Niet als je dat er doorheen wilt drukken bij mijn kind inderdaad. Dat is wat ik bedoelde. Met de nadruk op PERSE. Dat je aangeeft dat het bij jullie thuis anders gaat vind ik prima, maar als mijn kinderen u blijven zeggen omdat ze dat nu eenmaal gewend zijn en zich daardoor makkelijk vergissen, vind ik het ongewenst en ongepast als je dat er bij mijn kinderen doorheen wilt drukken, omdat jij het nou toevallig vervelend vindt om met u aangesproken te worden.
Jij. Dat je U eist van je kinderen om je eigen onzekerheden op te krikken .. Als ik een kindje over de vloer had zou k ook gewoon zeggen, hier doen we lekker normaal hoor het is gewoon jij!
Dit vind ik nou werkelijk een beledigende en onnodige opmerking. Hoezo zou ik mijn eigen onzekerheden op willen krikken???!!! En " hier doen we lekker normaal" kan voor iedereen iets anders betekenen. Wat jij normaal vindt is uiteraard niet de norm.
Wat is daar dan ongemakkelijk aan. Ben even oud of in elk geval de zelfde leeftijd. Als ze mij nu met u gaan aan spreken voel ik mij zo oud. Zal nog wat vertellen. Toen ik jonger was klaverjaste ik een per week was 20/25. En zat tussen allemaal oudere mensen. En het eerste wat ik deed was met U aan spreken zelfs die mevrouw van 90 zij van meisje je mag gewoon mijn voornaam en jij zeggen hoor! De meeste waren boven de 70 allemaal hadden ze stuk voor stuk mijn opa of oma kunnen zijn. En zelf ben ik zeer beleefd opgevoed. Was echt tante en oom en U. Deed ik dat niet nou dan zwaaide er was. Buurkinderen hun moeder moest ik tante noemen en nu nog denk ik wel eens ze was mijn tante niet. Die kinderen moesten ook U zeggen tot vervelends toe. En dat waren ras echte hagenaars en toch de k en de t kon je met gemak krijgen. ( zo als hoe er bij Barbie gepraat werd) die ouders vond ik trouwens super streng. Ooit eens met die moeder liggen rollen bollen zo wat. Kind en moest en zou haar bord leeg moeten ik was 16! Ze heeft het geweten ze heeft haar kind nooit meer gedwongen ik heb er uit gemaakt voor achterlijke en nog wat meer dingen ook de k.!! was 16 en flink in de pubertijd. En thuis was het heel vaak hommels en u heb ik toch leren zeggen maar u moet men wel verdienen niet op de naam van titel van papa en mama papa en mama zijn eigen. Voel mij niet de U voor mijn kinderen ben de JE voor mijn kinderen. En toch ondanks mijn betoog vind ik dat JIJ dat zelf mag uitmaken of moet ik ook U zeggen terwijl we even oud zijn???????????????????
Vroeger moest ik thuis mijn ouders met u aanspreken. Eigenlijk iedereen die ouder was dan ik moest ik zo aanspreken, vond ik heel vervelend omdat ik overal te horen kreeg "zeg maar gewoon je of jij". Dus steeds die twijfel, moet ik dan u zeggen of je/jij. Wat volg je, wat je ouders je leren of wat anderen van je vragen. Want mijn ouders leerden mij ook: als je leraar iets vraagt of zegt dan moet je luisteren (voorbeeld). Maar als je leraar dan zegt dat je of jij ook goed is.. Snap je? Mijn ouders zeiden altijd dat je door u te zeggen respect toonde voor degene die ouder is dan jij. Nu ik ouder ben ben ik het daar niet meer mee eens, je of jij is niet respectloos in mijn ogen. Mijn respect laat ik zien door netjes en beleefd te zijn, maar dat doe ik tegen iedereen, ook mensen die jonger zijn. Dus nee, mijn kinderen hoeven geen u te zeggen tenzij ze dat uit zichzelf doen. Van mij mogen ze je of jij zeggen, voor de rest verwacht ik gewoon beleefdheid in de vorm van dank je wel en alsjeblieft.
Mijn kinderen moeten niet tot vervelens toe u zeggen. We hebben er niet eens moeite voor gedaan om het ze te leren en het is hier nooit een issue geweest en dat is het nog niet. Ze zijn gewoon niet anders gewend en ik vind het netjes. Dat een ander dat niet doet of vindt, vind ik prima, maar wat ik wel vervelend vind is dat andere ouders blijkbaar perse door willen drukken dat het abnormaal en afstandelijk is, terwijl wij dat hier absoluut niet zo ervaren. Leven en laten leven.
Hoewel ik er anders over denk dan jij, ben ik het eens dat je wel een beetje aangevallen wordt. Sommige opmerkingen komen echt bot over. Wat je al zegt, leven en laten leven. Gelukkig hebben we er recht op een eigen mening te hebben.
Maar lies, sta je er zelf wel achter eigenlijk? Je bent jezelf (of uzelf) wel al 8 pagina's aan het verdedigen namelijk. Wat maakt het nou uit dat de meerderheid het hier afstandelijk vind?
Ik heb haar helemaal niet aangevallen. Zie laatste zin. Het is idd leven en laten leven. Ben nu ook wat ouder dan toen 16 dus mijn brein werkt gelukkig wat ( verstandiger) Was ik dat toen maar.
En jij bent haar al een tijdje aan het aanvallen... Wat maakt het jou nou uit als zij dat belangrijk vindt?
Even terug lezen. Denk dat je de verkeerde voor je hebt? Ik heb slechts gezegd dat ik het afstandelijk vind en punt dus verklaar je nader als je daadwerkelijk mij bedoeld?
Omdat je dat blijkbaar nodig hebt om waardering/beleefdheid/respect te zien bij je kinderen en duidelijk te maken dat jij de ouder bent. Dat dat op die manier nodig is in je opvoeding zie ik als onzekerheid.
Zelf leren wij onze kinderen wel zoveel mogelijk u te laten zeggen tegen vreemden, ouderen etc. Tegen ons hoeft het niet, mag wel. Vind het niet afstandelijk, maar niet zo nodig. Zelf zeg ik overigens wel u tegen mijn ouders etc., zo opgevoed en dus weet ik niet beter. Vind het dan zelf wel weer raar als mijn partner zijn ouders alleen bij de voornaam noemt. Dat zou ik niet willen, maar onze kinderen mogen ons gewoon mama/papa of je/jij noemen. Hecht niet veel waarde aan dat u voor mijzelf.
Natuurlijk schept het afstand. Tussen ouders en kind, maar ook tussen jouw kind en de rest van de kinderen. Die zeggen thuis geen u, en ook niet tegen de juf/meester op school. Jij zeggen drukt allang geen vertrouwelijkheid meer uit, maar eerder saamhorigheid. Je kan ook het wat neutralere "Je" gebruiken, dat is een beetje het moderne "U" geworden.
JIJ vindt het " natuurlijk" afstand scheppen. Ik niet, omdat ik in de praktijk merk dat dat nl niet zo IS. Wij zijn hier in huis enorm saamhorig, knuffelig, alles is bespreekbaar. En dat terwijl ik in gezinnen waar jij en jou gebruikt wordt, dit niet altijd het geval is. Conclusie: het is een GEVOEL wat je er bij hebt. Saamhorigheid, afstandelijkheid zit hem niet in een aanspreektitel.