En als wie dan ook het niet met onze opvoeding eens is kunnen ze dat buiten de kinderen om aangeven op een fatsoenlijke manier maar je hoeft echt niet te denken dat je mn kind op moet voeden ofzo.
Dit vind ik wel kunnen. Heeft ook niet zozeer met bemoeien met de opvoeding te maken. Maar je mag een kind wel aanspreken op onfatsoenlijk gedrag. Dus anderen pijn doen, spullen kapot maken, afpakken oid. Maar dan zeg je tegen een kind dat het niet mag en wat wel mag. Luistert een kind niet, dan is het aan de ouders om daar consequenties aan te verbinden. Doen ze dat niet kun je daarover heus wel in gesprek gaan. Heeft dit geen effect dan zou ik mijn eigen kinderen simpelweg niet meer met een kindje laten spelen. Familie of niet. Ik wil niet dat mijn kind leert dat een ander dit wel ongestoord kan doen , zodat ze gaan denken dat zijn dat ook wel even kunnen
Dat mag je vinden. Ze wou het zelf niet meer hè, ze kreeg niks nieuws meer en het oude werd weggegooid. Alleen doordat mijn man het op een strenge toon zei schrok ze, want dat kende ze niet dat iemand haar haar zin niet gaf. Door deze actie is ze juist stapelgek geworden op mijn man en zijn de ouders ook strenger gaan worden omdat ze daarna zelf ook inzagen dat hun dochter echt baat had bij regels en bij nee is nee.
Ik had waarschijnlijk hetzelfde gedaan. Jij als ouder had dan eerder in moeten grijpen. Ik neem aan dat elk weldenkend mens zijn of haar kind dit soort gedrag niet laat tonen? In mijn ogen mag ik ingrijpen op mijn manier als er niet met mijn regels in mijn huis word omgegaan.
Ik zal nog eens erover nadenken. Het is best lastig. We zijn ook een heel kleine familie en zullen dat ook blijven, je moet het dus echt met elkaar zien te redden. Ik wil dus het liefste niet een harde confrontatie. Ons dochtertje merkt nu nog niets van het gedrag van neefje omdat ze nog zo jong is, maar zodra ze dat wel gaat meekrijgen moeten we weten hoe we het gaan aanpakken wanneer hij onacceptabel gedrag vertoont.
Is het mogelijk om deze zorg met je zwager en schoonzus te delen? Zelf krijg ik bijzonder veel commentaar van mn schoonfamilie, met name schoonzus op hoe ik met onze zoon omga. En ik bijt keihard van me af. Vind die bemoeienis vreselijk. (Zou je hem niet een jasje aandoen? Kijk, volgens mij heeft hij honger. Moet hij niet wat eten? Hij heeft het te warm hoor. Ik zou hem even op bed leggen hoor. Hij is hartstikke moe....enz...) Strontvervelend en zeer duidelijk dat ze mn zoon niet zo goed kent als ik En ze is zelf nog geen moeder, dus kan haar veel vergeven. Ze wil gewoon lekker meemoederen denk ik. Maaaar, als er oprechte zorgen waren over hoe wij het doen met ons kind dan zou ik dat wel willen aanhoren. Zeker als de spanningen zo hoog oplopen dat mss het contact verbroken of beschadigd raakt. De toon waarop is dan wel belangrijk. Een belerend vingertje zou ik niet op zitten wachten. Mss als je aangeeft waar jij, je man en je kind last van hebben, zonder te vertellen hoe het wel moet, dat dat zou werken? Jij kent hen, dus jij kunt het het beste inschatten. Wel heel moeilijk zeg!
Nee, fijn toestaan dat zo'n klein monster de hele boel verziekt.. En pa en moe zitten erbij en kijken ernaar. Ik zou jou en je kind op zijn gedrag aanspreken, want ik tolereer bovenstaand gedrag absoluut niet. Ik tolereer dat soort gedrag niet eens van mijn eigen kinderen, dus al helemaal niet van een kind wat mijn bloed niet heeft.
Ben ik niet met je eens. Wanneer je ziet/merkt/hoort dat het duidelijk de spuigaten uitloopt, en de ouders niet in willen/kunnen grijpen of gewoon niet bij machte zijn en overwicht hebben op het kind in kwestie, dan kan het (in sommige gevallen!!!) heel fijn zijn, als iemand anders ingrijpt. Zeker als het bij iemand anders thuis is. Maar alles valt en staat met de manier waarop dat gebeurt. Om een voorbeeld te geven... Ik ken een gezin van dichtbij, hebben een drietal kinderen. De oudste is echter heel moeilijk benaderbaar, voor heel veel volwassenen om haar heen, maar vooral door haar stiefvader, die alle mogelijke moeite doet voor haar. Hiervoor loopt ze al jaren in verschillende trajecten. Ze blijft streken uithalen, waarvan ze al jaren weet dat ze het niet mag, en ze moet en zal altijd in discussie gaan. Moet en zal altijd het laatste woord hebben. Stiefvader raakt uiteindelijk emotioneel in zijn reacties, en daar gaat het mis. Ik vraag hem heel kalm, om uit de situatie te stappen. Hij verliest zichzelf in zijn frustratie. Wil hij niet altijd want hij vind dat zij moet luisteren. Maar uiteindelijk doet hij wel afstand nemen. En ga ik met haar in gesprek. Ik val hem bij, maar zonder haar die ruimte te geven om opnieuw in discussie te gaan. Ik krijg van haar ouders de ruimte om dezelfde consequenties op te leggen als dat zij zouden doen. En soms, doe ik dat ook als dat nodig is. Lang verhaal kort... Zoals er ergens een gezegde luidt... It takes a village to raise a child. Tegenwoordig niet meer zozeer een dorp. Maar heb je het gezin. Dan het sociale netwerk wat ook invloed heeft, en vervolgens komt school. Alleen dragen een steentje bij aan de vorming en opvoeding van een kind. En zwijgen is vaak nadeliger in sommige gevallen.
In principe doe ik dat niet. Hooguit een subtiele hint geven. Maar als er regels in mijn huis overtreden worden, dan wel. (Als ouders het niet doen). En als er agressie bij komt kijken naar iemand uit mijn gezin, dan ook zeker!!!! Wat denken ze wel niet..! Maar ik denk dat ik mij ook niet in zou kunnen houden als hij mijn (schoon)zus wat aan zou doen. Maar als je hecht zorgen maakt, misschien is een rustig gesprek (zonder kinderen) en zonder oordelen een optie? Gewoon om je zorgen te uiten en eventuele hulp aan te bieden?
Overigens zijn ze natuurlijk al door veel instanties aangesproken, maar toch kan een reactie van een naaste misschien wel veel duidelijker (harder) overkomen. Wie weet helpt het hen.
Precies dit! Ik zou er zeker wat van zeggen, zeker in mijn huis en ook als het bij iemand anders is, dat het niet aardig is om te zeggen. Duidelijk je grenzen aangeven.
Een hele moeilijke kwestie! Als ik zo lees dat ze al van verschillende instanties klachten hebben gehad en dat dat blijkbaar niet helpt, zou ik me er ook niet mee bemoeien. Blijkbaar heeft dat echt geen zin. Je zal er alleen maar ruzie door krijgen. Maar ik zou wel in mijn huis mijn regels handhaven. Dus ingrijpen als mij, mijn kind of man pijn gedaan wordt of beledigd. En als ze daar problemen mee hebben moet je hun rustig uitleggen dat jullie andere regels hebben en het fijn vinden als degenen die bij jullie komen zich aan die regels houden. Bizar dat je schoonzus zo tegen je schoonvader te keer ging nadat hij haar zoontje had gecorrigeerd. Arm ventje, hij gaat het vast nog heel moeilijk krijgen in zijn leven. Als hier vriendjes over de vloer komen moeten ze zich aan onze regels houden. Doen ze dat niet? Dan zeg ik er wat van. Ik ga ervan uit dat mijn kinderen ook gewoon aangesproken worden op hun gedrag als ze buiten mijn zicht zijn. Als met een verjaardag familie over de vloer is is het vaak een drukke bedoening met de nodige neefjes en nichtjes. Als die naar mijn zin te druk zijn of iets anders wat mij niet zint zeg ik daar rustig iets van.
Moeilijk. Klinkt best al heftig, rondvliegende i-pads zonder dat ouders duidelijk ingrijpen?? Mijn belangrijkste tip zou zijn: praat er over in de ik-vorm. Ik vind het onprettig als dit, in mijn huis wil ik liever niet dat. Ik zou het fijn vinden als jullie de volgende keer hier op willen letten. Etc. Zoiets. Dan val je niet direct hun opvoeding aan ('je doet het verkeerd'), maar geef je wel duidelijk je eigen grenzen aan. Even suf, als er in een huis gewoonte is dat schoenen uit gaan en men op sokken loopt en ze vragen mij om dat ook te doen, dan doe ik dat toch (ook al hoeft dat bij mij helemaal niet)? Ik ken het dilemma wel hoor, mijn schoonzusje kan er ook wat van, mijn man en ik ergeren ons al jaren aan neefje en met name gebrek aan opvoeding. Ja, haar kind heeft ook autisme en ja, dat is best lastig in opvoeding (daar kan ik al langer over meepraten dan zij), maar dat betekent niet dat je je kind geen grenzen hoeft mee te geven . Heb wel eens een feestje gehad dat neefje de laden van mijn kast opentrok (wat niet mag) en ik het met beetje humor subtiel wilde brengen: "Doet hij dat thuis ook altijd?" En dan zegt mijn schoonzusje: ja hoor. En doet verder niets... Ben toen zelf maar naar jongetje gegaan om hem duidelijk te maken dat dit echt niet kan in mijn huis. Ik corrigeer hun kind vaker in mijn huis dan zij zelf doen (ze krijgen ook maar de helft of nog minder mee van wat hun kind uitvreet). En vervolgens heeft 'iedereen het op haar zoontje gemunt'... zucht. Het helpt idd niet dat hij enig kind is, en dus ook erg weinig hoeft te delen, wachten etc. Ik merk ook heel duidelijk dat schoonzusje geen ervaring heeft om tussen 2 kinderen op een enigszins eerlijke manier in te grijpen... Maar ik heb de echte confrontatie nog nooit aangedurfd ... Dus, veel sterkte ermee!! Heel erg moeilijk...
Ik zou vooral geen subtiele hints geven, maar direct en vanuit de ik-vorm reageren op wat je niet wilt hebben. Gewoon aangeven tegen de ouders: - ik wil niet dat hij ons pijn doet, onze spullen sloopt, mijn kind uitscheldt. - op het moment dat de ouders dat niet doen, en het kind probeert jouw regels te overtreden, zou ik op mijn knieën voor hem gaan zitten en uitleggen wat je niet wilt hebben. Ik heb ook 2 neefjes die ' vrij' worden opgevoed, en ik vertel ze gewoon heel duidelijk wat in mijn huis niet kan. Bijv: - Jongens, bij tante X mag je niet op de bank springen, willen jullie aub gaan zitten? - waarom niet? - omdat mijn bank gemaakt is om erop te zitten. In de tuin staat de trampoline, daar mag je lekker gaan springen. Gewoon aardig, netjes maar heel duidelijk. Daar is ook geen discussie over mogelijk.
Oef dit klinkt niet als onvoorwaardelijk opvoeden hoor! Ik probeer dit zelf ook zoveel mogelijk bij mijn kinderen, met een boel aanpassingen specifiek gericht op mijn kinderen omdat elk kind anders is, en zeker niet dat dit gedrag wordt goed gekeurd Ik zou er zeker wel iets van zeggen, maar misschien is het nu al te laat om een goed gesprek aan te gaan omdat het al zover is gekomen. Ik zou het contact even oppervlakkig houden zodat jullie tot rust kunnen komen en het dan aankaarten. Als ze dan nog niet ingrijpen als hij met spullen gooit, agressief is, nare dingen zegt of iemand pijn doet: eruit zetten of zelf weg gaan. Soms komt een boodschap gewoon niet over en dan zou het voor mij best wel behoorlijk klaar zijn. Zeker als je man als eens hechtingen heeft gehad :x Nu met je eigen kindje zou ik idd nog voorzichtiger zijn en er bovenop zitten. Hij is 5, dan kan dit gedrag echt niet meer! En als zijn ouders niet ingrijpen, dan zou ik er niet langer mijn probleem van maken en vertrekken.
Hier ook een losgeslagen neefje. Ik pak hem wel aan. Als dit tenkoste gaat van ons 3. Dan spreek ik hem er op aan. En hier in huis. Mijn regels! Punt!! En dat weet hij ook. Mijn broer vind het niet altijd leuk, maar dat is niet mijn probleem.
Volgens mij wordt hier helemaal niet gesproken over OP/UP, maar over vrije opvoeding. Hoe TS het beschrijft gaan de ouders een stap verder dan democratische opvoeding, en leggen dus ook geen eigen normen/waarden voor door middel van het voorleven, maar laten het kind volledig 'ongerept'. Ik heb het wel vaker gehoord, en alle voorbeelden die ik ken zijn vergelijkbaar met het verhaal van TS. Totaal losgeslagen kinderen die het heel moeilijk krijgen vanaf ong de schooltijd.