Wij hebben via IVF 2 prachtige kinderen, nu 4 1/2 jaar (meisje) en 20 maanden (jongen). Heerlijk! Nu hebben wij in Düsseldorf nog 3 bevruchte eicellen in de vriezer. We hebben altijd gezegd: als er nog eentje bij kan komen door die bevruchte eicellen, dan doen we dat. Laatst kwamen we weer tot die conclusie: laten vernietigen, ter beschikking stellen aan de wetenschap of laten 'adopteren' zijn voor ons geen opties, zolang we nog ruimte hebben. Maar stiekem vind ik soms 2 kinderen ook al best pittig, zeker als ze beide verschillende behoeften hebben en allebei aandacht willen. Dan ben ik 's avonds vaak blij dat ze in bed liggen. Mijn zoontje slaapt ook nog niet perfect door en is 's morgens vroeg wakker. Dus vermoeidheid is vaak wel aanwezig. Is 3 kinderen nog pittiger dan 2? Of houden ze elkaar dan ook weer meer bezig? Hoe hebben jullie die overgang ervaren? Ik wil niet de kinderen die ik al heb tekort doen doordat er nog een baby bijkomt, waardoor ik gestrest raakt als ik mijn aandacht moet verdelen. Ik merk dat mijn dochter vaak al vindt dat ze te weinig aandacht krijgt door mijn zoontje. Mijn man werkt 50+ uur per week dus het komt veel op mij neer. ----------------------------------------------------------------------------- Overigens: ik ben 40 jaar (embryo's zijn van toen ik 35 was) en onze kansen liggen als volgt: 3 embryo's laten doorgroeien tot blastocyst-stadium (= embryo van 5 dagen oud, dat meer kansen geeft op zwangerschap, omdat het al in een verder stadium is) --> 75% kans dat er 1 blastocyste overblijft van de 3 bevruchte eicellen. Dan bij terugplaatsing 40% kans op zwangerschap. Dus totaal 30% kans dat ik nog zwanger wordt bij deze aantallen. Als dit niet gebeurt, dan gaan we gewoon van onze 2 kinderen genieten, dus het zou een bonus zijn, geen indringende wens.
Tja, als jullie beiden nog een kindje willen, zou ik er voor gaan. Ik geloof niet dat er ouders zijn die, als ze de 70 voorbij zijn, nog steeds denken aan hoe moe ze waren toen de kinderen klein waren. Misschien wel hoor, maar ik herinner me verleden week niet eens en toen was ik ook heel moe na een hele lange wandeling bergopwaarts en afwaarts. Ik denk dat de positieve kanten meer opwegen tegen het tijdelijke gevoel van 'oh please lord, release me from the insomnia; i am so tired'. Maar het is makkelijker als het niet om jezelf gaat Heb het er met je partner over Misschien kunnen jullie een schoonmaakster of oppas inhuren voor de momenten dat het jou teveel wordt?
Ik krijg bijna het idee dat het een soort omgekeerde wens is? Dat je vindt dat je dit zou moeten doen omdat die bevruchte eicellen nog van jullie zijn? Er spat namelijk niet heel erg enthousiasme vanaf dat jullie erg graag een derde erbij willen moet ik zeggen. Stel jullie zouden op de 'gewone' natuurlijke manier zwanger kunnen worden. Hadden jullie dan ook voor een 3e willen proberen? Of had je dan gezegd het is goed/mooi zo, en we gaan genieten met wat we hebben? (zo ja, dan zou ik het zo laten) Of is het iets ethisch/moreels/gelovig, dat je vindt dat bevruchte eicellen niet vernietigd mogen worden? Ervaring met 2 of 3 kan ik je niet delen, sorry
Zelf vond de overgang van twee kinderen naar drie kinderen niet erg pittig, we hadden als derde een enorm makkelijke baby, huilde ook nooit, letterlijk nooit ! Toen ze 8 maanden was werd er steeds meer gemopperd gehuild en gekrijst Ze bleek astma te hebben,oor neus en keel problemen, ze was letterlijk hele nachten wakker en zelfs na buisjes en het verwijderen van de neus amandelen was en is het kuur naar kuur, Ze slaapt sinds afgelopen juni pas weer een beetje door na 1 heel jaar geen enkele nacht door geslapen te hebben,en dan is het hebben van drie enorm pittig, de jongste was wakker van 00.00 tot 06.00 aan het krijsen van de pijn, zelfs bij papa en mama in bed kon ze niet slapen en had ze pijn, en dan moet je 07.00 opstaan voor de andere twee want die moeten naar school, je kunt het een paar weken vol houden maar daarna moet je moeite doen niet chagrijnig te worden ook op de andere twee die dan voor je gevoel meer zeuren, hun kunnen er nl niets aan doen, en dat was soms best lastig, Als ze ziek zijn dan zijn ze hier nooit tegelijk ziek, eerst begint de 1 voor een week, dan de ander een week, en dan de laatste, en zo ben je drie weken zoet met de griep en dan is het te hopen dat je het zelf niet te pakken krijgt Het is druk qua sport, onze zoon voetbalt twee keer per week, 1 keer per week zwemles onze dochter zwemles logopedie en majorette En dan tussendoor alle ziekenhuis bezoekjes met de dames ivm veel problemen met keel neus en oren, en hun speelafspraken met vriendjes, School verwacht ook een bijdrage qua helpen, af en toe rijden met de auto, helpen met de boekjes, helpen met af en toe schoonmaken of wassen. Alles is dan drie keer, en voor ons straks vier keer. Toch zou ik het zo weer doen, hoe nu een vierde zal gaan bevallen vind ik wel spannend maar ik hoop dat het niet zo gaat bevallen als een derde, ik vind het heerlijk, Als de jongste op een sport gaat kan de oudste wel alleen of met vriendjes naar zijn sport, die zal zal 11 zijn. Met vier kinderen kan ik ze allemaal in bed leggen en een boekje lezen zonder dat ik me opgejaagd voel, de jongste twee kunnen optijd naar bed terwijl ik voor het slapen gaan nog een potje kwartet zou kunnen spelen met de oudste twee, de oudste twee gaan naar school en gezien ik niet werk heb ik overdag dus alle tijd voor de jongste twee, We kunnen nog steeds naar indoor speeltuinen, dagjes weg, en op vakantie, weliswaar niet meer elke keer all inclusieve 5 sterren hotels maar 4 sterren is ook leuk en af en toe een keer naar camping vinden de kinderen ook geweldig, dus in sommige dingen zullen we misschien onze prioriteiten aan moeten passen. Ik zelf vind een groot gezin heerlijk
Bedankt voor jullie reacties! @Joyce: Ja, het gaat allemaal voorbij natuurlijk. En als ze ouder zijn, dan lijkt het me dus heel leuk om er 3 te hebben. En dat terwijl ik die baby/dreumestijd ook heel leuk vind juist om mee te maken! Een schoonmaakster hebben we al (ik werk zelf ook 20 uur per week). @Kiwi: het is voor mij niet iets moreels in de zin dat ik zeg: 'mensen zouden die embryo's niet mogen vernietigen'. Ik vind dat iedereen dat zelf mag en kan bepalen. Het is voor ons ook niet religieus ofzo. Maar dit kan ONS kind worden dat me even dierbaar zou zijn als de andere kinderen. De kans aan dit kind, ONS kind te ontnemen om op te groeien, te leven... oef dat vind ik toch wel erg zwaar! Ik ben gewoon zo bang dat ik het voor mezelf te zwaar maak waar de kinderen die ik nu al heb, onder zouden lijden. Dat zou ik ook moreel niet juist vinden. Je moet je grenzen kennen. Maar dan is weer een stemmetje dat zegt: "Ja, maar dat kan een ONS KINDJE worden!" Dus nu schrijf ik het negatief op, terwijl ik er best graag 3 zou willen. Maar niet te koste alles. Als ik spontaan zwanger zou kunnen / moeten worden, dan zou ik waarschijnlijk gezegd hebben: 'ik ben nu 40 dus ik laat het er maar bij.' Maar als het gelijk gelukt was, dan was ik nog geen 40 geweest bij 2 kinderen, maar rond de 35 jaar. Dus eigenlijk klopt dat ook niet. @Hippo: jij beschrijft het wel duidelijk. Het kan dus heel pittig worden als de 3e bijvoorbeeld ziek wordt. Maar natuurlijk ook heel leuk.
Ik denk dat het gevoel de praktische bezwaren moet overheersen. Ik kan het niet goed uitleggen, maar hoe pittig ik het ook vond en nog steeds vond met 2, er hoort er gewoon nog eentje bij. Ik zie/zag mezelf later (als in over 15 jaar) met 3 jongvolwassenen/pubers aan tafel zitten. Hoe zie jij dat voor je? Je toekomstbeeld? Waar droom jij van? Maar in de weinige gevallen is dit toch wel een issue waarbij ik zeg: bij twijfel niet doen. Het heeft een te grote impact als je er beiden niet voor 100% achter staat. Want jullie kiezen voor nog een kindje, niet jullie kinderen. En hoewel die van mij (5 en 7) staan te springen vol ongeduld om hun broertje of zusje te kunnen zien, zij hadden het niet gemist als het niet zo was. En ze moeten hun aandacht nog een keer gaan delen. Ik zie dat niet als probleem, maar als jij dat in jouw gezin wel zo ziet, moet je daar goed over nadenken. Succes met jullie beslissing.
Ik deel de mening van hierboven. Wil je het graag of vind je dat het moet? Misschein moet je jezelf dat eerste afvragen? Wij gaan ook naar een derde maar pas in januari dus ik kan op je vraag geen antwoord geven...
Ik kan me op zich wel voorstellen dat je er over fantaseert denk ik, over 'jullie' potentiele kindje. Mijn dochter was oorspronkelijk een tweeling (eentje werd een miskraam), en ik fantaseer ook weleens van zou het een jongetje of meisje zijn geweest. Terwijl ik daar niet zo over gedacht had als die situatie alleen theoretisch was geweest. Op de een of andere manier is het feit van een bevruchte eicel toch een concreter potentieel kindje dan een nog niet bevruchte situatie. (voor mij dan) Ik wil ook niet te negatief zijn, maar ik zou ook denken van wat als het een zorgenkindje of kindje met een afwijking zou worden? Hoe pittig een 3e is lijkt me vooral in de eerste jaren erg afhankelijk van of het een makkelijk kindje is wat zo in het ritme meegaat, of juist een kindje dat het huidige ritme helemaal omgooit, of al jullie energie opzuigt. Van de andere kant, op alle dingen is ook wel een oplossing! Met liefde kom je een heel eind
Even om overna te denken; je schrijft dat er nog drie bevruchte eicellen 'in de wacht' liggen, in theorie zouden dat nog drie kinderen van jullie kunnen zijn, in totaal 5 dus. Zou je dat willen? Waarom wel een derde maar misschien geen vierde of vijfde? Wat maakt het verschil? (Is de reden dat mijn vriend twee kinderen prima vindt. Hij ziet de meerwaarde van een derde niet, in die zin dat hij dan niet zou weten waarom geen vierde etc etc. Waar ligt de grens?)
Ik zag mezelf met 3 kindjes op de achterbank op vakantie gaan... Met 3 kindjes aan tafel zitten... En (niet onbelangrijk vond ik zelf) ik doe het niet om de leuke zwangerschap/ kraamtijd/ babytijd nog een keer mee te maken... Ik wilde gewoon graag drie kindjes en dan zijn wij compleet. Daar zou ik naar kijken; ben je nu compleet als gezin of niet. Onafhankelijk van de mogelijkheden die er zijn. Succes met je keuze!
Als ik het zo lees, dan wegen jouw praktische bezwaren zwaarder dan je gevoel/verlangen. Dan zou ik het zelf niet doen. Ik denk bij een kinderwens gaat om het gevoe/verlangen dat zwaarder gaat wegen dan alle bezwaren die je kunt bedenken. Zo sta ik er iig in ons gezin in. Daarom komt hier ook geen derde
Wij hebben er twee en ik vind het ook genoeg. Mooi, gezond en fijn aantal. Ik zou er ook alleen voor gaan als je het helemaal ziet zitten, want het hoeft niet omdat ze bevrucht zijn. Ook ik lees niet een enorme drang aan een derde bij je. En een derde kindje is gewoon weer een kindje. Eentje die eerst ook een baby is, behoeftes heeft, en geld kost. Ik geloof best dat gezien de ervaring dat sommige mensen een derde prima of makkelijk te doen vinden. Maar het is wel een heel mensje. Ik vind iets zeggen als: dat doe je er wel even bij, altijd best wel gek....
Ik vind 3 kindjes significant veel drukker en vermoeiender dan twee. Ook hier is de derde ontstaan uit twee cryo's die we nog over hadden. De vriezer is nu echt leeg. Maar ons huis soms echt wel eens een beetje te vol...
Wij hebben ook nog 3 embryo's in de vriezer. Maar wij hebben altijd nog open gestaan voor een 3e kindje. Voorlopig willen we nog wachten tot onze jongste rond de 2 a 3 jaar is. En dan is het nog afwachten of we nog steeds een 3e willen tegen die tijd. Maar ons dilemma zou zijn, spontaan proberen of embryo's gebruiken. dit omdat we van de tweede spontaan zwanger zijn geraakt. ik denk dat we dan eerst voor de embryo's gaan. gewoon omdat ik het anders toch soort van zonde vindt.
Om antwoord te geven op je vragen. Ja ik vind 3 kinderen heftiger dan 2. Ook al is onze jongste relatief "makkelijk". Iedereen zal het anders ervaren. Hangt mijn inziens ook echt samen met het verschil in leeftijd en de karakters. Onze twee oudste is vanaf geboorte haat en nijd. Ik voel me vaak politieagent ipv moeder.. Maar ook hoe de nachten verlopen of als je kindjes ziek zijn. Hier is dat letterlijk in drievoud. En na 1 jaar gebroken nachten en de oudste die stipt om 6uur wakker word en geen middagdutje doet ook vaak heftig. Nu de jongste 1.5 is ervaar ik alles veel relaxter ben ook echt meer aan het genieten! Ik zou het met alle wetenschap zo weer over doen maar dat komt ook wel omdat ons gezin voor mijn gevoel nog niet compleet was. Dat gevoel heb ik nu nog maar is minder sterk. Ik zie nu (nog) te veel beren op de weg om mogelijk voor een vierde te gaan.
Wij gingen voor een tweede en kregen de derde er meteen bij Wilde er altijd al wel drie maar niet 2 in een keer. Maar goed dat heb je niet voor het zeggen Het was loodzwaar in het begin. Zeker in combi met een peuter van net 2. We hebben echt hele diepe dalen gekend de eerste 3 maanden. We lagen bijna in scheiding omdat we alle stress en slaaptekort alleen nog maar op elkaar projecteerden en zo ontzettend veel ruzie maakten omdat we het eigenlijk niet meer aankonden. Maar natuurlijk ga je door want een andere optie is er niet. Sinds de twins met drie maanden klokje rond zijn gaan slapen en een duidelijk ritme hebben is het allemaal zoveel leuker geworden en makkelijker. We genieten nu oprecht van de kleintjes en ook onze oudste die ook helemaal gewend is. Als ik foto's terug zie word ik soms nog wel even herinnerd maar eigenlijk zijn we alle ellende van die eerste maanden vergeten En ooit miss als het ons gegund is komt er miss nog een vierde bij
Ik ervaar 3 wel echt als veel drukker. Maar onze derde is een echte pittige (als baby, maar ook nu als peuter). De tweede was en is ook zo dus het is soms echt wel even behelpen (nu ook met een man met wisselende diensten waardoor er geen echt ritme is: peuterzwemmen, kleuterzwemmen, sporten van de oudste, psz, school, vriendjes, uitjes etc). MAAR bij ons was de wens zo sterk en het gevoel niet compleet te zijn zo groot, dat we er geen seconde spijt van hebben. We genieten enorm van onze kinderen.
Dank allemaal voor jullie reacties. Ik heb alles met aandacht gelezen, maar kan niet op iedereen persoonlijk reageren. De wens is er wel, maar het is een andere wens dan voor een 1e of 2e kind. Bij ons is ook altijd een kind te kort, omdat onze allereerste is overleden in de zwangerschap. Maar als mijn dreumes dan tijdens het koken ontroostbaar gaat gillen van vermoeidheid en honger, mijn man met rugpijn zegt: ik ga boven even de computer uitzetten en dan vervolgens besluit te gaan liggen terwijl ik denk dat hij zo terugkomt, en vervolgens de oudste gaat gillen omdat ik de laptop met Youtube van tafel haal omdat ik tafel moet dekken (OK, onaangekondigd en normaal zeg ik het van tevoren ) dan denk ik: ik moet er niet aan denken dat ik er nu ook nog een baby bij zou hebben. Of als de oudste 2x per nacht in haar bed plast en de jongste ook nog een keer komt (en man nog steeds rugpijn dus die kon niets doen) zodat ik maar 5 uur geslapen heb en toch vroeg op moet . Het is ook jammer dat we er niet meer tijd tussen kunnen nemen, maar om op mijn 42e nu nog een keer zwanger te worden. Dat vind ik zelf gewoon te oud. (anderen kunnen daar uiteraard heel anders over denken, ik spreek alleen over mezelf). Dit zijn 'Duitse' bevruchte eicellen. De eitjes zijn bevrucht, maar hebben zich nog niet gedeeld. Heb je er 4 en je laat ze doordelen tot een embryo van 5 dagen oud, dan blijft er statistisch nog 1 embryo over. Het is dus heel onwaarschijnlijk dat er 3 kindjes van zouden komen, al is het theoretisch wel mogelijk. De kans is echter heel klein. Een derde kind kunnen we nog wel een eigen kamer geven (dan blijft er als studeerkamertje nog een heel klein hokje over), maar een 4e of 5e niet meer. Dat is ook een grens. Ik snap wat je zegt, maar ik wil er juist geen heel groot ding van maken. We hebben 30% kans op nog een kindje en dus 70% op geen volgend kindje. Ik ben 40, dus ik ga geen stimulatiecyclus meer doen (geen nieuwe eitjes meer oogsten). En ik wil niet dat mijn wens voor een 3e kindje het genieten van mijn 2 gezonde kindjes in de weg staat. Dus met 2 ben ik completer dan ik in mijn wanhoop ooit dacht te zijn, maar 3 zou een bonus zijn. De wens voor een 2e was heel anders. Ik wilde zo graag alles nog een keer meemaken en ik was met 1 kind absoluut niet compleet. Dus het voelt wel anders ja. Bedankt! Helaas, geen abonnement hier. Heb al even op de site gekeken, maar daar vind ik het niet.
Zwanger zijn(bekkeninstabiliteit) en voor twee kleintjes zorgen (baby en 2 jarige) was loeizwaar. Gelukkig is een zwangerschap tijdelijk....maar toch, neem dat ook mee in de overweging om wel of niet voor een derde kindje te gaan. Na de geboorte was ik snel hersteld. Zwanger zijn en zorgen voor twee kleintjes vind ik zwaarder dan zorgen voor drie. Drie kinderen is zeker drukker dan twee. Ik vind het een verademing als er eentje een nachtje uitlogeren gaat. Ik merk dat ik dan meer aandacht kan geven en er meer rust is. Het lastige vind ik de verschillende ritmes en behoeftes. De nachten dat ik kan doorslapen zijn op een hand te tellen. Er is altijd wel wat.... Mijn dreumes is een zorgenkind. Hier ligt voor mij het zwaartepunt, ziekenhuisopnames en de tijd er na. Ik geniet er van als zij met zijn drieën aan het spelen zijn. Zij zijn heel hecht samen. Als jij echt graag een derde wilt zou ik er voor gaan...net als bij de eerste en bij de tweede vindt jij daar ook weer een weg in.