eerlijk , ik herken het totaal niet. mijn oudste was net 2 toen de jongste geboren werd. ze is een pittig ding maar ik heb het toen niet bepaald als zwaar ervaren. en ik ben alleenstaande mama vind het nu wel af en toe wat pittig. ze zijn nog 2 en 4 en de ene in de peuterpubertijd en de ander in de kleuterpubertijd. slaan elkaar de hersens in, houden elkaar wakker, de ene rent weg en haal je terug naar beneden en de ander heeft zich ondertussen al weer half uitgekleed hup, schoenen en jas weer aan en ondertussen is de oudste al weer met wat anders bezig enz
Het is denk ik gewoon helemaal afhankelijk van wat voor een kidnd je krijgt. Mijn tweede huilde alleen maar, zware reflux. Dan heb je het heel zwaar met een peuter erbij (die overigens het braafste kindje ever was/is). Mijn kids zijn nu in de leeftijd die jij ook noemt en het tweede stuk van jou herken ik dan weer niet. Ze spelen heerlijk samen, houden elkaar nooit wakker. Ze slapen namelijk gewoon altijd en overal. Echt totaal afhankelijk van hoe je kids zijn dus.
Herkenbaar ook al heb ik makkelijke kinderen. Mijn kinderen zitten 14 maanden uit elkaar qua leeftijd. Heb het ook een tijd niet leuk gevonden, maar sinds 1-2 maanden wordt het steeds leuker. De jongste loopt nu bijna helemaal los (steeds langere stukjes) en je kunt echte interactie hebben. Heeft een hele jengelperiode gehad en dat ze steeds bij mij wilde zijn. Ik dacht steeds: elke maand gaat het ietsje beter en dat klopt gewoon. Dus het is echt een jaartje doorkomen. Ik begrijp dan ook echt niet dat er mensen zijn die nog meer kinderen willen Nu vind ik het leuk.
Ik heb, door het feit dat ik drie kinderen heb, soms wel zoiets van: 1 kind is geen kind. Wat is er nu moeilijk aan 1 kind? Lekker rustig en je hebt dan nog alle tijd van de wereld. Als ik 1 kind thuis heb omdat de andere twee weg zijn, heb ik echt overal tijd voor haha.
O ja, zo herkenbaar, vooral het gebrek aan begrip. Hier 3 kindjes met zware verborgen reflux, de oudste was een huilbaby en de jongste is gewoon ontzettend pittig.
Dit stuk is heel herkenbaar, alleen bij mij zaten er 3 jaar ertussen , bewust, minder had ik zeker niet getrokken denk ik. Het eerste jaar is gewoon niet leuk als je een baby hebt die veel huilt en niet zonder jou kan, nu mijn meisje bijna 1 is wordt het steeds leuker en ik kan langzaam steeds meer genieten. Ik heb stiekem de wens voor een derde maar die komt niet meer helaas, mijn man wil in ieder geval niets erover horen en ik zou denk ik ook gek worden met 3 kleintjes...
Herken het wel hoor! Zoon en dochter schelen ook 2,5 jaar. Zoontje was een huilbaby, dus zag er erg tegenop maar dochter is eigenlijk een 'perfecte' baby. Maar toch vond ik het (vooral de eerste maand) pittig! Zoontje was erg uit zijn doen, in de peuterpubertijd, ook flinke driftbuien.. als ik snachts een paar uur op had gezeten met dochter, en ik eindelijk weer even terug naar bed kon, werd zoon die dag met heel vroeg wakker.. De vermoeidheid hielp ook echt niet mee dus. Maar ik kan je vertellen dat het met de week beter word! Dochter is nu 3 maanden, slapen gaat natuurlijk steeds beter, zoontje is er aan gewend, vind zijn zusje zelfs lief nu maar ik zal ook blij zijn als we weer een paar maanden verder zijn hoor. Probeer er af en toe even tussenuit te gaan, ga vroeg naar bed en hou in je achterhoofd dat het echt beter wordt! Succes
Ik vond de eerste 2 jaar ook ZWAAR!!!! Terugkijkend weet ik niet hoe ik het allemaal heb gedaan; -2 kinderen -baby tot 1 jaar bv gegeven -3 dagen in de week werken -2 keer verhuisd -1 keer is mijn werk verhuisd Als ik terug kijk, heb ik mijn oudste dochter echt te kort gedaan, maar wel mijn best gedaan om alle ballen omhoog te houden. Als ik iets kon veranderen, dan was dat meer tijd aan mijn oudste besteden en meer geduld hebben
Ja, hier speelde mijn ppd ook behoorlijk parten na de geboorte van de jongste en zie ik ook niet hoe ik het klaargespeeld heb haha. En waarom er toch nog weer 2 keer aan begonnen? Tja, die moeilijke beginperiode gaat gelukkig een keer voorbij en dan is het zo de moeite waard geweest. Ik dacht vroeger ook altijd dat jongetjes tussen 6-10 jaar "stom" zouden zijn, maar ze zijn zo leuk. Lekker een eigen mening, beetje humor erbij. Echt wel de moeite waard.
Met dit soort dingen moet je erg oppassen met roepen. Dit is nu pre ies wat Alizee bedoelt. Geen begrip. Fijn voor je dat het bij jou allemaal soepeltjes gaat/ is gegaan. Dit is helaas niet voor iedereen zo. Echt, zo'n opmerking maakt me zo pissig! :x
Ik denk dat ze het meer achteraf bedoelt Een 1e is pittig, je bent ineens moeder met verantwoordelijkheden etc, moe, ongerust of het allemaal wel goed gaat... Ik heb me de 1e maanden wel eens afgevraagd of ik er uberhaubt wel geschikt voor was, het moederschap. Om me heen zag ik alleen maar vrolijke, vitale en uitgeruste mama's, je weet wel: op zo'n fiets met een bloemenmandje voorop en de baby lekker bij papa, helemaal gelukkig in de zon. Ik daarentegen had wallen tot aan mn knieen, lekkende borsten, chagrijnige kop, uitgroei in mn slappe bosje haar en bij elk huiltje zat ik in de stress. Fietsen had ik echt geen zin in ook. Een 2e ga ik aankomende september achter komen Ik vind het nu al pittig af en toe met mn zwangerschapskwalen
Herkenbaar helaas... de oudste was 1,5 toen de jongste kwam, inclusief verborgen reflux en zware obstipatie en de eindeloze huilbuien. Ze zijn allebei behoorlijk temperamentvol en dat helpt ook niet echt... dus ja af en toe krijgt manlief meteen de kindjes in handen als hij thuiskomt en vlucht ik even.. en regelmatig zelf ook een huilbui.. en ik tel nu al af tot het moment dat ze 1 wordt en het makkelijker gaat. Stom he. Maar ik probeer ook te genieten van de kleine dingen, als het een uurtje gezellig was met samen spelen, als ze een keer haar fles leegdrinkt, als de oudste haar zusje komt knuffelen en troosten dan is het even heel leuk zo het grote genieten komt vanzelf denk ik
Soepeltjes gegaan? Je hebt geen idee. Ben de eerste vijf maanden na de bevalling van de eerste vrij ernstig ziek geweest door opvlamming van CU. Er waren dagen dat ik alleen door het huis kon kruipen vanwege acute reuma aanvallen. In het buitenland dus geen ouders als hulp. Oudste zoon ging pas na geboorte van de tweede doorslapen, heeft allergie aanvallen gehad. Niet bepaald soepeltjes. Maar achteraf gezien blijf ik nog steeds erbij dat 1 kind heerlijk rustig is Ik had toch best veel tijd over voor dingen als het huishouden enzo.
@Lieke81 ik begrijp jouw frustratie volkomen, ik heb het ook ervaren en ik vond sommige opmerkingen erg gemeen en irritant, maar gelukkig waren niet allemaal slecht bedoelt. Ik voel mij nog steeds erg onbegrepen en zo'n topic geeft mij toch een bepaalde herkenning, aangezien ik niet de enige ben die de eerste periode als zeer moeilijk heeft ervaren. @Chebu erg voor jou dat je ook zo'n zware start heeft gehad, iedereen ervaart deze periode anders, ik vond het bij de eerste echt mega zwaar, ik wist niet wat mij overkwam en ik werd radeloos van al dat continu gehuil en slapeloze nachten. Bij de tweede vond ik het ook zwaar maar ik was er al op voorbereid, ik wist wat ik er aan begon. Daardoor was het op een bepaalde manier makkelijker.
Ik denk dat je moet meer regelmaat proberen brengen in je dag: echt vaste tijden van eten en doen voor je peuter zodat hij weet wat hij kan verwachten. En met baby moet je nog ritme vinden maar dat komt wel echt. Ik heb huilbaby/reflux/onrustige/krampjes baby gehad. We bleven weken doormodderen nu weet ik wat ik ga doen direct na de geboorte van baby: Osteopaat, probiotica tegen eczeem en krampjes combi preventief, sterke regelmaat en geen borstvoeding want dat stoorte alleen en haar en mij helaas dus dan maar zo maar uitslapend en gelukkig. Hoe dat zal gaan zal ik straks merken maar ik maak mij geen zorgen als dochter wakker wordt dan komt ze gewoon bij ons doorslapen, en ze heeft erg strikke regime per dag en kdv en psz dus heb ik meer tijd om bij te komen. En gulukkig mijn man altijd 17.00 uur thuis Ik vind btw 18.30 voor peuter naar bed gaan echt veel te vroeg! Sterkte!
Hoe kun jij nou oordelen over andermans peuter?! Ik zal het je nog sterker vertellen: mijn oudste dochter is 8 en die ligt er nog steeds regelmatig rond die tijd in! Veel kindjes hebben nl. 12 uur slaap nodig en aangezien ze rond zessen wakker wordt als ik lunchpakketten klaar ga maken en de baby ga voeden, moet ze er 's avonds dus ook vroeg in. Ik denk dat je op moet passen met dat soort absolute ideeën over wat goed werkt, want dat is nl per kind verschillend.
In zekere zin had ik dit verhaal kunnen schrijven. Ik voelde me namelijk ook zo toen onze tweede net geboren was, de oudste was toen net geen 13 maanden. De jongste is nu 5 maanden en langzamerhand gaat het wat soepeler. Ik heb echt moeten leren om wat meer te relaxen en niet te snel in de stress te schieten. Lastig, maar het gaat steeds beter. Ik merk wel dat de kinderen er ook goed op reageren, ik kan nu zeggen dat ik meer begin te genieten dan dat ik voorheen deed. De eerste 2/3 maanden waren voor mijn gevoel meer overleven. Ik krijg alsnog te weinig slaap maar kan daar nu beter mee omgaan. Ik heb me er zo gezegd bij neergelegd dat het de komende tijd pittig gaat zijn. Ook heb ik een draagdoek aangeschaft voor de jongste. Als ik dan m'n handen vrij wil/moet hebben of we gaan ergens heen dan gaat ze in de draagdoek, iedereen blij. De jongste kan lekker slapen, en ik kan lekker spelen met de oudste of even wat in huis doen. Ook voor buiten de deur is het ideaal, ik heb geen duowagen nodig en hoef alleen als het nodig is de buggy mee te nemen. En als dl wil lopen kan ik haar aan de hand nemen en zit ik niet met een kinderwagen die ik moet duwen. Misschien is dat een idee om naar te kijken?