Ons mannetje is bijna 2 en wil soms dingen doen die hij niet mag. Wij zeggen dan dat dat niet mag en soms waarom, maar hij blijft het vaak proberen. Nu hebben wij afgesproken een time-out te gaan gebruiken. Ik de informatie van deze pagina gelezen en vond het wel redelijk klinken: Zo werkt een time-out | Mama en Zo We hebben een saai stoeltje waar hij in eerste instantie 20 sec. moet blijven zitten en een kookwekker die het einde ervan aangeeft. Maar ik vind het best spannend, omdat je het heel consequent moet doen om het te laten werken. Ik durf er niet goed mee te beginnen, want ik kan me niet voorstellen dat hij braaf blijft zitten. Ik wil graag dat onze zoon leert luisteren als ik 'nee' zeg, maar wil ook weer niet dat hij heel bang wordt dat hij straf krijgt. Wat zijn jullie ervaringen met een time-out? Werkte het om gedrag af te leren? Bleef je kindje snel in de stoel zitten of kwam hij/zij er telkens uit in het begin? Werd je kind er boos van of viel het mee? Ik ben erg benieuwd. Misschien helpt het mij om die eerste stap te zetten
Nee, uiteindelijk vond/vind ik een time out niet goed werken. Ik ben me meer gaan verdiepen in onvoorwaardelijk ouderschap en daar kan ik me meer in vinden. Ik stel wel grenzen, maar ben creatiever in hoe ik daar mee om ga. Ik kijk ook meer naar het waarom van het gedrag. Toen Thijmen jong was, deed ik het wel 'omdat het zo hoorde en iedereen het deed', maar vond het niet fijn. Als ik het over zou mogen doen had ik meer de afleiding gezocht toen hij zo klein was of alternatieven geboden en voorleven hoe je zijn gedrag wil hebben.
Dank je voor je reactie, Rosao. Ik wilde er eerst ook eigenlijk niet aan, maar mijn man wil wel iets doen aan het luisteren en ik begin het steeds beter te begrijpen, omdat het soms gewoon niet mogelijk is om onze zoon af te leiden. Zo wil hij altijd toetsen indrukken als ik op de laptop bezig ben, of als deze open staat, maar dit mag natuurlijk niet. Het is zó interessant voor hem, dat er geen afleiding meer bestaat op dat moment. En nu is het dus zo dat ik niet op de laptop kan werken als hij in de kamer is, dat vind ik niet kunnen, aangezien er genoeg andere leuke dingen voor hem zijn om te doen. Ook wil hij graag aan mijn oorbellen trekken, iets wat best pijn kan doen. Of hij wil aan de wangen van ons hondje trekken. Ik leg hem wel uit dat het pijn doet en dat ik dat niet leuk vind, maar hij kan dat nog niet begrijpen kennelijk en gaat gewoon door. Voor dat soort situaties zou het wel fijn zijn als hij zou merken dat het consequenties heeft als je iets doet, waarvan gezegd wordt dat het niet mag. Maar ik snap jou ook. Ik heb zelf heel veel met attachment parenting, mijn man dan weer minder. En ik denk dat dit toch een vrij onschuldige manier is om een tikkeltje strenger te zijn, waarbij mijn man en ik één lijn kunnen trekken.
Ik denk dat het op deze leeftijd echt weinig uitmaakt of je hem steeds bij zijn eigen speelgoed zet (bij het laptop gebeuren) of op een stoeltje Je kunt ook een speelgoed laptopje kopen om samen te 'werken'. Mijn ervaring bij deze leeftijd is dat ze vooral leren door alles tot in den treure te herhalen. Bijv bij de hond: dat doet de hond pijn, dat doen we niet, we gaan de hond aaien. Als dat niet wil, na een paar keer dan helemaal iets anders gaan doen met de woorden, we doen de hond geen pijn, we gaan iets anders spelen. Ik denk dat de connectie maken tussen het gedrag en de time out ook best lastig is voor zo'n jong kindje. Op Kroost staat ook nog eea over time out: Waar de time-out-schoen nu werkelijk wringt - KROOST time-out Archieven - KROOST
Bij mij heeft een 'time-out' heel goed geholpen. dochterlief was een tijdje onhandelbaar en de 'time-out' gaf haar tijd om uit te razen en zo begreep ze dat er grenzen zijn. In het begin zal het een grote drama zijn, maar met geduld kom je heel ver.. succes
Timr out is ook maar tijdelijke oplossing. Je kan beter uitleggen, consequent zijn en zoeken naar oorzaak van zijn gedrag. Leer je kind begrijpen ipv straffen. Bovendien net 2 jaar is echt TE jong voor dat ding Dingen wat jij beschrijft als ongewenste gedrag hebben de oorzaak en tja zo erg is het ook niet? Ik zou pas aan straf denken als hij met vuur speelt, als hij bijt, slaat, kapot dingen maakt, wegrent onder autos etc. Wat ik raar vind is dat je zegt dat het niet kunnen is dat je met laptop bezig is en hij wil bij?! Dat vind ik dus echt jou eigen voorop stellen ipv je zoon. Ik moet ook hier soms werken maar dan zet ik haar naast filtmpje kijkem of ik geef haar ipad met apps ik zou nooit dus straffen voor aandacht. In jou geval trekt zijn negatieve aandacht :laptop, oorbellen, hond wel jullie aandacht. Met oorbellen/hond is heel simpel: herhalen, uitleggen, laten iets positiefs doen, iets anders aandacht geven. En tja met laptop zou ik gewoon het niet in woonkamer hebben als hij er ook isof geef hem gelijkwaardige spel/ding om te spelen. Ik zit ook niet met mijn ipad als ze thuis is want zo gaat ze zich misdagen. Ik laat dingen wat ik erop wil doen voor andere tijd als papa thuis is/avond/als ze tv kijkt/slaapt en moet je werken dan regel je kinderopvang lijkt mij. Ps: als je kind net 2 kan nog niet begrijpen dat aan hond zitten of oorbeleb pijn doet kan je ook beter niet beginnen met straffen want zo zal hij niet begrijpen waarvoor. Pas als kind begrijpt wat hij doet, wat het voor consequenties geeft, dat het pijn is of gewaarlijk en dan begrijpt hij dat maar steed niet luistert dus: je zegt dat doet pijn, niet meer doen, zegt hij okey ik snap het, maar over 2 min begint weer dan is dat hij dat wel met gevolgen eraan doet en begrijpt dan pas in mijn ogen kan je overwegen straffen. Maar jou kind is gewoon echt te jong voor om dingen te begrijpen. Hij moet ontdekken, zien, luisteren, ervaring opdoen
Een time out is mijn ding niet....laat ik dat voorop stellen. Het zal vast werken op den duur maar een kind leert zo niet waarom iets niet mag. Over het voorbeeld van de laptop ben ik het met piccolina eens. Voor een kind van 2 is dit pure aantrekkingskracht. Dat soort dingen moet dus buiten het bereik van kinderen zetten. Over de hond zeer doen is herhalen herhalen herhalen het beste. En uit blijven leggen waarom het niet mag. Als hij op de gang gezet wordt dan snapt hij echt niet waarom.
Als ik jullie verhalen zo lees, komen mijn twijfels weer sterk terug. Sterker nog, ik wil het toch niet doen. Dat wordt een flinke discussie hier thuis Ik dacht eigenlijk dat ik de uitzondering was door geen time-out te willen, maar blijkbaar niet, dat doet me eigenlijk wel goed. Mijn man had het van zijn broer, bij diens dochter (even oud) werkt het erg goed kennelijk. Maar die deden ook andere dingen die ze goed vonden werken en waar ik het sterk mee oneens was. Bedankt voor de reacties. Ik ben blij dat ik de vraag heb gesteld en ben ook blij dat ik op andere gedachten ben gebracht. Reageren is wat mij betreft niet meer nodig.
lees anders eens het boek "lastige kinderen, heb jij even geluk" wel grotendeels geschreven voor oudere kinderen, maar staan nuttige tips in.
Hier een time-outhoekje naast de kast. En zoon snapt heel goed dat als hij dat hoekje in moet hij iets gedaan heeft wat niet mocht. We waarschuwen eerst wel. En soms gaat hij dan zelf daar al staan. Wanneer gebruiken wij het: bij gooien met zijn eten, gooien van speelgoed omdat hij zijn zin niet krijgt of een boze bui als hij zijn zin niet krijgt. Begonnen met op een stoel zitten, maar dat werkte niet. De deurmat is al een leuke speelplek vindt hij. De time-out hebben we nu haast niet nodig, maar er is een periode geweest dat we het 3x per dag nodig hadden. En nee, hij bleef er niet zitten. Maar zeiden gewoon dat dat moest. En na 1 min mocht hij er weer uit. Afleiden had geen zin, dat werkte vaak avenrechts en gaf meer boosheid.
Ik heb geen speciaal hoekje met een stoeltje en een kookwekker maar als dochter zich misdraagt, een waarschuwing krijgt en het dan nog een keer doet dan zet ik haar gewoon in de gang neer. Deur dicht, 1 of 2 minuten laten uitrazen en dan naar haar toe gaan. Vragen waarom ze op de gang staat, en dat ze wat ze deed niet meer mag doen. Dikke kus en knuffel en we gaan weer vrolijk verder. hier helpt het wel, ze staat nauwelijks meer op de gang. In het begin nog wel regelmatig.
Wat ik zelf het grote nadeel vind van op de gang zetten of apart op een stoel zetten onder andere bij boosheid is dat je ze dan in feite leert dat ze alleen moeten omgaan met moeilijke emoties (boosheid, verdriet, angst) terwijl ze ook daarin begeleiding nodig hebben.
Ja dat heb ik ook en dat het afzonderen vaak nog meer frustratie triggert waardoor het oorspronkelijke probleem voor de peuter al niet meer duidelijk is.
Ja, dat ben ik met jee eens. Ik was ook altijd helemaal van de time/out, omdat ik bij Jo Frost zag dat het werkte. Maar ik ben mezelf erin aan het verdiepen, en dit is nu juist voor mij de reden om het anders te doen. Ik wil mijn dochter niet leren dat negatieve emoties er niet mogen zijn.
En ik vind een time out niet een passende straf eigenlijk. Als mijn kind met speelgoed gooit leg ik uit waarom het niet mag en bij herhaling leg ik uit dat het speelgoed even op de kast gaat omdat het anders stuk gaat. Zo wordt door de peuters sneller het verband gelegd
Emoties tonen is juist goed of dat blijschap is of boosheid. Zo dus straf je kind emoties terwijl het is vrij normaal is: je wordt ook erg boos soms. Op korte termijn werkt dat wel omdat kind begrijpt daad-gevolg maar als hij in puberteit komt of volwassen zal hij niet weten wat hij met deze emoties moet doen. De beste voorbeeld is jij ala ouder, hoe ga je mee om, hoe reageer je op, wat je zegt en doet. Ik ben meer van het laten emotie leven, praat erover, laat kind zich uiten, laten zien dat hij emoties heeft, leer hem om met emotis omgaan ipv emotie afstraffen en het zo gezegd "in box stoppen" want op een of andere moment komt dat toch uit en er zijn geen beperkingen meer voor of straf bang. Btw mannen zijn altijd wat makkeljker ermee: straffen en punt! Ik vind het ook te oudere aanpak moet ik zeggen want uit meerdere onderzoeken op langere termijn uitgeken dat strafmethode is niet het goede manier is.
Hier werkt een time out heel goed. Ik leg naderhand ook uit waarom ze daar moet zitten. Ik ben niet zo van het discussiëren met mijn kind. Ze kan 2 waarschuwingen krijgen en daarna is het gewoon klaar.
Bij mij werkt de time-out ook prima. Je ziet haar echt overwegen of ze het wel of niet nog een keer doet. Er zijn perioden waar we veel time-outs geven. Nu is het al maanden niet meer nodig geweest. Ik ben niet van plan om in discussie te gaan. Ik bepaal de regels in ons huis. Als mijn dochter met goede onderbouwing iets vraagt wat normaal niet zou mogen dan wil ik best meebuigen maar gewoon dingen doen buiten de regels om accepteer ik niet. We zijn geen vrienden maar moeder en dochter. Dit zegt niet dat we heel veel van elkaar houden en elkaar respecteren.
Mijn dochter mag bij stout gedrag even op de trap zitten (gewoon in de huiskamer ) en mijn zoon gaan bij boze buien in de gang. Heeft m.I. niks te maken met zijn emoties niet mogen uiten of zijn emoties alleen moeten uiten, het is een stukje veiligheid. Hij is erg agressief als hij boos is en ik heb liever dat hij de gangdeur trapt dan zijn zusje. We praten het wel altijd goed uit. We hebben ook nog visuele ondersteuning om zijn humeur aan te geven (smileys in drie kleuren) wat de boze buien wat vermindert heeft. Maar wanneer zijn boosheid zo groot wordt dat hij gaat gooien schoppen slaan spugen etc. dan mag hij dat fijn ergens anders doen.. moet wel zeggen dat zl asperger heeft en dat sommige dingen bij hem anders werken dan gemiddeld. Los daarvan vind ik het niet altijd nodig om in gesprek te gaan of steeds alternatieven te bieden. Mijn kinderen mogen ook leren dat ja gewoon ja is en nee gewoon nee.