en een man die niks uit handen neemt is echt slopend voor je huwelijk... Ik zou hier dus echt met jouw man over praten. Ook als je fulltime werkt zijn er heus momenten waarop hij bij kan springen.
Hier heeft hij de eerste weken echt wel geholpen 's nachts, hij werd niet altijd wakker, maar ik maakte 'm gewoon wakker (vond hij ook prima hoor)! In de kraamweek deed hij ons zoontje verschonen en gaf 'm aan mij voor de borstvoeding. Toen ik na een week fulltime ging kolven, gaf hij ons zoontje een flesje, zodat ik kon kolven en we allebei binnen een half uur weer konden slapen. Toen hij helemaal over was op flesvoeding deed ik in m'n verlof hoofdzakelijk de nachtvoedingen. Een hele enkele keer, als ik erg moe was bv. ging m'n man eruit, maar dit spraken we dan 's avonds voor het slapen al af. Ons zoontje slaapt nog steeds niet door en hij helpt nog steeds 's nachts. Meestal alleen in het weekend, omdat hij de volgende dag vroeg op moet. Ik werk in de zorg en heb veel avonddiensten, dus ik kan overdag soms nog m'n rust pakken. Maar bij een baby van 2 weken zou ik het zeker niet accepteren als hij niet mee helpt.
Wat heb ik dan een gouden vent, vergeleken bij die van jou. Hij werkt 's nachts, dus ja, dan moet ik de nachten wel alleen doen. Gelukkig slaapt ze al een tijdje door. Ik vind wel dat als jij thuis bent, en je man werkt, dat hij geen nachtvoedingen hoeft te doen. Je kan zelf altijd nog slapen als de kleine slaapt. Wij verdelen het toch best wel 50/50. Hij werkt 5 dagen van 00.00 tot +- 9.00, is maandag vrij. Dan is zijn zorgdag. Ik werk 4 dagen (34 uur) en ben woensdag vrij, dat is mijn zorgdag. In het weekend doen we het huishouden en de verzorging om en om. We hebben zo onze eigen klusjes en als de 1 klaar is, zorgt die voor Dafne, en andersom. We werken wel om haar slaapjes heen, want stofzuigen wordt ze wakker van. Maar ze is ongeveer 1,5 uur wakker tussen slaapjes in, dus dan tijd zat om de herriedingen boven te doen. En als hij thuis is van zijn werk en Dafne is op kdv of bij zijn moeder, doet hij wat in huishouden of tuin, en ik doe dat 's avonds. Ik moet wel zeggen dat ik dit ook wel verwacht van een man, als je allebei (bijna) fulltime werkt. Ik hoef niet in mn eentje voor alles op te draaien, het is ook zijn kind. En ik vind het heel goed voor de hechting dat hij ook een hele dag voor haar zorgt en in het weekend de helft van de tijd. Ik zou met zo'n man als die van jou niet kunnen leven. Maar goed, dit gaat over allebei werken. Als ik thuis zou zijn, zou ik ervoor zorgen dat hij niet zoveel meer hoeft te doen. Maar ook in mijn verlof deed hij nog erg veel. Zodat ik ook echt bij kon komen van een zware bevalling, een huilbaby de eerste 6 weken.
Mijn man deed na de geboorte van de oudste eigenlijk alles (ik had een keizersnede met complicaties en kon bijna niets) en dat terwijl hij net begonnen was aan zijn afstudeerstage. Bij de 2e en 3e deed hij zo mogelijk nog meer. Ik snap dit nooit, kan er met mijn hoofd niet bij, maar vraag mij ook altijd af of je dat niet vantevoren ook al wat had aan zien komen?
In mijn geval heb ik het wel zien aankomen hoor. Ik ging er ook vanuit dat ik het meeste zelf zou doen en daar had ik ook geen probleem mee eigenlijk. Wij zijn best traditioneel daarin. Maar waar ik geen rekening mee had gehouden was dat ik absoluut niet herstelde na de geboorte van mijn zoontje. Plus een postnatale depressie waar ik mij erg voor schaamde.. wij communiceerden dus slecht over hoe het echt ging, mijn man voelt uit zichzelf niets aan met als gevolg dat hij dus ook weinig hielp. Hem de schuld geven vind ik te makkelijk, we hadden dit allebei anders moeten doen.. Ik denk dat communicatie bijna altijd een issue is bij dit soort problemen en dat alleen schelden op de partner niet altijd eerlijk is.
vind het zielig voor jouw. je bent immers 2 weken geleden bevallen. En dan mag papa wel meer de handen uit de mouwen steken hoor!! Toen wij onze eerste kregen deden we om de beurt, en snachts ook. En ook zei ik wel eens , blijf maar liggen, want jij moet er morgenochtend uit en ik niet. En ja, samen de taken verdelen. en bij de 2e ook zo. Kijk je bent dan nog wel in je verlof , maar hij kan ook wle helpen, hij wist van te voren dat tie papa ging worden, en nu is het echt zo gemakkelijke uitweg. Nee vind het eng , en zo klein blabla... jaja... nee ik zal het even duidelijk maken als ik jouw was.
Ja, daar heb je wel gelijk in. Mijn man moet je ook wel duidelijk vertellen wat je verwacht, maar dan doet hij het ook zonder morren (en van de invloed van een postnatale depressie weet ik helaas alles van, dat kun je ook niet van te voren inschatten).