Ik snap je wel een klein beetje hoor, ik ben ben ook niet van het soort om te blijven hangen in dingen die fout gaan. Het zet je leven op hold en ik weet mijzelf dat ik er slecht tegen kan bij anderen. Daar kunnen die anderen niets aan doen overigens, maar ik ben wel zo eerlijk dat ik na een lange periode er iets over zeg, vriendelijk natuurlijk, als advies. Wordt me niet altijd in dank afgenomen, maar een jaar jezelf wentelen in zelfmedelijden daar heeft echt niemand wat aan. Ik zou haar bellen, je gevoel uitleggen en aangeven dat je niet doorhad dat het zo belangrijk voor haar was. En dan zo laten. Iedereen rouwt anders.
Ik vind je nogal koel en afstandelijk naar je schoonzusje. Als zij er verdriet om heeft dan is dat zo. Of jij het nou terecht vind of niet. Je hoeft geen excuus te maken als jij (bewust) niet hebt gebeld op de uitgerekende datum. Maar je kunt wel bellen en zeggen dat je niet wist dat dat voor haar belangrijk was en dat je haar niet hebt willen kwetsen. Ik denk dst het vreselijk moeilijk voor haar is om jou zwanger te zien en zij (nog) niet. Ik proef ook enige '20 weken is erger als 13 weken jaloezie' maar weet niet of dat door de termijn komt of door de ruimte die je schoonzusje vraagt voor haar verdriet die jij misschien (stiekem) ook nodig had
Mijn mening: Ik vind jouw stukje zoals je het geschreven hebt buitengewoon onaardig en lomp. Als zij een half jaar wil rouwen dan moet ze dat doen. Zij moet het verwerken. Hoe jij dat gedaan hebt toen jij 7 weken verder was is totaal irrelevant. Of wil je een schouderklopje dat jij je leven sneller kon oppakken? Of wil je horen dat jouw verlies erger was? Het verlies van een kindje is niet in gradaties te waarderen. Bovendien had jij misschien toen al kinderen voor je voor 'door moest' en zij niet? Je schoonzus zal haar leven heus wel weer oppakken als zij er aan toe is. Haar emoties baggetaliseren versneld haar traject niet. Niet dat jij verantwoordelijk bent voor de weg die zij moet afleggen, maar gemeen doen versneld het in ieder geval niet. Als je schoonzus belangrijk voor jou is zou ik haar opbellen en zeggen dat het je spijt dat je er niet voor haar was toen ze je nodig had. Als je haar nog een extra trap mee wilt geven kun je haar opbellen en zeggen dat je bewust niet gebeld hebt. Of als je haar wilt negeren dan bel je niet. Ik zou voor optie 1 gaan...
Ik begrijp je reactie, ben ook het type van niet huilen maar doorgaan en mij kapot relativeren. 'Te' sterk zijn is ook niet altijd goed trouwens, maar dat terzijde. Je moet ook begrip hebben voor het feit dat iedereen een andere belastbaarheid en veerkracht heeft, plus het vermogen tot relativeren. Dat is deels de persoonlijkheid waarmee je bent geboren en voor de rest de ervaringen die je hebt opgedaan in je leven en wat je bvb van je ouders hebt meegekregen. Sommigen hebben op hun 30e nog nooit iets ernstigs meegemaakt en anderen hebben dan al een heel leven van ellende erop zitten. Ik had vroegah ook nogal de neiging om te ongeduldig te zijn met 'zwakke' mensen, dat waren mijn eigen frustraties omdat ik zo'n klote jeugd had gehad, maar heb dus gaandeweg geleerd dat ik mensen niet op bovenstaande kan en mag afrekenen. 😏 Kortom ik weet niet wat voor relatie je met je schoonzusje hebt of zou willen hebben, maar wat meer begrip en empathie zou nu op z'n plaats zijn, beter dan irritatie. Het kan best zijn dat haar miskraam/vroeggeboorte de spreekwoordelijke druppel was, of dat er andere dingen spelen waar je totaal geen weet van hebt. Benader haar met een niet-veroordelende blik voortaan als de band met haar je wat waard is. Bel haar op of beter ga langs met een bos bloemen en zeg dat het je spijt, wees de wijste nu. Laat haar praten over haar verdriet en vertel haar dat je voor haar klaar staat als het nodig is. Wedden dat je dan met een goed gevoel weggaat en je je schoonzus met een veel beter gevoel achterlaat. 😊
Zelfmedelijden?? En het gaat er toch ook niet om dat iemand er wat aan heeft. Zij heeft verdriet, zij heeft mensen om haar heen nodig die haar steunen en haar hier mee helpen. En sommige kunnen hier wel mee omgaan en andere weer niet!
sluit me ook geheel aan bij nikki. en dat is niet heul vaak. hihi. nee zonder gein... zij verwoord het precies juist
Ik snap dat iedereen rouwt op z'n eigen manier en vind echt niet dat ik het moeilijk had omdat mijn dochter ouder was. Om excusses te gaan aanbieden vind ik best ver gaan want ik heb niks verkeerd gedaan in mijn ogen. Zij wilt dat ik haar opbel en zegt dit keer op keer tegen mijn man maar zelf belt ze ook niet om het tegen mij te zeggen. Laat me duidelijk zijn niet dat ze dat hoeft te doen maar ze doet het steeds achter mijn rug om en is dus ook niet eerlijk tegen over mij. Ik ben idd iemand die het miss wat sneller los kan laten dat neemt niet weg dat ik geen verdriet meer heb over mijn dochter. tuurlijk heb ik ook wel mijn momenten. Ik heb haar meerdere keren opgebeld en gevraagd hoe het met haar ging. En tuurlijk heeft ze verdriet dat snap ik maar ik kan er niet goed tegen om haar steeds huilend aan de telefoon te hebben. Ik snap dat je over het rouwen geen tijd kan noemen maar ik hoef daar toch niet zolang in mee te gaan? Zij gaat ervan uit dat ik haar bel omdat ik het ook heb meegemaakt. Op de vraag of ze mij had gebeld op mijn uitgerekende datum is nee maar dat wil niet zeggen dat ik daarom niet bel. Ik heb er samen met mijn man bij stil gestaan net als bij de dag dat onze dochter overleed. Ik verwacht niet dat anderen gaan stil staan bij ons verdriet. Hun leven gaat door net als dat van ons hoe moeilijk ook. Dat ik dan wat harder over kom ja dat kan maar zo is het hoe ik erover denk. Zo ben ik gewoon en vind niet dat ik moet veranderen voor een ander.
Precies ... En ik kan dat niet altijd. Daar ben ik erg eerlijk in. En ja, op een gegeven moment moet je door. Blijven hangen in al je verdriet is gewoon niet goed, en op het moment dat je wildvreemden boos gaat aanspreken over iets wat zij niet kunnen weten, dan moet je op een gegeven moment even pas op de plaats maken, heel diep ademhalen en een begin met de opwaartse spiraal gaan maken. Net zo goed als ts zich wat meer kan verplaatsen in schoonzusje, moet schoonzusje natuurlijk ook niet willen verwachten dat de wereld opeens enkel rekening met haar blijft houden. Zo werkt het niet in het echte leven. Zo in je verdriet en zelfmedelijden (jaja zegt ze het weer!!) blijven heeft enkel een negatief effect, voornamelijk op jezelf.
Ik snap jou, maar ik snap haar ook. Het is gewoon persoonlijk hoe iemand iets verwerkt. Hier is niets goed/fout in.
Oh ik herken het wel hoor. Ik weet van mezelf dat ik niet bijzonder veel inlevingsvermogen heb, en al helemaal niet met mensen die verder weg van me staan of waar ik niet zoveel mee heb. Daarbij ben ik ook vrij nuchter, ik blijf niet lang in gevoelens hangen. Datums e.d. ben ik helemaal slecht in. Ik geef dit ook gewoon aan. Ik word ook kriegel van mensen die alles maar persoonlijk opvatten en verwachten dat je helemaal met ze mee treuren. Met de personen die dichtbij me staan gaat het allemaal automatisch en is het vanzelfsprekend.
Ze heeft het moeilijk, dus ze doet moeilijk en dat jij daar eventjes geen zin in hebt wil ik best begrijpen, maar het is wel je schoonzus en blijkbaar heeft zij behoefte aan de steun van haar schoonzus. Ik weet niet of je vaker moeite hebt met het meegaan met haar emoties? Zo nee, dan zou ik de wijste zijn en voor haar het allemaal eventjes slikken. Ga er maar vanuit dat ze op je kraambed ook een goed potje gaat staan janken en dat is haar goed recht. Zo ja, is dit dan het moment om je gelijk te halen? Zoals ik het zie is ze zeer waarschijnlijk nog zeer lang in je leven, ze heeft nu misschien meer aandacht nodig dan je haar wilt geven, maar op de lange termijn betaalt zich dat waarschijnlijk dubbel en dwars uit.
Ik snap je heel goed. Ik heb een zoon verloren toen hij 6 maanden was je wild over je verdriet praten maar als je dan hoort hoe moeilijk een ander heeft om een miskraam/ziekte dan heb ik persoonlijk geen zin meer om verder te gaan. Ik zelf kan over hem praten met trots want het was een heerlijk mannetje maar als een ander dan gaat huilen om wat dan ook loop ik ook liever weg ja heel hard maar ik kan daar niet meer mee omgaan. Ik heb mijn eigen verdriet van ander kan ik het heel moeilijk hebben. De een blijft hangen de ander gaat door. Ik heb ook wel gehad en soms nog steeds goh dit had hij kunnen doen zo zou hij geweest zijn maar dat is iets dat ik bespreek met me partner Hij snapt mijn gevoel en ik dat van hem. Misschien is het wel iets wat zij zou kunnen doen: lieve engeltjes. Laat haar daar eens kijken (site) misschien vind zij daar een klik. Maar vergeet haar niet op een dag kan zij ook lagen om het kindje dat zij verloren is. Kan zij ook trots zijn en denken het is goed zo. Het blijft heel moeilijk als je met eigen verdriet loopt en een ander lijkt het zwaarder te hebben.
Ik vind echt dat je weinig begrip hebt, sorry dat ik het zeg ! Heb zelf een miskraam doorgemaakt en ik kon het pas echt een plekje geven een tijdje na de geboorte van mijn dochter 2 jaar later. Iedereen doet en verwerkt het op haar eigen manier.
Jemig, wat een onbegrip.. Ik snap je bericht over hulphonden nu wel een stuk beter Vooral de combi van deze twee berichten, geeft mij het idee dat er een behoorlijk gebrek aan inlevingsvermogen is. Zeker als het om zulke emotionele situaties en gevoelige onderwerpen gaat, lijkt me dat nogal misplaatst.
Lastig deze situatie omdat jij er heel anders over denkt en niet vind dat je het 'verkeerd' hebt aangepakt. Zoals ik uit je verhaal een beetje opmaak is dat het wel iets dieper zit dan dit en dit voor jou weer iets is ( ook al zeg je van niet ). ( mijn mening ) Ik vind persoonlijk niet dat je je excuus hiervoor aan hoeft te bieden. Wel vind ik dat iedereen op haar eigen manier mag rouwen hierover en dat je daar niet over kunt oordelen, dat is ieder zijn eigen. Denk er gewoon nog eens goed over na en pak het aan zoals jij denkt dat het goed is, ik weet hoe lastig het kan zijn...
Dit heeft niks met nuchter te maken. Soms kunnen dingen zo'n impact hebben. Dat blijft maar in je hoofd zitten.