Een prachtige dochter van 14,5 maand waar ik ontzettend gelukkig van word. Uiteraard zorgt zij er wel voor dat ik me niet verveel. Maar toch mis ik wat... Voordat ik zwanger werd had ik wel wat vriendinnen. Nu ik een dochter heb lijkt het wel alsof we op een ander niveau zitten. Zij gaan stappen, drinken zich in het weekend klem. Vriendinnen zonder kindjes, nog niet getrouwd of samenwonend. Gisteren overviel me ineens dat gevoel van eenzaamheid. Ik mis leuke vriendinnen om me heen met kinderen. Waarbij ik trots kan vertellen wat de hoogepuntjes van mijn dochter zijn, foto's kan laten zien en ervaringen mee kan delen. Waarbij de kinderen samen op ontdekkingstocht kunnen gaan in de tuin of een speeltuin. Maar vooral een luisterend oor, een vriendin op wie je kan steunen en waarmee je kunt lachen. Hebben andere mama's dit misschien ook zo ervaren?
Hoi, Ik voel me niet eenzaam maar ik kan me wel vinden in je verhaal. Wij hebben meerdere vrienden groepen. 1 daarvan heeft iedereen kinderen, wij waren de laatste. Zij begrijpen heel goed dat je smiddags later komt omdat er nog iemand een slaapje moet doen, dat hoef je niet uit te leggen en je hoeft je ook niet te verantwoorden. Deze vrienden wonen helaas allemaal verspreid over de provincie en dus ga je niet ff snel bakkie bij een ander doen. Andere groep waar niemand kinderen heeft is dat anders. Als wij een bbq geven moet je ze savonds rond 23.00 vragen weg te gaan omdat ze niet snappen dat wij smorgens vroeg er weer uit moeten. Als we het over dat soort dingen hebben krijgen we het verwijt dat wij kinderen willen. Ze hebben ook gelijk en voor het hebben van kinderen moet je anderen dingen soms opgeven en 1 ding daarvan is dat wij het niet meer zo laat maken hoe gezellig het ook is. Ikzelf loop soms echt op mn tenen omdat ik een regelkont bent en dus alles goed georganiseerd wil hebben en dat maakt me dan moe. Ik doe het mezelf aan maar ik kan gewoon niet anders. In de wijk waar ik woon zijn ook weinig kinderen van deze leeftijd als de onze. Ook geen aansluiting dus. Misschien straks als de kleine naar school gaat.. Ik vestig mijn hoop in ieder geval daarop.
Ik herken jouw verhaal wel. Ik heb nooit veel vriendinnen gehad, maar sinds mijn dochter is het allemaal wel anders geworden. Zo ben ik nu minder flexibel door dutjes en op tijd naar bed brengen, wat niet altijd begrepen wordt. Hierdoor gebeurt het ook regelmatig dat ik niet naar een feestje kan (ook weinig mogelijkheden voor oppas helaas). De vriendinnen met kids wonen wat verder weg of werken, waardoor je ook minder makkelijk afspreekt. Eind van het jaar gaat mijn dochter naar de psz, misschien dat daar nog wat contacten uit komen. Dat hoop ik tenminste wel. En we gaan (waarschijnlijk) in december verhuizen, dan komen we naast een ander jong gezin te wonen waarvan de (gezellige) moeder ook veel thuis is. De meiden kunnen het in ieder geval goed met elkaar vinden, dus hopelijk is dat ook gunstig voor ons moeders!
Net zoals jullie heb ik mijn hoop op de psz of basisschool gevestigd. Al duurt dat nog even Nmv, gefeliciteerd met je zwangerschap.. laatste loodjes zo te zien. Succes!
Dank je! Mijn dochter wordt in oktober 2, vanaf dan mag ze ook naar de psz! Dus voor mij is het nog te overzien...
Het zou allemaal een stuk makkelijker zijn als we met zn allen wat makkelijker en flexibeler worden, wat opener naar elkaar toe en wat minder levend volgens een agenda. TS, in wat voor buurt woon je? heb je in je wijk moeders met jonge kinderen? zo ja, ga kennis maken met je buurvrouwen, nodig ze bij je uit, stel je flexibel op, en zet je voordeur open. Hetzelfde met moeders bij de wijkcentrum, babyzwemmen enz. Ik merk om me heen een groot verschil tussen mensen die het niet zo nauw nemen met afspraken, tijdstippen, agenda's, wie hoe vaak elkaar belt, of iemand de baby toevallig verkeerd heeft aangekeken, en mensen die heel erg controlebehoeftig zijn. Er zijn heel veel vrouwen met kleine kinderen, die kom je overal tegen. Bij het CB, babyzwemmen, in de speeltuin in de buurt, waarschijnlijk ook bij je in de straat Gewoon eens spontaan een gesprekje beginnen en kijken of het klikt. Niet te veel verwachtingen aanhangen, maar kijken of je met sommige moeders af en toe kunt afspreken om een kopje koffie te drinken. Daar kunnen mooie vriendschappen uit ontstaan. Hier is een mede-moeder van school inmiddels uitgegroeid tot een hele goede vriendin en steun en toeverlaat als er ooit wat nodig is. Maar ons contact is goed kunnen groeien omdat we allebei wisten dat we een onwijs druk bestaan hebben. Dus niet te veel hangen aan afspraken of even vaak elkaar bellen oid. Gewoon een appje als 1 tijd heeft voor een bakkie, ook al is het 21uur 's avonds. Als de ander niet kan, jammer dan. Maar vaak kan het wel, je hoeft immers ook niet uren bij elkaar te blijven hangen. Een half uurtje tijd is wat makkelijker te vinden. succes!
Herkenbaar hoor... Mijn probleem is dat ik een beetje een " allermans" vriendje ben. Ik kan (en kon eigenlijk) met iedereen overweg maar echt vriendinnen heb ik niet. Ik heb twee vriendinnen maar eentje woont ver weg en spreek ik vaak over de app maar in het echt alleen op verjaardagen etc. Ze woont in België dus is ook niet naast de deur. Die ander heeft een eigen zaak en is gewoon altijd druk werkt 6 dagen in de week , is nu ook zwanger. Voor zij zwanger was ging ze ook elk weekend stappen en dronken worden en dat hoeft voor mij niet meer. In iedergeval niet elk weekend. Waar kom jij vandaan ? En contact maken met kinderen is niet zo moeilijk ik bedoel was vandaag op het cb en had gelijk een gezellig praatje met een moeder. Maar meer als dat is natuurlijk wel moeilijker. Ik zeg ook niet zomaar ; he geef je nummer is gaan we even afspreken. Vind ik een beetje vreemd haha.
Ik herken het deels wel. Sinds een hele poos heb ik geen FB meer, en daardoor verwaterd de contacten ook wel wat. Natuurlijk bel ik weleens op, maar tegenwoordig wordt er nog maar weinig echt gebeld. Jammer is dat. Naast mij woont mijn beste vriendin. Maar we zijn beide ook best wel druk. Dus afspreken komt er dan weinig van. Wel zijn we er altijd voor elkaar. Dat is dan wel weer prettig.
Herken het ook wel een beetje. Bij de vriendengroep van mijn man zijn wij zowat de laatste met kinderen en dan hoef je niets uit te leggen. Mijn eigen vriendinnen kunnen me gerust vragen of ik 's avonds nog even langskom, terwijl ze bv weten dat man een avondje weg is of weet ik wat. Staan er totaal niet bij stil dat ik een kind in bed heb liggen dan.
Maar moet je echt afspreken als je vriendin zowat naast je woont? Kun je niet gewoon even aanbellen voor een snel kopje koffie/ thee in een kwartier als je ff tijd hebt?
Ook hier herkenning. Ik had een vrij grote vriendengroep vanuit mijn sport, maar omdat ik naar een andere plaats ben verhuist en dus ook niet meer dagelijks/ wekelijks op de sportclub kom, zijn de contacten steeds meer verwaterd. Daarnaast heeft deze groep ook nog geen kinderen, dus vandaar uit ook wat minder aansluiting qua afspraken en ja, de reistijd speelt nu ook meer mee. Woon nu bijna 4 jaar in Den Haag en de afgelopen jaar niet echt geinvesteerd in vriendschappen in deze stad. Had immers mijn oude vriendengroep en was een stuk flexibeler dan dat ik nu met kind ben qua afspraken. En dat is ook begrijpelijk en natuurlijk mijn eigen keuze geweest, maar het geeft inderdaad nu soms wel een gevoel van eenzaamheid. Naar de speeltuin etc. ga ik dagelijks als ik vrij ben, maar vooral op mijn doordeweekse vrije dagen kom ik niet veel moeders tegen. Zie veel kinderen alleen buiten spelen, maar die zijn natuurlijk al wat ouder dan mijn dochter (ze is nu bijna 13 maanden). En verder dan eenmalige vluchtige gesprekjes ben ik nog niet gekomen. Dus ja, vind het ook lastig en heb idd ook mijn hoop een beetje gezet op de PSZ of de basisschool, maar dat duurt nog even. Loop al een tijdje met het idee om eens op dit forum een topic te openen met de vraag of er moeders uit Den Haag zijn die het leuk vinden om eens af te spreken in een speeltuin ofzo, wellicht dat het op die manier lukt. Dus misschien dat ik dat gelijk even in dit topic mag aanhalen
Ik snap je helemaal TS! Ik heb precies hetzelfde. Ik heb wel vriendinnen maar zij hebben nog geen kinderen. Ze zitten in een hele andere levensfase. Ik zou zo graag vriendinnen willen hebben met kinderen om dezelfde reden als jij . Gewoon vriendinnen die begrijpen dat je te moe bent om te gaan stappen en die oprecht interesse tonen in de foto's van jouw kindje om vervolgens trots foto's van hun kindje te laten zien Waar je gezellig mee naar de dierentuin of balorig kan gaan en mee kan kletsen terwijl de kindjes leuk samen spelen.
Wat fijn om jullie herkenning te lezen meiden! Heb getwijfeld om het er op te zetten. Het is jammer dat de mama's die hetzelfde ervaren juist vaak niet dicht bij elkaar wonen helaas...
Ik heb dat gevoel ook helaas. Geen vriendinnen meer en ik werk 2 dagen in de week. Nu heb ik het ook druk zat met de kleine meid, maar het zou wel leuk zijn om lekker bij een ander op visite te kunnen gaan terwijl de kindjes "samen" spelen, of om eens af te spreken om te gaan winkelen samen en dan ergens wat te drinken met de kindjes erbij. Waar ik woon zijn nauwelijks kleine kindjes. Het speeltuintje is bijna altijd leeg. Verder merk ik dat iedereen druk is met zijn/haar eigen bezigheden en werk. Ik heb ook mijn hoop gevestigd op school of misschien op een peuterspeelzaal of peutergym/peuterdansen. Maar ja, dat duurt nog wel even.
Ik herken je verhaal ook wel hoor. Heb wel vriendinnen maar spraak ze niet heel erg vaak meer. Mijn leven was ook opeens 180 graden gedraaid toen ik zwanger werd. Van 3x per week stappen is het nu één keer in de 3 maanden geworden. Ik heb nu wel 4 vriendinnen die ook een kindje hebben, maar iedereen heeft het eigenlijk zo druk met zijn eigen ding dat er van afspreken weinig terecht komt. Daarbij komt ook dat ik fulltime werk dus eigenlijk gebonden ben aan de weekenden en die duren helaas maar 2 dagen.