Hallo allemaal, ik ben inmiddels weer begonnen met werken. ik hoorde hier en daar wel is heerlijk om tegen die tijd weer aan het werk te gaan. Nou ik vind het vreselijk. Ik heb het prima naar mijn zin op het werk, maar wat doet het zeer om de kleine achter te laten. Als is hij in goede handen bij opa & oma. Ik werkte full-time en dacht tijdens mijn zwangerschap dat ik met gemak na mijn bevalling voor vier dagen kon blijven werken. Het valt me zwaar tegen, heb de hele dag het gevoel alsof ik een steen op me maag heb, vreselijk! ga over 3 weekjes lekker voor drie dagen werken. Hebben meer mensen zo'n naar gevoel om weer te werken? ( al heb ik echt leuk werk)
Hmm nee. Helemaal niet eigenlijk. Ja de eerste twee weken maar dat was omdat ik een vet stomme baan had. Gelijk daarna een nieuwe baan en ik werk nu 4 dagen en ik vind het top. Maar ik moet zeggen dat ik een onwijze huilbaby had en echt stond te trappelen om het huis te ''ontvluchten'' Sinds ik ben gaan werken kwam er weer ritme en rust en kon ik ook weer opladen naast mama zijn. En die combinatie maakt het goed. Fijn toch dat je 3 dagen kan gaan werken? Als dat is waar je je het beste bij voelt is dat toch mooi??
Ik vind het nog steeds verschrikkelijk terwijl ik toch best een leuke baan heb. Ondanks dat dl bij ons thuis door opa en oma worden opgevangen (hele ideale situatie geloof ik ) ga ik iedere dag met moeite weg. Ik weet dat dl in goede handen is dus dat is het niet. Het liefst zou ik de hele dag bij haar willen zijn en niet werken maar dat is weer niet goed voor mij. Ik heb het wel nodig om even iets andere te hebben dan kind en huishouden. Erg dubbel dus maar snap je gevoel erg goed! Hoe lang ben je alweer aan het werk?
Ik hield dat gevoel ook. Ik ben nu na veel wikken en wegen thuis bij de kinderen. Ik vond het een hele moeilijke beslissing, maar ik ben wel blij dat ik hem gemaakt heb. Maar ja dat moet natuurlijk wel kunnen. Als dat voor jou niet zo weet moet je ook goed in je hoofd houden, dat juist door te werken je het beste voor je kindje doet. Ik weet niet of je al lang weer werkt, veel moeders lijken het in het begin moeilijk te vinden en vinden het daarna juist prettig.
Dit zou mijn verhaal kunnen zijn. Na 3 weken vakantie gehad te hebben deze week weer begonnen. Gisteren paste schoonmoeder op en stuurde wat foto's dan heb ik echt de neiging om in de auto naar huis te stappen. Moet wel zeggen dat het in de loop der tijd wel iets makkelijker is geworden maar Baal momenten blijf ik echt wel houden.
Ik herken je verhaal! Na lang rekken met ouderschapsverlof weer gaan werken toen de tweeling 6 maanden was. Werk 20 uur, voor mezelf en 2 vaste dagen buiten de deur voor klanten en afspraken. Ik mis mijn kindjes verschrikkelijk! Iedere 2e werkdag van de week zeg ik dat in stop! En dan de andere kant, ik voel me ook verantwoordelijk om financieel zelfstandig te zijn en een voorbeeld te geven op werk gebied. Dus dan dan ga je weer verder maar mijn hart ligt thuis. Andere poster over de huilbaby, en je kindje dan? Kon je dat echt van je af zetten???
Ik denk dat er een verschil is tussen "van je af zetten" en blij zijn dat "je trommelvliezen en accu even kunnen opladen". Hoewel ik bewust TBM ben, herken ik wel iets in verhaal van Vrolijkheid. Onze peuter was een refluxbaby en het eerste half jaar hebben we enorm getobd... dus ja... ik vloog af en toe ook tegen de muur op. @TO Wat fijn dat je strakjes minder gaat werken. En wat vervelend dat je het er zo moeilijk mee hebt! Ik begrijp een beetje dat je nog niet zo lang terug aan 't werk bent, na je verlof? Gun jezelf ook even de tijd om 't los te laten en weer te wennen!
Best een tijd geduurd voordat ik gewend was weer te gaan werken. Ging van 4 naar 3 dagen en dat vind ik nog steeds erg fijn. Bij mij kwam rust op moment dat ik concludeerde dat ik iig niet helemaal thuis zou willen blijven. Ondanks dat ik haar mis, zou t voor mij echt niet goed zijn om alleen maar mama te zijn.
That would be me Nou ja afzetten niet zo hard natuurlijk haha. Maar ik zat zelf helemaal in zo'n stressflow. Je zet natuurlijk alles opzij voor je kindje maar dat betekende wel dat mijn hele dagen in het teken stonden van een krijsende baby stil proberen te krijgen (wat toch niet lukte door reflux etc) dus ik stond nogal op scherp. Dat merkte ik aan mijzelf (mijn gezondheid, hoe gestresst ik was, moe, snauwen) Dat is meer de verademing die ik bedoel: op mijn werk was er geen huilende baby en kon ik gewoon mijn eigen ding doen en zat ik niet constant op zo'n stressniveau. Dat maakte ook dat als ik thuis kwam ik juist ook relaxter was en dat ook uitstraalde. Uiteraard was ik in het begin wel bezig met lijsten en appjes om de opvang en mijn ouders te instrueren en vroeg ik regelmatig hoe het ging Maar ik weet dat hij (nu nog steeds) in goede handen is en ik voel mij stukken beter sinds ik weer werk en heb alle energie om mijn vrije tijd met mijn kindje bezig te zijn Maar ik denk dus serieus dat het heel verschillend is per persoon hoor! Je kan van tevoren niet inschatten hoe je reactie op het hebben van een kindje is. Ja ik houd de wereld van hem maar ik (en wij) hebben ook werk nodig (ook financieel haha) en soms ruimte voor mijzelf. Dus er komt ook nog wel eens een oppas of hij gaat een nachtje logeren (dit vind ik overigens wel moeilijk omdat ik mij dan weer schuldig voel dat hij al 2 dagen naar de opvang gaat en ik als ik dan eens thuis ben een avondje wegga (terwijl hij slaapt haha) ik het idee heb dat dat niet kan. Moeder zijn. Wat een gevoelens he )
Klinkt heel herkenbaar Vrolijkheid. Hoewel dat huilen bij ons na 2 maanden gelukkig over was. Maar voor de rest zou het mijn verhaal kunnen zijn. Dafne gaat 2 dagen naar kdv en dan geef ik ook altijd briefjes mee met instructies enzo. Ik werk 4 dagen en vind het heerlijk! Ik zou niet alleen maar thuis kunnen zijn. Dat vond ik al niet leuk in mijn verlof. Schuldig voelen heeft ook totaal geen zin. Ik ben nog meer dan alleen moeder. En of je nu werkt of niet, iedereen doet wat ze denkt dat goed is voor je kind. Voor de een is dat een andere invulling dan voor de ander.
Bedankt voor alle reacties, die moedergevoelens inderdaad. word er soms gek van haha. Vind het loslaten en aan een ander overgeven zo moeilijk. Ik ben weer aan het werk sinds eind april, maar mijn gevoel word als maar erger. Ga met een steen op mijn maag naar het werk, dus ben blij dat binnenkort mijn 3 dagen ingaan en ik het overgrote deel zelf bij hem ben. Mijn gevoel zou ik het liefst altijd bij hem zijn maar mijn verstand zegt inderdaad dat het ook goed is om mezelf te blijven ontwikkelen.
ik vond het ook heel moeilijk om weer te gaan werken toen ze klein waren. Maar eenmaal in het ritme , was het wel lekker. Effe geen pampers, flessen, etc... nu ook altijd zo leuk als ik thuiskomen ze zooo blij zijn dat ik er weeer ben!
Ik vond het de eerste weken wel moeilijk, omdat ik mijn kind miste. Maar ik vind mijn werk heel leuk, dus na een tijdje slijt dat. Althans, bij mij. Ik denk dat het ook scheelt of je je echt schuldig voelt naar je kindje of dat je hem/haar gewoonweg heel erg mist. Missen is normaal en is iets waar je aan moet wennen, vooral bij zo'n kleintje. Als ze wat groter zijn, zie je ook hoeveel plezier ze hebben bij de opvang/oppas en dan laat je je kind met een goed gevoel achter. Maar in het begin zie je zo'n kleintje en is dat gewoon heel lastig. Dat is je moederinstinct dat roept. Of voel je je schuldig naar je kleintje? Ik heb dat zelf nooit gehad, maar lees dat hier wel eens op het forum. Ik houd in mijn achterhoofd dat ik door te werken het goede voorbeeld geef aan mijn kind en dat kind ook veel leert op het kdv en daar veel vriendjes heeft.