Jep, aanwezig.. Ik ben op dit moment teamleidster op een crediteurenadministratie. En hiervoor ben secretaresse geweest. per 1 augustus stopt mijn baan. Ik ben ook 30 jaar oud trouwens We gaan maar eens heel goed bekijken wat ik dan wil gaan doen
Wist altijd wat ik wilde. Tot ik een ernstig ongeluk kreeg, en dit lichamelijk niet meer mogelijk was. Tot op hede nog zoekende.
Wilde als kind altijd juf worden later kwam ik op het VMBO en het pad tot aan de pabo vond ik te lang. Toen een maatschappelijke studie gaan doen op het MBO. Maar geen werk in te vinden en nu administratief medewerker. Geen droombaan maar ik vind het eigenlijk wel prima zo Ik kan deze baan makkelijk combineren met de kinderen, kan altijd met werkdagen en uren schuiven dus ideaal!
Ik móet echt even totaal off topic reageren; ik vind je onderschrift echt subliem. Zou 'm wel op mijn voorhoofd willen tatoeëren.....!!
Ik herken het ook (bijna 30). Heb 2 niet afgeronde MBO opleidingen gedaan, paar jaar gewerkt in de zorg (wat ik heel leuk vond, maar moest weg) en nu werk ik als interieur verzorgster. Dit omdat het makkelijk te combineren is met zoon zijn school en ja zonder diploma's kom je nergens zo snel aan de bak... Ik wil dit ook echt niet tot aan mn pensioen blijven doen, maar wat ik wel wil weet ik niet. Ja ik zou graag schrijfster willen worden, maar je moet écht goed zijn wil je er een beetje leuk aan verdienen.. Verder..geeen idee
Ik denk dus idd dat dit het dertigersdilemma is. Ik hoor het nl veel om mij heen. Ik heb er gelukkig geen last van..ik heb de leukste baan ter wereld en zou nooit iets anders willen.
Dat is niet leeftijd.s gebonden hoor. Volgende maand 41 en weet het nog steeds niet. Wel school afgemaakt maar daarna..
Sinds een paar jaar geleden weet ik ineens heel goed wat ik wil. Dit wilde ik 12 jaar geleden echt niet. Mijn ouders hebben er op aangedrongen maar ik gooie de kont tegen te krib, no way dat ik de zorg in zou gaan. Inmiddels heb ik de stap gezet en heb ik m'n diploma verzorgende ig behaald. Alleen ik ben nog lang niet bij m'n droombaan. Ik wil zover mogelijk komen in de zorg. Helaas lukt het financieel niet en ben ik aangewezen op bbl plekken om te werken. Voor nu, eerst kindje krijgen en genieten en dan zie ik wel waar het schip verder gaat.
Herkenbaar. Heb opleiding voor detailhandel en werk sinds 2008 in een supermarkt maar zie mezelf dit niet eeuwig doen. Maar wat wel? Geen idee. Vind verschillende dingen interessant maar zou dan een thuis studie moeten volgen en zonder ervaring een baan moeten vinden, en dat lijkt me niet erg makkelijk.. Dus voorlopig zit ik nog vast in de supermarkt.... ben 23
Sjeezus, TS je verhaal lijkt erg op t mijne.. Havo afgemaakt en niet weten wat ik wilde. Opleiding gestart (2 keer) maar was achteraf toch niks. Enige wat ik wist was dat 'iets in de zorg' wel leuk was. Dat werd uiteindelijk de geneeskundige dienst bij de landmacht. Én militaire zijn, en het zorgaspect dat was echt de ultieme combi! Doordat ik mijn dochtertje onverwacht kreeg, moest ik er mee stoppen na 5 jaar en dat heeft me wat tranen gekost zeg.. Ik kon niet meer de functie uitvoeren waar ik voor opgeleid was, het was te ver van thuis en ik kon niet meer op oefening/uitzending e.d. Mijn gezin zal altijd voorrang krijgen op mijn werk en ik ben blij dat ik veel bij mijn dochtertje heb kunnen zijn maar moeite heeft het me wel gekost om mijn huidige baan met een happy face te doen. Het is het gewoon niet, het maakt me doodongelukkig. Mijn passie binnen de zorg ligt in de richting gynaecologie/verloskunde. Ben me nu aan het oriënteren op een studie want serieus: als ik dit werk moet blijven doen dan wordt ik gek. En een gekke mama hebben de kids niks aan 😁 Oh ja, ik ben 31 jaar jong
Yup, het dertigersdilema. Een voordeel, wanneer je tegen de veertig loopt, neemt het weer af. Heb er nu nog amper last van.
Hier ook herkenbaar.. Hoewel naar later bleek ik toch erg intelligent ben, door allerlei problemen hortend en stotend door de middelbare schooltijd gekomen en uiteindelijk HAVO gehaald. Daarna liep het al snel spaak op het HBO en een tweede poging later ook.. Jaren in therapie gezeten. Sindsdien weinig meer gedaan dan tijdelijk, eenvoudig werk. Nu ik getrouwd ben is gelukkig de druk er ook af, maar wat voel ik me vaak onrustig omdat ik mij nooit ergens gericht in heb kunnen ontwikkelen terwijl ik zoveel in mijn mars heb. Aan de andere kant.. ik ben thuis voor mijn kind en heb veel tijd voor de mensen om mij heen, wat erg gewaardeerd wordt. Ik vind dit zelf ook belangrijker dan carrière. Het is ook fijn na jaren van ellende het nu heel rustig te hebben en volop te kunnen genieten van mijn kleine man. Ik merk wel dat sinds hij geboren is (toen werd ik 30) ik weer druk op zoek ben naar nieuwe bezigheden, dus misschien inderdaad een stukje onrust die hoort bij de leeftijd..
Ik heb het geluk dat ik heel veel leuk vind en een studie heb gekozen die op dat moment eigenlijk meer 'tijdelijk' zou zijn, maar waar ik uiteindelijk helemaal mijn ei in kwijt kon. Ik ben dus na dat eerste jaar blijven plakken aan psychologie. Heb daar ook een fijne baan in weten te vinden. Punt is wel dat ik altijd behoorlijk ambitieus en leergierig ben geweest en ook nu eigenlijk nog wel een vervolgstudie zou willen doen. Echter sinds ik moeder ben zijn mijn ambities een beetje weg, ik heb gewoon geen zin meer om veel tijd kwijt te zijn aan studeren, supervisie, etc. Ik ben meer in mijn huismoederfase op dit moment zeg maar.. Het daarom ook zo dat mijn man nu 5 dagen werkt en ik 3. Ik heb gezegd dat ik die studie wil gaan doen op t moment dat de kinderen op school zitten (let wel: één daarvan is nog ongeboren ), maar dan heb ik wel de support nodig van mijn man. Ik hoop dat dat tegen die tijd gaat lukken..
Ook herkenbaar voor deze dertiger. Heb nu drie verschillende opleidingen gevolgd, lijk alles leuk te vinden, maar verveel mij ook snel. Heel vervelend en verwend. Ben nu dan ook even bewust alleen moeder. Hoop mij langzaam te orienteren en weer eens een cursus te volgen, maar ik heb de mazzel dat het financieel mogelijk is.
Pffff ik herken het dilemma. Zelf ben ik nu al thuisblijfmoeder sinds onze zoon geboren is. Ik zou niet weten waar mijn interesse ligt en zie (vast te veel) beren op de weg mocht ik weer gaan werken. Hoe gaat het dan met vakanties? En andere vrije dagen van school enzovoort enzovoort. Waar ik me ook mateloos aan irriteer dat je als thuisblijfmoeder maar zielig bevonden en dat sommigen op je neer kijken. In de toekomstig ik graag weer wat werk doen, maar wat, het blijft nog altijd een probleem vrees ik
Herkenbaar dilemma. 35 nu en na opleiding en veel juridisch werk, ben ik blij dat ik nu in een buurtsupermarktje werk. Dit is geen werk, maar echt hobby. 18 uurtjes gezellig babbelen met dorpsgenoten. Soms denk ik wel eens aan om weer echt aan het werk te gaan, maar wat dan? Misschien ligt het ook een beetje aan het feit dat het financieel niet nodig is dat ik werk en dat het huishouden en opvoeding volledig op mij rusten. Mijn man is zo passioneel metz zijn werk bezig, dat ik soms jaloers op hem ben, ik wil dat ook!
Ik sta volgend jaar na 15 jaar op straat, ben dan 36...geen ideeeee wat ik met alleen een Mavo diploma moet gaan doen
Hier ook heel herkenbaar. Netjes met 2 vingers is mn neus een HBO afgemaakt om maar iets afgemaakt te hebben. Ik hebn op zich leuk werk maar een heel erg 'is dit alles' gevoel. Waar ik zelf vaak tegenaan loop is het samenwerken met collega's die lager opgeleid zijn waardoor ik vaak het gevoel heb dat iik alles moet uitleggen en verdedigen wat ik doe (en waarom ik in mijn functie bepaalde 'priviliges' heb, dat zijn het niet, maar zo word het gezien). En het is op zich lekker afwisselend werk, druk. Maar intellectueel uitdagend, nee. Maar ja wat dan wel. Toch sociologie gaan studeren zoals ik altijd wilde? Neuh.... Onderwijs is, dat trekt me op zich wel. Wat ik echt interessant vind is theoretische natuurkunde. Maar ja, om dat nu nog te gaan studeren...... Ik ben 32.