Het komt over alsof je volledig achter je manier van handelen staat. Ik vind je niet erg empathisch overkomen. Een beetje belangstelling en inlevingsvermogen voor de ander is niet hetzelfde als jezelf veranderen. Als je dat wel vindt, ook prima. Dan weet je schoonzus iig meteen wat ze aan je heeft in slechte tijden.
Ik vind de zin over dat jij het een miskraam vindt en zij een vroeggeboorte al erg veelzeggend over de manier waarop jij met haar gevoelens omgaat. Jij hebt daar toch helemaal niks van te vinden?? Ik herken haar gevoel heel erg dat iedereen verwacht dat het zo over is....zo je hebt 2 weken gejankt en nu is het wel klaar he...nou zo werkt dat dus niet voor iedereen. Ik ben ongeveer 3 maanden na de miskraam weer zwanger geraakt....zo das opgelost dacht iedereen. Dat vond ik heel erg alsof het omruilen is ofzo. Ik was toen in september uitgerekend en ja ik heb daar wel bij stil gestaan en ik had het fijn gevonden als mensen dat begrepen hadden. En ook al had ik een jaar later een baby van een dikke week oud...ik vond het heel erg jammer dat niemand er die dag aan dacht.
Ik snap ook niet zo goed wat je wilt van ons. Want met de reacties die gegeven worden doe je weinig behalve zeggen dat jij toch echt veel nuchterder bent en ook wel soms nog verdrietig... Ik snap je schoonzus en heb niet eens een miskraam meegemaakt. Heb je vaker moeite met je empathische vermogen? Of heb je gewoon echt een hekel aan ke schoonzus? Sorry maar word met de minuut pissiger om jouw asociale houding t.o.v. de (invoelbare) gevoelens van je schoonzus. En sorry, maar als ik je man was, zou ik boos zijn om hoe je mn zus behandeld....
Ik denk dat doordat jij er heel anders in staat dan je schoonzus, het een wat lastige situatie maakt. Ik lees denk ik tussen de regels door dat jij het soortgelijke verdriet van je schoonzus niet goed aan kan. Misschien doordat het voor jou nog niet verwerkt is? Of omdat je er heel anders is staat? Of omdat je wilt dat zij het zelf verwerkt, zonder verwachtingen naar jullie toe? Ik weet het niet hoor, maar ik lees denk ik veel emotie. Misschien is het een idee een keer wat met je schoonzus af te spreken, te gaan drinken oid en er dan eens over hebben? En dan misschien aangeven dat als zij speciale behoeftes heeft ze die moet uitspreken (vooraf en tegen jou). En dat jullie van elkaar accepteren dat je er anders in staat en mee omgaat. Of als je het moeilijk vind met haar verdriet om te gaan, dat je dat ook benoemd. Dat is alles open. Wil je dat alles niet, dan zou ik het laten rusten. Of je man laten aangeven dat jullie de verwijten wel genoeg vinden. Want euh, iedereen kan ts wel begriploos vinden, maar haar schoonzus heeft ook allerlei verwachtingen en veroordelingen klaar liggen terwijl ze naar ts misschien ook wel helemaal niet zo attent was..? En waarom wordt ts op dit alles aangesproken en verwacht de schoonzus dit alles van ts ipv van haar eigen broer..? Ik vind dat ts wel erg aangevallen wordt hier.
Soms kun je beter niks zeggen... Wat een vervelende reactie van jou. Puur om iemand een rotgevoel te geven. TS geeft toch aan dat ze er anders in staat, ze spreekt het toch niet uit naar schoonzus. Wist niet dat er een verbod staat op gevoelens
Ik reageerde al eerder, een stuk begripvoller. Maar misschien ben ik heel naar....oeh wat een nare reactie van mij....maar niet zo naar als wat TS in de begonpost schrijft
Okee - vraagje dan. Hoelang gaan jullie dan mee in iemand's verdriet? Ook als dit al bv. een jaar aan de gang is? Hebben jullie dan ook net zoveel begrip als in de eerste maand? Of heb je stiekem dan ook wel zoiets van .... Nou, kom op!? Hier wordt TS afgestraft omdat ze een andere manier van verwerken heeft, en daardoor wat moeite heeft met schoonzus ... maar schoonzus (lees ik later) heeft dan ook niet de moeite genomen om haar te bellen op de uitgerekende datum ... waarom is TS dan opeens de boeman? Ik vind het van de schoonzus ook niet kien dat ze maar verwacht dat iedereen rekening met haar houdt ... (en ja, voor die mensen die niet mijn achtergrond een beetje weten ... ik heb ook het nodige meegemaakt in al die jaren, inclusief miskramen, voordat ik word beschuldigd dat ik niet weet waar ik over praat).
Ik heb met 12 weken een abortus moeten ondergaan, omdat het kindje niet levensvatbaar was buiten mij. Ik ben daar voor de buitenwereld net zo mee omgegaan als jij, maar wat had ik een beetje begrip fijn gevonden... Voor iedereen was het klaar, maar ik zat er wel degelijk mee! Kan je niet een gesprek aangaan dat je het heel erg vindt voor haar, maar dat jij er anders mee omgaat?
Als het om het verlies van een kindje (of überhaupt het verlies van iemand) gaat, wel ja. Als iemand na een half jaar nog klaagt over die ene broek die uitverkocht was, net toen zij 'm wilde kopen, omdat ze een duif aangereden heeft of over een andere situatie die naar was, maar niet vreselijk verdrietig, moet diegene zich inderdaad niet zo aanstellen, maar rouwen kent geen tijdslimiet.
Ik heb begrip voor verdriet....want dat is een gevoel. Vergelijking: de ene vrouw gaat na het overlijden van haar man op reis, geniet van haar vrijheid en krijgt een nieuwe relatie. De andere vrouw mist hem dagelijks, blijft alleen en gaat jaatlijks op zn sterf en verjaardag naar zijn graf en rouw Beide prima. Voor beide heb ik begrip. Jij kan niet bepalen hoe lang iemand voelt wat hij voelt.
Dus antwoord op je vraag: zolang als iemand nodig heeft. Zeker een familielid.... Als ik TS schoonzusje was zou ik mss ook hopen op een reactie juist omdat TS iets vergelijkbaars heeft meegemaakt. Wat TS daar mee doet is ook aan haar. Daar heb je gelijk in....zoals ik eerder zei....ze hoeft gwen sorry te zeggen tegen schoonzus maar als je verder wil met je familie kan een belletje geen kwaad
en als die persoon een enorme dierenvriend was ... of haar eigen lievelingsduif? Dan is het opeens anders? Rouwen kent toch geen tijdslimiet? Je zult altijd een gemis ervaren, en dat zal niet verdwijnen, maar er komt een moment dat je moet zeggen tegen jezelf. Hup, het leven roept ... en dat betekent niet dat je dan maar zoiets moet vergeten, maar het een plek moet geven en door moet kunnen gaan met je leven. Maar ik sta denk ik anders in het leven lees ik al ...
Persoonlijk denk ik dat schoonzus het sneller een plekje kan geven als zij gehoort wordt dan als ze continue zou worden afgewezen met haar verdriet. Dan kan ze t niet goed kwijt en blijft t maar hangen.. Waardoor de verwerking alleen nog maar langer duurt
De eerste keer dat ik zwanger raakte, is het met 6 weken al misgegaan, we hadden nog niet eens een eerste echo gehad. Ik stond er heel nuchter in en zag de miskraam als een klompje cellen dat niet goed nestelen en groeien. Ik heb ruim een half jaar later een flinke terugklap gehad, het deed emotioneel toch meer met me dan ik dacht. Ik heb toen ook lange tijd vrienden enkennissen ontweken die zwanger waren. Emotie is niet iets waar een bepaalde tijd of sterkte aan vastzit, iedereen beleeft het op eigen manier en ook de hormonen kunnen bij de ene vrouw heel anders of sterker zijn dan bij de andere.
dus omdat TS niet belt, wordt ze afgewezen? Terwijl schoonzus zelf ook niet de moeite neemt om met TS te bellen op haar uitgerekende dag? Dat is meten met 2 maten ...
Het komt wat hard over maar snap je wel. Ze hangt mssn ook wat meer aan jou omdat jij ook een kindje hebt verloren. Jullie zijn mbt emotie 2 uiterste. Dat maakt dit ook wat lastig. Toch zou ik haar laten. Reageer jou gedachten/irritatie niet op haar af. Dikke vriendinnen hoef je niet te zijn maar met deze zaken laat je elkaar in je waarde. er spelen ook andere irritaties lees ik. Spreek die eens uit. Zo word het in ieder geval geen sneeuwbal effect..
Blijkbaar voelt dat wel als een afwijzing voor haar. Tuurlijk kan je ook tegen zo iemand zeggen dat ze es moet ophouden en door moet gaan met haar leven maar daar worden de familieverhoudingen toch ook niet beter van? Ik denk dat het dan helemaal voorgoed een issue blijft..