Hallo, Ik ben een jonge moeder van een jongetje van 2,5 jaar oud. Hij is vanaf de geboorte een huilbaby geweest en een erg slechte slaper. Gelukkig is het huilen na 8 maanden opgehouden. Maar ik heb eigenlijk altijd een heel druk, slecht slapend jongetje gehad. Ik zit door vervelende omstandigheden en een depressie thuis en heb dus geen baan. Met de vader is het contact heel slecht en hij woont in het buitenland. Financieel krijgt ik ook geen steun, maar dat terzijde. Waar het mij om gaat is hoe ik de dag van mijn jongetje leuk kan maken. Ik heb zelf vaak weinig energie. Ik zorg de hele dag voor hem en dat is al een hele taak op zich, aangezien hij zo druk is. Hij kan ook nog niet praten, hij zegt alleen wat losse woordjes en woordjes die ik als moeder alleen versta. Maar goed. Ik heb dus een erg druk kind. Vandaag moet ik toevallig naar het consulatiebureau en zal het daar ook over gaan hebben. De vorige keer was ik daar ook met hem en toen heeft hij de boel echt op stelten gezet. Elk kind gaat de kamer binnen en speelt met wat speelgoed of leest een boekje. De mijne probeerde (en dat lukte ook) steeds via de ene of andere deur te ontsnappen en rond te gaan rennen en klieren in de wachtkamer. En als ik hem dan terughaal of corrigeer. Dan laat hij zichzelf op de grond vallen en begint keihard te krijsen en jammeren. De mevrouw van het consultatiebureau vond hem inderdaad ook erg druk en vroeg of hij thuis ook zo was. Ze zei ook dat we het daar de volgende keer (vandaag dus) over gaan hebben. Maar goed. Gezien mijn situatie heb ik vaak weinig energie en om heel eerlijk te zijn ook vaak geen zin om met hem weg te gaan. Hij luistert slecht en rent vaak weg als hij uit de kinderwagen mag. Hij blijft absoluut niet naast me lopen. Terwijl dit toch echt wel hoort/kan op zijn leeftijd. Ik zie het vaak genoeg om me heen. Hij kan nog geen 5 min stilzitten ergens. Oke dat hoeft natuurlijk ook niet. Maar ik ben bijvoorbeeld met wat familie een keer of twee naar een wokrestaurant geweest met mijn zoontje. Nou daar was geen beginnen aan. Ik was blij dat mijn moeder erbij was (op mijn moeder kom ik zo nog terug). Ik heb het grootste gedeelte van de tijd achter mijn zoontje aangerend die niet in de kinderstoel wilde zitten, telkens bij mensen aan tafel gaan, op stoelen staan, naar de WC rennen. Dat doe ik dus voorlopig niet meer. Ik besteed mijn tijd vaak in de ochtend gewoon rustig aan. Vreemd genoeg kan hij vrij goed alleen spelen en zich voor langere tijd amuseren. Maar zo tegen de middag merk ik toch wel dat hij aan iets anders toe is en graag naar buiten wil. Wat dus een opgave voor mij is. Gewoon omdat ik ook vaak alleen ben. Heb eigenlijk geen vrienden en ik vind er gewoon weinig aan om in mijn eentje met een druk kind over straat te hollen. Want luisteren doet hij niet. Naar de supermarkt gaan is ook een drama. Vroeger hield hij wel eens het mandje vast terwijl hij in de kinderwagen zat. Maar nu ontsnapt hij, want hij weet hoe hij zich uit de kinderwagen kan wringen. En rent regelrecht naar de schappen toe en de koeling om vervolgens alles te betasten. Maar wee als ik hem oppak. Dan breekt letterlijk de hel los. Iedereen staart me aan want hij doet echt alsof ik hem aan het vermoorden ben. Ik vergeet daardoor ook vaan 90% van de boodschappen omdat ik zo snel mogelijk de winkel uit wil hollen. Dan is er nog mijn moeder. Ik heb zelf een erg slechte jeugd gehad. Ben voor 90% door mijn moeder opgevoed. De rest door mijn vader. Maar mijn moeder heeft psychische problemen. Maar ik wil er niet te diep op ingaan. Maar waar het op neer komt is dat zij vind dat zij alles beter doet en kan. Zij vind het bijvoorbeeld wel leuk om met mijn zoontje de hele dag weg te gaan. Ze kom hem soms halen voor een wandelingetje, maar soms neemt ze hem ook wel voor een halve dag. Dag geeft mij rust natuurlijk. Maar dan komt ze thuis en vertelt ze wat een leuke tijd hij heeft gehad en als ze mij was geweest dan had ze alles anders gedaan want het kind heeft niks en maakt niks mee etc. Ze praat me dus een schuldgevoel aan. Zegt dat hij de hele dag binnen zit (wat niet waar is). Ik probeer altijd wel naar buiten te gaan. Al is het maar eventjes. Maar zij doet net alsof alle andere kinderen van zijn leeftijd wel een normaal gezin hebben. En dat hij oh zo zielig is. Ik voel me daar zo rot bij. Ze zegt ook vaak van wacht maar als ik hem een paar dagen per week zou hebben dan zou het een heel ander kind worden. Dan zou hij een normaal leven hebben. Alsof zij het zo goed heeft gedaan als moeder, maar goed. Ze laat me wel elke keer met een enorm rotgevoel achter. Gisteren bijvoorbeeld regende het vrijwel de hele dag. Toen belde ze me in de avond op en hadden we het ergens over. Zegt ze "Dat kind is natuurlijk ook weer de hele dag binnen gebleven". Terwijl dat niet eens zo was. Goed, ik ben maar eventjes buiten geweest. Maar wat moet ik dan? Ze gaat er al van uit dat mijn zoontje de hele dag binnen zit. Wat moet ik hieraan doen? Mijn zoontje logeert trouwens nooit bij mijn moeder. Eigenlijk bij niemand. Dus ik heb de zorg voor hem eigenlijk 24/7 als mijn moeder hem niet af en toe meeneemt voor een wandeling. Hij gaat wel 2 keer en na de zomervakantie 4 keer naar de peuterspeelzaal omdat hij slecht praat. Verder zie ik er elke dag tegenop wat ik de hele dag moet doen met hem. Ik voel me vaak schuldig. Heeft iemand ideeën? PS: Ik ga door deze sleur ook vaak laat naar bed omdat ik me anders helemaal opgeslokt voel door alles. Vaak rond 00:00 of soms 01:00. Zoals ik al zei mijn zoontje is een slechte slaper en word soms midden in de nacht wakker of heel erg vroeg omdat hij teveel energie heeft. Alvast bedankt.
Krijg jij al Hulp voor je depressie? Dat lijkt mij heel belangrijk nu want wat een verdrietig berichtje. Je bent alle plezier met je kindje kwijt wat pijnlijk voor je Je kindje schreeuwt om aandacht. Je zegt dat hij goed zelf speelt maar speel eens met hem mee. 2.5 is een lastige leeftijd ze zijn op zoek naar grenzen maar ook naar geborgenheid en een voorbeeld hoe het moet. Ga naar buiten met een doel bespreek het van te voren. We gaan gezellig naar de speeltuin klimmen en glijden etc et . Je mag lopen maar als je wegloopt ga je in de kinderwagen. De bandjes wat strakker doen zodat hij er niet uit kan komen. En dan in de speeltuin lekker samen spelen. Op de terugweg dezelfde keuze. En het dan gaan opbouwen weer. Misschien voorlopig sowieso in de wagen in de supermarkt. Beloon hem met complimenten als hij het goed doet!
Het klinkt echt allemaal heel heftig. Ik heb zelf een vergelijkbaar drukke peuter, ook huilbaby geweest etc. Ik kan me voorstellen hoe het zou zijn als ik haar 24/7 bij me zou hebben, alleen. Zwaar! Maar uit je post begrijp ik toch ook wel dat jullie heel erg op thuis gericht zijn. Je zegt dat jullie elke dag wel 'eventjes' naar buiten gaan, maar daar kijk je blijkbaar tegenop, en je gaat dan blijkbaar ook naar plekken waar hij zich moet 'gedragen', zoals de supermarkt. Gaan jullie ooit gewoon naar een speeltuin, of het bos of een park, waar hij zich compleet kan uitleven? Gaat hij naar een psz of iets in die aard? Mijn dochter gaat sinds 2,5 jaar naar school (woon in België, hier gaat dat zo), en daar heeft ze echt heel veel deugd van gehad. Duidelijk meer uitdagingen dan ik haar thuis kan bieden. Zijn er opties om hem naar andere speelplekken te laten gaan? Dan kan hij zich uitleven, en kan jij de batterijen weer opladen.
Hier - dochter is inmiddels 3,5 maar dit speelt hier ook al langer - moeten we echt iedere dag iets actiefs doen. Echt helemaal voor haar, dus bv lekker naar de speeltuin in het park waar ze overal op mag klimmen etc. Doen we dat niet? Dan is er niks met haar aan te vangen. Ook juist vrijheid zorgt er voor dat het beter gaat. Dus met 2,5 zat ze echt niet meer in de kinderwagen, we hadden duidelijke regels (niet wegrennen, hand geven bij oversteken). Natuurlijk moest ik regelmatig achter haar aan, dat hoort er wel een beetje bij, zoiets leert een kind niet uit het niets. In de supermarkt mocht ze met 2,5 helpen, en natuurlijk pakt ze dan ook dingen die niet 'mogen', maar kan dat echt kwaad? Nah, gewoon weer terug zetten en iets aanwijzen dat ze wél zelf mag pakken. Die autonomie van dingen zelf doen, mama écht helpen, dat heeft haar veel vertrouwen gegeven en nu met 3,5 is het echt geen probleem met haar in de winkel. Probeer je ook in je zoontje te verplaasten; hij wil de wereld ontdekken! Hij doet dit niet om jou tot last te zijn, hij moet nog veel leren, dus geef hem ook die kans. Gezien jouw depressie kan ik me voorstellen dat het gewoon te veel is. Vraag om hulp! Echt! Dat heb jij nodig en je zoontje ook, kinderen reageren ook erg op de stemming van hun ouders...
De weinige energie komt door je depressie neem ik aan..of speelt er medisch nog iets? De psz is al heel fijn, je zegt dat hij slecht praat...dat kan een reden zijn voor zijn drukke gedrag. Wat hij niet kan vertellen moet hij nl op een andere manier uiten. Als eerste (als je dat nog niet hebt) is hulp voor jezelf zoeken, ik denk dat jij en je zoontje nl anders in een bepaalde spiraal blijven zitten. Verder denk ik dat een duidelijk strak dagritme en consequent zijn al veel doen in jullie situatie. Voor jullie beiden weten waar je aan toe bent en hoe de dag verloopt. Hopelijk geeft dat jou ook energie om dingen te ondernemen. Want ik weet niet wat je wel allemaal met hem doet, maar sommige kinderen hebben het wel nodig om flink bezig te zijn, die worden juist druk van binnen en thuiszitten. of ga eens naar een binnenspeeltuin, hij kan lekker razen en jij zitten. Consequent naar je zoontje. Duidelijk vertellen wat je van hem verwacht...ga op zijn ooghoogte en zorg dat hij je aankijkt en dan zeg je bv: " mama haalt jou nu uit de kinderwagen, ik wil graag dat je naast mij blijft lopen". Dan probeer je het. Loopt hij weg kijk je hem weer aan en zegt: ik wil dat je nu naast mij blijft lopen, als dat niet lukt en je rent weg, dan moet mama jou in de kinderwagen zetten". En dan doe je dat ook als hij weer wegloopt. Verder denk ik dat je eens goed met je moeder moet praten. Je kunt haar zeggen dat jij het ontzettend fijn vindt dat ze je zoontje af en toe meeneemt. Dat je hem en haar die tijd gunt en dat het fijn is dat het jou ontlast. Maar dat het niet nodig is dat jouw moeder jou een slecht gevoel geeft steeds. Dat jij aan jezelf werkt en je uiterste best doet voor je zoontje maar dat afkraken van wat je doet daar niet aan helpt. Dat je wel open staat voor opbouwende tips.
Ik zou dit morgen heel eerlijk vertellen bij psz. En vragen of iemand een paar keer bij je thuis komt om samen aan een dagindeling te werken. Ik denk eerlijk gezegd dat je kind aandacht, structuur en activiteit mist, hij is waarschijnlijk zo druk omdat ie zijn energie slecht kwijt kan. Hoe gedraagt hij zich op psz en bij oma? Een gezonde dagindeling voor een peuter zou kunnen zijn: - Opstaan, wassen, aankleden - ontbijten - samen met mama boekjes lezen en nieuwe woorden leren (belangrijk voor zijn taalontwikkeling! Aangezien je constant met hem thuis bent kun je hier heel veel tijd ann besteden) - fruit eten en samen aan tafel kletsen - op pad: eendjes voeren, op een loopfiets mee naar de winkel enz. UIT de kinderwagen! Hij moet zijn energie kwijt kunnen en leren om bij je te blijven, dat kan alleen als ie zelf gaat lopen_laat hem een goed uur lopen - naar huis en samen lunchen - hij gaat een middagdutje doen en jij rusten - opstaan en weer spelen, liefst naar buiten naar een speeltuin: klimmen, klauteren, in een zandbak spelen, fietsen, rennen met de bal enz_ zeker een uur goed fysiek bezig zijn - naar huis: Hij even zelf spelen en jij koken - samen eten en gezellig kletsen - als er tijd voor is even samen spelen met speelgoed: blokken bouwen, kleien, vingerverven, auto's enz - kind douchen en omkleden - uitgebreid voorlezen, probeer een half uur te halen Ik denk dat hij dan echt wel een stuk beter zal slapen en snel een meer tevreden kind zal worden. Voor jezelf is het belangrijk dat je hulp krijgt, en ook een oppas vindt die af en toe s avonds kan oppassen zodat jij een avond he voor jezelf kunt plannen. Schrijf je in voor peuterzwemmen of peutergym, zo ontmoet je ook andere moeders.
Ik denk dat ik inderdaad gewoon elke dag met hem naar de speeltuin of het park moet. Gelukkig zitten hier 3 dingen vlak bij elkaar. Kinderboerderij, park en speeltuin. Zonder kinderwagen durf ik echt de deur niet uit. Heb het vaker geprobeerd en dan liep ik hem alleen maar te waarschuwen. Zo erg dat ik op het einde hem naar huis moest tillen terwijl hij zich krijsend van me af probeerde te worstelen. Dus dat doe ik voorlopig nog niet. De speeltuin daar loop ik ook achter hem aan te rennen, want er zijn nogal gevaarlijke dingen. Zo een draai ding waar je je aan vast moet houden en rennen om snelheid te krijgen. Daar loopt hij dus regelrecht op af al het in volle snelheid aan het draaien is. Zelfde geld voor de schommels. Zo heeft hij al een keer een flinke klap gekregen omdat ik er niet snel genoeg bij was. Andere kinderen letten niet op dat er ook kleintjes zijn. Dus het is ook gewoon gevaarlijk. Dan kan ik ook niet even rustig zitten. Want in de zandbak speelt hij niet. Hij kan zijn aandacht ergens maar kort bijhouden. Dus het is van het ene toestel naar het andere. Maar ik ga zeker hulp zoeken en denk toch dat medicatie mij zal helpen. Ik denk persoonlijk dat ik een onbehandelde postnatale depressie heb die is doorgezet. Heb hele vervelende dingen meegemaakt tijdens mijn zwangerschap en daarna. Met mijn huilbaby ook natuurlijk. En de vader van mijn kind die me een hoop ellende bezorgd. Maar ik ga in ieder geval een afspraak maken bij de dokter.
Van dat draaiding en de schommels is niet raar hoor, mijn zoontje loopt daar ook zo op af. Probeer eens iemand te vinden waarmee je kunt gaan, met ook een kindje ofzo. Weer niet waar je woont? Anders zou ik wel meegaan.
Dat is op zich heel normaal voor een 2jarige. Ze kunnen zich nog niet focussen, en zien weinig gevaar. Maar door het te doen leert hij wel. Probeer inderdaad andere moeders te ontmoeten en samen te gaan. En haal hem niet bij dingen weg, maar begeleid hem zodat hij kan leren hoe het wel moet.
Als ik je verhaal lees, denk ik het volgende: Ga op tijd op bed zelf. Zeker als hij 's nachts nog wakker wordt, heb jij die rust harder nodig dan elke avond tot (na) middernacht maar een beetje hangen. Laat je zoontje medisch nakijken ivm zijn spraak: de combinatie wakker worden en slecht spreken, doet mij vermoeden dat zijn onstuurbare gedrag buiten mogelijk ook (mede) veroorzaakt wordt door slecht horen. Naar een KNO-arts dus. Je zoontje komt echt te weinig buiten. Je moeder heeft daar -hoe vervelend dat voor jou ook voelt omdat jij haar ervaren hebt als een slechte moeder- echt gelijk in. Doe daar dus wat mee. En buiten zijn op deze leeftijd kost je als ouder een hoop energie, want je zult steeds dichtbij moeten zijn. Wat je beschrijft over speeltuin etc: volkomen normaal. Dat hoort erbij als je moeder bent van een peuter. Je gaat voortdurend dingen uit de weg die jou energie kosten. Dit gaat ten koste van je zoontje. Zoek dus hulp: zowel voor je depressie, als voor het onvermogen om je dagen goed in te delen, als ook voor de zorg voor je zoontje. Een organisatie als homestart zou een goede ondersteuning kunnen bieden: vrijwilligers die wekelijks langs komen om je te ondersteunen bij de opvoeding. Je zou met hen bijv naar buiten kunnen gaan en tips krijgen over hoe je dat aanpakt. Je lijkt te verwachten dat je zoontje dingen kan of leert die hij niet doet. Hij zal niet vanzelf buiten gaan luisteren als je dat niet oefent met hem. En hij zal niet het gevaar in de speeltuin leren herkennen, als jij daar niet naartoe gaat en hem daar begeleid. Hij zal niet leren zich te gedragen in de supermarkt, als jij dat uit de weg gaat of hem steevast in de buggy zet. Ga dus oefenen.
Maar je moet hem natuurlijk léren hoe hij zich moet gedragen. Dus niet gewoon standaard in de buggy, maar wel zoals Tuc hierboven aangaf stapsgewijs gewenst gedrag aanleren door opties te geven en er consequenties aan vast te binden. Idem in de speeltuin: natuurlijk loopt hij naar die gevaarlijke dingen. Jij moet hem begeleiden, even samen iets moeilijks doen en dan aanmoedigen om iets op zijn eentje te ondernemen dat hij wel zelf kan. En dan niet zeggen dat dat voor kleintjes is, maar wel dat hij vast wel flink genoeg is om alleen op dat bepaald speeltuig te gaan. Ik denk dat je belangrijkste probleem is dat je moe bent, en dus vooral ontwijkend opvoedt. Hem laten begaan, en dan bots je op deze leeftijd natuurlijk vaak. Gewenst gedrag aanleren kost met energie, maar levert je op termijn meer op. Maar ik begrijp uiteraard dat dat nu, als alleenstaande moeder en met je depressie, heel moeilijk is. Ik denk dat je dus echt energie moet zoeken. Door je kindje vaak genoeg weg te brengen, maar ook door goed voor jezelf te zorgen en dus op tijd je bed in te gaan. En ja, ik zou hem ook eens door de kno laten checken.
Hier een zoontje in ongeveer dezelfde leeftijdsfase (hij is eind juni net 3 geworden) Het is inderdaad geen makkelijke fase, maar daarentegen ook zo leuk omdat ze juist nu heel veel leren! Ik vind echt dat je onnodige beren op de weg ziet. Als je nooit met hem naar de supermarkt gaat, weet hij ook niet hoe hij zich daar dient te gedragen. Hier was het ook altijd drama in de supermarkt maar nu gaat het heel goed! Codewoord hier was om hem overal bij te betrekken. "Weet jij waar de aardappels liggen? En de kaas?" Voelt hij zich helemaal belangrijk En ik vind zelf eigenlijk ook dat je hem veel te veel in de wagen laat zitten. Kan me voorstellen dat (vooral als het zon druk mannetje is) hij zich hierin erg opgesloten voelt. Maak van tevoren duidelijke afspraken over wat je van hem verwacht en kom met consequenties als hij zich niet gedraagt. In het begin kost het waarschijnlijk flink wat energie, maar als jij ook echt consequent naar hem bent, leert hij uiteindelijk hoe het moet
Het kost tijd om je in kind investeren. Weinig van kinderen gaan gewoon luistern wat jij zegt/wil, aan handje lopen etc. Uitleggen, veel energy insteken en zo elke dag. Hier was tijd dat dochter rond 2 ook niet wil huis omlopen omdat ze wil getild worden. Ik heb steeds uitgelegd en stukje bij stukje draaide ze bij. Nu paar maanden later loopt ze gewoon netje en op zebrapad etc. Maar ik ga ook minst 2x per dag uit. Ik probeer ook haar te triggen door doel te stellen bijv "ok daar op het einde is parkeerautomaat dan mag je knoopjes drukken" of "ok zoek zebrapad, geef mij dan handje, dan steken we over en zoek de bakker gaan we brood kopen". Succes en ik denk voornamelijk moet jij eerst je eigen leven op rails krijgen dan zal je peuter ook wel misschien niet zo super druk lijken als je denkt!
Ik denk toch dat je er op uit moet gaan en heel makkelijk gezegd: hij maar te luisteren heeft. Ik ben iedere dag minstens 2 uur buiten met de kids om ze "uit te laten". Gewoon laten lopen, rennen, loopfietsen, speeltuin in, boodschappen doen, glas weg gooien, naar de kinderboerderij of heerlijk spelen in de tuin. Kinderen hebben zoveel energie. In de wagen is ook onnodig. Hier zit mijn jongste van ruim anderhalf nauwelijks nog in de wagen. Lekker laten bewegen, veel buiten zijn, dan slapen ze vaak ook nog beter. Je raakt echt in een negatieve spiraal als je niks onderneemt. Klinkt wel makkelijk allemaal als een ander het zegt, dat besef ik me.
Ik was er vergeten aan toe te voegen dat een middagslaapje bij hem haast niet meer te doen is. Ik doe het alleen als hij erg vroeg wakker is geworden en dan heb ik het over tussen 05:00 en 07:00 want dan zie ik dat hij ook echt super moe is. Maar als ik hem gewoon een uurtje laat slapen. Soms zelfs nog korter. Dan blijft hij tot zonder grap zeker tot 22:00+ wakker zonder moeite.
Dus het is normaal voor een peuter om tot die tijd op te blijven na een middagslaapje van nog geen uur? Ik ben niet sceptisch. Ik probeer alleen een beeld te krijgen van hoe het bij anderen gaat. Hoe laat gaan jou kinderen naar bed?
Onze jongste sliep rond die leeftijd de ene dag overdag 1,5 uur, en 's nachts dan van 21-6. En dan de andere dag overdag niet en dan 's nachts van 20-6. De andere kids sliepen wel allemaal 's middags een uur of 2. Twee goede slapers sliepen dan 's nachts ook van 19-6, de andere minder goede slaper sliep dan 's nachts na een slaapje van 2 uur overdag van 22-6.
Ja de meeste peuters stoppen rond 2.5 met de middagslaapjes. Die van ons ook al was hij er totaal nog niet aan toe...
Mijn dochter sliep op die leeftijd ook meestal niet meer 's middags, ja. Zonder dutje sliep/slaapt ze van 20u tot 7u, min of meer. Met dutje, zelfs van 45min, kan ze ook niet slapen voor 21u30 ongeveer.