Hier ben k t mee eens. Je kunt in zo situatie toch ook voorstellen dat ze professionele hulp zoekt of wat dan ook. Of op internet naar andere vrouwen die een ongeboren kindje zijn verloren? En ze zit toch ook niet de hele dag huilend bij jullie op de bank of heb ik dat misschien verkeerd begrepen Haar maar negeren omdat ze al na 6 maanden (!) haar mond erover moet houden omdat je er geen zin in hebt. Sorry maar zo ga je toch niet met mensen om en al helemaal niet met familie?! Edit: wellicht kijkt ze er vanop hoe snel/goed jij t hebt kunnen verwerken en zoekt ze daarom juist jou op.
Tja waarom...ik vind het verdrietig als je familie zegt iver het verlies van een kindje: "het houdt een keer op". Ik zeg ook niet dat schoonzus geen hulp moet zoeken...misschien is dat wel verstandig. Maar ook al heeft ze die hulp dan is het nog niet in 1 klap over...en dan als familie (of goede vrienden) zeggen: ja sorry we kunnen je niet meer steunen, het houdt een keer op...dat vind ik heel verdrietig.
Precies. Hoewel ik 'professionele hulp' omdat ze 'er nu nóg niet' overheen is, ook behoorlijk overdreven vind. Niet omdat ze er misschien geen baat bij zal hebben (juist niet, lijkt me dat ze daar meer aan heeft dan ze kennelijk heeft aan haar schoonfamilie), maar wel omdat we het hier over een termijn van 6 maanden hebben, niet over 10 jaar (en even if, als ze het over 10 jaar nog moeilijk heeft met de uitgerekende datum, is het dan echt teveel gevraagd om te zeggen 'Wat naar dat je je zo klote voelt! Zullen we anders iets leuks gaan doen, zodat je een beetje afleiding hebt op die dag? '? )
Juist! Hoe moeilijk kan het zijn. 😏 Jij bent een geweldige (schoon)zus Shaddixxx, had ik er maar zo één! 😊
Met zwager er over hebben heeft geen zin. Als ik het er met hem over heb zonder dat mijn sz erbij is dan snapt hij ons wel maar zodra hij bij sz is dan is hij heel anders echt het tegenovergestelde zeg maar. Hij gaat heel erg mee in haar neerwaartse spiraal in plaats van haar eruit te halen. Ze heeft ook idd hulp nodig maar die kan ik haar niet bieden en ik vind dat in eerste plaats ook mijn zwager en haar familie dat moet regelen maar die doen dat niet.
Maar niemand zegt hier toch dat jij die prof. hulp moet gaan zoeken voor haar...integendeel ik vind dat ook nogal voorbarig na 6 maanden. Het enige wat je hoeft te doen is er voor haar zijn..begrip hebben voor haar gevoel en duidelijk maken dat dat gevoel er mag zijn. En wat betreft je zwager, lijkt het mij handig om dat te spreken met hem. Vraag waarom hij verschillende signalen afgeeft en hoe hij er echt in staat.
Ik ben zelf een kindje verloren met 35 weken en met 16 weken en hoewel ik er hetzelfde over dacht als jij nu viel dat toen toch keihard tegen! 15 weken is net zo erg als 35 dus 13 kan net zo erg zijn als 20. Ik vind het na 6 jaar nog steeds fijn als mensen aan de datums denken die zo belangrijk waren toendertijd. Zeker familie. Als zij nu duidelijk aangeeft dat fijn te vinden en ze is er nog zoveel mee bezig, is dat imo kleine moeite om er even aan te proberen te denken. Sorry dat ik zo hard ben maar ik vind jou over komen alsof jouw ervaring erger is dan die van haar!
Dit inderdaad. En wat betreft de professionele hulp....het is zes mnd trug. Vind het normaal dat ze nog rouwt.
Dit Of je je kindje nu met 20 of met 13 weken verliest het is en blijft een kindje waar je afscheid van moet nemen. Het 1 is niet erger dan het ander..
Inderdaad. En voor de een heeft dat misschien een grotere impact dan voor de ander. @mamatal85 vind het heel erg dat je dit mee hebt moeten maken. lijkt me echt vreselijk. Inderdaad lijkt het mij ook dat het gevoel van een kindje verliezen hetzelfde is en dat de termijn daarmee minder van belang is. Het is/was toch je kindje. Ik vind je trouwens niet hard hoor ben het helemaal met je eens
De oma van mijn man verteld me eens, dat ze vroeger ook en paar keer een miskraam heeft gehad én en kindje is verloren van een jaar oud of zo. Daar had ze het af en toe nog steeds moeilijk mee. Oók met de miskramen. Niet dat ze in zak en as zat, maar was soms toch even slikken. Zij was een zeer sterke, relativerende vrouw. Geen zielig oud seniel mensje dat en klap van de molen had gehad of zo. Ik weet mijn letterlijke reactie niet meer, maar wel dat ik haar gevoel onderkende. Want het is ook heel naar. Is niet eens in me opgekomen om het raar te vinden na zovel jaar en zoveel gezonde kinderen en kleinkinderen!
Hier ben ik het mee eens. Hoewel ik wel hetzelfde denk als ts, vind ik ook dat je soms je eigen gevoel even opzij moet zetten als je daar een ander mee helpen of steunen kan. Wat verschrikkelijk dat je dit hebt mee moeten moeten maken
Ik vind je best egoïstisch. Zij heeft echt alle recht op haar emoties of jij, je schoonouders, of wie dan ook er klaar mee zijn. Daar heeft zij niets mee te maken. Echt naar om te lezen dat zoveel mensen haar in de steek laten of haar niet steunen.
Dat je er klaar mee bent kan ik me ergens voorstellen. Ik ben ook wel eens ergens klaar mee.. Maar het is meer de manier waarop je het verwoord en uitspreekt wat ervoor zorgt dat sommige mensen de kriebels van je krijgen... Vind het ook getuigen van weinig inlevingsvermogen.. Kheb twee gezonde jongens en heb soms nog steeds verdriet van het kleine ukje van 14 weken dat ons papa en mama heeft gemaakt.. wat helemaal af was.. maar dat mag niet meer want het is al 4 jaar geleden. Kom op zeg.. En weet niet meer wie het zei over de belediging als iemand de miskraam een vroeggeboorte noemt. Wat maakt het uit hoe iemand het noemt. Het gaat om iemands verdriet.. wie ben je om daarover te oordelen..
En ik ben weer erg blij dat mijn familie en vrienden mij ook wakker kunnen schudden als ik ergens te diep in zit. Die openheid is mijn zeer dierbaar en heeft mij door hele donkere tijden geholpen. Want hoe je het ook went of keer ... verwerken doe je enkel als je weer in de opwaarste spiraal zit! Als mijn zus bv. een miskraam heeft gehad, dan ben ik er voor haar, zeker in het begin. Als ze mij na een half jaar iedere week 5 keer opbelt huilend dat ze zo in de put zit om uiteenlopende redenen, dan zou ik idd met haar praten en haar adviseren om hulp te zoeken omdat ik me zorgen maar om haar gesteldheid, omdat ze erin blijft hangen in mijn optiek en ze zichzelf niet de mogelijkheid geeft om het een plek te geven, te verwerken. Dat doe ik met alle liefde die ik voor mijn zus heb en niet omdat ik haar beu ben om het makkelijker vind. Die eerlijkheid moet er zijn bij familie en goede vrienden en ik kan alleen maar zeggen dat ik blij ben da mijn familie en goede vrienden dat durven te doen bij mij. Soms ben je meer geholpen door mensen die je helpen verder te gaan, dan enkel maar mee te gaan in het verdriet en daardoor alleen maar meer in de put komt, met alle gevolgen van dien. En dat betekent dus niet, zoals velen van jullie schijnen te denken of te lezen, dat je dus maar de deur dicht moet gooien, en dat doet TS dus ook niet. Verlies in welke mate dan ook, zal altijd in je leven blijven, je zult er altijd aan blijven herinnerd worden op bepaalde momenten. En dat is heel normaal. Maar zodra het je leven beheerst, zoals in het geval van de sz van TS, dan is het een heel ander verhaal. Je mag gewoon niet van anderen verwachten dat zijn hun leven maar stoppen op momenten die jij belangrijk vind. Dat verdriet wordt gekoppeld aan de hoeveelheid rouw van je omgeving. Zo werkt het gewoon niet. De Hindoestaande cultuur heeft wat dat betreft een hele mooie manier van rouwverwerking. Dat duurt een jaar, met momenten van samenkomen, rouw en herdenking en na dat jaar is het klaar. Daar is niets hards of koels aan, zo is het gewoon. Er zit een kop en kont aan, waar je naartoe kunt leven. En dat betekent niet dat je mensen die je ontvallen zijn niet zult missen na dat jaar?! Integendeel, maar je hebt het een plek gegeven en ben verder gegaan (heeft uiteraard ook iets te maken met het geloof in reincarnatie), maar dat proces van rouwverwerking daar kan ik wel iets mee, ik vind dat een heel mooi proces! Ik vind het sneu als iemand zo lang zo diep in de put zit ...
De Hindoestaande cultuur heeft wat dat betreft een hele mooie manier van rouwverwerking. Dat duurt een jaar, met momenten van samenkomen, rouw en herdenking en na dat jaar is het klaar. Daar is niets hards of koels aan, zo is het gewoon. Er zit een kop en kont aan, waar je naartoe kunt leven. En dat betekent niet dat je mensen die je ontvallen zijn niet zult missen na dat jaar?! Integendeel, maar je hebt het een plek gegeven en ben verder gegaan (heeft uiteraard ook iets te maken met het geloof in reincarnatie), maar dat proces van rouwverwerking daar kan ik wel iets mee, ik vind dat een heel mooi proces! Precies, en daarom mag schoonzus nog zeker 6 maanden rouwen en hoort de familie dus ook stil te staan bij die momenten