Ik weet niet zeker of dit topic in het goede forum staat maar dan wordt deze vast wel gezet waar ie moet staan. Ik heb een probleempje.. iedereen denkt dat ik er over heen ben maar ik vrees van niet. Ik kan na al die maanden nog steeds niet aardig doen tegen mijn schoonouders... Het probleem zit hem in het feit dat zij mijn meisje eerder gezien hebben dan ik. Toen ze geboren werd, werd ze direct door een tal van artsen meegenomen omdat ze 'het niet deed'. Terwijl ik nog in de martelkamer lag, kwamen zij al... overal zat nog bloed en ik zelf was nog niet gedouched! Toen zijn zij (wel met mijn vriend die ook de kluts kwijt was) naar de kinder IC afdeling gegaan en hebben zij haar dus eerder gezien dan ik. Zij hebben haar eerder in een luier gezien, schoon, mutsje op, in soort bedje.. Ik denk er eigenlijk nooit meer aan maar ik vermoed dat ik daarom onaardig doe en er tegen op zie als ze komen koffie drinken ofzo. Wie heeft de gouden tip om hier mee om te gaan? De tip om ze te vertellen hoe ik me voel, valt af...
Hoezo valt af? Ik denk eerder dat je een beetje een trauma hebt opgelopen van de bevalling en dat gevoel een beetje botviert op je schoonouders. Ze zullen het niet express hebben gedaan en iedereen zal van de kaart zijn geweest. Je zult het zelf moeten verwerken, maar ik denk niet je de schuld bij je schoonouders moet/mag/kan leggen. Praten! dat is echt de enige oplossing.
Ik zou ze gewoon eens uitnodigen en het gewoon vertellen. Misschien hebben zij er geen idee van dat jij dit zo erg vond. Sowieso lijkt het me beter het te kunnen zeggen dan het op te kroppen. Groetjes,
Het lijkt me sterk dat dat de reden is. Of heb je ook een hekel aan de artsen en verplegers, kraamhulp, etcetera? Hebben ze misschien iets gezegd/gedaan wat je niet leuk vond? Of misschien ben je gewoon superbeschermend ingesteld, dat komt ook vaak voor. Ik ergerde me na de bevalling mateloos aan alle iets minder leuke eigenschappen van familie. Alsof mensen opeens perfect worden als je een kind krijgt
Hekel aan artsen en verplegers? Zij hebben t leven van mn meisje gered!! Zij staan emotioneel ver van je vandaan. Ik weet ook dat iedereen van de kaart was.. absoluut! En ik heb echt geen trauma opgelopen, ben super gelukkig alleen dit knaagt een beetje. Hopelijk komt er eens een momentje om het te vertellen maar tot die tijd zoek ik een manier om er mee om te gaan...
Misschien helpt het om die gevoelens een keer op papier te zetten zodat je het voor jezelf kunt uitdenken. Zij hebben je kindje eerder gezien dan jij, wat betekent dat voor jou? Welke dingen komen bij je op als je daar aan denkt etc...
Dan heeft het inderdaad misschien toch te maken met de situatie rondom je bevalling. Ik kan me goed voorstellen dat je dat vervelend vind! Eerlijk gezegd vind ik ook dat zowel je schoonouders als je vriend het niet handig hebben opgepakt. Maargoed ik ben zelf ook iemand die pas bezoek wil hebben als ik weer enigszins fris en fruitig ben en als we (indien mogelijk natuurlijk) even tijd met de baby hebben gehad. Maar het is nou eenmaal gegaan zoals het is gegaan onder invloed van stress/enthousiasme/bezorgdheid etc. Is het dan echt dit rotgevoel waard? En dd band met je schoonouders? Als je voorheen een goede band met ze had kan je echt wel vertellen dat je soms nog verdrietig bent over de situatie.
Ik zou dit doen idd. En ik snap je wel eigenlijk. Ik ben bevallen met een (spoed)keizersnede en mijn vriend, ouders en schoonhouders hebben haar wel kunnen knuffelen en vasthouden en ik lag een beetje wezenloos en stoned in het bed te denken; 'goh, wat mij nu toch overkomen is.' Voor onze dochter vind ik het echter heel fijn dat zij er allemaal waren, het is ook mijn probleem. Verstandelijk weet ik dat het helemaal prima was, maar soms heb ik er ook moeite mee. Maar ik ga dat ook niet bespreken, vind dat iets dat ik zelf moet oplossen. Ik wil ze daar niet mee belasten. Maar dat heeft ook met mijn schoonouders te maken, het zijn niet zo'n praters. Daarnaast begrijp ik het zelf amper, dus ik ben bang dat ik het niet zo goed uit kan leggen. Dus ik zou het ook een plek geven, het opschrijven en er misschien op deze manier afscheid van nemen. Misschien kan je het geschrevene ergens instoppen met een voorwerp dat jou herinnert aan dat moment. Want het is zonde dat dit tussen jullie instaat, ook omdat je voorheen zo'n goede band met ze had. En zij hebben het niet met opzet gedaan. Ze gingen wellicht ook mee in het moment.
Ik heb dit specifiek in mijn bevalplan gezet. Dat onder welke omstandigheid ook mijn man en ik de eerste zijn die de baby zien/vast hebben. De rest moet maar wachten. De vk en personeel in het ziekenhuis waren het hier laaiend mee eens. Ik moest inderdaad naar de ok en mijn ouders zijn in die tijd aangekomen. Mijn man had de steun nodig, maar ze hebben hem niet vast gehad. Zodra ik terug was werd hij weer op mijn borst gelegd. Misschien een idee voor een volgende keer om dit als wens kenbaar te maken. Ik snap best het gevoel. Jij bent de moeder, jij hebt ervoor 'gewerkt' dan wil jij ook de eerste zijn. Klaar. Maar voor nu. Je kunt het niet meer terugdraaien. Je schoonouders hebben jouw niet expres gekwetst.
Lijkt me juist wel verstandig om dit met ze te bespreken... Je hoeft dit niet als een verwijt te brengen, maar ik denk dat je best kunt uitleggen dat je het moeilijk vond hoe het na je bevalling ging, de angst of alles goed was, de onzekerheid... (Misschien dat je hier juist ook last van hebt nu?) Je zou zelfs kunnen zeggen dat je blij bent dat ze er waren. Voor jou, voor je vriend en ook voor je kindje... Soms helpt het om even anders naar een bepaalde situatie te kijken en als je dit bespreekt, voel je je er misschien ook weer wat beter over...
Hmm lastig...kan je omschrijven in het kort hoe je omgaat met jouw schoonouders, misschien valt het mee? Hebben ze het ook in de gaten dat er iets 'mis' is? Wat vindt jouw man ervan?
Eerlijk gezegd snap ik niet helemaal waarom je dit nu niet kunt/ wilt bespreken met je schoonouders. Je had immers een prima band met ze. Het is zonde om dit mogelijk nu door jou, overigens heel begrijpelijke gevoel, op het spel te zetten. Het 'probleem' om het zo maar even te noemen ligt in dit geval echt bij de gevoelens die jij aan de situatie hebt overgehouden. Het is een ongelukkige samenloop van omstandigheden geweest waarin iedereen in de war was en reageerde zonder na te denken. Ik denk dat het voor jullie allemaal juist goed is om over te praten met elkaar. Maar goed, los van dat ik denk dat je het gewoon bespreekbaar moet maken zou ik zelf ook een en ander op papier zetten. Wat is er precies gebeurd, waar zit je het meest mee. Welke gevoelens heeft het bij je opgeroepen. Dan ook kritisch terug lezen en bedenken in hoeverre het reële gedachten en gevoelens zijn en welke rol een ieder heeft gespeeld. Bekijk ook de perspectieven van de anderen. Misschien helpt het jou om je gevoelens wat te relativeren en zodoende gemakkelijk om kunt gaan met je schoonouders
Ik raad je toch aan hier over te praten met je schoonouders. Je hoeft niet te zeggen dat je het hun kwalijk neemt, maar hou het bij jezelf. Vertel hoe heftig jij het vond dat je dochter zo werd meegenomen, dat je haar pas later zag, dat zij haar eerder zagen dan jij. Ik moest na de bevalling van mijn jongste met spoed naar de OK, dochter ging naar de afdeling, mijn hart brak echt op dat moment. Een paar uur later kon ik haar vasthouden, maar die eerste uren heb ik gemist en dat vind ik best moeilijk. Ik snap heel goed dat je dat gevoel afreageert op iemand, in jouw geval je schoonouders. Zelf heb ik geen zondebok Echt, praat er over!
Oef heavy! Ik snap jou wel en vind het jot done van schoonouders!! Niet dat je daar iets aan hebt. Tips heb ik niet.. Ik heb ook wat dingen gehad, waar ik erg mee zat. Uiteindelijk na meer dan een jaar op een rustige manier aan sm uitgelegd. En ze veegt het van tafel en lacht me er nog bin uit ook.. Altijd goede band gehad, maar sinds mijn zwangerschap is er iets geknakt. Ik heb me er (meestal) bij neergelegd dat zij (in mijn ogen) nogal vreemd en anders reageren op bepaalde situaties.
Ik snap je heel goed. Ik zou het ook heel erg hebben gevonden. Mijn eerste kwam 7 wk te vroeg, ik moest naar OK voor placenta. Onze ouders kwamen pas 4 uur naar de geboorte (ik snap zelf nooit dat opa's/ oma's al in het ziekenhuis zijn tijdens de bevalling, lijkt mij verschrikkelijk maar goed). Het ziekenhuis raadde mij af mee te gaan toen de opa's en oma's er waren 'helemaal' naar de kinderafdeling, ik moest rusten. Ik heb spijt dat ik niet heb gezegd 'ik wil mee' .Ik lag me op te vreten in bed dat ik de eerste reacties v mijn ouders en zus miste (eerste kleinkind). Ik had haar zelf toen overigens wel al gezien. Maar de reactie missen vond ik al zo erg, dus snap helemaal dat jij het erg vond. Ik zou het toch met ze bespreken, anders blijft het misschien altijd tussen jullie in staan. Sterkte en succes als je het gesprek aan gaat.
Ik snap wel dat dat pikt. Maar je zou jezelf ook kunnen leren om het anders te bekijken: zij waren er om je kindje te beschermen toen jij dat zelf even niet kon. Dat is toch mooi? En nee, ik zou dit ook niet prettig gevonden hebben. Maar je kan er toch niet mee blijven zitten? Dat is verspilde energie, en dus moet je een oplossing zoeken om het van je af te zetten. Ik zou het overigens niet zeggen tegen je schoonouders. Misschien hebben ze zelf nog niks gemerkt van je gevoelens, en dan gaan ze zich plots heel awkward voelen in je buurt.
Ik ben blij dat ik dit heb geschreven hier! Ik heb echt heel veel aan jullie antwoorden, tips en adviezen. Ik ga alles combineren en er echt wat mee doen! Onwijs bedankt allemaal, al was het alleen maar voor het luisterend oor van onbekende mama's
Ik kan mij heel goed voorstellen dat je boos bent/was. Mijn schoonmoeder heeft, na mijn man, het 1e flesje gegeven. Terwijl ik voor pampus lag. Probeer het ze te vergeven. Niet voor hen, maar voor jezelf zodat je het los kan laten ipv verbitterd blijven. Je kan namelijk helemaal niets met die boosheid.