Je kunt ervoor kiezen om assertiever te worden. Dan bel je ze morgen op en dan zeg je: pap, ik heb gisteren wel gezegd dat ik het zou doen, maar nu ik erover na heb gedacht kom ik eigenlijk de komende 2-3 weken niet in de stad dus misschien kun je het zelf even doen. Of lukt dat niet? *wacht op antwoord* Wil je echt dat ik speciaal alleen voor jouw medicijnen naar de stad toe ga en ze voor je ga ophalen? Hmmm, nou vooruit, omdat jij het bent. Ik ga niet zo vaak naar de stad en het is al de zoveelste keer dat je me vraagt om te gaan - ik heb daar eigenlijk geen tijd voor en geen trek in. Als het niet hoeft, ga ik liever niet. Dus zeg het maar Taadddaaaa.
mja, hier haal ik wel 2x pw medicijnen voor mijn schoonmoeder, en krijgt ze ook regelmatig medicatie/hulpmiddelen via de bezorgservice. Nu woon ik wel recht tegenover de apotheek dat scheelt. Maar verder haal ik vaak (lees iedere dag) wel boodschapjes, een beddenhoes, een bloemetje, een cadeautje, de dokter bellen, whatever voor mijn schoonouders. Ik ben regelmatig een halve tot hele dag kwijt aan mijn schoonouders, maar het is gewoon niet anders. Mijn schoonmoeder is heel ernstig ziek en mag niet meer alleen thuis blijven, dus is mijn schoonvader aan het huis gebonden. Ik doe het met liefde, al vind ik het soms ook wel heel vervelend natuurlijk. Maar goed, zolang als dat het nog kan doe ik het ook gewoon.
Ik denk dat de situaties gewoon heel verschillend zijn. Je hebt lieve ouders die altijd voor je klaar hebben gestaan en zich bijna bezwaard voelen als ze je wat vragen. Maar... je hebt ook ouders die niet voor je klaar hebben gestaan en zich manipulerend opstellen. Uiteraard speelt de gezondheid van (schoon)ouders ook mee. Bij mij speelt het totaal niet, door grote reisafstand. Succes met leren om voor jezelf op te komen. Bedenk wel, als je het nu niet leert, over 15 jaar is het nog veel moeilijker om nee te zeggen. Sterker nog, dan kun je het niet meer maken om nee te zeggen omdat ze dan al volledig van je afhankelijk zijn.
Hahaha, als ik het zo zou brengen hebben we een groot probleem, denk ik. We hebben een tijd terug al woorden gehad, omdat ze op woensdag belden dat ze op vrijdagavond ergens heen wilden en dat ik ze daar dan heen moest brengen (en dus oppas moest regelen voor mijn zoontje, aangezien mijn man 's avonds werkt)... Geen probleem als ze het op tijd aangeven, maar dit schoot me toen even in het verkeerde keelgat.. Mijn vader gooide het op: Want zo vaak vragen we niet iets van je en ik vind dat je dit wel voor ons kan doen... Toen heb ik de telefoon er op gegooid... Dus toen was ik wel assertief... @ Mamabri: Maar jouw schoonouders zijn aan huis gebonden. Mijn vader kan het prima zelf, maar het is makkelijker als iemand anders het doet... En diegene ben ik, want ik doe dat altijd voor hun... Ze zijn nogal van de gewoontes....
ik zou er zelf geen moeite mee hebben om nee te zeggen.. maar das ook een deeltje van mijn karakter kan regelmatig nogal hard zijn tegen de mensen die ik het beste ken. als het nou af en toe is dat je er speciaal voor heen moet oke doe ik voor je maar niet elke keer verwachten dat ik speciaal voor jou ergens heen moet en het ook nog even bij je bezorg..
Ik denk dat het inderdaad heel erg uitmaakt hoe ouders zich opstellen of je daarin assertiever of juist behulpzamer moet zijn... Maar.... Apotheken hebben toch gewoon een bezorgdienst?! Want onnodig om hulp vragen vind ik zelf erg vervelend. ..
Nee hoor. Je hebt geen probleem. Je vader heeft een probleem, want hij moet zijn medicijnen zelf halen. Hij moet van zijn probleem niet jouw probleem maken. Jij hebt geen probleem. Hij geeft jou er juist ééntje en dat wil je niet en dat geef je aan. Als hij moeilijk doet (wat hij ongetwijfeld gaat doen) dan bijt je je er in vast en is de 'bijna-nee' een 'definitieve-nee' geworden. Lees hier maar: Monkey management: Weer een aapje op mijn schouder? Haal die apen van je schouder Het is ook toepasbaar in 'reallife'. Als men een aap op je schouder zet, werk ze dan de deur uit met twee apen op hun schouder. Op die manier komen ze minder snel terug
Ja die hebben de meeste apotheken ook. En soms zijn er apotheken die het gewoon met een taxi sturen. Dat heb ik zelf ook eens gehad (trombose spuiten omdat mijn been in het gips zat).
Ik zal me eens in de apen gaan verdiepen! En het klinkt allemaal heel logisch en ik weet het ook allemaal wel, maar op het moment zelf blijft het lastig... En de apotheek heeft inderdaad een bezorgdienst en daar maken ze ook gebruik van.. Maar dit zijn van die (vitamine)tabletten die je bij de drogist moet halen...
Wat geeft het..het zijn je ouders..dan rijd je toch even naar het centrum en dan haal je t even op. Ik zie het probleem niet. Ik zou willen dat ik dit nog voor ze kon doen! Sorry maar ik kan er echt niet tegen als ik zulke dingen lees.
Nou, ik snap wel dat TS het vervelend vindt als dit echt een structureel terugkomend iets is. Jij hebt zo te lezen jouw verdriet, en dat Is afschuwelijk en wens je niemand toe! Het is alleen niet zo dat anderen daardoor niet meer het recht hebben om zich aan kleine dingen bij hun eigen ouders te ergeren. Het zet de zaken natuurlijk wel in perspectief, dat zeker.
Dit dus. Als het verder altijd liefdevolle ouders voor mij zijn geweest toen ik hen nodig had, doe ik graag op mijn beurt dingen terug voor hen. En als het voor jou sneller is om even die medicijnen te halen dan dat je vader zich in zijn scootmobiel moet hijsen, zou ik dat met alle liefde voor hen doen ook al heb ik het nog zo druk. 😊
Zo denk ik er ook over. Ik kan ook geen 'nee' tegen mijn ouders zeggen omdat ik ze graag met alles wil helpen, zij ook altijd alles voor mij over hebben gehad en het nu tijd begint te worden om dat voor ze terug te doen. Hetzelfde voor mijn schoonouders trouwens. Ik kan mij voorstellen dat deze kleine dingen meer moeite kosten wanneer je ouder wordt, dat 'kleine' dingentjes steeds grotere omdernemingen worden, dus waarom dan niet helpen?
Omdat ze zo zelf ook minder in beweging zijn en sociale contacten helemaal plat legt. Als ze alles " laten" doen en dus steeds minder doen kan je met zekerheid sneller afscheid nemen.
Is het niet beter om ze structueel te gaan helpen? Zeg 1 x in de 2 weken een middag en dan een lijstje af te werken. De andere week laat je ze zelf dingen doen die op een lijstje staan. Zo komen ze er zelf gewoon nog uit, en dingen waar ze echt hulp bij nodig hebben ga jij mee of zorg je dat je dan heb geregeld. Regelmaat is denk ik heel belangrijk als je wat ouder word anders doe je niets meer.
Is lastig nee zeggen, ik weet precies wat je bedoelt, al valt het bij mijn ouders reuze mee omdat ze nog veel zelf kunnen. Zelf zou ik ze wel proberen te helpen als het uitkomt omdat ze nu ook veel op onze zoon passen omdat ze het leuk vinden Mijn eerste gedachte was trouwens over het ophalen bij de drogist. Kan je dat niet via Internet bestellen en laten bezorgen bij hun? Scheelt jou weer tijd om naar het centrum te gaan
Ik zou het ook gewoon doen een verzoek van mijn vader of moeder telt ook al lijkt het dat ze het nog gewoon zelf kunnen doen. Kom je wel regelmatig op bezoek bij je ouders??Zo nee zou het niet de smoes zijn om jou af en toe te kunnen zien. Die eenzame oudere misschien missen ze je en onbewust sturen ze jou er op uit omdat jij dan langs komt . Even een gekke gedachte gang en je kleintje willen ze denk ik ook graag zien?? Is het dat?? Zien ze je te weinig.
Bedankt voor jullie meningen en reacties. Natuurlijk doe ik het graag voor ze, maar het is de manier waarop... Als ze het echt niet zelf zouden kunnen, doe ik het met alle liefde. Maar ze kunnen het zelf (tenminste mijn vader), alleen doen ze het niet. En ze wilden perse een scootmobiel en een elektrische garagedeur, zodat ze zelf wat mobieler werden. Maar nu staan die dingen te verstoffen in de garage...