Als ze gek zijn op jullie zoontje, dan zou dat een goede reden moeten zijn om de relatie met jou goed te houden. Hoe vindt je zoontje het eigenlijk bij zijn tante en oom? Heeft hij wel vaker ergens gelogeerd? Dit is wel heel makkelijk om als argument te gebruiken in deze discussie... Maar bij nader inzien denk ik dat het wijzer is, om dit te laten rusten.
Sorry, mijn quotes gingen mis. Ik heb voor de leesbaarheid mijn bericht aangepast Ik zou een punt zetten achter 'welom': "Ze zijn hier gewoon welkom" punt. Geen maar. Als je zo'n houding aanneemt, dan sta je er boven en dat spreekt voor je. De rest van de familie zal dat ook zo voelen. En wie denk je, dat er berooid uitkomt als de familie vragen gaat stellen? Nu heeft ze jou uitgenodigd, dus als je niet komt, ben jij de zondebok. Daarnaast is het voor je vriend ook niet leuk als je er niet bij bent. Helemaal niet als iedereen dan aan hem vraagt waar je bent. Ga er gewoon heen en ga zitten bij mensen, waar je wel gewoon mee kunt kletsen. Doe normaal/netjes/beleefd tegen het bruidspaar. Laat zien dat je er boven staat. Mochten er mensen dan vragen gaan stellen, dan hebben ze in elk geval met eigen ogen gezien, dat jij je gewoon normaal op kunt stellen.
Het was maar een voorbeeld van hoe of wat laat ik het zo zeggen ze wil graag alles naar haar hand zetten liegt dat ik toen ze onze zoon afkwamen zetten ik op de bank ging zitten en niks zei dat terwijl ik ze koffie of thee heb aangeboden en ik nog naar buiten ben gegaan om te zwaaien. Waarom proberen ruzie te veroorzaken tussen mij en mijn vriend. Vanmiddag heb ik een afspraak samen met mijn vriend en dan horen we wel wat onze psycholoog er van vind van heel deze situatie maar ik wilde ook eens weten hoe andere er over denken dat je kind dan gaat logeren.
Je man kan ze ook brengen en halen, als het voor jullie 2 onmogelijk is om elkaar te zien of te luchten. Rare situatie natuurlijk, maar misschien in verloop van tijd gaat het wat beter met jullie
Dat zijn gevaarlijke aannames. Je kunt wel aan je vriend vragen om dit balletje eens op te gooien bij zijn zus. "Als we de situatie omdraaien... Jullie zouden kinderen hebben. Zouden die dan ook bij ons mogen logeren?" Nou ja... grote kans dat ze ook ja zegt, terwijl ze het niet meent... Dus of je er iets aan hebt... In elk geval zijn dit aannames, die de komende jaren nog niet hard te maken zijn. Dus het is geen sterk argument.
Dat is jammer, want dan kun je niet als argument opvoeren, dat je hem er nog te jong voor vindt. En hij heeft wel aangegeven liever in zijn eigen bed te willen slapen, maar kinderen van die leeftijd zijn met suggestieve vragen en opmerkingen wel héél makkelijk warm te krijgen voor iets, dus ik ben bang dat je het daar ook niet op kunt gooien. Snap ik. Wij kennen de situatie niet, dus hoe meer je vertelt, hoe beter wij een beeld kunnen vormen. Ik bedoel alleen dat je die argumenten thuis beter niet kunt gebruiken, omdat ze heel makkelijk onderuit gehaald kunnen worden. Ik probeer je te helpen een sterke case te maken Heel goed dat jullie dit bespreekbaar maken! De psycholoog heeft als het goed is geen mening hierover, maar kan jullie wel zodanig prikkelen, dat er een gezonde discussie naar boven komt. Ik denk dat dit ook wel een goede vraag is om vanmiddag te stellen: Laat je vriend daar maar eens over nadenken. Of ontkent hij dat dat gebeurt?
Ik ben blij met je argumenten is ook 1 van de redenen dat ik het hier toch heb geschreven. Hij zegt dan ja dat weet ik niet hoor dat moet je maar aan haar vragen helaas zal dit niet gaan omdat ze geen gesprek met mij wil Ik vind het erg jammer dat het zo moet ik heb jaren voor haar klaar gestaan toen haar vader en moeder in scheiding lagen helaas is dat dus niet genoeg om het gesprek aan te gaan en te kijken waar de pijn zit bij haar en bij mij
Misschien heb ik het gemist in de topic, maar WAAROM wil ze geen contact met jou? Als ik heel objectief ben, lees ik wel wat jou argumenten zijn voor deze situatie, maar als dit allemaal haar schuld is, waarom wil zij niet met jou praten? Wat ben jij in haar ogen schuldig aan deze situatie?
Maar is een kind 'iets' wat jij kunt gunnen of niet kunt gunnen aan iemand? Ik lees in het bovenstaand verhaal geen beschrijving van een mens met eigen identiteit, gevoelens, eigen familiebanden.. Maar een soort eigendom dat door moeder naar eigen wensen ingezet/gegund kan worden.. als het goed is zijn je kinderen juist niet onlosmakelijk aan jou verbonden, klinkt niet erg gezond eerlijk gezegd..
Even goed lezen. Dat weet TS niet. Schoonzus wil niet met haar in gesprek, dus ze kan er ook niet achter komen. Haar vriend wil het niet vragen en weet het ook niet.
Maar hoe moet ik me dat voorstellen in de praktijk. Je bent jarenlang onwijs boos op iemand, daarvoor zul je heus wel een reden hebben, en die houd je lekker geheim en mag niemand die reden weten? Dus iedereen weet dat je boos bent, maar waarom mogen ze lekker niet weten?
Uhhh, dat ging niet over TS, hè? Daarnaast was het in dat geval ook helemaal goedgekomen... Even voor de duidelijkheid...
Ja daar komt het denk ik wel op neer want ze zegt dat als er een gesprek komt het alleen maar erger word dus zal er wel een hoop verwijten zitten die misschien terecht zijn of misschien wel helemaal onterecht daarom wil ik dit ook bij een psygoloog doen om er achter te komen waar de knelpunten liggen heb zelfs gezegd de kosten op me te nemen maar dit wil ze niet
Het is zijn tante dus ja. Als mijn broer een kindje zou krijgen en ik kan die vrouw niet uitstaan dan is t jammer maar is te gek voor woorden dat die mijn nichtje of neefje bij me weg zou houden. Maar vrouwen kunnen wel vaker zo zijn van "t is mijn kind en ik bepaal" Maar vin t wel een rare situatie
Psycholoog? Lijkt me een best vergaande stap voor een familieruzie... En hoe lang speelt dit al? Werkelijk niemand anders weet wat er speelt? Niemand interesseert het verder? Als dit mij zou overkomen zou ik persoonlijk de hele ruzie negeren. Als iemand een probleem met mij heeft mag ie het komen melden. Tot die tijd heb ik zelf geen probleem noch ruzie. Zou ik mijn man en kind geen restricties opleggen, en ook niet moeilijk doen over de bruiloft. Gewoon gaan, de rest van de familie komt er vast ook en daar kun je wel gezellig mee omgaan. Al met al, ik zou je adviseren om er gewoon boven te staan, en het hele probleem te negeren totdat je weet wat het probleem is. Blijkbaar praat ze ook niet over haar probleem met jou tegen anderen, anders had je vast wel gehoord wat het probleem is.
Uhhh, ja. Zo ken ik er ook een. Al jarenlang doet ze stom tegen me. Sneren, afzeiken, achter mijn rug belachelijk maken, etc. Was de vriendin van een héél goede vriend van ons. Zelfs hij wist niet waarom ze mij niet mocht. En ja, iemand niet moeten is één ding (je hoeft ook niet door iedereen aardig gevonden te worden), maar dan kun je je nog wel gedragen in gezelschap. Deed ik ook, omwille van onze vriend. We hebben dezelfde vrienden en niemand weet wat ze tegen mij heeft. Maar wel poeslief doen tegen mijn man. Tot ze weer eens een keer totaal uit het niets mij verrot schold en dreigde me op mijn bek te slaan. Ja, totáál uit het niets. Mijn man was toen op uitzending, dus ik had niemand bij wie ik mijn ei kwijt kon en daar zat ik echt mee. Bij terugkomst heb ik mijn man alles verteld en hij heeft haar toen gezegd, dat ie geen contact met haar wil. Werd ze nog boos op mij ook nog! Maar goed, sindsdien dus helemaal geen contact meer en we mijden elkaar op feestjes (ik geef haar nog geen blik waardig), dus ze heeft geen kans meer om me af te zeiken. Geeft heel veel rust, want ik was altijd al op eieren aan het lopen als zij in de buurt was, om haar maar geen aanleiding te geven... Stom eigenlijk. Omgekeerde wereld. En nog steeds geen idee waarom ze mij zo haat. Ik kan wel speculeren. Heb járen ervoor stage gelopen met haar broertje, wat door enorme communicatiestoringen niet echt gezellig is geëindigd (wel allebei goed cijfer en stage gehaald). Heeft ze daarom een hekel aan me? Of is het jaloezie? Haar vriend (die nu helaas overleden is), was een goede vriend van me en we hebben ooit eens 'iets' gehad. Hij was een tijdje verliefd op mij, maar ik niet op hem. Tijdje erna was het omgekeerd. En we hebben ook wel eens wat 'gefriemeld' zeg maar. Oja en in een dronken bui in een tentje op een festival een poging tot seks gedaan. Was zijn eerste keer... Dit allemaal ruim voordat zij in beeld was. En toen zij iets met hem kreeg, had ik ook een relatie (met mijn inmiddels man). Dus ik heb ook wel eens zitten denken... zou hij misschien stiekem nog gevoelens voor mij hebben gehad? Dat zij dat wist? Of was ze gewoon jaloers op onze band? Oef, lang verhaal. Sorry voor het kapen van je topic, TS Maar mijn punt is: Ja, kan best dat iemand jarenlang boos is, maar tegen niemand zegt waarom. TS wil haar kind niet weghouden. Het gaat alleen over het logeren. Daarnaast laat schoonzus verder ook weinig interesse zien. Lijkt wel of ze het kindje gebruikt... als accessoire of om TS te stangen? Mee eens. Een neutrale mediator lijkt me beter. Ben er wel een voorstander van, dat er iemand bij is, die NIET persoonlijk betrokken is. Familie valt dus af. Grotendeels mee eens, alleen ik zou dan ook wel mijn vraagtekens zetten bij de motivatie om het kindje te laten logeren daar.