Dit klopt zeker. Een kind wordt dan vooral nog bozer omdat hij op de gang moet, dan überhaupt nadenken over waarom hij daar zit. Redelijk zinloos dan. Er zijn echt andere manieren die zo veel effectiever zijn dan apart zetten. Hij werkt misschien voor de ouder op korte termijn maar je leert je kind uiteindelijk helemaal niets. Opvoeden is je kind begeleiden naar zelfstandigheid, dus ook handvaten aanreiken en oefenen hoe om te gaan met emoties, alle emoties. Kinderen uiten zich nog heftig en zonder nadenken, ik vind het echt beter om voor te leven, te herhalen en manieren aan te leren waardoor ze zich anders kunnen uiten. Ik voer huis geen eindeloze discussies, en er zijn grenzen en nee is nee. Maar dat kan ook heel goed zonder dat soort manieren van straffen. Er is veel interessante literatuur over dit onderwerp. Als laatste, een kind is ook gewoon kind. Ze willen spelen, ontdekken, en veel dingen doen die jij misschien niet zo leuk vindt maar wel interessant en leerzaam zijn. Wees creatief, bedenk oplossingen en zeg eens wat vaker ja, dat scheelt zo veel. Ze zijn niet op de wereld op jou te pesten, ze zitten nog veel energie en daar kun je heel veel leuks mee doen.
Dit. Wij hebben 4 kinderen die allemaal een andere aanpak nodig hebben. De oudste heb ik zelden of nooit hoeven straffen, de rest vaker, maar dan gaan ze ook nog eens allemaal anders om met straffen en belonen. Ik vind die opvoedingsmethoden over het algemeen maar een beetje geneuzel. Kijk gewoon naar je kind en pas je opvoeding daar op aan, zou ik zeggen. Als ik 140 km per uur rijd op een 120 weg, krijg ik een bekeuring. Dat kan ik onterecht vinden, omdat ik vind dat je daar best veilig 140 kan rijden, Ik zal die bekeuring toch moeten betalen. Als ik mijn werk niet doe zoals mijn werkgever dat wil, omdat ik vind dat het anders beter kan, zal ik me toch moeten schikken, want de baas is de baas Ik vind dat kinderen vanaf het begin mogen leren dat ze echt een eigen mening en inbreng hebben, maar dat sommige dingen nu eenmaal gewoon "moeten". Als we hier s avonds aan tafel zitten en de jongste vergalt de sfeer, gaat hij na 2 keer waarschuwen naar de gang. Anders zitten we met zijn allen in die ongezellige sfeer. Zo kunnen wij het iig nog gezellig hebben. Meestal kiest hij ook heel snel eieren voor zijn geld als hij hort dat wij het gewoon weer gezellig hebben De oudste zoons zijn nu 15 en 13 en zijn hele sociale, lieve en stabiele persoonlijkheden, dus ik denk niet dat ze veel last hebben gehad van af en toe een time out
Ik ben het er helemaal mee eens dat sommige dingen gewoon moeten, maar het zijn er niet heel veel in mijn ogen Er is veel ruimte voor eigen inbreng. Soms dan ben je iets aan het opleggen en dan doe je dat alleen maar om geen gezicht te verliezen, vind ik dan jammer. Dat voorbeeld van de sfeer vergallen vind ik een mooie, je kunt denken pietje zit te klieren wat vervelend want nu kan ik niet rustig eten, ga maar naar de gang pietje. Je kunt ook na gaan waarom pietje zich zo gedraagt en je dan bijvoorbeeld er op uitkomen dat hij het vervelend vindt dat hij zijn vriendjes mist in de vakantie en verdrietig is en dan kun je daar op in gaan.
Oh en over boetes: vind je dat echt een goed middel om je gedrag te veranderen? Ga je er daadwerkelijk overal zachter van rijden? Of kijk je gewoon beter uit waar flitsers staan?
Tja dat weg wat je kiest straffen of niet naar mijn mening heeft ook erg erg veel te maken met je als ouder(s). Want indd niet elk kind hetzelfde en er spelen genetische factoren ook mee. Er zijn indd kinderen die alleen straffen begrijpen en zullen begrijpen net als volwassene wat betreft harder rijden) Moest erg lachen want is goede voorbeeld. Ik ga bijv. niet hard rijden omdat ik weet dat ik niet harder mag dat het gewaarlijk is voor mij en andere dus ik hou rekening mee met andere. Ik ga niet niet harder rijden omdat ik weet dat ik boete krijg))
Maar hier is niet altijd ruimte voor eigen inbreng. Zeker niet als dat iets is wat ik niet wil/gevaarlijk is etc. En in mijn ogen, als een kind bijvoorbeeld zijn vriendje mist in de vakantie, kan die dat op een normale manier vertellen. Dan kunnen we daar een oplossing voor zoeken, zoals een speelafspraak. Maar echt niet dat ze daarom vervelend moet gaan doen, want dan gebeurt er helemaal niets. Ik ben daar gewoon niet van gediend. Met klieren, piepen en zeuren krijg je hier weinig gedaan. Op een normale manier vragen kan bijna alles.
Als iets gevaarlijk is, dan is het natuurlijk anders. Vaak kun je dat ook uitleggen. En anders ingrijpen, vind ik ook van een andere categorie. Dat van het vervelend doen: ze moeten ook leren om dat op een goede manier te uiten en er over te praten. Mijns inziens leren ze dat niet door ze weg te zetten maar door ze te helpen bij het verwoorden en betere manieren te vinden om het te verwerken. Door ze te leren dat verdriet, angst, boosheid er net zo mag zijn als blijdschap en vreugde en dat dat niet iets is wat je alleen moet verwerken en weg moet stoppen. Als je zelf verdrietig of chagrijnig bent dan is het toch ook lastig om echt normaal te doen? Laat staan voor een kind.
Het ging mij in dit voorbeeld niet om het feit of lukraak straffen perse een gedragsverandering teweeg brengt die je wenst, het gaat mij er om dat ik mijn kinderen van jongs af aan leer dat over sommige dingen niet te discussieren valt en dat bepaald gedrag consequenties heeft. Ook al ben je het er niet mee eens.
Maar op het moment dat Pietje zit te vervelen en de sfeer zit te vergallen, is Pietje meestal niet bereid tot een rustig gesprek. Na de time out meestal wel. En dat doen we dan ook; praten na de time out of na afloop van de maaltijd, als iedereen weer aan het spelen is.
Hier vanavond een mooi voorbeeld van hoe wij het aanpakken: Dochter is de laatste tijd nogal opstandig (combi leeftijd, invloed school en toe aan vakantie) nu wil ze heel graag opblijven op vrijdagavond met een plakje cake zoals ze zegt en een pakje drinken ik heb gezegd dat ik dat goed vindt mits we allemaal meewerken en goed luisteren die dag. Nou dat deed ze dus niet...brutaal tegen papa en net een grens te ver over. Ik heb dus een half uurtje geleden gezegd dat ze wel weet wat de consequentie daarvan is. Heeel verdrietig dus ik heb haar bij me genomen..eerst even flink laten uithuilen en haar zelf laten verwoorden waarom het dus niet mag. Daarna gevraagd of ze eerlijk wilde zeggen wat zij had gedaan als zij de mama was. Nou ze zei idd heel eerlijk dat ze het opblijven niet door had laten gaan. Daar heb ik haar een flink compliment voor gegeven. En gezegd dat ze nog even naar buiten mocht wat ze ook graag wilde en dat ik ipv 1 nu 2 verhaaltjes voorlees. Ze had echt nog verdriet over het niet op kunnen blijven maar begrijpt het dus wel. En gezegd dat we het morgen weer proberen. En ik weet zeker dat het dan lukt
Voor mijn man is dit trouwens heel moeilijk hoor...nadat ze zei tegen hem: "je moet zelf eens je oren open zetten en ik doe toch waar ik zin in heb" had hij haar het liefst op de gang gezet.
Ik denk dat het ook per leeftijd verschilt hoe je iets aanpakt. Hier was met 1,5 al echt de time-out nodig. En helaas kon zoon toen nog niet vertellen wat er was. Heb werst wel de afleiding geprobeerd, maar dat hiep niks. Ik benoem zijn gedrag wel altijd. En natuurlijk moeten ze leren met emoties omgaan. Maar ik vind gooien, smijten, slaan, bijten, met zijn hoofd tegen de grond bonken enz niet de manier om zijn boosheid te uiten als hij zijn zin niet kreeg. Hier was de time-out de enige manier om hem eruit te krijgen. Afleiden of troosten werkte juist als trigger. Gaat nu een stuk beter gelukkig. Probeer ook te overleggen, maar ja. Dat is nog niet altijd een oplossing. Ligt er ook aan hoe erg de bui is, met het oog op pijn bij zoon. Laat hem nu soms ook uitrazen op het kleed. Zodat hij zichzelf niet bezeerd.
Tja ik ben het dan met je man eens. Echt niet dat mijn kind zo brutaal mag zijn, daar zullen flinken consequenties aan hangen. En vervolgens was ik ook echt niet zo soepel geweest met nog even naar buiten mogen. Verpest ze de deal, dan is dat jammer. Volgende keer weer een poging, ik ga er dan niet iets anders tegen over stellen, zoals 2 verhaaltjes of buiten spelen. Maar als dat voor jullie wel werkt is dat fijn! Er zijn zoveel verschillende opvoedtechnieken en zoveel verschillende kinderen, iedereen vind daar zijn eigen manier in.
Het buiten spelen had niks te maken met het niet luisteren...de consequentie was al dat ze niet op mag blijven. Het buiten spelen staat daar los van. Naar de gang sturen heeft helemaal niks te maken met de grote mond. Mijn kind MAG dus ook niet zo brutaal zijn...daar is een consequentie op gekomen..maar ik ga haar niet direct alles verbieden wat er is. Daarbij ben ik zelf wel overtuigd dat deze manier werkt omdat deze grote mond nl nog iets is waar wij van op kijken...dat betekend dat dit niet vaak gebeurd...itt wat ik om mij heen hoor en zie. Vergeleken bij die verhalen heb ik echt een superbraaf kind. Wat overigens ontzettende spijt had van wat ze gedaan heeft en uit haarzelf haar excuses aan haar vader heeft aangeboden. Ik vind de zelfreflectie veel belangrijker en van veel meer waarde dan: ik zet je op de gang want je bent brutaal punt.
Ik denk dat je een time out alleen als opvoedkundig instrument in kan zetten, als je zeker weet dat je peuter het gedrag zelf in de hand heeft. Asl hij b.v. lastig is omdat hij moe is dan zou ik daar zelf begrip voor hebben en er geen opvoedkundig momentje van maken. Dl heeft wel eens een woedeaanval, dan stampt ze zelf naar haar kamer, waar ze gaat staan snuiven tot ze kalm is. Dat is de enige time out die we hier kennen, en die neemt ze zelf