weet even niet goed waar ik dit het beste kan plaatsen dus als het niet goed staat excuus Mijn dochtertje van 1 jaar maakt me de laatste paar weken zo onzeker. Haar vader en ik zijn niet meer bij elkaar en zij ziet hem elke woensdag en om de week een lang weekend. Wanneer hij haar komt halen is ze helemaal blij en kan er eigenlijk richting mij geen knuffeltje of kusje meer van af als het dan toch ''moet'' is het vaak met tegen sputteren of huilen omdat ze dan naar haar vader wil. ook als ik haar daar kom op halen na het weekend dan huilt ze als ze weer word overgedragen en wil ze ook naar hem toe. Dit maakt mij zo ontzettend onzeker Vind ze het daar leuker, is ze daar gelukkiger? of is het meer een fase of dat ze weet dat ze bij mij toch langer is ofzo? Ik hoop op wat geruststellende antwoorden maar als jullie denken dat er meer is hoor ik het ook graag Is er nog iets wat ik er verder mee kan doen? of gewoon laten gaan.. gister was ik best wel van slag na dat ik haar naar bed had gebracht had ik een onzettend rot humeur en was ik ook wel verdrietig ervan.
Oww meid dat is niet leuk maar ik wil je een troost geven. Hier is het hetzelfde en wij zijn wel bij elkaar. Waarom? Ik ben het meeste bij hem dus ik ben maar gewoon, normaal, vanzelfsprekend,... De papa werkt 40u dus die ziet hij minder. Zodra de papa thuis is besta ik niet meer. Hij zegt soms zelfs dag mama daaag als we beiden de hele dag thuis zijn besta ik gelukkig wel nog. Die kleintjes willen gewoon pure quallity time doorbrengen met de personen waar ze van houden maar geen 24/7 zien. ik ben wel nog degene die hem MOET troosten als hij pijn heeft. Dan is de papa niet goed genoeg.
Precies wat Sydneys zegt. Ik begrijp je gevoel heel erg, maar jij bent gewoon "normaal" voor haar. De vader van mijn zoontje en ik zijn ook niet meer samen, hij ziet zijn vader elke maandag en ook ik besta dan niet meer voor hem. Bij zijn vader is het lachen en gieren en als ik hem dan een kusje of iets wil geven dan mag dat niet. Ik heb mij daar ook erg rot over gevoeld. Maar nu weet ik gewoon dat hij mij ook heel lief vind, maar dat hij mij meer als normaal ziet omdat wij zo vaak samen zijn.
hier juist andersom gek genoeg. als ik er niet ben is alles ok met mijn vriend en haar en hoor ik haar alleen maar lachen. maar als ik er ben wil ze totaal niets van hem weten. dat was altijd al zo... nu 2,5 jaar verder maar nog niets veranderd... tot huilen toe zegt ze als hij haar een knuffel geeft: naar mama toe!!! tja... waarom? geen idee....
Ik sluit me bij bovenstaande reacties aan, papa ziet ze minder vaak dus is weer "nieuw en leuk" mama is er dagelijks..hier is het bijv zo: wij gaan vaak zwemmen of naar de bios, speeltuin, kinderboerderij, dat is dan heel vanzelfsprekend en "normaal" en als ze dan een keer met papa zoiets doen is het meteen heel speciaal en leuk en fantastisch.juist omdat papa het niet vaak doet..je hoeft je niet onzeker te voelen hoor, wees maar blij dat ze zo blij is om haar papa te zien, het had ook anders kunnen zijn, dan heb je ook een rotgevoel dat ze mee moet..
En vaak doen ze ook nog allemaal extra leuke dingen bij papa, omdat hij ze nu eenmaal minder heeft, minder last heeft van de keerzijde van verwennen Hier zegt dochter (6) af en toe wel dat ze t bij papa leuker vindt. Ja logisch, hier moet ze naar school, zichzelf meer vermaken, vaker vroeger naar bed. Maar gelukkig is ze nog steeds iedere keer weer heel blij als ze mij weer ziet en zegt ze regelmatig dat ik de allerliefste ben <3 Het is voor de kindjes ook niet makkelijk..
bedankt voor de reacties. Ik begrijp nu dat het vaker voorkomt en wellicht er een beetje bij hoort het voelt alleen wat ondankbaar ofzo terwijl ze natuurlijk geen kwaad bewust is maar ik zorg met zoveel liefde voor haar en dan zou ik het ook wel leuk vinden als ze wat leuker reageert op mij. maar vandaag is ze dan weer bij me en komt ze toch wel vaak een knuffeltje of kusje geven dus ze vind me vast ook wel lief
Is heel normaal denk ik, hier miste de jongens papa ook heel erg. Ze waren meer bij mijdus naar papa toe is een feestje. In het begin veel huilen om papa en als ik ze terug kreeg ook geregeld huilen dat ze hem zo missen. Nu gaat dat wel een heel stuk beter. Dat draait wel weer bij, zaterdag avond belde de jongens mij op, ze miste me en wouden even weten wat ik aan het doen was. En zo bellen ze papa ook geregeld even op
Hey! Dit is zo herkenbaar! Ik heb een dochter van anderhalf en ik begrijp je onzekerheid zo goed. Aan de ene kant blij dat ze het zo leuk vind bij haar vader en aan de andere kant denk je: 'vind ze het bij mij dan wel leuk?' Het mooie er van is wel dat (in mijn geval dan) je extra je best gaat doen om het nog leuker te maken als ze bij jou is! Dus je geeft zelf ook nog dat beetje extra. Ik sluit me helemaal aan bij de andere mama's. En omdat ik weet hoe verdrietig je er van kan voelen een dikke dikke knuffel en laat het los, ze houd echt net zo veel van jou! Oja en nog een ding, bij ons is die fase nu weer een beetje voorbij, kan dus ook een fase zijn!
Heel normaal hoor, was hier al toen hij nog thuis woonde, juist omdat ze mij meer ziet.. ze kan niet zonder haar mama hoor, geloof me!
Wat een lieve reacties van jullie dat doet me zeker goed! En elk geval nu hopelijk valt het morgen mee.. Zie er wel beetje tegen op maar jullie hebben me wel gerustgesteld