Gastric Bypass

Wat het bij mij in ieder geval was dat was dat ik continu aan het dieeten was. Ik heb jarenlang alles geprobeerd. Van een dietiste tot aan shakes. Ik at bijna niks meer omdat ik eten associeerde met dik worden. Ik kreeg een extreem jojo effect. En er was niets wat meer hielp. Begon ik weer aan een dieet dan kreeg mijn lijf een seintje dat alle voedingstoffen opgeslagen moesten worden als reserve. Dus dat was echt vreselijk. Het enigste wat me zou kunnen helpen was een gastric bypass. En dat bleek inderdaad zo te zijn. Na jaren van nadenken besloten de stap te wagen.

 

Ik woog 140 kilo. Dmv de GBP 62 eraf gekregen
Ik had een eetverslaving, en die heb ik eerst aangepakt met behulp van de psycholoog. 1,5 jaar lang! Daarna, toen ik 'genezen'. Werd verklaard, kon ik wel afvallen.. Maar er het niet afhouden. Door mijn jarenlange strijd had ik mijn lijf compleet kapot gelijnd. Elk lichaam wil terug naar het zwaarste gewicht, evolutionair gezien is dat ook logisch. Afvallen betekend namelijk voedseltekort, dus moet je reserves op gaan slaan op het moment dat je weer iets binnen krijgt (jojoeffect)..
Dus lijnen kon ik als de beste! Zelfstandig 40kg afvallen, geen probleem...
Maar het eraf houden lukte gewoon echt niet... Door deze operatie heb ik een hulpmiddel gekregen zodat als ik netjes aan de voorschriften hou, het gewicht er ook af blijft...
Daarnaast is er onderzoek wat bewijst dat obesitas niet alleen psychisch is. Maar dat hormonen, hersenen ed anders werken in een lijf met obesitas. Dat zelfde onderzoek laat ook zien door de GBP dat dit veranderd. Dat maakt het wel degelijk een fysieke ziekte, en niet psychisch. Zal eens kijken of ik de documentaire nog kan vinden, heb m wel op dvd maar via internet weet ik het niet..

 

Klinkt toch echt als een verslaving..

 

Mijn operatie is trouwens meer dan 2 jaar geleden, dus mag wel zeggen dat het resultaat tot nu toe blijvend is en dat het de enige manier voor mij gebleken is om gewichtsverlies te behouden..

Het is en blijft een hulpmiddel! Je moet er zelf achter staan, alles aan doen om het te houden... Want ook ik ken de verhalen van de mensen die erdoorheen eten...

 

Vind dit altijd een moeilijk onderwerp hoor. Heb zelf ook overgewicht (BMI van 30) maar een GBP of sleeve zou ik niet zomaar even doen.
Ik werk zelf in de zorg en ook patienten verpleegd na een gbp. Natuulijk zijn de resultaten prachtig, maar vaak wordt het psychisch niet goed of onvoldoende aangepakt. Ik heb mensen verpleegd waarbij, door problemen het maagbandje werd verwijderd, dan heeft de maag 6 wkn rust nodig voordat de gbp ok kan plaats vinden, maar vaak kwamen die mensen makkelijk in 6 wkn 10-15 kg aan.
Daarnaast worden de complicaties onderschat! Heb de patienten helaas vaak terug gezien op de ok ivm complicaties met alle gevolgen van dien.

Laatst had ik een gesprek met een arts en veel artsen maken zich zorgen wat eigenlijk het effect van gbp op langer termijn is. Dit vooral omdat je te weinig voedingsstoffen inneemt en een vitaminen en mineralen tekort hebt (ondanks de pillen)

Ik ben zelf een paar jaar geleden 35 kg afgevallen, maar door de hormoonbehandelingen is daar 15 kg weer bijgekomen. Maar als deze zwangerschap goed gaat wil ik naar de geboorte er weer voor gaan!

 

Er wordt niet voor niks pas geopereerd bij een BMI van 40 of hoger, of 35 en hoger met complicaties door je overgewicht...
Ik had vroeger een moord gedaan voor een BMI van 30 Niet om het uit te vlakken, maar er is wel een grens mbt tot gewicht.
Ik erken de nadelen zeker, maar merk wel dat de nazorg en de voorzorg steeds beter wordt! Het is geen wondermiddel, maar nu wel een van de weinige middelen die op grote schaal succes brengt..
En de complicaties van morbide obesitas zijn ook zeker niet uit te vlakken...

 

Wat Jughi zegt. Je word pas geopereerd vanaf een bmi 40 of hoger. Dan heb je namelijk morbide obesitas. Het is dat als je een eet verslaving hebt deze eerst aangepakt dient te worden voor de operatie. Anders heeft het inderdaad geen effect en vergelijk het niet met een maagbandje. Dat word niet meer in Nederland gedaan ivm de complicaties die het geeft.

Daarbij het is natuurlijk ook niet goed te praten. Ik wou niet dat ik 130 kilo was geworden. Maar door emotie eten en verkeerd eten ben ik het wel geworden. Ik heb dan ook eerst aan het emotie eten moeten werken en daarna kwam ik pas in aanmerking van een GBP. Morbide obesitas word je ook niet zomaar en dat is op geen enkele manier goed te praten. Maar als je het bent is het heel lastig om blijvend af te vallen. Je krijgt de operatie echt niet zomaar. Ik denk dat mensen zich daarin vergissen. Er gaat een (als het goed is!) een heel proces vooraf. Het zijn geen warme broodjes die worden uitgedeeld

 

Wat is het verschil tussen een eetverslaving en emotie-eten?

 

Je kunt een emotie eter zijn zonder morbide obesitas... Dus bijvoorbeeld een beetje overgewicht hebben, of het met andere coopingmchanismen in de hand kunnen houden.
Een verslaving is net als bij roken drank drugs etc. Als je een echte eetverslaving hebt, kan je daar aan dood gaan. Of dat nou anorexia is, of binge eating..

 

Niet om je bang te praten, maar bedenk ook dat het ''mis'' kan gaan.

Iemand die heel dicht bij mij staat heeft een GBP gehad.
Helaas door lekkage is zij heel erg ziek geworden. ernstige buikvliesontsteking.
Heeft een paar weken in coma gelegen, haar lichaam hield er helemaal mee op. Ze heeft het echt op het nippertje overleeft.
Na een paar maanden ziekenhuis moest ze weer revalideren.

Nu een paar jaar later voelt ze zich goed, ze is 60 kilo afgevallen.
Het resultaat is blijvend en ze voelt zich beter dan ooit, maar het had heel anders kunnen aflopen.

Het is een grote ingreep en heeft veel impact op je hele leven.
Ik zeg niet dat je het niet moet doen, maar je moet er wel voor 100% achter staan en rekening houden met wat er allemaal achterweg komt/kan komen.

 

Weet je wat zo moeilijk is. Iemand uitleggen hoe het is om zo ver weg te zijn dat een operatie de laatste uitweg is.

Mensen die er vaak een negatieve kijk op hebben zijn vaak onwetend (bedoel ik niet lu.llig) ze weten niet wat het allemaal inhoud.
Het is niet zo dat de operatie een wondermiddel is en je voor de rest van je leven een slanke den bent.
Je moet er kei hard voor knokken. Elke dag weer en dat voor de rest van je leven. Zorgen dat je gezond blijft eten en regelmatig sport. En dan nog kijken mensen je raar aan als je een keer op een verjaardag wat chips pakt.
Je onder gaat zoon operatie voor de kans op een beter en gezonder leven. Voor mij vooral gezonder.
Je kunt weer als je genoeg bent afgevallen naar een pretpark. In een achtbaan wat je bijvoorbeeld eerst niet durfde omdat je niet zo passen. ergens op een terras gaan zitten zonder eerst te denken oh pas ik wel in die stoeltjes. Niet gezellig met je kleintje op de grond kunnen spelen of achter ze aan kunnen rennen in het park. Het genieten van het leven.
Iemand die geen 120 kilo heeft gewogen zal nooit weten hoe moeilijk het is om 50 kilo op eigen inniatief af te vallen en dat er af te houden. Mijn chirurg zei mij dat maar 5% dat lukt.

Iemand met morbide obesitas heeft levenslang. Zal altijd het gevecht moeten aangaan.

 

Jij omschrijft het geweldig mooi, dat is ook iets waar ik wel eens tegen aan ben gelopen en ik was ondanks mijn 155 kilo wel zwaar tegen op een gbp t was de "makkelijke" weg, ik ging weer een nieuwe poging doen met shakes vervolgens zwanger geraakt en na 11 weken eerste galsteenaanval tijdens de zwangerschap geopereerd, 2 weken later lagen wij te vechten voor ons leven, door complicaties daarvan en waarvan van het crashen, na de zwangerschap ging het weer niet, ik begon met sporten durfde niet meer op de weegschaal te gaan staan bang voor de feiten, eten snoepen lustte ik al niet, ik was altijd en eeuwig op dieet, snaaien deed ik niet eten met mate altijd vers en gezond, 3 keer in de week fanatiek sporten te pas en te onpas de hond pakken, maar t ging niet ik stapte op de weegschaal en woog 151 kilo ik schrok mij lam en dat was t moment dat ik dacht nu is t klaar zie je wel ik doe zo mijn best, ik heb mijn man en moeder gezegd dat het mij niet meer uitmaakte hoe maar dat ik wilde dat ik mijn kinderen in goede gezondheid op zou kunnen zien groeien en ook nog tevreden kon zijn met mijzelf ik was 28 op dat moment.
2 weken later een afspraak bij de internist en het haar voorgelegd zij was zo blij voor mij dat ik eindelijk zelf de stap wilde nemen, en heeft mij aangemeld bij het nok samen met de huisarts. toen ging het in een stroomversnelling dat was eind januari en in maart startte mijnn voortraject 6 keer iedere week een hele morgen, dietist bewegingsdeskundige psycholoog en arts zien, wat was dat heftig de eerste keer dat ik thuis kwam zo zitten huilen, hoe ver kan je zijn dat je denkt dat je de enige nog bent en dat de hele wereld naar jou kijkt dat je geen rust meer hebt, maar wat een opluchting ik was niet de enige er waren er nog 9 die dat zo hadden. iedere week was er 1 dichter bij mijn operatie en 26 mei was het zover, mijn dag, mijn littekenbreuk zou gelijk verholpen worden helaas niet mogelijk mijn darm zat erin verkleefd mijn gbp verliep dus wat heftiger en anders dan verwacht operatie duurde 3 keer zo lang de darm kon niet aangesloten worden waar ze wilden door de beschadiging van de verkleving, maar het is gelukt, wat was ik blij toen ik bijkwam pijn heb ik niet gehad, enkel wat spierpijn, en het eten ging vanaf het begin goed, enkel geen zuivel meer maar het is op te lossen. nu het natraject en ik wordt steeds gelukkiger ik merk dat ik sterker in mijn schoenen kom te staan ik durf te zeggen dat de mondige ik weer terug is en ik mijzelf weer herken, vorige week een spiegel gekocht voor het eerst. stiekem best eng maar ook trots.

Maar dan hoe heeft het zover kunnen komen, emotie eten nooit gehad ken ik niet, psychische problemen die samen hangen met eten niet.

Wat wel, ik heb 3 verschillende stofwisselingsziekten die mijn systeem vertragen, gebruik daarvoor medicijnen waarvan je aankomt, gelukkig niet blijvend maar wel bij starten en ik kom er nooit meer vanaf. wat nog meer door heel veel verdriet plotseling gestopt met sporten op hoog niveau niet aftrainen werkt niet in je voordeel en dan ga je wel naar de psycholoog om je verdriet aan te pakken maar ondertussen groei je doordat je lichaam er geen snars meer van snapt,
Het goede nieuws is inmiddels 122 kilo dat is wat er al af is, hoe trots kan je zijn nou nog trotser dan wat je je kan indenken.
en ik ben er nog lang niet maar een deel van mijn medicijnen is al naar beneden, nog fijner.

Hopelijk kan een anders zich er iets in verplaatsen dat het niet enkel een kwestie is van eten maar er ook andere factoren kunnen spelen en ik zeg altijd ook ik zal verkeerde dingen gegeten hebben of teveel, dat ontken ik niet maar ik was 10 jaar geleden nog gewoon 65 kilo ondergewicht voor mijn lengte, altijd hoog niveau gesport gezond gegeten en gedronken gelukkig heb ik dat altijd vast kunnen houden dat zorgt ervoor dat ik het nu ook misschien wel makkelijker heb als ik de verhalen van mijn mede nokkers hoor.

De vooroordelen zijn niet mis, ik dacht ook een operatie is makkelijk maar het is reuze moeilijk, je moet altijd denken aan wat je eet en drinkt en even snel wat te drinken naar binnen klokken dat lukt niet of even snel eten geheid dat t er weer uitkomt, maar echt ik zou het zo weer doen

 

Emotie eten heb jezelf een slecht copingsmechanisme aan geleerd. Je eet je emoties weg (of juist niet) een copingsmechanisme kan overnieuw worden aangeleerd omdat het gedrag is wat gekoppeld is aan een emotie. De drang zal er zijn om emotie te eten maar dat kan worden afgeleerd. Beetje zeg maar pavlov en zijn hondje

Bij een verslaving is er spraken van een fysieke blijvende schade aan het lichaam wat terug te vinden is in de hersenen van iemand. (Ik werk in de verslavings psychatrie ) mensen vergissen zich vaak wat een afhankelijkheid is van iets en wat een echte verslaving zich typeert. Als jij namelijk verslaafd bent heb je levenslang omdat die verandering in je hersens heeft plaats gevonden. Hierdoor kom je er niet zo makkelijk vanaf. Daarom zou iemand met een eet verslaving geen gastric bypass of sleeve kunnen krijgen omdat die gene er door heen eet en daarom word er ook zo op gescreend.

 

Omdat je dan gewoon vol zit en je een verzadigd gevoel hebt. ( althans ik dan)

En verder eten gaat niet want als je dat doet krijg je inmense pijn en moet je overgeven. Nou geloof mij, dat doe je twee keer en daarna nooit meer.

In het begin moet je nog leren tot hoe ver je kan dus gaat het wel eens mis, ik wist na 2x iets teveel te hebben gegeten precies wanneer ik moest stoppen.

Het verschil met iemand die dus niet zo'n operatie heeft gedaan en dit als menu krijgt is dat die gene wel gewoon door kan eten. Bij " ons " zit er zeg maar een soort van stop op.

 

Maar dat betekent toch niet dat zo'n operatie de énige oplossing is? Veel en veel minder eten zonder operatie kan dus ook, je hebt er alleen doorzettingsvermogen voor nodig (wat heus niet altijd makkelijk is, dat weet ik zelf ook wel!).
Uiteindelijk went je maag ook aan kleine hoeveelheden eten. Ik ben 2 maanden geleden begonnen met afvallen onder begeleiding van een diëtiste, en ik had zo'n ontzettende honger in het begin. Nu vind ik wat ik moet eten soms zelfs teveel en zit ik halverwege de maaltijd al vol.

 

Heb ook nergens gezegd dat dit de enige oplossing is. Maar als jij alles al geprobeerd hebt en echt in zak en as zit dan kijk je naar een operatie.

En het is echt niet zo makkelijk dat je even een dieet gaat doen, als het zo makkelijk was dan hadden genoeg mensen voor een andere optie gekozen.

Maar ik vind dit net zo'n hulpmiddel als bijvoorbeeld de weight wachters of een sonja bakker. Alleen bij de ene werkt het ene en bij de andere het andere. Ieder lichaam is anders.

 

Dit vind ik dus lastig. Ik kan begin november worden geopereerd maar ik twijfel nog enorm.
In 2 weken ben ik van intake en voorlichting door de screening en geplande operatie datum gegaan. Verder weinig voorzorg...
Ik vond de algemene voorlichting dubieus. Daarmee bedoel ik het leek wel een marketing campagne om zoveel mogelijk patiënten binnen te slepen voor een operatie.
Alle nadelen van overgewicht werd overdreven benoemd en operatie is HET hulpmiddel. Natuurlijk moet je het zelf doen maar een operatie geeft hele goede resultaten. Over complicaties of mogelijk levenslange gevolgen werd gezwegen en ook niet echt duidelijk beantwoord. Het leek echt of de verpleegkundige een verkooppraatje aan het houden was. En dat maakt mij dus aan het twijfelen. Ze opereren ongeveer 1000 mensen per jaar en dit jaar gingen ze waarschijnlijk de 1100 halen. En dat werd verteld met enige trots... Vond ik... terwijl het eigenlijk triest is dat zoveel mensen dit kennelijk nodig hebben. Bedoel ik niet negatief want ik ben er ook 1 van.

Iemand die ik ken heeft zich zo Door de screening heen gelu ld en gelogen over een gezond eetpatroon en dat er geen sprake is van een eetverslaving.
En die wordt binnenkort geopereerd. Dus zo zorgvuldig is die screening niet of kun je dan gewoon echt heeeeel erg goed acteren?
Dat warme broodjes idee heb ik dus wel een beetje...

 

Haha dat heb ik dus ook. Ik heb nog 3 maanden dus ik ga er voor
Al weet ik ergens ook wel dat ik dat al so many Times heb gedaan.