Je ouders aanspreken met u vind ik beetje te ver gaan... ieder zijn ding hoor... dat je je grootouders eventueel aanspreekt met u daar kan ik me nog wel in vinden, maar je ouders... neh, vind ik te ver gaan
Tegen mij hoeft dochter geen u te zeggen nee, heb ik vroeger ook nooit gehoeven bij mijn moeder. Echter zal ik haar zeker aanleren tegen anderen u te zeggen tot de persoon in kwestie in ieder geval aangeeft dat je/jij mag. Dochter moet zich daar dan ook goed bij voelen. Persoonlijk vind ik u zeggen ook een stuk beleefder. Zo'n hele ophef in een winkel maken zou ik dan ook niet doen.
Je/jij en mama. Tegen vreemden u, maar niet tegen mensen die dichtbij ons staan. Ik wil trouwens niet bij mijn voornaam genoemd worden door mijn kind, dat zie ik soms wel eens bij anderen. Partners die elkaar papa en mama noemen moet ik altijd een beetje om lachen. Vind het zo raar! Het is je partner, niet je vader of moeder. Een kind is prima in staat dat te begrijpen hoor.
Mijn kinderen zeggen 'je' tegen ons. Wij zeiden vroeger wel u tegen onze ouders, maar daar ben ik mee gestopt, toen ik bij mijn vader in de zaak kwam werken. Het klonk zo raar, iedereen sprak elkaar daar aan met jij, behalve ik. Vonden ze toen prima, trouwens. Achteraf had ik denk ik liever mijn kinderen ook geleerd om u te zeggen tegen ons. Maar daar is het nu een beetje laat voor. Het klinkt misschien wat ouderwets, maar ik ben niet hun vriendje en ik wens ook niet zo aangesproken te worden. En dat gebeurt nu soms wel en juist doordat ze dan ook nog eens je/jij zeggen, klinkt het extra brutaal. Ik denk zelf dat dat misschien minder zou zijn als ze gewend zijn om u te zeggen. En het zou ook makkelijker voor ze zijn om te onthouden dat ze tegen andere volwassenen ook u moeten zeggen, want dat moet nu wel, maar dat vergeten ze heel vaak. In mijn omgeving hoor ik trouwens heel veel u van kinderen tegen ouders, maar dat heb je hier op de bible belt denk ik.
Wat een onzin. Hoe een kind je aanspreekt staat natuurlijk helemaal los van wat er gezegd wordt als hij/zij boos is. Ik zei vroeger altijd gewoon je en jij tegen mijn ouders, maar ik hoefde echt geen grove dingen tegen ze te zeggen hoor, dan was ik echt nog niet jarig. Ervan uitgaan dat je kinderen meer respect voor je hebben als ze u zeggen is wel erg naïef. Respect zit niet in hoe men elkaar aanspreekt, maar hoe men met elkaar omgaat.
Ik had vroeger een kindje in de klas dat haar ouders met u aansprak. Ik vond dat als kind al vreemd. 'Mama ik ben nu boos op U'. 'Mama, mogen we een snoepje van U?' Dat klinkt voor geen meter Ik wil met je aangesproken worden. Sowieso, ik ben in de twintig... als ik in winkels met u aangesproken word voel ik me zo oud.
Ja, wat dat betreft wel. Respect zit nl echt niet in het woordje "U". Ook niet bij ruzie. Wij schelden niet, vloeken en tieren niet, klaar. En dat wil dan heus niet zeggen dat mijn kinderen of mijn man en ik nooit ruzie hebben, maar in ieder geval niet in onbeheerst geschreeuw.
Ik leer onze kinderen absoluut dat ze u moeten zeggen tegen ouderen en vreemden, maar ze hoeven geen u te zeggen tegen ons of tegen andere familie. Ik vind dat je daarmee een afstand creëert en ik vind dat kinderen ook fatsoenlijk kunnen zijn zonder u te zeggen tegen bekenden. Een paar jaar geleden zat ik met een medestudente in de bibliotheek toen haar telefoon ging (oke, dat was niet helemaal netjes in de bieb ) en ik luisterde half naar haar gesprek en dacht echt dat ze een sollicitatie gesprek had. Pas op het einde realiseerde ik mij dat ik haar hoorde zeggen "Dankuwel, als u mama nog belt dan zien we elkaar vanavond". Het bleek dus haar vader te zijn. Echt, ik heb nog nooit zo'n koud en afstandelijk gesprek gehoord tussen een vader en dochter. Ik zou het verschrikkelijk vinden als mijn man en kinderen zo met elkaar zouden communiceren.
Hoe je met elkaar omgaat, begint toch met aanspreken? Zeker op straat. Tegen een wat ouder persoon zou ik het heel naar vinden als onze kinderen iets zouden zeggen als: wil jij even opzij gaan? Soms zeggen kinderen die hier komen spelen: ik heb honger, wil je even een koekje/snoepje pakken. Echt, dan weet ik niet wat ik hoor En ook wij schelden en vloeken niet in huis, maar de kids horen nog wel eens wat op school enzo. Ik wil gewoon niet dat ze tegen ons zeggen: ik vind jou een stommerd. Ze zeggen dit soort dingen echt minder snel in de u-vorm, is mijn ervaring. En daarbij, ik hou heel veel van de kinderen, maar ben van mening dat ik niet hun vriendje ben. Dus gaan ze met ons anders om dan met leeftijdsgenootjes. Daar mogen ze lekker jij-en en jouw-en. Trouwens, wij horen hier niet anders in de straat dan u tegen volwassenen
Jeetje wat een zuur gedoe allemaal, het zijn maar kinderen. Als ze straks pubers zijn krijg je ook van alles naar je hoofd, als je daar helemaal niet tegenkan krijg je t echt zwaar hoor
Ik moest vroeger altijd u zeggen tegen mijn ouders ( ben nu 24) en ben daar ontzettend dankbaar voor. Maakte een heel duidelijk verschil tussen volwassenen en kinderen en gaf gelijk een duidelijke grens weer dat mijn ouders niet mijn vrienden waren. Tegen volwassenen u zeggen was daarom een automatisme. Ik heb op een school stage gelopen waar de kinderen "u" moesten zeggen tegen de leerkrachten vanaf groep 5 en het maakt echt een enorm verschil als een kind uit groep 8 zegt: Ja maar, jij had dat huiswerk op een ander blad geschreven! Dan: Ja maar, u had dat husiwerk op een ander blad geschreven! Gaf op een natuurlijke manier aan dat de leerkracht de eindverantwoordelijke is en niet de gelijke.
Wij hebben ze nog niet. Maar ik wil niet dat mijn kinderen ons met u aanspreken. En ook naar andere hoeft dat niet. Behalve tegen mensen van mijn opa en oma hen leeftijd. Dat doe ik zelf ook, mensen boven de 70 zeg maar. Ik vind u niet zeggen dat ik respect voor iemand heb. Ik heb respect voor een ieder die het verdient. En u creëert afstand tussen mensen, alsof je dan beter bent ofzo. Nee niet mijn ding
Dus omdat het straks pubers worden hoef je ze als kind geen fatsoen te leren? Haha wat grappig. Ot: ik spreek mn ouders ook aan met u, en dat heb ik het over dat telefoongeprek wat hier genoemd werd, dat afstandelijke komt toch niet alleen door u? Het is de toon die de muziek maakt. Ik heb het idee dat we gewoon niet meer willen dat er iemand gezag over ons heeft. Allemaal gelijk. Nou nee, je ouders, je baas, de dominee, de koningin, je ooms en tantes, ieder is op een bepaalde manier over je gesteld. Netjes u zeggen is mijn mening dan ook.
Zo ben ik ook opgevoed.... En zo praat ik ook met mijn oma....en met mijn Nederlands is niks mis hoor Mijn schoonzusje komt ook uit Limburg en praat ook zo tegen haar hond, hahaha! "hebt ge uw brokjes al op? Och germe!" Haha, zou dat het zijn
Daarom wil ik niet dat mijn kinderen je en jij tegen mij zeggen. Ik ben inderdaad niet hun vriendinnetje. Ik ben gewoon mama!
Je/jij.. De jongste noemt me nu de hele tijd "moeder" maar dat doet ze omdat ik er dan zo'n zuur gezicht bij trek vindt ze geweldig