Haha ja wat jij zegt. Ik heb wel eens dat er een gesprek gaande is en ik dan denk oh wat dit is het moment om iets van mijzelf te laten zien. Ja nu. Nu. Verzin iets! Creatief zijn. Hmm. En dan gooi ik er wat uit. En denk ik een minuut later...dit slaat nergens op. Nu vinden ze me helemaal wazig. En dan krijg ik zo'n reactie van oh ja dat vind ik echt een goede trouwens. Dan denk ik echt HUH? Leuke is wel dat ik dit gesprek ook had met een collega die ik echt super slim vindt. Terwijl zij aangeeft ook altijd het idee te hebben dat ze er niks van kan
Heel herkenbaar! Ik voel mij vaak zo dom, maar diep van binnen weet ik dat ik superslim ben. Ik ben ook constant bang om fouten te maken. Vaak als ik naar huis rij van mijn werk zit ik te piekeren over wat ik allemaal wel niet fout kan hebben gedaan. Echt de domste dingen, welke nergens op slaan
Ik heb dat ook gevoeld, maar ik ben het ook weer kwijtgeraakt ergens. En ik ben 26, dus je hoeft er geen leven lang mee te zitten.
Ohh wat een 'feest' der herkenning! Ik ben wel heel blij dat ik niet de enige ben. @vrolijkheid, ohhh ja dat heb ik ook zo vaak! Dat ik denk, ik moet me laten zien! Ik moet wat zeggen! Maar wat dan... Zeker bij mijn wetenschapsbaan weet ik vaak echt niks te zeggen, zitten ze allemaal zo wollig en intellectueel te doen.... Dan haak ik echt af. Ik kan geen uren over een woord debatteren. Of over een abstracte theorie die niets met de werkelijkheid te maken heeft. Maar ook bij mijn andere baan als projectleider ben ik vaak onzeker. Daar heb ik helemaal geen opleiding of ervaring in, anders dan de afgelopen 1.5jr. Ik wil het het liefste perfect doen, maar dat kan natuurlijk niet, en omdat ik in twee banen werk heb ik ook altijd het gevoel beide tekort te doen. Voor mijn gevoel ben ik voor de wetenschap niet academisch en intellectueel genoeg, maar voor de praktijk/de overheid heb ik weer te weinig vakinhoudelijke kennis... Dus pas ik eigenlijk nergens echt goed. Of overal een beetje. Afhankelijk van hoe je het bekijkt
Socrates heeft zeker een punt, maar ik besef mij ook dat ik ooit meer wist... Niet per se ooit meer kón, ik heb nu meer werkervaring. Maar veel kennis is verdwenen, ergens in de pan soep die mijn hersenen tegenwoordig zijn. Misschien verlate zwangerschapsdementie, maar ik krijg voor mijn gevoel echt de helft niet mee. Mensen vertellen me dingen maar het zakt mijn gedachten weer uit... Ooit wist ik alles zo precies, ik kan me herinneren van de middelbare school dat ik het lesrooster van a tot z inclusief lokalen uit mijn hoofd kende, maar dan altijd deed alsof dat niet zo was, omdat het anders niet 'cool' was . Nu zou ik willen dat ik nog zo'n geheugen had! Ik ben 31, heb twee kinderen, werk 8.5 jaar - dus een beetje die fase die jij bedoelt denk ik !
Ohh zo herkenbaar! Ik heb ook altijd het gevoel dat het puur geluk is dat ik dingen goed heb gedaan, een baan heb gekregen, etc. Dat het is omdat mensen me wel aardig vonden ofzo. Geen idee waar dat op slaat .
Ik dacht dat dat impostor syndrome heet en het lijkt me echt een vrouwending haha altijd maar goed willen doen.. anders dan hoe mannen ervan uit lijken te gaan dat ze het allemaal wel weten ik heb er zelf ook last van.. wel minder door de jaren heen
Nee hoor, mannen kennen dit ook. Het is ook wat Miepiemoos zegt, sterk overkomen is wat anders dan je sterk voelen. Ook hier veel positieve feedback en mensen die echt niet doorhebben hoe onzeker ik me soms voel een wat voor chaos het dan is in mijn hoofd. Perfectionisme is mij ook niet vreemd....
Ik herken het ook. Wat voor mij voelt als simpel nadenken over iets, daar prijzen ze me ongeveer de hemel voor in. Vraag me ook heel vaak af wanneer ze me nou door zullen hebben
Heeel herkenbaar! Inderdaad het impostor syndrome. Mijn man heeft het ook wel eens dus het is niet alleen vrouweigen. Maar ik denk dat vrouwen wel vaker onzeker zijn dan mannen hierin.
Ja vooral sinds ik moeder ben, lijk er niet intelligenter op te zijn geworden . En ja, ik ben ook hoger opgeleid dus zou nog wel iets moeten kunnen haha.
Oh wow er is zelfs een naam voor dus! Imposter syndrome, ja dat klinkt wel kloppend! Bij mij is het ook onzekerheid, ik heb het gevoel dat iedereen om mij heen veel beter weet waar ze mee bezig zijn dan ik. Ik probeer wel uit te stralen dat ik het ook allemaal weet, maar dat voelt totaal niet zo, en vraag me daarom dan ook af wanneer ze me gaan doorzien. Mijn tijdelijke contracten lopen later dit jaar af, dus nu weer aan het solliciteren, en dat doet je gevoel van zekerheid ook geen goed! Elke afwijzing voelt aan als een bevestiging, 'zie je wel, ze hebben me door, dat ik niks echt kan'. Terwijl ik rationeel prima weet dat ik in een moeilijke vijver vis (regio met heel weinig werkgelegenheid, op functies waar ik nog weinig ervaring in heb, terwijl ik wel veel ervaring in de academie heb, en ook nog eens sociaalwetenschappelijk, dus geen 'echte kennis' (oei, did I say that out loud? ) terwijl ze dat bij overheden wel zoeken, vakinhoudelijke kennis - niet een poeltje waar de dikke karpers voor het oprapen liggen dus... ). Ach ja, goed om te horen dat ik niet de enige ben Hoe gaan jullie ermee om? Hoe zorg je ervoor zeker over te komen, ook als je je onzeker voelt?
Zó herkenbaar! Hier toevallig ook bezig aan een promotietraject, richting het einde inmiddels, en steeds denk ik; die verdediging, dan komen ze er allemaal achter dat ik er helemaal niks van weet, dat ik al die vragen niet kan beantwoorden etc. Dagelijks denk ik, waar ben ik nou eigenlijk mee bezig? En dan heb ik een kamergenootje, die werkt minder lang dan ik, een stuk minder, en die vind ik zo slim. Dat ik denk, vergeleken met haar weet ik helemaal niks. Die zie ik zo'n verdediging zo doen. Pfff
Ik herken het wel uit de wetenschappelijke wereld. Maar dan vooral in die zin dat mensen de dingen daar vaak overdreven ingewikkeld maken. Terwijl oplossingen juist simpel zijn. Ik ben er inmiddels aan gewend dat daar mijn kwaliteiten liggen: die zaken oppakken die ik vanzelfsprekend vind en anderen niet inzien. Maar dat zijn vaak niet de zaken gerelateerd aan mijn promotie en opleiding. Dan kun je denken: wat doe ik hier, maar ik denken dat je daar dan juist je eigenheid en meerwaarde te pakken hebt.
Over ermee omgaan: het is ook een beetje een mindset! Ik weet nog heel goed van gesprekken met de huisarts bij wie ik mijn co-schap liep, jaren terug. Ik vroeg me ernstig af hoe ik als meisje van toen 23 nou een veel ouder iemand moest aanspreken op lifestyle changes. Dat was toch niet serieus te nemen? Bottom line van de huisarts was dat je die autoriteit wel verdiend hebt als je eenmaal op die stoel mag zitten. Hij was nog van de oude stempel en als 25-jarige na de basisopleiding als huisarts begonnen. Dus. Les 1: je zit in die positie omdat je dat zelf bereikt hebt. En degene tegenover jou vertrouwt je, dus vertrouw jezelf. Les 2: voorbereiding. Studeer. Lees je in, maak van tevoren een plan, bediscussier je plan met je supervisor. In een leerling-positie is je supervisor er om je enerzijds te steunen en adviseren (kom wel ZELF met het plan), anderzijds je comfort zone steeds verder uit te breiden. Met dit plan kan je naar de patient, externe samenwerkingspartners of degenen die je begeleidt. En als je geen supervisor meer hebt, zijn er altijd wel collega's om de moeilijke zaken te bespreken. Komen we gelijk bij les 3: Je hoeft het (bijna) nooit alleen te doen. Hierop sluit aan les 4: het is niet erg om soms toe te geven dat je iets niet weet. Wees hier dan eerlijk over, geef aan dat je er nog op terugkomt, ga terug naar je bronnen en collega's/supervisor en koppel dan een gefundeerd antwoord terug.
Ik herken het ook wel. Ik heb de Hogere Hotelschool gedaan en werk nu in een hotel (receptie / administratie / planning / aansturing etc) en soms heb ik het idee dat ik de grootste ambtenaar / nietsnut hier ben Maar goed, mijn baas denkt daar heel anders over gelukkig en durft met een gerust hart weg te gaan als ik hier ben, dus dat is wel fijn Komt denk ik vooral omdat mijn vorige werk in de uitzendbranche heel competitief was met een bonussysteem en wekelijkse voortgangsgesprekken. Hier werk ik nu bijna 4 jaar en heb nog geen enkel functioneringsgesprek gehad
Yep hier had ik dat gevoel ook hoor toen ik in de wetenschappelijke wereld zat. Had ook vaak t idee dat collega's slimmer waren en ook meer t gevoel dat ik soms maar wat deed. Ben uit de wetenschap gestapt en in mn huidige werkveld heb ik dat laatste minder, is meer toegepast werk. Maar hier erg learning on the job en ik moet nog veel leren. Niet zozeer dat ik me dom voel als meer de frustratie dat ik een deel niet weet. Maar dat komt wel. Hahaha ik dacht destijds dat ik bij mn verdediging ook geen enkel antwoord zou kunnen geven, maar gelukkig viel t mee . Toen ik klaar was dacht ik zelfs, het was wel leuk. Maar vooraf dodelijk zenuwachtig. Kamergenoten leken altijd wel minder lang bezig en veel verder, veel makkelijk te schrijven etc etc. En anderen lijken een verdediging op hun sloffen te doen (en niets is minder waar...)