Dat is niet het geval. De huisarts kan je primperan (metoclopramide) geven, dit is opgenomen in het protocol dat de NHG (nederlands huisartsen genootschap) heeft opgesteld: Misselijkheid en braken: Bij matige klachten: gember (4 dd 250 mg). Bij ernstige hinder: meclozine (s avonds 12,5 mg) of metoclopramide (1 tot 3 dd 10 mg). Verwijs bij hyperemesis. https://www.nhg.org/standaarden/samenvatting/zwangerschap-en-kraamperiode#idp80816 Helaas zijn huisartsen niet altijd op de hoogte van hun eigen protocollen... Verder moeten ze controleren of je bent uitgedroogd met een dipstick test (checken op ketonen). Als je uitgedroogd bent, dan volgt meestal een ziekenhuisopname met infuus. Sowieso zou je bij ernstige misselijkheid (hyperemesis) moeten worden doorverwezen naar de gyn. De gyn kan evt ook andere medicijnen voorschrijven. Sterkte! Hier kun je meer vinden over ernstige zwangerschapsmisselijkheid: Steunpunt hyperemesis gravidarum -
Dit herken ik! Mijn huisarts wilde niets geven, tot ik hun met hun eigen richtlijn om de oren sloeg. Schoorvoetend kreeg ik voor 3 dagen primperan mee met 'advies' om het alleen te nemen als het 'echt nodig' was ... Controle van ketonen was niet nodig, want ik 'was nog zelf de spreekkamer binnen komen lopen'... Ben toen erg boos geworden, want eigenlijk wilde ze dus niets doen totdat ik te slap was om nog op te staan (en dan zou ik dus moeten worden opgenomen), terwijl ik juist graag een ziekenhuis opname wilde voorkomen! Met de primperan kon ik weer wat eten en drinken en heb ik de opname ook kunnen voorkomen. Heb het tot 18 wkn zeer trouw geslikt in maximale dosering, want ging meteen mis als ik een zetpil vergat... Veel sterkte dames!
Bedankt allemaal! Ik heb vandaag ineens een hele goede dag, ik snap er niks van. Dosis emesafene wel verhoogd, dus daar kan het aan liggen. Maar ik word zo onzeker van m'n eigen lichaam, hopeloos!
Ik heb tot nu toe niet overgegeven, maar misselijkheid begon ong. een week geleden, (6e wk). Eerlijk gezegd heb ik in mn leven vrij weinig overgegeven of misselijk gevoeld, lijkt alsof ik het gevoel slecht kan plaatsen ook . Het grenst wel aan het kokhals gevoel als ie getriggerd word. Ik ga van het ergste uit voor de toekomstige maanden, hopen dat het meevalt. Ik probeer het te kalmeren door een glaasje melk te drinken, tot nu toe helpt het wel een beetje.
Eerste zwangerschap: week 6 t/m 14 Tweede zwangerschap: niet misselijk geweest Deze zwangerschap: week 4 t/m 22 toen even rustig en nu weer af en toe terug.
Ik ben ook misselijk geweest. Bij mij begon het zo vanaf week 7 tot wel week 18. Vreselijk. Als ik nu terugkijk op alles dan vond ik dat erger dan de bevalling. De hele godganzedag misselijk..Alsof ik uit een kermisattractie kwam.. nog met een samentrekkende maag naar t werk fietsen.. heel de dag op werk misselijk.. brr Al met al heb ik maar 3 keer gespuugd omdat ik niet makkelijk kan spugen. Voor mijn lichaam een voordeel maar ook een nadeel omdat je er dan de hele dag tegenaan zit. Om het uur iets eten. Dat werkte een klein beetje.
Eerste twee zwangerschappen zoons en nu in blijde verwachting van een dochter, dus geen verband met geslacht Zwangerschappen 3, 4 en 5 werden miskramen en ik merkte toen wel dat de misselijkheid steeds eerder begon, bij deze zwangerschap dus al voor de test. Succes, het is echt een rottige kwaal en heel lastig als de buitenwereld nog niks weet van je zwangerschap.
oefff, het is zooo vervelend! Bij mij begon het met 4 weken. Ik voelde mij alsof ik 24/7 zeeziek was. Naar de huisarts gegaan en Emesafene gekregen. Dat hielp een klein beetje, maar na een week niet meer dus ik weer terug naar de huisarts en toen kreeg ik, nadat hij overlegd had met een gynaecoloog, primperan mee. Ook dat hielp weer een klein beetje, maar goed genoeg om gedurende de dag kleine beetjes te eten. Week 7 was mijn horrorweek en ben ik ook niet gaan werken; ik kon alleen nog maar lamlendig op de bank liggen en voor mij uit staren (tv, veel beweging of geluid maakten me nóg misselijker). Week 8 en 9 waren redelijk goede weken; ik kon was nog steeds 24/7 misselijk maar kon wat meer eten (alleen 's avonds niks) en voelde me iets meer mens. In week 10 kwam de zwaardere misselijkheid net zo hard weer terug en duurde tot week 13, toen zakte het weer iets af. Nu ruim 17 weken en ik kan ' s avonds nog steeds niet veel eten en neem nog 1x per dag een primperan (voor het avondeten ). De misselijkheid sluimert nog de hele dag door (met dus een piek in de avond), maar het is dragelijk (en ik heb ook het idee dat je er na zoveel weken misselijk te zijn geweest ook aan went en mee leert omgaan). Het enige schrale voordeel is dat ik nog geen kilo aangekomen ben en al mijn kleren nog pas