Een 3e kindje; Waarom wel of waarom niet?

@Merah, wat maakt het voor jou intensief?


Wat ik nog wil toevoegen is dat ik er ook zo van geniet door de leeftijd van de oudste twee. De oudste was 5 j en 11 m en de toen jongste 3 j en 6 m toen onze jongste geboren werd. Dan is er al redelijke zelfstandigheid voor de oudsten. Allebei zindelijk, naar school etc. Ook hebben ze meer begrip van 'dat kan nu niet, ik ben nu aan het voeden'.

 

toen bij de ons de derde geboren werd was onze zoon 4,5 jaar en onze dochter 3 jaar,

de eerste maanden waren echt appeltje eitje ! alles ging gewoon super, ze was zo makkelijk dat we gewoon vergaten dat we er drie hadden haha

ook tussen de drie kinderen ging het hardstikke goed !, toen werd de jongste 8 maanden, en begon het geklier van keel neus en oorontstekingen op en aan en heeft tot op de dag van twee weken terug geen enkele nacht meer doorgeslapen, elke avond en nacht schreeuwen en krijsen, ( van 22.00 tot 00.00 en van 03.00 tot 06.00 ) zelf gaan slapen kan pas om 19.30 wanneer de oudste ook naar bed gaat, soms 20.00 uur, en dan heb je 22.00 uur je jongste wakker,tot 12 uur half 1, dan moet je zelf maar weer in slaap zien te komen want je bent ondertussen klaar wakker en om 03.00 uur is ze weer wakker, en om 06.00 gaan slapen word niet meer wat want je moet om 07.00 uur de andere twee uit bed halen, ja dat was echt een heel zwaar jaar ! want wanneer je derde niet helemaal "gezond"is dan moet je er de volgende dag wel staan voor je andere kinderen, die moeten gewoon ontbijten en kleren aan en naar school gebracht worden,

ze slaapt nu aardig sinds een week of twee... afkloppen, na 4 kuurtjes in 1,5 maand gehad te hebben, en er iets aan doen kunnen en willen ze pas vanaf 2 jaar dus we moeten nog heel even geduld hebben

anyway tijdens ziekte of slecht slapen is drie kinderen best wel zwaar, maar het weegt niet op tegen de leuke momenten die je hebt.

wij zijn nu onverwachts zwanger van de vierde, enorm dankbaar voor dit vierde wondertje, maar als deze ook zoveel wakker is... oei oei oei haha dat worden dan echt een paar zware jaren

en er komt natuurlijk meer bij kijken als je meer kinderen hebt,

in de ochtend naar school brengen, dan je huishouden en boodschappen doen eventueel gezellig ergens visite houden, je moet de kinderen op halen van school maar tussendoor misschien nog wel veel tandarts afspraken of doktersafspraken of misschien fysio, niet perse voor je zelf maar je hebt ook drie kinderen die dat misschien hebben
wij hebben een best drukke week, twee keer per week voetbal van onze zoon, 1 keer per week majorette van onze dochter, onze zoon 1 keer per week op zwemles, hierna begint onze dochter met zwemles, zij heeft ook nog 1 keer in de week logopedie en dat zal nog een aantal jaar zo wezen, ook met onze jongste zullen wij naar logodie moeten met 2 a 2,5 jaar
en met haar en onze jongste dochter hebben we zeker 1 keer per 2 weken een afspraak bij de kno arts. je hebt gym uitvoeringen, voetbalwedtrijden 10 minuten gesprekken, spelen bij vriendjes of vriendjes die hier spelen

zelf doe ik ook nog mee met school met rijden voor dingen die ze doen, als ze met de hele klas naar het bos moeten of naar een voorstelling ofzo ( gebeurd ongeveer 7 keer per schooljaar ) maar ik rijd dan 2 keer voor zowel de klas van onze zoon als onze dochter ( meestal zijn dit andere dagen)


opzich best druk soms dus haha maar ik vind het geweldig hoor, ik ben stapel gek op alle 3 en kan niet wachten tot onze vierde komt, ben naast stiekem een beetje "bang"voor hoe het zal gaan ook enorm enthousiast en enorm benieuwd

 

Ik heb pas 1 kindje, maar ik kom wel uit een gezin met 1 oudere broer en 1 oudere zus. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik te weinig/te veel aandacht kreeg ten opzichte van mijn broer en zus. Dus qua aandacht e.d. hoef je het niet te laten.

 

Leuk dat jullie er voor gaan!
Wilde ik ook schrijven, bij ons is het besluit echt gemaakt op basis van gevoel. We hadden allebei het idee dat er nog ruimte was voor een derde en dat we nog niet compleet waren met al 2 dames.
Nu is nr 3 er sinds een maandje en ik moet zeggen dat het me tot nu toe erg mee valt. De gebroken nachten zijn zeker weer even wennen en Natuurlijk zijn er de zweet momentjes wanneer je de anderen op tijd ergens wilt hebben en je bent alleen met ze.
Maar de ervaring van al 2 kinderen maakt het naar mijn idee toch wat minder heftig dan bij nr 1 en 2
De oudsten zijn wel, 4 en 6 dus dat geeft een hoop ruimte en maakt dat ik tijdens school echt volop tijd heb voor de kleine en inderdaad wat al eerder gezegd is; het is wel fijn dat zij al een stuk zelfstandiger zijn en begrijpen wanneer ze even moeten wachten.

Nee hier is ze tot nu toe echt ons kersje op de taart wat ons gezin af maakt en aanvult, een aanrader zou ik zeggen

 

Ik lees graag mee en naast alle leuke verhalen schrik ik ook wel een beetje van merah... Misschien dat het bij jullie ook wel extra zwaar is door het kleine leeftijd verschil? Ik ben gewoon zelf ook bang voor zon gevoel na een derde denk ik...

 

Als het financieel kan, dan is het puur een gevoelskwestie. Want vinden je oudste twee een broer of zus erbij leuk vraag je je af. Maar vond je oudste het leuk dat er een tweede bij kwam?

Hoe heb je het altijd voor je gezien? En wat zijn de echte beren op de weg?

Hier hebben we er twee en vinden we dat goed. Het voelt compleet en daarbij kan ik niet nog een (huil)baby aan.

 

Whaaa Woezel, bij toeval zie ik je topic! Gaaf en retespannend dat jullie er toch voor gaan! Duimen draaien meid

 

Denk dat het kleine leeftijdsverschil bij ons idd wel meespeelt. En het feit dat we beiden de jongsten niet meer zijn.
Twee was goed te organiseren. De kinderen kon je 'opsplitsen' zeg maar. Nu valt er altijd een derde buiten de boot als ze alledrie huilen.
Wij hebben nu drie kinderen in de luier. De oudste is niet zo snel in ontwikkeling, de jongste heeft de eerste paar maanden alleen maar gehuild. We waren en zijn nog steeds gesloopt van die periode. Want 'bijkomen' is er niet bij. Bij de oudste twee altijd zelf groenten en fruithapjes gemaakt. De jongste krijgt nu potjes. Ik heb er echt de tijd en energie niet meer voor.
Dan zijn er nog dingen die ik nu niet meer doe/kan met drie kinderen. Op de fiets bv. Dat is echt best jammer (snap dat er dingen als bakfietsen zijn, maar dat lijkt me niets). Of naar het strand bv (we wonen er vlak bij). Met twee kinderen kun je allebei op 1 letten. Maar wiedt er op de derde? Ik zou het doodeng vinden en zelf geen leuke dag meer hebben bij het water.
Verder maken onze meiden erg veel ruzie en zijn ze echt professionals in het huilen. Zwaar vermoeiend.
Iedereen zei tegen mij: 'ach, zo'n derde schuift er gewoon bij in.' Maar daar ben ik het echt niet mee eens.
Ik vind de overgang va. Twee naar drie echt veel zwaarder dan van een naar twee.
Het zal allemaal best goed komen, maar ik heb nu echt alle kracht nodig om zelf overeind te blijven.
We hebben namelijk beiden ook geen ouders oid in de buurt wonen die iets voor ons kunnen betekenen. Geen oppas om er zelf eens tussenuit te gaan. Als 1 van de drie naar de huisarts moet, dan moeten ze alle drie mee. Een hele volksverhuizing.
<klaagmodus uit>

 

Ik zeg JA

Wat hebben we er nu een lekker mannetje bij zeg en wat zijn de andere twee er gek mee.
Ja, aandacht moet verdeeld worden, maar als ik even geen aandacht heb voor hun dan spelen ze met elkaar of hun broertje. Ik heb niet het idee dat ze iets te kort komen.

De eerste twee zaten vrij dicht op elkaar en nu zit er juist dik 4 jaar tussen de middelste en jongste. Het geeft geen problemen. Het is S. voor en S. na. Onze dochter vind hem uber-schattig en onze zoon vind het nu interessant worden om mee te spelen.

Als je hart ja zegt en het kan, zou ik er voor gaan.

 

Hier komt geen derde.
Kunnen sowieso niet gemakkelijk zwanger worden.
Ik ben inmiddels 40. Mijn vriend is bijna 42.
Financieel kunnen we 3 kinderen niet onderhouden.
Wij vinden 2 kinderen eigenlijk ook wel druk zat.
Mijn vriend heeft een tumor in zijn hersenstam gehad. Hij kampt nog steeds met naweeën daarvan en kan 2 kinderen net behappen.

Mochten we jaren jonger zijn geweest, het financieel beter hebben gehad en mijn vriend die rottige hersentumor niet hebben gehad, dan waren we wellicht wel overstag gegaan voor een derde.

 

Ik zeg nu niet als het al zou lukken. Ik ben nog steeds niet volledig de oude na de laatste zwangerschap. De zwangerschappen waren ook beide pittig. Daarnaast wordt het weer een keizersnede, waarvan het herstel ook weer een tijdje duurt waardoor je veel hulp nodig hebt de eerste tijd.
We hadden altijd een 'ideaal' plaatje in ons hoofd van een gezin met 3 kinderen als het ons gegeven is. Nu denk ik dat het bij 2 blijft. We hebben wel 2 vrij makkelijke kinderen, maar mijn lijf werkt gewoon niet mee. Ik wil mijn kids niet aan doen dat ik straks voor hun broertje/zusje gewoon 3 jaar niet veel kan beginnen. Ik wil gewoon geen egoistische keuze maken, naar man en kinderen toe. We geven het nog een paar jaar (totdat de jongste 4 is) en hakken dan de knoop definitief door.

 

De aandacht verdelen werkt gewoon weer anders. Daarbij hebben ze veel aan elkaar. Hier bewust voor een derde gekozen en wie weet komt er ooit nog een vierde. Ik vind het heerlijk, de dynamiek in een gezin, de zorg voor elkaar, de sfeer. Ik geniet er van!

Maar, je moet wel tegen drukte kunnen, stressbestendig zijn, beetje kunnen plannen. En ach, dat lukt ook allemaal wel, net zoals een tweede er ook bij kon!

 

Wij hebben enorm getwijfeld. Uiteindelijk werd de wens zo sterk dat we voorzichtig ja zeiden, maar nu nog niet, zo rond eind dit jaar.
Maar mijn oudste heeft autisme en mijn jongste begon ook steeds meer "afwijkend" gedrag te vertonen. Na eea aan onderzoeken lijkt hij ADHD te hebben, dat zit in mijn familie.
Het is best pittig, ik kan niet buitenshuis werken en ren me rot naar alle fysio's, lopopedieen, GGZ etc. Dat is niet erg, maar het heeft er wel voor gezorgd dat onze wens dus niet in vervulling zal gaan. De kans dat hij/zij ook iets zal hebben is groot en dan wordt de druk nog hoger. Financieel zou het kunnen en qua leeftijd ook makkelijk. Maar hier komt definitief geen derde.

 

Hier eigenlijk maar kort getwijfeld. Eerst vonden we 2 prima, op een gegeven moment zeiden we tegelijk dat er nog wel een 3e welkom was en die was er toen vrij snel.

Het viel tegen, het was (door mijn postnatale depressie) zwaarder dan ik ooit had durven vermoeden, maar geen moment spijt, ons gezin is nu af en aandacht verdelen lukt nog goed. Wel plan ik af en toe met elk van hen een uitje in, zodat ze ook wat 1 op 1 aandacht krijgen (al willen de oudste 2 vaak met elkaar mee).

 

Dikke knuffel
Een derde schuift niet zomaar aan.
Dat heb ik nooit zo ervaren.
Ik ben nog wel een jonge mama, maar ervaar het soms ook als heel zwaar. De jongste van onze 3 is nu 2 en langzaam komen we er weer een beetje bovenop! Dapper dat je zo eerlijk bent, waren meer mama's dat hier maar!

 

Dit is absoluut zo, ik heb het ook als zwaar ervaren en herken de gedachtes ook erg goed. Het punt is ook, als ze wat ouder zijn, vergeet je het heel snel weer. De jongste is nu alweer 3 en je bent daardoor alweer zoveel mobieler en echt, die heel zware tijd gaat een keer voorbij gelukkig.

 

Ja ik waardeer dat ook. Je hebt het me weleens eerder verteld Merah, en jouw verhaal en dat van anderen helpen mij echt, hoe krom dat ook is eigenlijk.

Mijn moeder vond het ook loodzwaar trouwens, toen ik 2 was en twee baby's erbij. Dat is echt een vreselijke periode voor haar geweest. En dat begrijp ik echt heel goed.