Slaapproblemen en Reflux/KMA?? Opname? Wie heeft ervaring!

Niet alles gelezen maar wou alleen laten weten dat ik opname als onwijs prettig heb ervaren.
Alleen maar lieve mensen die het beste met je voor hebben
Ook bleef ik daar slapen

Ik raad het dus wel aan je kan er alleen maar spijt van krijgen als je t niet doet

 

Ze kreeg koorts en toen heb ik d'r (weer) laten onderzoeken.
Ze had oorontsteking, maar we kregen pas een kuur toen ze de hele nacht wakker bleef (!) en echt uren huilde.
Na die kuur knapte ze erg op. Toen het huilen weer toenam, ben ik meteen naar de huisarts terug gegaan en weer had ze oorontsteking. Geen koorts ditmaal.

Voordat ze de eerste keer koorts kreeg, is er ook wel eens in haar oren gekeken, maar toen zeiden ze niks te zien. Wel vond ik het raar dat ze altijd snotverkouden was en vaak hoestte.

Na de tweede ontsteking en tweede kuur, heb ik een verwijzing gevraagd voor de kno-arts.
Die heeft vocht achter het trommelvlies vastgesteld en mocht ze last houden kunnen we buisjes laten plaatsen.
In de zomer zijn er echter minder virussen en ze is aanzienlijk minder verkouden en het gaat best goed nu. Dus de buisjes schuiven we voor ons uit.

Ik ben niet tegen een opname, alleen werd mij verteld dat ik er in het zkh in mijn woonplaats niet bij mocht blijven.
Ze zou een dagprogramma krijgen (?!) en ik zou het huidige huilen alleen maar in stand houden.
Hier ben ik het pertinent niet mee eens.
Als er geen oorproblemen waren vastgesteld, was ik naar een ander zkh gegaan en er wel bij gebleven.
Maar doordat ze oorontsteking bleek te hebben, veranderde alles en was een opname van de baan.

Ik ben erg blij dat ik mijn dochter altijd bij me heb genomen en nooit heb laten huilen, hoe onwijs zwaar het soms was.

 

Aah het ontroert me dat mijn verhaal jou ontroert. Het is voor mij al zo gewoon geworden. Het is fijn om er hier af en toe nog over te vertellen en nog fijner om te lezen dat je er steun aan ondervindt. Mijn leven nu wordt opgevuld met een drukke dreumes, hond en mensen die zeggen dat ik NU moet genieten en niet meer te vaak terug moet denken (en daar hebben ze voor een deel vast gelijk in).

Dat je het allemaal zelf wilt doen is zo natuurlijk als het kan. Ik begrijp je man ook erg goed. Juist omdat jullie kindje nog zo jong is, hij nog veel langer dichtbij in mama's buik zat dan dat papa hem kon zien, kost het even tijd om een band op te bouwen. Vooral als je kindje zo onrustig is. Mijn man heeft me verteld dat hij een tijd lang aan het einde van een werkdag de uren telde dat hij weer naar huis moest. En dan niet omdat hij graag naar huis wou. In tegendeel.

Is het niet een mogelijkheid dat oma bij jullie thuis komt oppassen? Desnoods doe je alleen even een boodschap. En ga je een keer erop iets langer weg. Of laat oma een blokje om gaan terwijl jij uitgebreid in bad gaat zitten. Het hoeft niet meteen een hele dag natuurlijk. Geef jezelf de tijd om er aan te wennen!
Mijn zoon ging pas naar oma toe toen hij een maand of 6 was. Daarvoor pasten ze bij ons thuis op. En uit logeren pas nadat hij 13 maand was of zo.

Ik ging er ook in geloven dat mijn baby ons aan het uittesten was.
Vooral omdat ik dat huilen-advies keer op keer kreeg. Na een 1,5 uur durend thuisbezoek van het cb wist ik het zeker: Wij hadden een kind dat de weg kwijt was, door onze schuld en nu moest hij worden gereset. Ik zou juist een goede moeder zijn als ik die oordoppen in deed en het 5 dagen traject in zou gaan. Gelukkig google-de ik letterlijk: 'baby resetten' en kwam dit artikel tegen: Column: Handleiding voor het resetten van je baby | Kiind Magazine
En later las ik dit: Niet voor watjes: Baby's, huilen en hechting | Kiind Magazine
Dat veranderde onze koers. En daar ben ik zo blij om. Want toen pas vond ik mezelf terug. Ik moet er niet aan denken hoe ik me had gevoeld als we dit wel hadden gedaan. En het maakt me boos, nu ik beter weet, dat dit advies zo vaak wordt gegeven aan jonge ouders. Het is zo jaren 70 en enorm achterhaald en zelfs door onderzoeken bevestigd dat de stresshormonen nog heel lang in het lichaampje kunnen worden gemeten. Laat staan wat het doet met de hechting.

Het weer in bed leggen en dat het dan steeds niet lukt vond ik ook vreselijk. Ik werd er zo moedeloos van. Toen ik besloot dat hij dan maar in mijn armen moest slapen, kreeg ik meer rust. Misschien heb ik het al gevraagd, maar heb je een ergonomische draagzak? Ik vond het fijn nabijheid te kunnen bieden met vrije armen en een iets vrijer hoofd. Ik zie je berichtje wel tegemoet.

 

hoe is het nu? gisteren wat kunnen bereiken?

 

Onze situatie is totaaaal niet te vergelijken met die van jou. Wij hebben maar 6,5 week een huilbaby gehad. Het huilen werd alleen wel steeds langer per dag. Niks medisch gevonden, dus ook advies laten huilen. Wij hebben dat gedaan dus. Ik kon toen al niet meer (respect voor mensen die er nog veel langer in zitten) en was zelfs boos op haar. Maar goed, hier was het na een dag al anders, het was echt een kwestie van doorbreken. Zij had het gewoon even nodig om te huilen bij het naar bed brengen, en ik rukte haar dan meteen er weer uit, waardoor ze alleen maar meer ging huilen en minder ging slapen. Na 1 dag was dat dus al over. Nu huilt ze echt zelden.
Maar toch voel ik me schuldig, mede door dat soort artikelen. Op dat moment wist ik niks anders meer te doen, maar nu ben ik er toch vaak verdrietig over. En dan zeggen mensen idd dat je vooruit moet kijken, maar dat is soms wel moeilijk, ondanks dat het nu super gaat. Heb ook niet het idee dat het de hechting nu in de weg staat gelukkig, maar toch.
Weet niet wat ik met dit wil zeggen, moest het ff kwijt

 

Ben ook benieuwd hoe het nu gaat.

Laten huilen. Meningen lopen daarover uiteen. Weet alleen dat ik het geprobeerd heb. Meerdere malen en meerdere dagen achter elkaar, maar geen effect.

Hier net terug van de kno arts. Gong er heen met de gedachten. Hij ziet wat, zeker na weer een drama nacht. Niet dus. Hij zo, het is niet dat ik geen buisjes wil plaatsen, maar eerst moet alles uitgesloten zijn. Ik twijfel, maar wil niet zeggen dat dit niet de oplossing is. Hij wil terugkoppeling met de kinderarts of plaatsvervangende kinderarts, want ze moeten (zei het noet letterlijk) verder kijken dan hun neus lang is. Ik zie hier als een blok tegenop. Zoveelste x naar de ka en weer hetzelfde riedeltje. Hij ziet er gezond uit en er is niks te vinden. Nee daarom krijst hij het uit in periodes. Dat is echt niet van de honger *zucht*

 

Hoi Liekje, jammer dat je geraakt bent door mijn post. Het laatst wat ik wil is iemand een negatief gevoel geven met mijn ervaring. Iedereen maakt zijn eigen keuzes. Als je die bewust hebt gemaakt, dan moet je daarin proberen te berusten, ondanks wat een ander zegt of schrijft. Niet makkelijk inderdaad.
Ik reageer ook niet op dit topic om mensen met gemaakte keuzes te veroordelen. Ts moet nog keuzes maken en ik vind het veel eerlijker als je weet dat er verschillende opties zijn. Niet alleen maar 1, het huilen-advies, zoals het cb adviseert. Er zijn vele wegen naar Rome.

Ik heb een zin van je gequote. Je schrijft dat je toen niks anders meer wist te doen en daar nu nog vaak verdrietig over bent. En dat is precies de reden waarom ik reageer op dit topic. Je wist niet wat je anders moest doen, maar wat als je toen meer of andere info had gekregen? Wat als je die artikelen toen had gelezen? Dat gun ik ts en andere moeders die in hetzelfde schuitje zitten.

Het is fijn om te lezen dat het nu goed gaat met jullie kindje en dat medisch niets aan de hand was!

 

@samarinde: ik vind dat ook heel goed, dat je TS een goede keuze laat maken, welke dat dan ook is. Het CB kwam er bij mij al 2 weken eerder mee en toen dacht ik echt bij mezelf: ja, dag, ik ga mn kind niet laten huilen. Maar op een donderdagavond deed ik dr bijna wat aan. Heb dr in de box gelegd en ben ergens tegen aan gaan slaan. Mn vriend werd er wakker van en toen hebben we heel abrupt op dat moment besloten: nu gaan we het wel doen. Het is moeilijk om achteraf te zeggen wat ik gedaan zou hebben als ik dat soort artikelen gelezen had, nu wetende dat het wel hielp. Beetje dubbel, snap je?
Ik weet ook dat ik het nou eenmaal gedaan heb, en er nu niks meer aan kan veranderen. En ze doet het goed en is altijd blij me te zien, ze is zo vrolijk altijd. Het is ook gewoon nog iets wat ik nog niet verwerkt heb denk ik. Ben er de laatste weken erg mee bezig. Zware bevalling, huilbaby, en toen ging het goed en moet je aan het werk. Wat ik ook fijn vind hoor, werken. Maar tijd geven om dingen te verwerken geef ik mezelf dan niet, met de gedachte: joh, het gaat nu toch goed? En dan lees ik zo'n topic en dan kan ik zo het machteloze gevoel weer terughalen, hoe kort de huilperiode ook was. Nog steeds als ik een baby hoor huilen, ga ik in de stress-stand.
Ik had trouwens ook niet het gevoel dat je me veroordeelt hoor

@TS: sorry voor het inbreken van je topic Hoe gaat het nu?

 

Groot gelijk, het is jouw topic
En goed dat je morgen even voor jezelf hebt. Ik ben ook weleens de deur uit gezet door mn vriend. Moest ik de boodschappen maar gaan doen ofzo. Op den duur sliep Dafne ook niet meer bij mij.
Even eruit is wel goed, kun je er hopelijk weer even tegenaan.

 

Een les die ik zelf snel geleerd heb: zorg altijd dat je rustig bent als je met je baby bezig bent.

Dus als je opgedraaid wordt van het huilen, is het beter om hem neer te leggen op een veilige plek, naar buiten te gaan om adem te halen en weer rustig te worden, zelfs als hij in tussentijd moord en brand schreeuwt. Het alternatief is dat je koste wat kost blijft doorgaan met je baby, en dat er dan misschien even een punt komt waarop je jezelf niet meer in de hand hebt. En dat wil je niet.

Dus je hebt er goed aan gedaan om hem te laten huilen en weg te gaan. Daar houdt hij echt niets aan over.

 

Helemaal mee eens! Want inmiddels kan ik me voorstellen dat ouders hun kinderen wat aandoen, hoe erg het ook is. Want liever huilen en jij even buiten, dan erger...

 

Ja, echt heerlijk, boodschappen doen soms, haha. Heb er echt een pokkehekel aan, maar was toen soms wel fijn.
Wat irritant dat ze er zo weinig werk van maken dan zeg! Hoeveel moeite is een telefoontje denk ik dan :x

Je hebt gelijk ook trouwens, het gaat nu hartstikke goed. Voel me ook niet veroordeeld door je hoor. Iedereen doet wat ie denkt dat goed is op dat moment.

 

Eens!

 

Mijn dochter heeft zo'n 30/45 minuten slaapritme gehad tot ze een maand of 9 was. Veel baby's hebben zo'n ritme.
Ik probeerde me daar niet zo druk om te maken, ik ging me pas zorgen maken toen ze bleef huilen, i.c.m. met erg weinig slapen.

Veel sterkte ts, houd jezelf voor dat het echt weer beter wordt!