Maar wat is jouw beeld van verkering? Ik vind ook dat je eerst een serieuze relatie moet hebben voordat je echt fysiek wordt. Ik associeer dat niet per se met een huwelijk, maar bij een verkering hoort vooral samen naar de film en uit eten, bespreken hoe je de wereld ziet enz. Dat is voor mij leren kennen. Het fysieke aspect van een relatie komt pas daarna. Maar mogen bovenstaande zaken (dus zonder fysiek contact) dan wel?
Ook al ben ik absoluut vóór verkering en relatie vind ik je bovenstaande bewering vooral erg belachelijk. Nederland is een land waar mensen vaak eerst 10jaar samen moeten wonen een heel gezin moeten stichten voordat ze ECHT achter zijn gekomen of ze hun leven met elkaar willen delen. En nog gaan 1 op de 3 huwelijken kapot. Er is ook zoiets als levenslang twijfelen en het gras aan de overkant blijven najagen. Er zijn miljarden volwassen op deze planeet die het anders doen, en ze zijn over het algemeen genomen niet minder gelukkig in hun leven.
Er was een topic over seksuele voorlichting en las daar dat jij nooit anticonceptie zou 'aanraden' voor het huwelijk omdat je toch tegen seks voor het huwelijk bent. Maar ik denk dat jij en umm/ik gewoon een heel andere kijk hebben op wat een 'relatie' of verkering dan inhoudt.
Oh, bedoel je dat. Als je volgens de regels van je kerkverband/religie wilt leven (dus geen seks voor het huwelijk) ga ik geen voorbehoedsmiddelen voor het huwelijk promoten nee. Dat zou ongeveer hetzelfde zijn als moslims tegen elkaar gaan zeggen dat je best wel stiekem een relatie kan/mag hebben voor je huwelijk. Dan ga je in tegen de waarden en normen van je eigen religie. Ik denk dat je een relatie/verkering kan hebben zonder seks, ook al is dat vreselijk moeilijk. Iedereen is een mens met gevoelens toch? Dan kan je er voor kiezen om geen relatie te hebben voor je huwelijk (zoals bij jullie) of wel (zoals bij ons) onder bepaalde 'voorwaarden'. Er zullen altijd mensen zijn die zich hier niet aan (kunnen) houden en toch over regels/grenzen heen gaan. Ik ga dat niet veroordelen.
Welke bewering vind jij dan belachelijk want volgens mij staat er geen bewering in? Je bedoelt waarschijnlijk dat IK VIND dat "ontdekken" juist zinnig is omdat het veel ongelukkige relaties kan voorkomen? Ja, ik ben van mening dat dit wel het geval is. Daarom vraag ik mezelf ook af waarom een relatie voor trouwen, samenwonen, of kinderen krijgen zo verkeerd is. Naar mijn idee brengt een relatie alleen maar voordelen met zich mee zodat je iemand op vele vlakken beter leert kennen. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat relaties/huwelijken nooit mislukken, natuurlijk gebeuren dit soort dingen, zelfs na tientallen jaren huwelijk en vele kinderen. Daar zijn verschillende redenen voor, maar godzijdank is het tegenwoordig, hier in westerse werelddelen, mogelijk en niet meer "not done" om te scheiden. Iedereen heeft daar zijn eigen redenen voor, daar kan ik niet over oordelen maar ik zou het vreselijk vinden om in een relatie te zitten waarbij ik doodongelukkig ben. Daarom vind ik een relatie en ontdekken juist heel bevordelijk en belangrijk om een huwelijk zo optimaal mogelijk te laten slagen.
nou, hoe vervelend ik bovenstaande ook vind voor jouw vriendin, dit is heus niet aan de orde bij mijn collega en dochter. Vind het verhaal nogal overtrokken terwijl je ze niet eens kent eigenlijk
Mja, ik vind het niet meer dan normaal dat je een relatie met elkaar hebt. Of op zijn minst contact. Hoe wil je elkaar anders leren kennen? En als je tegen relaties voor het huwelijk bent (in een westers land waar jouw kinderen ook gewoon opgroeien) is de kans best heel groot dat je kinderen tegen je gaan liegen over een evt relatie. Dus ja, ik vind het stiekem doen dan toch echt de schuld van de ouders. Ik ben niet voor s.ex voor het huwelijk, net zoals Eliza, maar dat wil niet zeggen dat mijn kinderen geen verkering mogen. Je moet elkaar toch op de één of andere manier leren kennen. En dat gaat een stuk stroever als je dat bij paps of mams in dezelfde kamer moet doen. Ik geloof niet dat je dan beiden heel open naar elkaar kunt zijn en dat wanneer je dan trouwt je je partner nauwelijks kent.
Maar je leert iemand toch ook niet écht kennen als je verkering hebt maar nog niet samenwoont? Hoe goed ken je elkaar dan eigenlijk? Mijn ouders hebben elkaar ook pas echt goed leren kennen nadat ze gingen samenwonen.
Juist. Beetje raar om je vriendje te laten zien op een plek waarvan je weet dat iedereen je moeder kent, als je niet wilt dat zij het te weten komt.
Dat is ook zo, maar je kent iemand naar mijn idee wel beter wanneer je er eerst 2 jaar verkering mee hebt, met de wederzijdse ouders mee op vakantie gaat, bij elkaar logeert, al is dat in aparte kamers. Wanneer je met iemand bij vrienden op bezoek gaat etc, dan wanneer je iemand een aantal keren op (naar mijn idee een soort statiebezoek) hebt bij de ouders in de woonkamer en echt helemaal nooit eens even alleen kunt zijn om met elkaar te praten en samen even weg naar vrienden. Ik had vroeger een vriendin, die haar man een aantal keer op bezoek kreeg (een keer of 7 geloof ik) daarna met hem ging trouwen, wat overigens voor zover ik weet een gelukkig huwelijk is. Maar de eerste maanden durfde zij niet eens wanneer hij thuis was naar het toilet, want o, o, hij zou het eens horen. Mijn andere vriendin komt uit een gezin van 8 kinderen, haar ouders waren dus mijn 2e ouders, ik woonde zo ongeveer bij hun Van alle 8 kinderen zijn er nog maar 2 getrouwd, de rest paste toch niet zo bij elkaar, hebben zelfmoord gepleegd, zijn verslaafd geraakt door hun ongelukkig huwelijk. En ik voor mezelf ken dus helaas wel meer van dit soort voorbeelden, dat zal ook heus wel mijn beeld kleuren. Uiteraard weet ik ook legio voorbeelden van huwelijken waar het wel goed is gegaan, maar toch....Ik geloof gewoon niet dat het de gezonde manier is, maar dat is mijn persoonlijke mening.
Daar hoeven je ouders niet bij te zijn hoor bri. Overigens kende ik mijn man 2 jaar voordat we trouwde en hebben echt heel veel besproken.
Nou, leg jij dan eens uit hoe het bij jou ging en evt andere moslimdames ook. En ook hoe zij (dit meisje dus) dit dan het beste moet oppakken met haar ouders. Ze mag overigens ook van haar ouders met een Nederlandse jongen trouwen, maar ze mag geen vriendje. Dus leg mij eens uit hoe ze het dan wél moet doen, want ze weet het zelf dus ook niet en durft het er ook niet met haar ouders over te hebben.
Een Nederlandse moslimjongen of gewoon een Nederlandse jongen? Heeft ze überhaupt plannen om te gaan trouwen? Of wil ze gewoon een vriendje?
ik denk een Nederlandse moslimjongen. En nee, nu wil ze nog niet trouwen, want dat is te vroeg en ze mag ook nog niet trouwen want haar ouders vinden haar te jong. Het is ook niet dat ze gewoon een vriendje wil, maar ze is verliefd op deze jongen en wil verder een toekomst met hem, maar dat wordt wel lastig op deze manier
Ja dan wordt het lastig te adviseren. Vaak is het ook gewoon een mix van cultuur en geloof wat speelt. Als je het op een islamitische manier wilt doen kunnen ze best contact houden zonder privé met elkaar af te spreken afgezonderd van anderen en dan maar te wachten tot de tijd rijp is. Maar waarschijnlijk gaat ze dat niet willen Ik zou ook niet weten wat er mis is als ze haar ouders verteld dat ze een aardige jongen heeft ontmoet maar ze het nog geen tijd vind voor een huwelijk maar ook geen verkeerde dingen wil doen. En wat hun ervan vinden.
Het is gewoon ook heel lastig. Wij (collega en ik) hebben haar geadviseerd om met haar moeder te gaan praten. Niet dat ze gelijk hoeft te zeggen dat ze een leuke jongen heeft leren kennen, maar gewoon om te bespreken hoe haar ouders er naar kijken, wat hun verwachtingen zijn, hoe zij willen dat zij een partner leert kennen. Want misschien valt het allemaal best mee en vinden haar ouders het wel goed, maar wel met bepaalde beperkingen. Dus wel elkaar ontmoeten, maar bij de ouders thuis bijv. etc. Maar ze vind het doodeng om het bespreekbaar te maken. Wij hebben haar op het hart gedrukt dat haar moeder volgens ons echt niet boos wordt, en het ook heus wel snapt dat ze verliefd wordt etc. Dat haar moeder zelf getrouwd is toen ze 19 was en ook jong is geweest Maar dat je, door niets te zeggen jezelf juist meer in de nesten kan werken. En ook haar vader is geen onaardige man hoor, echt niet. Misschien wat streng, maar ook niet overdreven of zo. Haar ouders zijn best heel modern, ze mag ook best veel, draagt leuke kleding, hoeft geen hoofddoek, doet ook niet mee aan de ramadan, ook al zouden haar ouders de laatste 2 liever anders zien, ze dwingen haar er absoluut niet toe.
Misschien kun je dit het beste aan haar moeder vragen als je haar toch kent? Natuurlijk niet direct over haar dochter (want dan valt het wel op), maar indirect. Mijn Turkse collega (een vrouw) heeft 4 jaar verkering gehad met haar huidige man. Ze heeft hem op een bruiloft ontmoet, volgens mij een maand of 3-4 stiekem contact gehad en toen aan haar ouders voorgesteld. Als een serieuze kandidaat zeg maar, maar ze studeerde nog en zou komende jaren nog niet gaan trouwen. Ik weet dat ze wel vrij snel verloofd waren, en ze hadden dus nog 4 jaar relatie als een verloofd stel. Ik geloof zonder sex. Maar wel samen hun huis alvast gekocht, laten verbouwen, volledig ingericht, hun leven volledig gepland samen enz. Via haar begreep ik dat de meeste Turkse jongeren het een beetje op deze manier doen.
Ik ga er eens over beginnen met moeder, dat was ook mijn bedoeling, en dan uiteraard op een neutrale manier Gewoon eens kijken hoe zij dat voor zich ziet. Alleen heeft haar moeder nu vakantie en als ze terug komt ben ik op vakantie....Kan dus nog wel even duren, al gaan we donderdag wel op pad met zijn vieren (ik, ned. collega, moeder en dochter ) Maar dan is dochter erbij dus kan ik het er ook niet over hebben, haha. Leuk dat verhaal van jouw collega. Fijn ook dat het zo kon! Misschien hier ook wel, dat weet ik natuurlijk niet. Eerst maar eens moeder zien te polsen