Ik vind mijn neefje van 5 niet aardig. Het is het zoontje van de zus van mijn man en ik vind eigenlijk dat zij hem heel erg slecht opvoeden. Nu heb ik heel lang geprobeerd mijn neefje wel aardig te vinden en veel tijd in de relatie gestoken, maar het lukt niet. Ik weet dat het niet zijn schuld is, maar het is een steeds minder prettig mens aan het worden. Hij is agressief (steekt met vorken, gooit spullen naar je hoofd, knijpt) en is altijd bezig zichzelf ten koste van anderen te profileren. Nu heb ik zelf nog niet met zijn agressie te maken gehad (mijn docentenblik werkt goed), maar mijn man heeft al wel hechtingen gehad vanwege een iPad die hij naar zijn hoofd kreeg geslingerd. Mijn schoonzusje en zwager doen aan onvoorwaardelijk opvoeden en hoewel dat voor veel kinderen vast werkt, werkt het voor mijn neefje niet of doen zij het niet helemaal zoals het hoort. Ze krijgen dan ook altijd veel commentaar van kinderdagverblijf, peuterspeelzaal en nu basisschool. Daar doen ze niets mee. Mijn eigen gouden regel was altijd om geen commentaar te geven op de manier waarop een ander opvoedt. Dus ik praat hier alleen met mijn man wel eens over, maar verder zeg ik er niets van. Het lijkt mij zelf ook erg onprettig als familie zich daar mee bemoeit. Bovendien krijgen ze al genoeg te horen van school. Echter, nu wij zelf een dochtertje hebben beginnen sommige dingen wel heel erg te irriteren. Ik moet er altijd bovenop zitten om er voor te zorgen dat hij haar niet pijn doet en hij maakt continu opmerkingen over hoe dom ons dochtertje is. Zijn ouders vinden dat laatste vooral grappig. Ik ben er wel een beetje klaar mee. Wat ook nog stoort is hoe we steeds dingen over onvoorwaardelijk opvoeden over ons heen gestort krijgen. Ik ben bang dat ik er binnenkort iets uit ga flappen en dat dan direct heel onaardig zal zijn. Wat zouden jullie doen?
Nee ik zou me er niet mee bemoeien, omdat het simpelweg mijn zaak niet is. Maar in mijn huis gelden wel bepaalde regels. Omdat ik wil dat mensen en spullen heel en netjes blijven en omdat ik mijn kinderen een bepaald voorbeeld wil geven. Daar zou ik eventueel wel samen met de ouders een weg in proberen te vinden.
Moeilijk! Enige waar ik bijval aan wil geven, heb zelf een redelijk onvoorwaardelijke opvoedingsstijl gehad incl vrije school maar daarin is agressie en anderen uitschelden ook niet de bedoeling hoor! Sommigen gebruiken de term onvoorwaardelijk opvoeden voor lui op je kont blijven zitten en je kind het zelf te laten uitzoeken. Dat is iets heel anders!
Ik zou er wel iets over zeggen, maar dan in het privé tegen m'n zusje. Al zeg je alleen dat je het vervelend vind dat hij je dochtertje pijn doet.. Hoe ouder hij wordt, hoe moeilijk het gaat worden om hem daarin corrigeren. Ik vind dit echt niet normaal en het is je zusje, als jullie een goede band heb moet dit wel te bespreken zijn toch!
Wij hebben zoiets van dichtbij ook gehad en voor ons huis onze grens aangegeven: kind molde alles, gedroeg zich als een dolle en was echt niet te hanteren/genieten. We hebben aangegeven dat ze op die manier niet welkom waren, want wij zaten elke keer met huilende kinderen die hun speelgoed kapot hadden en/of een mep gehad hadden.
Ja, wat ik gelezen heb over onvoorwaardelijk opvoeden sprak me zelfs wel aan. Daarom denk ik ook dat zij het gewoon niet goed uitvoeren of dat het bij dit jongetje niet zo goed past. Maar ze ons wel steeds vertellen over hoe je moet opvoeden, zit ik wel steeds op mijn tong te bijten om maar niets te zeggen.
Als ze het advies negeren van kinderdagverblijf, peuterspeelzaal en nu basisschool, dan denk ik niet dat het zin heeft er wat van te zeggen. Wel zou ik grenzen in je eigen huis stellen en aangeven dat je het niet pikt als je dochter dom genoemd wordt, zij moeten zelf weten hoe ze hun kind opvoeden, maar jij hebt ook het recht het niet te pikken als je dochter continue uitgescholden wordt. Verder zou bij mij een toegebrachte verwonding het acute einde betekenen van welk samenzijn dan ook voor het moment zelf, maar ik vermoed dat je dat al zo ingevuld hebt.
Ja zeker. Hier een neefje van bijna 6(nakomertje) die alles beter kan, weet, doet maar ondertussen zichzelf amper kan uit en aankleden, nog amper zelf kan eten, amper kan fietsen, niks hoeft op te ruimen, sociaal met kinderen van zijn leeftijd erg zwak is omdat hij thuis als nakomertje enorm in de watten wordt gelegd, altijd zn zin krijgt. Hij is nu met hakken over de sloot over naar groep 3, en denk echt dat de manier van opvoeden hier een enorm groot aandeel in heeft. Ik vind het ook niet meer zo leuk dat hij hier komt spelen omdat hij verwacht dat mijn kinderen constant doen wat hij wil en zegt en ik hem constant moet helpen met van alles. Heb wel vaker wat opmerkingen gemaakt, nu ook wel gezegd dat ik vind dat ze hem wat meer zelfstandig moeten laten worden en wat meer van hem moeten verwachten nu hij naar groep 3 gaat, anders gaat het echt niks worden.
Ik denk dat dit het enige is dat je kunt doen. Duidelijk maken dat dit in jullie huis niet getolereerd wordt en dat ze niet welkom zijn als neefje zich zo blijft gedragen.
Ik vind eigenlijk dat je je best met de opvoeding van familie mag bemoeien. Wat ze ermee doen moeten ze zelf maar weten. Maar doe het wel 1 op 1 in een rustig gesprek. Dus niet wanneer iets net uit de hand gelopen is. Ik zou vooral aan ze voorleggen wat voor soort kind ze willen opvoeden. Je doet kinderen geen plezier door er egoistische monsters van te maken. En zoals dokter phil zegt, als je er nu niks aan doet jat hij over 12 jaar je autosleutels om je auto in de prak te rijden.
Ik ben overigens zelf niet zo van UP en AP, (gebruik er wel dingen van, maar het totale plaatje gaat me te ver), maar de opvoedstijl van deze ouders is zeer beslist geen UP of AP als hun zoon zich zo gedraagt. Misschien moet je ze dan eens een boekje over deze opvoedstijlen kado doen, TS
Oei ik zou mij allang flink hebben uitgesproken. Als hij mij, mijn man of mijn kinderen pijn doet had ik ze al de wijd van voren gegeven. En zolang zij niet gaan opvoeden, hoef ik ze niet bij mij in de buurt te hebben 👋🏻
Oeh het lijkt alsof je mijn neefjes beschrijft... Er iets van zeggen krijgt hier de reactie 'dat komt door zijn autisme' (bij 1 van de tweeling) zonder verder verantwoordelijkheid te nemen en inmiddels gebruikt het kind dit ook om van alles uit te vreten... en de ander gaat hier in mee. Prima wanneer ouders het zo willen doen maar voor ons betekent het heel simpel dat het contact dus minimaal is.
Ik heb ook zo'n neefje.. Laatst ook op een familiedag. Eerst klauwde hij per ongeluk met het stoeien, maar een 10 minuten later liep hij op me af, keek me aan, en krabte me zo op mijn arm. Zijn moeder reageerde amper. 10 minuten later duwde hij expres een stoel tegen me aan (ik zag hem echt naar me kijken, naar de stoel en deed een flink zet). Later stompte hij ook nog een nichtje in haar buik. Moeders was even bezig met wat anders. Toen heb ik hem rustig bij zijn knuistje gepakt en zacht maar duidelijk gezegd dat het niet aardig is om anderen pijn te doen. En dat ik het niet meer wilde zien. Later deed hij het nog eens, weer hetzelfde meisje. mama zeggen dat hij knuffelde, terwijl hij haar gewoon in de houtgreep had en omgooide. Dat jochie is net 3, De mijne van 3 doet dat echt niet. En als hij het wel zo bewust zou doen, dan was het de eerste keer al klaar. Even op de stoel naast me voor een minuutje om duidelijk te maken dat expres pijn doen er toch niet bij hoort.. En dan ben ik best vrij, maar dat soort dingen is echt een harde grens.
Erg lastig. Ik zou me niet zozeer met hun manier van opvoeden bemoeien maar daarintegen zal ik wel heel duidelijk laten merken dat ik zeker niet gediend ben als mijn dochter dom genoemd zou worden en er een i pad naar me man zijn hoofd word geslingerd dat gaat echt te ver.
Als mijn kind er last van ondervind bemoei ik me er zeker mee maar vanuit mezelf dus corrigeer het kind. Vind het ook niet erg als andere dat doen. Je ziet ook niet altijd alles! Zou toch mooi zijn als mijn dochter iemand pijn doet en niemand er wat zegt....!
Als anderen hen er al op aangesproken hebben dan heeft dat weinig nut. Als hij bij jullie is kun je wel grenzen stellen. Met een ipad gooien zodanig dat iemand hechtingen nodig heeft gaat daar ver over heen. Als hij zich zo blijft gedragen misschien aangeven dat hij niet meer hoeft te komen. Trouwens erg sneu voor dat jochie ook als je ouders je zo verwaarlozen. Die zal het in de grote mensen wereld nog knap lastig krijgen.
Ik zou er niets van zeggen, hoewel ik vind dat zoiets bespreekbaar gemaakt moet kunnen worden is mijn ervaring toch dat de ouders zich snel aangevallen voelen en alleen maar boos doen omdat er kwaad over hun "engeltje" wordt gesproken.
Dit zijn altijd van die lastige situaties, zeker als het al langer speelt en de ouders en zogenaamd 'niet zien'. Vervelend, maar ik vind dat je zeker in je eigen huis basisregels mag stellen en kinderen hierop aan mag/ kunt spreken. Dan heb ik het in eerste instantie nog maar over de echte basis zoals elkaar geen pijn doen, niets kapot maken (bewust) etc. Als mijn familie of vriendinnen met hun kinderen bij ons thuis zijn en er gebeurt iets: duwen/ trekken, spullen afpakken etc wordt daar ook gewoon gecorrigeerd. Zowel door mezelf als evt de andere ouders, zo ga je niet met elkaar om. Ik vind het zelf ook heel normaal dat een ander, wanneer nodig, mijn zoons corrigeert als ik er net met mijn rug naartoe sta ofzo. En natuurlijk blijft het in eerste instantie de verantwoordelijkheid van de ouders, maar die zien ook niet alles. Wellicht is het voor mij makkelijk praten omdat onze omgeving in grote lijnen hetzelfde omgaat met opvoeden en regels etc. Ik zou samen met je man het gesprek aangaan met je schoonzus en zwager dat je het niet fijn vindt dat er neerbuigend over je dochter gesproken wordt, dat er spullen kapot gemaakt worden of dat er sprake is van agressie. Dat je dit niet in je huis wilt hebben en of zij wanneer het gebeurt hun zoon hierop aan willen spreken. Zo niet, zijn ze wellicht niet/ minimaal welkom bij jullie thuis. Of ze het willen horen is afwachten, maar school e.d. staat denk ik wel verder van ze af qua correctiegevoel dan evt familie. Heel hard misschien, maar nu hij nog relatief jong is kun je hem nog redelijk sturen, hoe langer hij zijn eigen gang kan gaan, hoe moeilijker het wordt. Je hebt het beste met hem en het gezin voor, en wellicht met jullie hulp dat ze kunnen en willen inzien dat dit niet werkt voor hem. Hij gaat alleen maar vaker tegen problemen aanlopen.. Ik hoop dat je een manier vindt om hier mee om te gaan, maar denk vooral aan jezelf en je eigen gezin. Dit tolereer je niet in je huis enwil je ook niet als voorbeeld voor je eigen dochter. Succes!