Ik was eigenlijk altijd wel van Jo Frost, totdat ik naar aanleiding van een topic eens ging lezen over onvoorwaardelijk opvoeden. Ik moet zeggen dat mijn 'geloof' nu wel begint te wankelen. Maar hoe moet ik UP dan voor me zien? Ik wil natuurlijk straks niet oeverloos in discussie met mn kind, en soms moeten dingen nou eenmaal gebeuren. Hoe doen de gezinnen die UP doen dat? Ben wel benieuwd, ook al is Dafne nog jong. Ik ben graag voorbereid
Even kort want op foon. Je zou eens op het d en v forum kunnen kijken daar is up heel bekend. Voor mij persoonlijk geldt:een beetje van up/ap en een beetje van mijzelf. En peuter is een vrij maar beleefd kindje. Voor leven is heel effectief
Ik doe niet volledig aan UP, maar pik er wel een aantal dingen uit die mij aanspreken. Straffen in een hoekje of op de gang doe ik sowieso niet. Ze krijgen bij mij veel onderhandelingsruimte, komen ze met een goed argument, dan valt er best over te praten. Dat geldt uiteraard niet voor alle dingen, paar voorbeelden: tandenpoetsen, autostoeltjes etc, dat is verplicht en daar is geen discussie over mogelijk.
En idd voorleven. Ik heb nooit hoeven zeggen in een winkel 'wat zeg je dan? Maar gewoon zelf altijd beleefd zijn en dan pikken de kinderen het vanzelf wel op.
Dit geeft wel een goed beeld: Onvoorwaardelijk ouderschap - het nieuwe opvoeden - KROOST en zelf vind ik deze engelse site ook erg fijn: Parenting Advice and Parenting Blog | Aha Parenting.com Voor mij betekent onvoorwaardelijk opvoeden dat ik kijk naar mijn eigen intenties (mag mijn kind dit niet omdat ik mijn mening wil doordrukken of mag het niet omdat er een andere reden is (gevaarlijk, geen tijd etc) bijvoorbeeld) en naar de beweegredenen van mijn kind. Wat is zijn behoefte in een bepaald moment, wat is mijn behoefte en hoe kunnen we dat matchen. Dat betekent echt geen oeverloze discussies oid En als er echt iets is wat ik beter kan overzien (gevaarlijke weg op rennen oid) dan hij dan acteer ik daar meteen op. Onvoorwaardelijk opvoeden is ook niet zonder grenzen, echt niet alles mag ineens zo maar. Maar ik kijk wel meer naar het waarom van die grenzen en ik probeer uit een machtstrijd te blijven. Ik hoef ook niet te 'winnen' om mijn positie als ouder zeker te stellen zeg maar, ik kan rustig toegeven dat ik iets eerst verkeerd had ingeschat en dat het nu dus wel mag. Wat ik ook van belang vind is het niet straffen, dus niet op de trap of in de hoek. Als er dingen mis gaan, dan worden die samen opgelost. Het belangrijkste idee hieraan vind ik dat ik mijn kind niet alleen laat om 'grote' emoties door te maken. Want hij moet van mij leren hoe hij daar mee om moet gaan. Door dan dus juist bij hem te zijn en door 'voor te leven'. Dus hoe doe ik de dingen, hoe sta ik in het leven, hoe ga ik om met boosheid of verdriet. Kinderen zien dat en doen je na.
Ik heb wel eens een poging gedaan om me daarin te verdiepen in de tijd dat ik ook actief was op het D en V forum, maar hier was het geen succes. Mijn man en ik konden ons er niet in vinden en bepaalde elementen stonden ons gewoon tegen. We zijn zelf ook niet zo opgevoed, maar juist erg autoritair. Die stijl ligt ons dus zelf ook meer. Ik ben gewoon niet van de discussies met kinderen. En ik heb ook niet de hele dag tijd en zin om me af te vragen wat onze beweegredenen en behoeftes zijn. En ongewenst gedrag wordt hier benoemd, er wordt voor gewaarschuwd en als het doorgaat, ja, dan volgt er hier gewoon straf. Wel ben ik me er meer van bewust geworden dat de manier waarop man en ik zijn opgevoed, niet de enige juiste is. Voorheen was mijn eerste reactie meestal 'nee', nu probeer ik wel even de tijd te nemen of het echt nee moet zijn, of dat ja ook een optie is.
Ik heb helemaal niks met up/ap. Er zijn uiteraard overeenkomsten (zoals de time out waardeloos vinden) maar dat is bij elke opvoedstijl wel denk ik. Maar ik heb heeeeeele grote moeite met zoals alfie kohn up beschrijft met het tegen belonen zijn....dat is de grootste reden dat ik de hele gedachtegang van up/ap waardeloos vind.
Je hoeft niet persé een ouderschapsmethode aan te hangen he? Je mag ook gewoon overal aan snuffelen en er gewoon uit pakken wat je zelf prettig vindt....
Ik heb de boeken van kohn niet gelezen hierover, dus weet niet wat er specifiek staat. Ik pak het zo op dat ik niet alleen maar 'goed zo' oid zeg maar kijk naar wat er gebeurt. Ik zeg dan meer zo iets van 'jeetje wat zit jij al hoog in de boom' of ga met hem praten over een tekening. En als ik zeg dat ik iets mooi vind, zeg ik ook waarom. Maar meestal is dat niet het eerste wat ik zeg. Ik wil dat hij zichzelf goed voelt over wat hij doet. Voor mijn gevoel is men bij up niet zo zeer tegen belonen, maar tegen belonen als middel en als motivator (als je het hele jaar goeie cijfers haalt dan krijg je x) omdat het voorbij gaat aan wat er speelt en omdat het de intrinsieke motivatie vermindert.
Ik kijk heel vaak naar mezelf: hoe zou ik zelf willen dat er gereageerd werd als ik iets deed? En zo probeer ik ook te reageren naar mijn kinderen. We zijn hier redelijk AP, beetje UP, maar er is echt geen sprake van oeverloze discussies. Heb de indruk dat de kinderen, juist omdat ze ruimte krijgen en inbreng hebben, het makkelijk accepteren als ik zeg dat iets beter is. Het zijn nu pubers, trouwens.
Ja, dat wat Dirksmama ook zegt, juist omdat ze weten dat ze ruimte en inbreng krijgen en hun mening mogen geven, lijken het ze ook makkelijker te accepteren wanneer ik ergens anders over denk.
Dat zal dan een mix en match worden idd. Daarom ook dit topic, daar word ik dan al een hele hoop wijzer van. Soms weet ik gewoon niet echt wat mijn standpunt is, totdat ik die van anderen lees
Mijn standpunt is dat kinderen een onderdeel van het gezin vormen en ook zodanig behandeld worden. Dus niet als prinsesjes die boven de rest staan, maar ook niet als willoze slaafjes die maar moeten doen wat de ouders willen. Soms zal ons zoontje mee moeten in ons ritme en wensen, soms gaan wij mee in zijn ritme en wensen. Ik ga bijvoorbeeld niet 100 keer hetzelfde boekje voorlezen. Een paar keer: prima. Maar daarna vind ik dat hij ook moet leren rekening te houden met mijn wensen.
Mix and match bevalt hier tot nu toe prima haha. Ik verdiep mij in veel dingen en pik (naar mijn idee) het beste eruit.
Daar kan ik me ook wel in vinden Bolkje. En wat Rosao zegt over belonen ben ik het ook wel mee eens. Maar dan straffen, dat vind ik dan weer niet zo gek. Als je volwassen bent en je doet iets wat niet mag, staat daar toch ook een consequentie tegenover? Waarom dan niet bij een kind?
Er staan wel consequenties tegenover hoor, absoluut. Alleen geen strafstoeltjes of hoekjes. Voorbeeldje: als mijn zoontje na 1 keer waarschuwen nog op iets anders kleurt met stift dan op papier, dan pak ik zijn stiften af, conseqentie van zijn gedrag. Ik zet hem dan niet ook nog eens op de gang.
O ja, dat is ook zo natuurlijk. De reden voor geen strafstoeltje vond ik ook wel logisch klinken, maar je kan natuurlijk makkelijk zonder doen ja.
Consequenties zijn iets anders dan straf in mijn ogen. Ik probeer meer naar natuurlijke consequenties van gedrag te kijken dan te 'straffen' met dingen die er niets mee te maken hebben. Verder vind ik het ook niet werken om mijn kind op de trap te zetten om 'na te denken' (vroeger wel gedaan, maar nu niet meer). Ze gaan toch niet nadenken over hun gedrag. Ze leren er alleen maar mee dat als ze iets fout doen ze daar alleen mee om moeten gaan. En zeg nou eerlijk, zo goed werken straffen en boetes bij volwassenen nou ook weer niet Als mensen een boete krijgen, dan veranderen ze hun gedrag niet ze kijken alleen naar hoe ze die boete de volgende keer kunnen ontwijken (door bijvoorbeeld bij een flitspaal even op de rem te gaan en daarna weer hard te rijden).