Ik begrijp je heel goed en geef je helemaal gelijk!! Maar goed, anders stuur je even een kaartje met daarop zoiets als we denken aan jullie. Laat je wel even wat van je horen maar wordt je er niet mee geconfronteerd op een manier die voor jou erg onprettig is. Mijn broer en schoonzus zijn ook een kindje verloren, hun manier met het immense verdriet om gaan is ook zeker niet onze manier. Dat maakt het contact momenteel ook gecompliceerd, ook al laat ik hun vrij om te rouwen op hun eigen wijze. Sterkte TS, en trek je niet teveel aan van al het commentaar die je hier krijgt. Een kind verliezen is zo'n gevoelig onderwerp en iedereen gaat daar anders mee om.
Dit heb ik eigenlijk ook. Is tevens mijn valkuil. Ik geef mezelf graag een schop onder mijn kont en vertel dat het altijd erger kan. Soms lastig om me dus in te leven bij dingen waarbij ik mezelf wel aanpak... Ook ik zou haar bellen en laten weten dat je niet in de gaten had dat het zo belangrijk voor haar was, neem haar mee voor een lunch en praat samen. Ik denk dat als ze weer zwanger is ze weer heel anders in het leven staat. Iets heel moois om naar uit te kijken.
Ik snap heel goed dat iedereen op z'n eigen manier rouwt. Ik zeg ook absoluut niet dat zr niet meer mag rouwen. Wat ik wilde zeggen tot betrekking van miskraam/vroeggeboorte bedoel ik er niet mee hoe ik het zie maar hoe zij het ziet. Het is oveigens niet de zus van mijn man maar ook zijn schoonzus. Vrouw van zijn broer dus. We hebben idd niet zo'n hele sterke band. Zal ook nooit komen. Er is erg veel voorgevallen en we zijn gewoon te verschillend. Over een paar weken ben ik bevallen en ik kijk daar erg naar uit. Elke keer als ik haar spreek gaat het wel over haar en haar gemis. Dat wil niet zeggen dat ik dat niet snap maarik ben hoe hard miss ook gezegd daar wel een beetje klaar mee. Ze heeft geen vriendinnen maar dat wil niet zeggen dat ik het steeds moet aanhoren omdat ik iets soortgelijks heb meegemaakt. Er is steeds wel iets wat haar aan het verlies word herrinnerd en dat laat ze aan iedereen merken. Mijn schoonouders hebben het er ook een beetje mee gehad. Dat ze rouwt is goed maar ze kan niet iedereen er steeds in blijven meeslepen. Ik heb dan ook besloten om geen contact op te nemen. Als ze me erop aanspreeltdan geef ik haar ook aan waarom.
Jammer. Gemiste kans om te laten zien dat je gevoel hebt in deze kwestie. Het lijkt alsof het juist ook door de komst van jouw geluk komt dat haar verdriet er niet mag zijn. En jammer dat familieleden onderling dus hebben besloten dat ze er klaar mee zijn. Arme schoonzus!
Tja, iedereen doet het wel op zijn eigen manier natuurlijk. Anderzijds mag diegene er ook niet vanuit gaan dat de hele wereld daar maandenlang in mee blijft gaan. Ik denk dat iedereen begrijpt dat het onwijs klote is (understatement wellicht) maar dat het leven voor andere mensen op een gegeven moment wel door gaat. Persoonlijk denk ik wel dat als mensen er te lang in blijven hangen, er toch eens professionele hulp gezocht moet worden om wellicht de dingen wat beter op een rij te krijgen en om beter met het verdriet om te kunnen gaan, voordat men er helemaal in blijft hangen en er depri o.i.d. van wordt.
Ik vraag me af of je het wel goed hebt gelezen. Ik zeg niet dat ze geen verdriet meer mag hebben of dat mijn geluk voorgaat. Maar ons leven kan niet meer alleen maar draaien om haar verlies. We hebben haar gesteunt en zijn er voor haar geweest maar het houd een keer op voor ons.
Dit. Echt, wat ben ik blij dat we hier genoeg respect voor elkaar kunnen opbrengen om ruimte te creëren voor iederéén zijn gevoelens. Of dat nu rouw is, verdriet om een uitblijvende zwangerschap of blijdschap om een nieuwe zwangerschap (of dat alles tegelijk..) is. Ik moet er niet aan denken dat mijn zusje mij zo zou behandelen, of ik haar. En als (schoon)familie zoiets zou durven te zeggen, ook nog achter haar rug om.. Dan heb je al verdriet om wat je hebt meegemaakt en dan word je ook nog zo aan de kant geschoven. 'Want het houdt een keer op'. Bah. Het is net een half jaar geleden en haar kindje had rond deze periode geboren moeten worden. Maar who cares? Je bent er nu wel lang genoeg voor haar geweest en jullie hebben geen zin meer in dat gezeur. Hup, een beetje gezellig doen, verdrietig zijn doet ze maar zonder jullie erbij, want jullie zijn er nu wel klaar mee. Ik vind het echt heel sneu.
Ik snap je! Wij hebben dan wel geen miskraam of vroeggeboorte gehad, maar voor dat ik zwanger raakte duurde het wel een paar jaartjes. En mijn schoonzus was vaak zwanger in die jaren (waarvan 3 miskramen) maar toen ging ik ook niet elke keer "aandacht" vragen omdat ik niet zwanger kon raken. Je kan gewoon niet verwachten dat iedereen meegaat in jou verdriet. (ik bedoel dit trouwens niet gemeen, maar ben gewoon nuchter er in het leven gaat door)
Ik heb aan beide kanten gestaan en denk dat het in zulke situaties ook van belang is hoe je band verder is en of degene die het op dat moment moeilijk heeft er verder iets mee doet...
Anders misschien via je zwager eens suggereren dat ze bij de huisarts langs gaat? Als jullie als familie haar niet meer kunnen helpen, kan dat misschien wel mbv een maatschappelijk werker, die zijn tegenwoordig vaak aan een huisartsenpraktijk verbonden.
Ik snap je ook heel goed hoor en ik zou zoals Berte aangeeft je zwager eens adviseren om haar met maatschappelijk werk in contact te brengen. Rouwen is goed, maar zodra het je hele leven (en dat van anderen) gaat beheren, dan wordt het tijd om professionele hulp in te schakelen. Weet je ... ik heb namelijk het "blijven hangen in verdriet" van heel dichtbij gezien en dat is niet goed afgelopen. Mijn schoonvader is nooit over de dood van mijn schoonmoeder heengekomen. Hij verzoop (letterlijk en figuurlijk) in zijn verdriet en dat heeft hem zijn leven gekost. Ieder moment dat we er waren, was doordrenkt van het verlies. Dat was voor ons ook heel zwaar, die met hun eigen rouwverwerking zaten. En in het geval van TS is dat ook zo, plus dat ze zich aan het voorbereiden is op de bevalling. Ik vind dat haar gevoel ook erkent kan, mag en MOET worden. Een verlies moet een plek krijgen. En ja, daar kan je het moeilijk mee hebben, mijn man heeft dat ook op de verjaardagen van zijn ouders. Hij staat stil bij ze op die dagen, is misschien ook wat stiller dan normaal. Nooit op de sterfdagen van zijn overigens. Maar dat is wat anders dan anderen je verdriet "opleggen". Dat klinkt hard, maar als jouw rouwproces afhankelijk van wat jij van anderen verwacht, dan is er iets niet goed in je eigen rouwproces. En dat is het hele punt.
Waarom ... dat is toch haar gevoel. Het houdt ook een keer op. En dat klinkt harder dan het is, maar de wereld draait door, ook voor de mensen die er omheen staan. Je kunt niet verwachten dat de hele wereld tot een stop komt op het moment dat JIJ dat wilt?? Maar dat mag je niet zeggen, want dat is niet lief. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Soms is het beter om even wakker geschud te worden. En iedereen die hier op zijn achterste benen staan, verwarren het verwerken van een verlies met het totaal vergeten wat TS absoluut niet pretendeert.
Het klinkt verdrietig misschien, maar iedereen heeft z'n grens. Ook hierin. Als meerdere mensen dit zo voelen dan zegt dat wel wat. Professionele hulp zoeken is dan de volgende stap. Volledig eens met Strijkkraal.
Wat een begrip voor schoonzus en wat weinig begrip voor ts. Natuurlijk mag schoonzus rouwen, maar net zoals zij mag bepalen hoe ze dat doet, mag ts bepalen wat zij aankan om erin mee te gaan. Daarbij eist schoonzus vanalles op terwijl zij op die manier volledig voorbij gaat aan het gevoel van ts. Dit rakelt alles op natuurlijk. Daarbij is er niet eens heel close contact zoals ik lees. Net als dat ik lees dat ze niet klaar is met schoonzus door het rouwproces maar door andere voorgevallen dingen. Ik zou schoonzus denk ik wel wat laten weten, al is het per kaartje. Maar ik snap ook als je dat niet wilt.
Verdrietig? Het houdt ook gewoon een keer op toch na een half jaar? Als iemand dan nog steeds denkt er niet mee om te kunnen gaan, wat natuurlijk begrijpelijk is, dan denk ik dat diegene een keer professionele hulp moet gaan zoeken. Je kunt en mag niet verwachten dat de hele wereld er een half jaar of langer in mee kan gaan... Denk daarom dat ze dus ook gewoon bedoeld: wij weten het ook niet meer en ons leven gaat ook gewoon wel verder... en zo is het ook, het leven van mensen gaat een keer verder.
Ik vind t een lastige. Ik heb nooit zoiets meegemaakt rond die termijn. Heb wel een buitenbaarmoederlijke zwangerschap meegemaakt en onze dochter is onverwacht overleden na 33 weken zwangerschap. Vanuit mezelf kan ik wel zeggen dat het niet te vergelijken is. Ik kan na 3 jaar nog intens verdrietig zijn om t verlies van m'n dochter, maar de BBZ heb ik wel achter me gelaten maar goed dat was met 8 weken. Ik snap denk ik wel dat t voor jullie 'klaar' is maar ik merk ook wel dat mensen dat bij ons ook wel s denken en dat doet me dan toch wel veel pijn. Ik vind t dus lastig om er over te oordelen. Ik denk dat t wel goed is voor je sz om hulp te zoeken...
Luvv wat verschrikkelijk zeg... gewoon een min of meer volgroeid kindje... Zo nu en dan vragen hoe het gaat hoeft natuurlijk geen probleem te zijn. Dan ben je er niet klaar mee, maar dan probeer je mee te leven. Maar dat kan niet afgedwongen worden en alleen maar daarover gaan. Want het leven van anderen (en schoonzus) gaat wel door met alle leuke en minder leuke dingen die net zo goed belangrijk zijn.