Hmm ja maar wel alleen in zichzelf en zolang ze niet in bijzijn van anderen huilt of erover praat. ik ben toch wel blij dat wij in de (schoon)familie niet zo met mekaars verdriet omgaan De rest van je verhaal vind k eigenlijk verschrikkelijk maar daar ga k maar niet op in
Ben ik het ook mee eens. Ik kan begrijpen dat je het erg vind voor je SZ dat ze er zo mee in zit. Zelf heb ik geen mk meegemaakt maar wel andere erge verliezen en ik merk dat iedereen daar anders mee omgaat. Ikzelf ben niet zo een prater en wil snel verder. Dat lijkt koel en afstandelijk naar anderen toe maar dat is mijn manier om te verwerken. Ik sta wel stil bij de personen die ik verloren heb maar dan in mijn eentje en op bepaalde momenten. Mijn man en moeder zijn daarin anders, die moeten er honderduit over praten, herdenken etc. en dat is voor mij moeilijk te begrijpen. Ik versta je reactie dus. Maar er is niets aan te doen. Ik zou je SZ zeggen dat je wel aan haar dacht op haar uitgerekende datum maar niet wist of ze het wel zou appreciëren om net die dag erover te praten.
Het heeft niet echt zin om nog te reageren. Mijn woorden worden of verkeerd begrepen of verdraait. Ik zeg nergens dat ze niet mag rouwen of geen verdriet meer mag hebben. Tuurlijk mag ze dat wel. Maar ik wil niet in haar negativiteit blijven hangen. Als ik haar bel gaat het altijd over haar verlies alsof ze nergens anders over kan hebben en als ze mij belt vraagt ze wel hoe het gaat maar heb niet het idee dat het haar wat intereseert want ze begint er dan meteen over hoever zij was geweest in de zwangerschap. We hebben idd geen sterk band en zal ook nooit komen. We zijn te verschillend. Ik heb ook nog steeds mijn momenten van verlies maar die zijn voor mijzelf. Ik ben nou eenmaal niet een persoon die het er steeds over moet hebben. En ik denk dat dit ook wel weer voor sommige hard aankomt of word verdraai helaas.
Dit dus. Kan me je reactie heel goed voorstellen. Ook jou gevoel en blijdschap mag er zijn en hoeft niet altijd overschaduwd te worden door haar verlies. Los van dat, zou het een optie kunnen zijn om hierover in gesprek te gaan met je schoonzus? En dan vanuit jou gevoel te spreken? Het zou 2 kanten op kunnen gaan; of ze neemt het je niet in dank af, of het is voor haar een wake-up call en heeft begrip voor jou kant en zal jou hierna minder confronteren met dit verlies.
Niemand zegt dat het ene erger is dan het ander, maar het is toch niet te vergelijken als iemand een miskraam krijgt, of moet bevallen van een kindje wat je al maanden voelt. Maar het gaat over rouwverwerking en de verwachting naar anderen. En het gevoel erbij. Want dat heeft niets te maken met hoe erg het ene of het ander is. Je gevoel is er en dat is wat telt. Maar naast het gevoel van schoonzus, is het gevoel van ts er ook. Eigenlijk zegt de meerderheid dus dat het van schoonzus korter geleden is dus boven dat van ts staat? Aangezien we het hier toch voor elkaar aan het invullen zijn... Ts: ik zou kijken naar jouw gevoel. Wil je het proberen te bespreken of liever niet. Maar door het te bespreken kun je schoonzus wel duidelijk maken hoe je het vind voor haar, maar ook wat het met jou doet.
Blijkbaar maak jij dat onderscheid zelf wel Ik heb zelf gelukkig nooit een miskraam of doodgeboorte mee gemaakt maar ik voelde mijn zoontjes bij 10 weken al. Dus dan zou ik bij een miskraam/doodgeboorte wel van de omgeving verdrietig mogen zijn bij dat termijn. Mijn dochter voelde ik pas bij 15 weken. Bij haar zou ik bij een miskraam/doodgeboorte bij hetzelfde termijn niet verdrietig mogen zijn van de omgeving. Er komt vast wel weer een moment dat ts haar schoonzus weer de zon op haar huid voelt schijnen, weer ziet hoe mooi de ontluikende natuur is en kan genieten van diverse dingen. Tot die tijd zou ze de ruimte moeten krijgen. En vergeet niet: ts schrijft alles vanuit haar eigen perspectief. Best kans dat hoe de schoonzus precies met haar verdriet omgaat wat genuanceerder ligt dan hoe ts het beeld hier schetst.
@maartje: Nee dat zeg ik niet. Je kiest een stukje uit 1 geplaatst antwoord om dat te verdraaien. Want dit is niet wat ik zeg, maar wat jij ervan maakt. Ik probeer ts bij te staan, want blijkbaar heeft iedereen begrip voor haar schoonzus en niet voor ts. Ik zeg alleen al in meerdere! stukjes dat het appels met peren vergelijken is. Dat een miskraam en een bevalling wel degelijk anders zijn. Los van het verdriet en gevoel wat erbij komt kijken. En dat er dus wel degelijk een (feitelijk!) verschil is. Maar dat rouwverwerking, verdriet en gevoel er hoe dan ook is en er toe doet. Dat van schoonzus, maar ook dat van ts.
Goed onderbouwde reactie..... Daar kan ik echt wat mee. Wat betreft familie. Ik ben blij met de mijne. We geven elkaar genoeg ruimte om te rouwen, steunen elkaar door en door. Maar op een gegeven moment help je de ander er niet mee om te blijven zwelgen in verdriet. En geloof me.... ik heb er ook mee moeten dealen. Zat bloedend aan het kraambed van mijn zusje. Zij net bevallen, ik met een vruchtje in mijn eileider.... Door slechts het woordje 'verschrikkelijk' te gebruiken zonder het lef te hebben om op een beetje volwassen manier aan te geven waarom je mijn reactie zo verschrikkelijk vindt..... Daar kan ik helemaal niets mee. Net zoals de schoonzus van TS er niets aan heeft dat iedereen haar maar in haar verdriet door laat gaan. Ze kan niet eens blij zijn voor TS omdat dat haar eigen verdriet in de weg staat. Maar ondertussen moet TS wel met haar gevoel rekening houden? Zo werkt het niet binnen een relatie ..... Xxx
Ik vind het niet vreemd, dat verdriet 'voorrang' krijgt op vreugde. Het is toch veel moeilijker om je verdriet opzij te zetten voor de vreugde van iemand anders, helemaal als het om hetzelfde onderwerp gaat? Het is veel makkelijker om je eigen vreugde wat in te tomen bij iemand, die verdriet heeft. Je zegt dat het verdriet in de weg staat. Daarmee lijk je te zeggen dat het minder belangrijk is dan de vreugde van TS. Misschien bedoel je het niet zo, maar als het bij mij al zo overkomt, dan zal iemand in de situatie van die schoonzus dat nog sneller hebben... Als het goed is heeft TS genoeg andere mensen, waar ze haar vreugde mee kan delen. Als TS en schoonzus niet zo'n goede band hebben, dan vraag ik me wel af waarom schoonzus zoveel waarde hecht aan de steun van TS. Ik zou die dan zoeken bij de mensen, die wél dichtbij staan. Misschien omdat ze steun van haar verwacht, omdat het familie is? Hoe dan ook vind ik het zuur dat TS ook nog eens aangeeft dat de schoonouders er ook genoeg van hebben. Ik vraag me dan af bij wie ze nog wél met haar verdriet terecht kan. En waar het hier trouwens op neer blijft komen, is "Ik vind dat het wel lang genoeg geduurd heeft". Daar slaan namelijk opmerkingen als "er in blijven hangen" en "ze heeft er niks aan" op. Die gedachte vind ik dus niet kunnen, want je kunt gewoon niet voor iemand bepalen hoe lang ze mogen rouwen en hoelang rouwen 'gezond' is en wanneer het 'genoeg' is. Geef iemand gewoon de ruimte om het in zijn/haar eigen tijd te verwerken. Al doet ze er 4 jaar over, of een heel leven... Het wordt vanzelf minder, hoewel ik me kan voorstellen dat die uitgerekende datum pijnlijk blijft... Vooral die eerste keer... En misschien wel elk jaar zolang ze nog geen gezond kindje ter wereld heeft gebracht.
Dat is ook zo. Maar met er in blijven hangen wordt niets verkeerds bedoelt imo. Er wordt mee bedoeld dat het leven op die manier wel heel zwaar wordt voor haar...
Dus eigenlijk zijn al die topics die hier geopend worden over vrienden/familie die niet blij kunnen zijn met een zwangerschap vanwege miskramen/uitblijven zwangerschap etc. en waar iedereen roept dat ts volkomen gelijk heeft en de persoon in kwestie blij moet zijn... Gewoon onzin???? En heeft de persoon in kwestie alle recht in niet blij te zijn met het goede nieuws van ts?? Ik vraag het maar, dan weet ik hoe ik de volgende keer moet reageren ...
Blijdschap is net zo'n sterkte emotie als verdriet. TS heeft ALLE recht op haar blijdschap, maar opeens moet zij dat maar in stilte doen? en je kunt idd jaren nog met het verwerkingsproces bezig zijn, ik persoonlijk vind het ongezond als je je omgeving soort van verplicht om mee te gaan in dat proces.
Eens met Strijkkraal. Ookal heb je nog zo veel recht om te rouwen zo lang je wilt (al zou dat voor je eigen welzijn zeker een grens moeten kennen vind ik), daar hoeft niet de hele omgeving all the way in mee te gaan. Ik ken beide kanten. Miskraam gehad (hier ook van niemand iets gehoord op uitgebreide datum, maar dat is prima) en jaren iedereen om mij heen kinderen zien krijgen terwijl wij vast zaten in de Mmm. En zwanger gewweet terwijl een vriendin de ene miskraaM na de andere kreeg. Iedereen heeft recht op z'n eigen emoties, maar ik had het heel erg gevonden van mezelf als ik niet meer blij had kunnen zijn over de zwangerschap van een ander. Ik denk zelfs dat als het zo ver was gekomen dat we dan waren gestopt in de Mmm. Maar goed, dat ben ik.
Dit is echt zo'n typische discussie waar nooit uitgekomen gaat worden. Iedereen is anders! Zo blijkt maar weer. Dit gebeurt tijdens de discussie, maar ook in Het verhaal van TS. Zij en schoonzus gaan totaal anders om met verdriet en beide is helemaal prima! Ik snap TS heel erg goed. Het je verplaatsen in een verdriet/rouwproces en diegene willen helpen (in eerste instantie) en vervolgens zien dat het verdriet zo groot is dat SZ de enorme behoefte voelt om t constant te bespreken, is lastig. Vooral als dit continu gebeurt. Schoonzus hoeft haar rouwproces echt nog niet verwerkt te hebben. En als ik schoonzus was zou ik dit rouwen, sit verdriet willen delen met mensen die er naar vragen, die er echt voor haar zijn. Ik denk dat ik feilloos zou aanvoelen waar ik mijn verdriet kwijt kan en het hierbij houden...
Ik vind het frappant dat anderen dat zo goed kunnen bepalen voor een ander... Dat zeg ik toch helemaal niet! Sterker nog, ik zei dat TS met haar blijdschap waarschijnlijk op genoeg plekken terecht kan. Ik krijg juist de indruk dat die schoonzus het maar in stilte moet doen. Wat is er gebeurd met 'gedeelde smart is halve smart'? Nee, tegenwoordig kun je met leuke dingen bij je omgeving terecht, maar oh wee als iemand eens een keer in de sores zit... Dan kan het allemaal niet hoor! Niet alleen m.b.t dit onderwerp, maar dit lijkt de tendens in de maatschappij tegenwoordig. Het gaat hier over één telefoontje op de uitgerekende datum. Ja, schijnbaar voelt de schoonzus niet goed aan, dat ze bij TS niet terecht kan. Erg jammer...
Ook dat zegt niemand, maar je kunt niet opleggen wanneer iemand moet rouwen. Daarbij lees ik in de verhalen van TS dat er meer speelt en is het wss gewoon beter als sz een professioneel pad gaat bewandelen. Als werkelijk ieder gesprek gaat over het de miskraam van sz dan zou ik daar in verloop van tijd ook niet blij van worden. Alsof mijn leven en gevoel niet belangrijk is. Ik krijg ook sterk de indruk dat het niet gaat om dat ene telefoontje. Ik zou er ook moeite mee hebben als iemand anders mij oplegt in feite dat ik moet bellen.
Het is net zo pijnlijk wanneer iemand niet wil /kan delen in je blijdschap als wanneer iemand niet kan/wil delen in je verdriet. Los van of je ermee bij anderen terecht kan.... soms hecht je juist in het verdriet / in die blijdschap aan een specifiek persoon! Hier heeft het mij heel veel verdriet gedaan dat juist familie nauwelijks oprecht meeleefde tijdens de hele mmm en nauwelijks meeleeft in de blijdschap van de zwangerschap(pen).... Als het over werk/verhuizen gaat oid kan ik daar veel beter mee omgaan...
Zo zie je maar hoe verschillend mensen zijn dan. Ik werd er op een gegeven moment helemaal gek van dat mensen mij iedere keer belden over hoe het ging met mij en ons toen wij in de mmm zaten. Ik had daar totaaaaaal geen behoefte aan en ik heb op een gegeven moment ook echt gezegd ... Lief, maar alsjeblieft niet meer dagelijks bellen of op verjaardagen het enige waar ze met je over praten het hele traject is. Mijn leven is groter dan enkel MMM. Ik werd daar stront sjacherijnig van. Heb dat echt letterlijk zo gezegd.