Jullie zitten nu in hele verschillende fases, ik zou haar persoonlijk ruimte gunnen die ze nodig heeft. De fase waar ze nu in zit gaat niet eeuwig duren. Ik heb mijn beste vriendin ooit 2 jaar niet gezien, ze sloeg een hele andere weg in, kreeg andere vrienden, ging ver weg wonen enz Daarna zijn we weer heel sterk naar elkaar toe gegroeid en is onze band weer net zo sterk. Bij vriendschap hoort ook het loslaten, Jullie hebben nu even hele andere behoeften.
Ik denk altijd dat het helpt om gewoon te zeggem dat je haar mist. Zonder boos te worden of jaloers. Zodra je denkt dat je vervangbaar bent, ben je dat ook. Maar je kunt het ook anders zien: met die andere vriendin kan zij dingen doen die zij nodig heeft. Gun je haar dat niet? Dan ben je zelf waarschijnlijk ook een minder goede vriendin dan je gedacht had, ben ik bang. Want eerlijk gezegd: jij wilt haar wel, maar alleen op je eigen voorwaarfen. Zo werkt dat niet.
Ik heb de andere berichten niet gelezen dus misschien is dit al gezegd. Maar ik denk dat ze jullie vriendschap aan het loslaten is. En dat zal misschien niet zijn omdat ze jou niet meer leuk vind maar omdat ze iemand heeft gevonden waar ze het gezelliger/leuker mee heeft. Ik zou haar ermee confronteren. Zoals het nu gaat kan het toch niet blijven gaan. Dan liever een gesprek waarbij misschien blijkt dat de vriendschap helemaal over is maar dat gevoel heb je nu toch al dus je hebt niets te verliezen.
De vraag is: wil je haar, zoals ze nu is, in je leven? mensen kan je niet veranderen, wel de manier waarop ze met je omgaan. Ik zou zeggen loslaten, wat vroeger was, is niet meer nu. Laat zien dat je verder gaat en groei, wat dat is wat je doet!
Als ik haar bel neemt ze niet op en belt ook niet terug. Met haar praten heeft geen zin als zij niet reageert. En wat bedoel je daarmee Loussa "mijn voorwaarden" ik heb helemaal geen voorwaarden en dat ik het haar niet gunt is dikke stront. Zij wil mij niet zo niet andersom.
Tja, echt opengesteld kom je niet over. Je verwacht wel van haar dat ze rekening houdt met jou en kind, maar hoeveel pas jij je momenteel aan aan haar behoeften? Hoe vaak ben je wezen stappen op haar manier sinds je een kind hebt? Ik begrijp dat ze nu steeds meer afstand neemt, ze heeft nu even andere interesses. Dat kan, en dat gebeurt nou eenmaal weleens als je elkaar zolang kent. Zij is niet je levenspartner, maar ik proef bij jou een soort bezitterigheid en jaloezie, omdat ze nu ook een andere goede vriendin heeft. Alsof ze vreemdgaat. Eerlijk gezegd zou ik me ook niet fijn voelen als mijn vriendin zo zou reageren. Je kunt haar gewoon ruimte gunnen, zelf ook nieuwe contacten maken die dezelfde interesses delen op dit moment (moeders met kleine kinderen). Als jullie beide weer in een ander vaarwater komen gaat de vriendschap wel weer groeien. Of je kunt haar van alles verwijten, haar afstoten en dan echt met je vriendschap breken.
Hmm ok, bellen schiet dan ook niet op. Raar trouwens om je vriendin niet terug te bellen, veelzeggend ook al. Dan maar een app of berichtje sturen en duidelijk maken dat je een keer met haar alleen wilt afspreken om rustig te praten. Als ze daar verder niet op ingaat is het gewoon over en sluiten, je hebt je best dan gedaan. Sterkte, ik begrijp dat je je klote voelt meid!
Het 'bezitterige' proef ik absoluut niet uit de posts van TS, wel verdriet en machteloosheid, onbegrip. En natuurlijk helemaal prima als die vriendin haar leven (nu) anders wil invullen maar praat daar dan gewoon eerlijk en volwassen over met elkaar. Laat je vriendin met pasgeboren baby niet zomaar vallen. Gebrek aan duidelijke communicatie is écht een must om een goede vriendschap/relatie te behouden maar helaas schort het daar vaak aan, zó jammer!
Ik snap je gevoel heel goed en vind je ook absoluut niet bezitterig overkomen. Het voelt gewoon heel rot als je altijd lief en leed deelde, dat dit opeens van 1 kant uit niet meer gebeurt. Ik zou haar een kaartje sturen, dat je merkt dat jullie levens en behoeften nu teveel van elkaar zijn gaan verschillen en het niet lekker loopt. Dat het voor nu prima is maar dat de deur altijd open staat voor haar. Wat anderen al schrijven, waarschijnlijk is het een fase en komt ze er wel op terug en dan kan ze een goede vriendin als jij goed gebruiken! En zo niet, dan heb jij het netjes 'afgesloten'.
Even voor de duidelijkheid: 1. Ik gun het haar van harte dat ze een nieuw maatje heeft en daar alles mee doet waar ze nu behoefte aan heeft. 2. Uitgaan deden we al niet regelmatig maar af en toe in het café wat drinken wel en dat doe ik nu ook nog steeds. De vaste avond d ben ik wel een paar keer geweest met de baby en de kinderwagen niet prettig want ze roken allebei dus gewoon recht in de kinderwagen. En nee normaal ben ik niet zo'n zeikerd maar hij kreeg het in zijn gezicht. 3. In haar straatje mee gaan? Nee dat zie ik niet zo zitten aangezien ze de beste vriend van haar eigen man dagelijks ziet en niet voor een bakkie koffie. Dus ik pas.. Dat mensen veranderen dat snap ik maar in 9 maanden tijd van lieve leukste trouwste meisje met de grootste lol naar iemand die ik gewoon niet meer herkent en mij waarschijnlijk niet meer in haar leven wil omdat ik in haar ogen saai ben? Ze wil blijkbaar niet met me praten en dat accepteer ik heus wel ik heet geen fikkie en ik heb geen stok. Dus bezetterig nee zo zou ik me niet willen omschrijven. Jaloers ja dat wel maar niet zozeer om hun goede band maar meer het feit dat er iets niet meer is wat er 11 jaar geleden is. Ik ga door met waar ik mee bezig ben mijn mooie gezin en ik zie wel waar het schip strand. Bedankt voor jullie ( lieve) berichten.
Waarom bel of app je haar niet. Dat je ergens heel erg mee zit en dat je wil dat ze langskomt om te praten. Dat het belangrijk is. En dan zeg je, wat je zelf ook al schreef: "Ik heb het gevoel, dat je van me af wil en ik weet niet waarom." Dan kun je het denk ik beter afsluiten. Denk je niet dat je zelf met de vraag blijft rondlopen, van waarom?
Wat ontzettend naar zeg. Ik snap je heel goed, ik zit ook in een lastige situatie met een vriendin. Zo veranderd (op een andere manier dan jouw vriendin ts), ik ken haar ook weinig terug. Ik heb het al eens besproken en dat was een fijn gesprek. Maar toch kan ik het niet loslaten en verandert er niets aa de situatie. Aangezien ik al gepraat heb, laat ik het nu even rusten en zie het wel over een tijdje. In jouw geval ts, zou ik zeker proberen met haar te gaan praten. Of anders gewoon langsgaan. Dan kun je in ieder geval zeggen wat je op je hart hebt. En bezitterig? Helemaal niet. Gewoon gekwetst door een vriendin waar ze altijd voor klaar staat en nu is het andersom niet mogelijk en wordt ze zo van haar plek verstoten. En meegaan in het leven van haar vriendin qua uitgaan ed? Toen mijn baby 4 maand oud was had ik daar ook geen behoefte aan hoor. Haar vriendin heeft zelf ook een kind, dat zou ze moeten begrijpen toch? Sterkte ts....! Ik snap je verdriet.
Ik zou ook een open gesprek aangaan. En als ze niet direct reageert haar een kaart of een bericht sturen of ze je gewoon eerlijk wil komen vertellen waarom ze geen gesprek wil? Overigens zou ik de baby thuis laten tijdens de vaste avond met de vriendinnen, tenzij de vriendin ook een kleine baby heeft en jullie naar een mama café gaan.
Ik snap je heel goed. Ik ben zelf 22 jaar oud en dus de eerste in mijn vriendenkring die een kindje heeft. Precies wat jij omschrijft heb ik ook meegemaakt. Wat het beste helpt is het loslaten en accepteren dat jullie levens nu zo verschillen. Momenteel spreek ik die vriendinnen af en toe en spreken we heel soms nog eens af. Ik heb er wel vrede mee en wie weet als ze zelf aan kinderen beginnen dat je weer tot elkaar groeit. Stop er vooral niet te veel energie in
Ik denk dat een gesprek niet veel zal uithalen. Ik herken dit helemaal, niet het vreemdgaan, maar wel het plotseling volledig buiten sluiten. Toen ik na de bevalling van haar jongste geen berichtje of kaartje kreeg, was bij mij de maat vol. Had in de zwangerschap leuk contact met haar gehad. Dus weet eigenlijk ook niet waar dit vandaan komt, maar voor mij de welbekende druppel om haar te laten gaan. En er geen vriendschap meer mee te hebben....heb genoeg contact geprobeerd op te nemen, maar was alleen maar van mijn kant uit...dan houd het ergens op. Ik zou het maar laten voor wat het is, voordat je jezelf nog meer ermee kwetst, want dat doet het gewoon als je alleen maar zulke reacties krijgt. Sterkte! Erg flauw dit zeg
Ik weet niet of het flauw van haar is. Jullie zitten duidelijk in een andere fase en zij heeft blijkbaar iemand gevonden met wie ze op dit moment meer heeft dan met jou. Dat is niemands "schuld", dat is gewoon hoe het nu is. Dat betekent niet dat het niet meer terug kan komen overigens. Niemand is verplicht een vriendschap aan te houden omdat het altijd zo geweest is, soms groei je uit elkaar. En dat is jammer, maar niet iets wat je iemand kunt verwijten vind ik. Jij hebt er destijds zelf voor gekozen om op te passen etc. Maar dat wil niet zeggen dat je dat van iemand ook andersom kunt verwachten. En..waarom zou je dat willen? Jullie interesses liggen nu ver uit elkaar. Ik lees het zo vaak hier, "ik heb dat-en-dat gedaan voor haar maar zij doet niet hetzelfde voor mij". Of "het moet allemaal van mijn kant afkomen". Dan doe je dat toch niet? Dan ga je toch op zoek naar mensen waarmee je meer interesses deelt, met wie je de dingen kunt doen die jij leuk vindt? En dat betekent helemaal niet persé dat de vriendschap over is, dat betekent alleen maar dat de vriendschap nu even in een andere fase zit. Je zou kunnen zeggen dat je er verdriet van hebt, dat je er mee zit. Maar misschien niet op een verwijtende manier. Ik denk dat als je haar graag als vriendin wil houden je zult moeten accepteren dat het even veranderd is.
Afgezien dat ze zo raar tegen jou doet, kan ze blijkbaar goed liegen. Ik heb het goed gelezen, ze doet het met de vriend van haar man? Als ze over zoiets groots al kan liegen, waar dan nog meer over?
Ja ze doet het met de beste vriend van haar man..dat zat ze de laatste keer triomfantelijk te vertellen.. tja heeft niks met onze situatie te maken maar aangezien ik haar man ook redelijk kan is dit wel sneu.. En dat klopt hoor ik heb het oppassen met liefde gedaan en dat hoef ik echt niet in gelijke waarde terug te hebben, alleen ik had verwacht dat zij juist de gene zou zijn die het helemaal zou begrijpen. We waren allebei 19 jaar op dat moment ik was nog volop met andere dingen bezig maar toch heb ik haar gesteund. Er zijn in mijn zwangerschap ook wat andere confrontaties geweest tussen mij en een vriend geweest. Die vriend beweerde dat zij nare dingen over mij vertelde maar ik heb altijd in haar onschuld gelooft. Nu daarentegen denk ik toch dat hij gelijk had en dat ze dat toch gezegd heeft. Ik wil geen oude koeien uit de sloot halen en dit gebeuren zeker niet oprakelen. Maar het zit wel in mijn hoofd en daar denk ik ook aan. Ik laat het voorlopig ook rusten ik hoop met heel mijn hart dat er weer een periode komt dat we weer op hetzelfde niveau komen. Zo niet dan is dat erg jammer..