Even klagen en vragen hoor.. Mijn man is internationaal chauffeur en daardoor ontzettend veel weg, vaak van zondag tot zaterdag. We zijn al aan het dubben en piekeren hoe we het nu straks kunnen gaan oplossen, maar bij hem op zijn werk is er waarschijnlijk geen mogelijkheid om minder te gaan werken, of om altijd op vaste dagen te vertrekken of terug te komen, transport is altijd onzeker en lastminute planning. Ik wilde het eigenlijk samen gaan doen, de opvoeding en alles, maar dit zit er dus waarschijnlijk voorlopig niet in. Ik wilde zelf van 5 dagen werken terug gaan naar 3, maar ik heb maar voor 2 dagen oppas, dus zal nu denk ik terug moeten naar 2 dagen werken. Dat is voor mij nogal een stap, ik ben niet het type om thuis te zitten en ik ben ook niet echt een typische huismoeder. Zie er ook enorm tegenop om het allemaal alleen te moeten doen straks, zowel overdag als 's nachts. Zijn er meer vrouwen die hier ervaring mee hebben of in een vergelijkbare situatie zitten? En hebben jullie misschien tips?
Is een dag KDV geen optie? Wat vervelend dat je veel alleen zal moeten doen straks... Geen advies hierover voor je helaas Overigens vond ik mezelf ook niet zo geschikt om veel thuis te zitten/huisvrouw te spelen, maar tot nu toe bevalt het me beter dan ik dacht! Wil wel graag weer aan het werk, maar helaas zit dat er (medisch gezien) nog even niet in
Nee we willen de kleine niet naar een KDV of gastouder doen. Kost heel veel geld en we willen onze kleine niet naar een vreemde brengen. Onze moeders gaan beide 1 dag in de week oppassen maar weer dan 1 dag in de week per oma zit er qua gezondheid ook niet in. We hadden gehoopt in de tussentijd al een oplossing te hebben qua werk voor mijn man, of een andere baan, maar tot op heden nog niet gelukt helaas. Erg lastig hoor! Tot 2 jaar geleden zag ik mezelf niet eens als moeder, dus om het nu voornamelijk alleen te moeten doen vind ik doodeng en krijg ik het spaans benauwd van! Het lijkt me zo moeilijk, zwaar en pittig... Ook voor mijn man is t zwaar want die gaat op deze manier het opgroeien van de kleine ook missen...
Hmmm. Als opvang geen mogelijkheid is dan lijkt me dit typisch iets wat vooraf je gedachte moet hebben gepasseerd. Ik vind het zelf nogal raar om te stellen dat je je kind niet bij 'een vreemde' wilt brengen (want oma's die gaan opvangen zijn in die hoedanigheid net zo vreemd met het kind. Die moeten elkaar ook leren kennen), en dat dat zwaarder weegt dan jouw zelfontplooiing en financiële onafhankelijkheid. Maar zo maakt iedereen zijn eigen afweging natuurlijk en als jij hiermee tevreden bent... oh wacht... dat ben je niet. Ik zou dus toch opvang overwegen. En zelf niet direct minder gaan werken maar zorgverlof aanvragen en heel duidelijk maken aan je partner dat hij op zoek moet naar ander werk.
Klopt, we zijn hier inmiddels al een jaar over bezig. We hadden alleen niet verwacht dat het vinden van ander werk voor mijn man zo lastig zou zijn, dat hebben we wellicht een beetje onderschat. Hij is al bijna 3 kwart jaar aan het solliciteren maar wordt nergens uitgenodigd voor een gesprek, laat staan dat ie iets aangeboden krijgt. Overal wordt hij geweigerd, ik denk dat hij gewoon te duur is (hij wordt 36). Nu hopen we dat op zijn werk iets te regelen valt, maar die kans is zeer klein. Hij heeft wel aangegeven dat hij graag minder wil gaan werken om meer bij de kleine te kunnen zijn, dat snapt zijn baas wel maar het valt gewoonweg niet echt te realiseren. Wat we bedoelen met naar een "vreemde" brengen is naar iemand brengen die wij niet kennen. Het is ons eerste kindje en daar zijn we een beetje voorzichtig mee en willen dat het alleen door ons en door naasten wordt "opgevoed" en niet door een KDV of gastouder. Dat is een mening die wij hebben. Het is alleen even lastig indelen nu als hij blijft werken zoals hij nu doet.. Ik zie het mezelf allemaal nog niet doen! Hij heeft er meer vertrouwen in dan ik, ik ben nog erg onzeker. Het levert dan ook veel strijd op tussen ons, deze discussie, en dat is jammer, zeker omdat we nu de laatste fase in gaan en ik er op deze manier niet echt van geniet en alleen maar stress heb.
Tja hier wel mee eens. Je bent toch al een tijd zwanger. Of zelf minder gaan werken, of kdv, of je man ander werk laten zoeken. Snap dat dat laatste wat lastig is, dus blijft er niets anders over dan de 2 andere opties voorlopig.
Tja snap dat het lastig is en anders dan je je had voorgesteld, maar goed het is nu eenmaal zo. Snap de strijd niet echt, want hij kan er toch ook niets aan doen? Komt allemaal vast goed . Ik zou voorlopig dan 3 dagen contract aanhouden en 1 dag ouderschapsverlof opnemen, zodat je maar 2 dagen hoeft te werken. Is even omschakelen, maar goed dat is bij het krijgen van een kind sowieso
Nou de strijd is meer dat ik me er echt enorm druk over maak en over bezig blijf tegen hem, terwijl hij echt zn best doet maar er ook niets aan kan doen, wat dus voor wrijving zorgt tussen ons. Niet helemaal eerlijk van mij, dat weet ik, maar ik krijg die stress niet uitgeschakeld. 1 dag ouderschapsverlof? Hoe werkt dat? Daar heb ik namelijk nog helemaal niemand over gehoord..
Maar waar maak je je dan precies zo druk om? Waar zie je zo tegenop wat betreft het verzorgen van jullie kindje?
tja wat kan ik ervan zeggen Mijn kinderen zijn 6,5 en mijn man is van die 6,5 jaar de eerste 3 jaar van zondagavond t/m vrijdagavond weg geweest. En vanaf hun 4de jaar is hij in totaal 11 maanden ( lees meerdere maanden achter elkaar) weg geweest. Dus als ik het optel dan is hij met geluk 2,5 jaar echt thuis geweest. En het gaat vanzelf, het is af en toe moeilijker, het is hard werken. Maar soms is het nou eenmaal zo. Je kunt er op dit moment niks aan veranderen dan dat je gewoon even met de situatie dealt. En wacht op ander werk voor je man.
Dat er dus geen oplossing komt en de situatie onveranderd blijft, qua zijn werk. En ik het dus echt alleen moet gaan doen en niet tijdelijk..
Mijn man is ook internationaal chauffeur en dus veel weg. Echter sta ik er anders in dan jij.... wij wisten waar we aan begonnen voor ik zwanger was en doen het gewoon met deze situatie. Er zijn zoveel gezinnen die op deze manier leven. Mijn man komt ook zelf uit zo een gezins situatie. Ik niet, maar ik ben erg zelfstandig en ga er gewoon wat moois van maken. We leven al een paar jaar zo, straks alleen met een kindje erbij. Ja t zal heus wel eens pittig zijn, maar we maken er wat moois van. Ook ga ik van 5 naar 3 dagen werken dus heb dan ook meer tijd voor ons kindje. Hoe mijn man her gaat ervaren, ja die zal het misschien nog wel moeilijk krijgen, zijn kindje zo lang missen elke keer. Maar we kijken het aan en anders gaat hij op zoek naar een andere baan. En in de transport is dat op zich nog best te doen. We gaan er gewoon wat moois van maken en sta er positief in. Maak gewoon wat moois van de situatie, of probeer deze te veranderen. Het is wat het is... succes!
Ik ben niet een typische moeder om het zo maar even te zeggen. Tot 2 jaar geleden wilde ik niet eens kinderen. Dat is veranderd, maar dat wil niet zeggen dat ik nu ineens heel zeker ben, ik weet echt helemaal niks en ben een beetje paniekerig. Heb nog nooit opgepast of wat dan ook vroeger en totaal geen ervaring met baby's of kinderen, er komt dus best wel veel op me af. Mijn man is veel rustiger en weet al zowat heel zijn leven dat hij graag kinderen wil, dus hij staat er ook heel anders in dan ik, maakt zich sowieso iets minder snel druk..
Wij wisten ook wel waar we aan begonnen, alleen dat het zo tegen zou vallen qua solliciteren, daar hadden we niet op gerekend. Ik heb inderdaad geen andere keus nu dan me bij de situatie neer te leggen, het zal voor mijn man ook niet meevallen om zijn zoontje straks steeds zo lang te moeten missen.. Bedankt voor je berichtje, fijn te weten dat ik niet de enige ben in ieder geval!
Hoe heb jij het gedaan met werken en oppas toen hij zoveel weg was? En hoe heb je de nachten ervaren?
Voor mijn kinderen had ik ook nooit opgepast of iets, had geen idee. Maar dit kindje is gewoon jullie kindje hè, geen oppasbaby maar iets van jezelf . Dat gevoel zul je vast al snel hebben na de geboorte, niet iedereen heeft dat al tijdens de zwangerschap. Overigens hebben veel zwangeren ook zulke angsten (zelfs ik bij de vierde of ik het wel zou kunnen). Een kindje krijgen is altijd spannend, gelukkig heb je sowieso de kraamzorg die je op weg helpt en even in te komen in de nieuwe situatie. Ik zou het even de tijd geven na de bevalling, kijken hoe het je bevalt en hoe je je voelt in de nieuwe situatie. Dan kun je altijd nog verder kijken over eventuele opvang ed.
Waarom geen kinderdagverblijf? Is zoo goed voor de ontwikkeling, wellicht het eerst half jaar ofzo, kan ik me voorstellen dat je dat skipt, maar daarna! Onze dochter heeft daar zooo veel geleerd. mar als jullie dat niet willen, wist je dat dan niet van te voren? Wat je vraag betreft mbt weg zijn... tja wist je dat niet toen jullie aan deze wens begonnen? ik zou er iig niet blij mee zijn. mijn man zit eens per 6 tot 8 weken aan de andere kant van de wereld ivm werk. Ik vind het dan zwaar.. Zelf 3 dagen werken, en kind van bijna 3 thuis en nu dan dus ook alweer 8 maanden zwanger. Het is aan poten. Daarbij vind ik t ook zijn plicht om er zo veel mogelijk te zijn voor de ukkie
Ik begrijp wel wat je bedoelt hoor, mijn man is ook chauffeur en veel weg. Het is ons ook tegengevallen hoeveel er op mijn schouders terecht komt en hoeveel hij mist. Denk dat je reël moet zijn: als hij bij deze baan blijft komt het bij jou terecht. Wel zou ik toch eens gaan kijken bij kdv. Het is namelijk erg leuk en onze dochter gaat er echt met plezier naartoe! Sterkte met keuzes maken!