Hoi, Hoop hier alles even van me af te kunnen praten en eventueel advies te kunnen ontvangen. Bijna 3 weken geleden zijn mijn vriend en ik er achter gekomen dat we zwanger zijn. Meteen gaf hij aan dat het niet wilde. Na 2 dgn de huisarts gebeld en kreeg een nummer voor een abortuskliniek. Daar zijn we afgelopen vrijdag geweest. Het is niet weggehaald omdat ik twijfels had. Mijn vriend laat de keuze aan mij. Hij wil liever nog een paar jaar wachten. Ik weet het echt allemaal niet meer. Bewust met niemand het er nog over gesproken. Niet met vriendinnen of mijn ouders. Wie o wie heeft wat advies op opbeurende woorden?
Wat wil jijzelf? Dat lijkt me ook erg belangrijk. Hoeveel weken ben je nu? Zijn jullie erg jong dat hij wil wachten? Ik zou het nooit over mn hart verkrijgen om abortus te laten doen.. Maar dat is ieder voor zich Belangrijk vind ik dat jij een goed gevoel heb, bij welke keuze je ook maak!
bedankt voor je reactie. Ik weet niet wat ik wil. Moest 5 juli menstrueren. Begreep dat ik nu dan 5 weken ben. Ik ben al wel wat ouder. Ben 35 en mijn vriend is 27. Aan de ene kant wil ik het heel graag houden, aan de andere kant zie ik mijzelf totaal niet als moeder. (nooit gehad) Het feit dat het na 1 x kennelijk in mijn vruchtbare week meteen raak was vonden we wel erg leuk en hij gaf meteen aan dat het de volgende keer ook wel meteen raak zou zijn. Ik weet hoe ouder je bent hoe moeilijker dus zie het ook wel echt als een geschenk.
meid het IS een geschenk! bij twijfel, niet weghalen, het is een ergere ingreep dan je denkt missch (emotioneel) jezelf nooit als mdr hebben gezien... dingen kunnen veranderen het is en blijft een wondertje en leventje wat in je aan het groeien is ik snap de schrik en dat het niet gepland is etc maar het is er nu en weghalen is niet zomaar iets... sterkte! en veel geluk! je wordt vast een leuke en lieve mama
Lastig zeg.. Dat het de volgende keer weer snel zal lukken hoeft niet. Maar dat maakt nu niet uit Samen nog eens heel goed over praten. Misschien moet je vriend even bij komen van de schrik en denkt hij er van de week anders over. Of als jullie een echo hebben gehad. Succes met een keuze maken
graag gedaan mijn ervaring is dan mannen altijd moeten wennen. ook al willen ze het haha mijn man iig luister goed naar jezelf, veel praktische dingen lossen zich vanzelf op en ook jij kan dit!!! laat ons weten xxxx
Laat het hem even bezinken en denk zelf ook goed na wat je wilt. Daarna een goed gesprek voeren en alles op een rijtje zetten. Een kind is niet niks maar abortus ook niet, je moet beide volledig achter jullie keuze staan!
Ik ga jullie zeer zeker op de hoogte houden. Eerst nog maar eens een heel goed gesprek met manlief. Die twijfelt idd als hij nieuwe sokken moet aanschaffen (is dit natuurlijk wel iets heel anders) Gelukkig hebben beide een baan en hebben we een leuk huisje, mag iets groter maar, dat kan altijd nog. THNX
Wij schrokken ook heel erg toen ik zwanger bleek te zijn van ons 4e kindje , ijn vriend was erg duidelijk ... het kon niet dus moest ik het maar oplossen .. mijn gedachten waren toen , het kan 2 kanten op gaan , of het lost zich vanzelf op of het gaat op zijn 18e op zich zelf wonen , dit ukkie wil erg graag komen en ik heb geen moment getwijfeld of gedacht aan een abortus , ongeacht wat mijn vriend vind ...
Wat lastig. Ik zelf zou het nooit over mijn hart kunnen verkrijgen abortus te plegen. Ik zou de rest van mijn leven rondlopen met "wat als" en "nu had het kindje dit gekund, was het zo oud geweest etc". Ik zou je vriend even aan het idee laten wennen. Ik werd op mijn 19e onverwachts zwanger. Vriend was alles behalve happy maar accepteerde mijn keus. Ruim na de 20 weken heeft ie het geaccepteerd en hij is nu de beste vader ooit denk dat alles wel op Zijn plek valt hoor. Zou het niet zomaar weghalen. Kindje is niet voor niks bij je gekomen denk ik dan.
Eerlijk denk ik dat ik in jouw situatie mijn leeftijd zeer zeker zou laten meewegen. Jullie situatie is stabiel, inkomen, huis etc. Hij is een stuk jonger dan jij dus wellicht dat dat voor hem meespeelt, maar jij bent 35, ik zou het mezelf niet kunnen vergeven als blijkt dat het over 2 jaar bijv niet meer lukt. Denk dat de enige vraag is die jij je moet stellen afgezien van wat je vriend wil, wil jij dit kindje op de wereld zetten? Wil jij mama zijn van dit kindje?
Poeh lastig, Omdat je vriend wel open staat voor kinderen (over een paar jaar) zou ik met hem in gesprek gaan. Misschien gaat het over een paar jaar wel helemaal niet zo vlot, of gewoon niet. Kans op handicap neemt toe . Ook weghalen kan schade aan de baarmoeder geven. Is je vriend daar allemaal van bewust ? Ik hoop dat jullie er samen snel uit komen. Succes
Een hoop dinge zijn al gezegt. Ik denk idd ook zeker dat jij zjouw leeftijd mee moet laten wegen. Hoe ouder hoe groter de kans op afwijkingen en de kans dat het misschien helemaal niet meer lukt. Aangezien je aangeeft dat je vriend het ook wel wil ooit zou ik dat echt met hem bespreken. En idd mannen hebben iets langer nodig om te wennen. Ik ben bijna 33 en mijn man is 28, ik heb hem toen we het gesprek kinderen hadden ook duidelijk gemaakt dat ik dan niet te lang wilde wachten ivm leeftijd. Hij staat er gelukkig 100% achter maar moet ook nog steeds wennen, en ondankt de echo's vind hij het nog onwerkelijk. Wij voelen natuurlijk alles veranderen in ons lijf wat het heel echt maakt. Als jij besluit dat je het graag wil zou ik echt goed met hem praten. heel veel sterkte met jullie keuze! En wat je ook kiest zorg dat je er helemaal achter staat! Succes!
Jeetje, wat een moeilijke keuze. Een keuze die alleen jij zelf kan maken. Ik raakte onverwacbt zwanger toen ik jong was, dwars door de pil heen. Knul is inmiddels 7 & waren al 2,5 jaar bezig voor een broertje of een zusje.. Dat heeft bij ons heel lang geduurd. Het kan snel weer raak zijn, maar ook niet. Ik zou denk ik ook je leeftijd mee laten wegen, maar dat is persoonlijk denk ik. Ik hoop dat jullie er samen goed over kunnen praten & er uit zullen komen.
Dit. Je leeftijd speelt zeker een rol. Wie zegt dat hij binnen 2 jaar wel klaar er voor is? Dan ben jij al 37 en dat begint toch al wat moeilijker te zijn voor een eerste kindje. Verder is hij bewust een relatie begonnen met een vrouw die 8 jaar ouder is, dan is het normaal dat hij sneller bepaalde stappen zal moeten zetten. Dat had hij moeten weten.
Eerlijk? Je bent 35, stopt met anticonceptie en raakt zwanger om vervolgens een abortuskliniek te bezoeken omdat jullie er niet zeker over zijn? Aardig onvolwassen toch? En over een paar jaar proberen? Die luxe heb je helemaal op jouw leeftijd.
dat had wel iets subtieler gekund wie zegt er dat ze gestopt is? ik begrijp eruit dat het niet met opzet is gedaan hoor. het is een wonder om zwanger te worden. ml en ik dachten ook dat het snel zou lukken...en kijk naar mn banner. en er is geen zekerheid dat het nog is zou lukken. denk er heeeel goed over na. succes en sterkte!
Ik denk dat jullie allebei koudwatervrees hebben nu het zover is. Jullie zijn gestopt met anticonceptie dus wisten allebei (mag ik hopen) dat er een risico was dat je zwanger zou raken. Ik proef uit je reactie dat het voor jou erg gewenst is en jij het graag wil houden. Ik denk ook dat je spijt krijgt als je dat niet doet. Voor je man is het ook heftig, sommige mannen moeten er even wat langer aan wennen. Het feit dat hij over een paar jaar wel kinderen zou willen en dus wel een kinderwens heeft, is wel een gunstige factor in de kans dat hij eraan gaat wennen. Ik persoonlijk heb nooit over abortus nagedacht (onze eerste was een verrassing), en mijn vriend gelukkig ook niet. Al heeft ie het (achteraf gezegd) wel als heel heftig ervaren. Wij vonden ook allebei wie volwassen genoeg is om seks te hebben, ook volwassen genoeg moet zijn om de gevolgen te accepteren. Geen enkele anticonceptie is nl 100%. Maar goed, het blijft jullie keuze. Mijn mening doet er eigenlijk niet toe. Veel succes met het maken van de keuze die bij jullie past.
Een abortus zou ik nooit laten doen omdat een ander dat wil, ik vind dat je daar zelf ook voor 100% achter moet staan en dan nog is het geen makkelijke keus. Het is lastig, vind ik, jezelf voor te stellen als moeder. Ik wist wel dat ik kinderen wilde, maar toen we eenmaal een kind hadden heb ik me ook wel eens afgevraagd of dit wel voor mij weggelegd was. Maar ik zou ze nooit meer willen missen! Je situatie is stabiel wat al een heel goed uitgangspunt is, daarnaast is er een bestaande kinderwens, al dan niet op dit moment. Gezien je leeftijd snap ik dat je dat ook meeneemt in je beslissing. En heel eerlijk zou dat voor mij een hoofdreden zijn, je vriend wil wel kinderen maar wanneer? Er bestaat dan een kans dat het niet meer lukt en dan zou je nog meer spijt hebben als je het nu weg laat halen denk ik. Ik denk dat hij het even moet laten bezinken, het is nogal wat en als het niet (helemaal) gepland is is dat toch even wennen. Voor vrouwen is dat vaak makkelijker als voor mannen. Wij hadden samen besloten te gaan proberen, en toen ik eenmaal zwanger was moest mijn man ook wennen aan het idee. En twijfelde hij ook ineens of het nu het goede moment was etc etc. Maar een goed moment is er nooit denk ik, je situatie kan tijdens de zwangerschap ook nog veranderen dus zekerheid heb je niet. 1 Ding wil ik je meegeven: als je twijfelt over een abortus zou ik het niet doen, sowieso bij een kliniek prikken ze daar snel genoeg doorheen en doen ze de behandeling (vaak) niet.