Sinds de geboorte van onze zoon hebben mijn partner en ik alleen maar bonje met elkaar eigenlijk. Hij is amper tot nooit thuis (pas om 20.00 uur in de avond) ik ga dan vaak al weer naar bed toe (soms ook niet) om even bij te slapen, want ik zit de hele dag met onze zoon thuis. En 's morgens om 6 uur is ie weer vertrokken. Hier thuis moet alles 1000 x gevraagd worden en dan nog gebeurt er niks, als ik avondje op stap ga met een vriendin (wat ik al nooit alleen doe, want we gaan vaak samen weg) dan wil hij ineens ook mee (dus zouden we oppas moeten vinden die tot 3 uur snachts bij ons thuis wil zitten, vind ik not done), omdat ie er dan ook eens uit is. Ga dan lekker een andere avond weg denk ik dan, waarom nou weer perse die avond dat ik ook eens een keer weg ga. En daarbij denk k ook van: Nu kun je ook eens een avond met je zoon zijn!!! (wat ie al amper is) Maakt alleen tijd vrij voor zijn eigen hobby, maar als ik eens aangeef dat ie ook eens eerder thuis kan komen voor mij of zijn zoon dan is het "ja komt heus wel goed" maar vervolgens komt daar niks van. Hij communiceert niet/amper, want "dat kan ik niet" (ja die ligt op het kerkhof en wil ik niet ligt er naast pfff). We communiceren (lees: maken ruzie) via sms en het gaat van kwaad tot erger hier... ik ben inmiddels zo ver dat ik er al helemaal geen zin meer in heb om nog samen met hem verder te gaan. Aangezien ik toch alles al alleen moet doen dan doe ik het ook net zo lief echt helemaal alleen. Maarreuh... herkenbaar na de geboorte van de eerste/tweede/derde? Hoe hebben jullie dat opgelost, en is het überhaupt opgelost? Praten werkt hier namelijk blijkbaar niet... negeren kan ik eens proberen, maar ben inmiddels zo dusdanig gefrustreerd dat ik nog geen half uur mijn mond kan houden :x
De tijd na de geboorte kan best ingrijpend zijn. Je bent "opeens" al je vrijheid kwijt. Ik zou toch proberen om een normaal gesprek met elkaar te voeren desnoods allebei een briefje maken voorop een paar punten staan. Laat elkaar uitpraten en word niet boos op de ander als die zijn gevoelens uit.
Werkt hij tot 20u in de avond? Want dat is ook heel erg zwaar he als je dagen moet maken van 06 tot 20u! Zou het zelf niet kunnen. Ik begrijp ook dat hij samen met je weg wil gaan. Jullie zijn een koppel en jij bent zijn meisje dus dat vind ik eigenlijk wel lief. het is inderdaad wel onhandig met een babysit zoeken. Kan je kleintje niet eens in de zoveel tijd bij oma en opa slapen? En het eerste jaar is vaak moeilijk in relaties. Ze zeggen dat je in het eerste jaar nooit overhaaste beslissingen moet maken in de relatie want het eerste jaar is het moeilijkste. Jullie hele leven is veranderd en dat is aanpassen
Wellicht eens met een relatietherapeut praten? Zoals je het schrijft klinkt het als een situatie die te fixen is. Er is alleen een hele hoop veranderd en jij bent daarin niet gelukkig en hij wil zich niet zo vormen naar de verandering. Ik denk dat therapie jullie wellicht wel dichter bij elkaar kan brengen zonder dat daar steeds ruzie van komt. Ik zou er niet zomaar een punt achter zetten want hij was 11 maanden geleden nog wel de man met wie je een kind hebt verwekt (uit liefde neem ik aan?).
Ja eigen bedrijf. Ja dat is natuurlijk ook erg lang en ook vermoeiend, want het is wel zwaar werk wat ie doet (boerderij). Maar valt me wel op dat het de laatste tijd alleen maar werken, werken, werken is. Ik snap best dat je in de zomer geen dagen achter elkaar "vrij" kunt nemen, maar af en toe een uurtje extra moet toch niet teveel gevraagd zijn denk ik dan? En is natuurlijk ook lief dat ie samen met mij weg wil, maar ik vind niet dat we een oppas kunnen vragen of ze hier tot 3 uur gaan zitten, omdat wij zo nodig weg moeten... dan denk ik laten we dan het weekend erna even samen hapje gaan eten ofzo. Die paar uurtjes in de avond kun je ook wat beter een oppas voor vinden. Het eerste jaar ja? Dan moeten we nog maar geen overhaaste beslissingen maken inderdaad... En zal inderdaad eens paar dingen op papier gaan zetten die we nodig eens moeten bespreken en hem vragen hetzelfde te doen, misschien dat het dan wel gaat werken... het zijn op zich geen grote zaken, maar doordat ze nooit besproken/uitgepraat worden wordt het onderhand wel allemaal groot.
Ja tuurlijk, maar toen was communicatie en het feit dat ie amper tijd vrij maakt ook een punt van ruzie elke keer... Relatietherapeut heb ik wel eens voorgesteld, maar dan wordt er gereageerd met: "Ik kan toch niet praten en bij een vreemde helemaal niet" En dan zit ik weer in het riet met een kluitje
Ja dat is wel herkenbaar. Wij hebben echt nooit ruzie of spanningen, maar na de geboorte van onze eerste was het toch een paar maanden zwaar weer. Het is zo'n gigantische verandering! Mijn man maakte toen ook nog mega lange dagen dus hij was ook echt uitgeput. Wij zijn echt, met tegenzin in het begin, 1 avond per week voor ons samen gaan plannen. Dus gewoon thuis met baby, maar geen social media of telefoon. Film kijken, lekker koken, bord spel doen.. Ik had daar eerst echt geen zin in maar het hielp wel! Je wordt gedwongen om weer samen te zijn en te praten op een gegeven moment. We spraken ook af later dat ik 1 avond per week zonder hem wegging omdat ik anders gek werd. Hij plande ook een avond voor zichzelf, soms thuis, soms elders. Langzaamaan ging het beter. En nu nog weten we: als we merken dat we elkaar gaan irriteren plannen we bewust extra tijd voor elkaar in en dan gaat het weer goed. Je blijft de spanningen dus voor. Je merkt pas echt dat liefde een werkwoord is als je een kind hebt samen Ik zou proberen even je irritaties opzij te zetten en proberen vanuit een positieve insteek samen tijd door te brengen. Probeer dat regelmatig vol te houden, dat is zo belangrijk! Wie weet als je het positief brengt dat hij wel tijd wil vrijmaken. Vraag je het met spanning heeft iedereen daar minder zin in
De eerste maand ging het bij ons goed, de tweede maand was ik het thuis zitten en alleen voor zoon zorgen zat en begonnen precies dit soort ruzies. Zorg voor een oppas zo nu en dan en ga samen weg. Het wordt mooi weer, ga lekker met de kleine naar het park picknicken, bbqen. Bij ons ging het weer beter toen de kleine naar de opvang ging en mijn verlof voorbij was. Ik genoot ervan dat ik niet meer hele dagen alleen maar moeder was die ook nog voor het huishouden moest zorgen omdat vriend werkte.
Een kleintje is een hele verandering en het is dan ook niet gek dat jullie weer even je weg moeten vinden. Het is ook algemeen bekend dat je in een dip komt na de geboorte van een kleintje. De rollen veranderen. Je moet veel zorgen en werken en als je dan eindelijk samen bent ben je moe of toe aan even wat tijd voor jezelf. Schrijf elkaar een brief of geef aan wat voor jou nu echt verschil zou maken en probeer dat te bespreken. Vergeet je zwangerschapshormonen niet die zijn ook niet altijd prettig voor jou niet maar ook noet voor je mannetje Kortom 'kies de dingen waarvoor je wilt strijden uit en laat de rest wat los' het is een fase het word echt beter
Het is niet zíjn communicatieprobleem, maar júllie communicatieprobleem. Iedereen kan praten (nouja, bijna iedereen), maar de kunst is om op dezelfde golflengte te zitten. Misschien helpt het om het op te schrijven? Begin in ieder geval zonder verwijten. Geef aan dat je hem mist, als partner en als vader. Even de huishoudelijk hulp achterwege laten, de meeste mannen haken dan al af Geen opmerkingen maken als "misschien kan je eens wat eerder thuis komen voor je kind" of iets in die strekking. Dat is een indirect verwijt. Ik snap je wel, maar de kunst zit hem in de toon die de muziek maakt. Als het echt niet lukt kan relatietherapie altijd nog, maar ik zie dat je kindje 2 maanden is. Het nieuwe gezinsleven gaat bij heel veel mensen niet vanzelf en heeft tijd nodig (al lijkt dat om je heen misschien wel zo)
Vergeet ook niet dat je nog aan het ontzwangeren bent. Je hormonen gieren nog door je lichaam en wellicht zie je daarom de negatieve kanten extremer en de postieve wat minder. En reageer je zelf veller wat je dan weer terug ontvangt.
Dat is misschien ook wel zo ja, ik zal ook nog wel last hebben van hormonen (al heb ik zelf natuurlijk het idee van niet) en de manier waarop we nu met elkaar communiceren is inderdaad alleen maar verwijten en elkaar "aanvallen" op woordjes die de een net anders opvat dan de ander het bedoeld. Ik heb in "het begin" wel eens aangegeven dat ik het plezierig zou vinden als ie ook eens eerder thuis wilde komen voor mij (toen hadden we nog geen kind), maar dat was altijd moeilijk en lastig, maar voor zijn hobby kan hij dan wel eerder thuis komen. Daar begon het toen al mee. heb ook al voorgesteld om onze planner te gaan gebruiken, maar dan krijg ik doodleuk te horen dat hij niet kan plannen met een boerderij. Ik ben van mening van wel. Maar daar botst het dus al... Als er een koe ziek is dan lijkt me dat urgent genoeg dat ik even op de tweede plek kom natuurlijk dat maakt me ook niet uit. maar ik sta nu continu op plaats 3 of 4 en daardoor onze zoon ook. Ik zal toch de planner erbij gaan pakken en volgende week (nu teveel irritaties) eens een avond met elkaar prikken zodat we de zaken eens kunnen bespreken, want op deze manier gaat het volgens mij gewoon stuk.
Dit ook ja. En wat verwacht je van hem, je zegt dat je alles zo vaak moet vragen? Waarom ga je al zo vroeg naar bed?
Misschien moet je dat laatste ook uitspreken tegen hem. Wel hard, maar wat ik lees is het echt een stugge boer Hij verschuilt zich in "zo ben ik nou eenmaal", soms is dat even niet meer genoeg.
Omdat ze net bevallen is, nachtvoedingen geeft etc etc? Ik lag na 2 maanden ook regelmatig voor 21.00 in bed hoor.
Tsja heel eerlijk vind ik dat je een beetje last hebt van je hormonen. Wij hebben ook een eigen zaak en zeker een boerderij is in deze tijd van het jaar super druk. Zeker als hij ook land heeft met gewassen erop. Gras kuilen bij mooi weer etc etc. Het stukje tijd voor zijn hobby vind ik dan wel weer apart. Maar jullie moeten allebei wennen aan de nieuwe situatie. Om hem dan zodra hij over de drempel stapt verwijten te maken is niet fair. Dan zou ik ook liever even wegblijven tot je slaapt. Praat er normaal over met hem en geef hem ook dd ruimte om uit te spreken hoe hij zoch voelt in de nieuwe situatie.
Die boeren ook.... en het is zó herkenbaar! Je hebt dan ook net de `pech`dat de kleine nu is geboren en niet in de winter (mijn boer heeft dan tenminste wat minder te doen omdat er geen landwerk is, weet niet of dat bij jouw boer ook zo is maar verwacht `t wel). Hier ook al dik twee maanden geen tijd geen tijd geen tijd en altijd maar werken... Je wordt er simpel van, en je zou denken: na 15 jaar weet je het wel een keer. Ja inderdaad, ik wist eind april al prima dat deze tijd eraan zat te komen. Zelf ben ik ook veel drukker nu omdat het campingseizoen volop draait, maar wanneer hij zelfs in huis nog nergens anders meer aan kan denken en praten als over zijn werk, word ik het ook wel eens spuugzat. W.b. niet kunnen praten: dat is te leren! Wij hebben samen huwelijkscathechese gedaan (is geen relatietherapie, het ging uit van onze kerk en over een aantal avonden ging je over verschillende onderwerpen samen in gesprek). Heel verhelderend en het heeft echt wat veranderd. Maar nu in de drukke periodes merk je dat het wegzakt. Binnenkort willen we na een aantal jaren weer eens samen weg, past zus op de kinderen. Ook dat heb je gewoon af en toe nodig. W.b. plannen op een boerderij: koekalverij, ziekte, storing valt niet tegenop te plannen. Droge dagen tussen de buien door moeten benut worden om het gras binnen te krijgen, valt ook niet te plannen. Maar heel veel andere dingen zijn wel te plannen. Maar hier plannen we nooit dagen of weken vooruit, omdat dat niet haalbaar is en je zal net zien: gaat de robot kapot of er is een koe ziek... Meestal dus voor het zekere/onzekere kort van te voren. En dan nóg zit ik wel eens een avond alleen met visite omdat er storing oid is. Je zal toch moeten praten. En let dan asjeblieft op hóe je praat: probeer het met zo min mogelijk emotie (soms even diep zuchten in jezelf) want anders voelt je boer zich al weer aangevallen Sterkte meid, de eerste maanden met je eerste (en ook met meerdere) kindje zijn héél zwaar, alles isanders en zelfben je ook niet jezelf...
Nou hij komt niet pas thuis als ik slaap hoor haha. En snap best dat het nu druk is op de boerderij, vind ik ook prima, maar als je dan wel tijd voor je hobby kunt vrijmaken maar niet voor de boel thuis (we wonen nog niet op de boerderij, daar wonen zijn ouders nog) dan vind ik dat vreemd.. En ik lig soms vroeg op bed omdat ik 's nachts ook in de weer ben inderdaad... de nachtvoeding is er sinds een paar dagen vanaf, maar moet zeggen dat ik dat vermoeiender vind dan even een half uur eruit voor een fles En stug is hij in die zin zeker, hij zegt ook wel eens "ja zo ben ik gewoon". Ja lekker makkelijk, als ik ook gewoon dit en dat doe omdat ik "zo ben", dan wordt het ook vast niet gezelliger Tis gewoon beetje trekken aan een dood paard momenteel... Het werkt niet helemaal mee dat ik hier niet zoveel mensen ken hoor, dus daardoor zit ik ook best veel alleen. Maar dan nog...!
Eens eerste jaar is gewoon erg hectische, je leefd een beetje langs elkaar heen. Mijn tip; breng de kleine is voor 1 nachtje of 1 weekendje naar opa en oma om even tijd voor elkaar te maken 😉 jullie moeten niet vergeten dat er naast het papa en mama zijn ook nog een man/vrouw relatie is echt waar, dat zal jullie goed doen even samen weg