Heel herkenbaar Ik heb psychologie gestudeerd, maar werk nu in een heel ander veld. Heb heel vaak het gevoel dat ik maar wat doe (want ik heb er niet voor gestudeerd...) en dat gevoel wordt eigenlijk bevestigd als ik complimenten krijg over iets wat ik zelf heel simpel vind. Ik vraag me af waar dat gevoel nou aan ligt? Zou wel een interessant onderzoek zijn Voelt iemand zich geroepen hihi Ik heb het ook wel eens gewoon over het leven, zo van wanneer word ik nou volwassen. Misschien dat het dan ook ligt aan dat mijn eigen leven er zo anders uit ziet dan wat ik vroeger dacht dat een volwassen leven zou zijn. En ik vraag me ook af of vrouwen/mannen die opgroeiden met 2 werkende ouders dit minder hebben dan vrouwen/mannen uit een meer traditioneel gezin. Ik ben trouwens bezig in een boek waarin dit gevoel ook genoemd wordt: Tara Sophia Mohr, Playing Big. Find Your VOICE, Your MISSION, and Your MESSAGE. zelfs bij vrouwen waarvan iedereen vindt dat ze het geweldig gemaakt hebben.
Echt grappig om te lezen hoe veel mensen dit ervaren! Ik heb bij mijn werk op de universiteit inderdaad, zoals iemand al zei, wel eens het gevoel dat mijn toegevoegde waarde juist in mijn pragmatisme ligt. Alleen ben ik het artikelen lezen en schrijven wel wat zat, en wil ik liever verder in de praktijk. Maar daar vragen ze dus veel meer toegepaste kennis, die ik maar beperkt heb. Waardoor ik me dan 'dom' voel, zeker omdat mensen wel veel van me verwachten, 'want ik ben toch gepromoveerd en dus heel slim'. Maar ja, zo werkt het niet altijd! Zelfs mijn - heel goed verlopen - promotieverdediging voelt als een soort 'geluk hebben'. Aardige commissieleden, merendeels goed beantwoordbare vragen... Het is moeilijk dat als een prestatie van mezelf te zien, terwijl het wellicht wel zo was dat men aardig was en niet dooremmerde omdat ik juist gewoon meteen de goede antwoorden gaf... Ik vind het ook altijd moeilijk 'van mijn eigen kracht uit te gaan' (dat klinkt wel erg zweverig). Kijk snel naar anderen, en wil dan zijn zoals zij. Wat ik niet ben, waardoor ik het gevoel heb ondermaats te presteren. Mja, het is een ding om je dat rationeel te beseffen, maar iets anders om ook echt die knop om te zetten in je hoofd en in je eigen 'kracht' te geloven.
Bijna exact dit! (behalve het perfectionisme, dat heb ik niet echt) Vanwege de aard van mijn werk komen mensen bij mij met grote levensvragen, ze bevinden zich vaak in heel lastige situaties, veel emoties en veel narigheid. Hun hoop en verwachtingen van wat ik kan bieden kan bij mij echt wel een flinke druk geven. "wat weet ik nou helemaal, ik kom nog maar net kijken" denk ik dan. Ik vergeet dan dat ik ondertussen al weer jarenlang in dit vakgebied werk. Het voelt alsof ik nog steeds een groentje ben. Ik ben verbaal ook heel sterk en heel vaardig in professioneel sociaal contact. Dat gevoel van "door de mand te zullen vallen" heb ik inderdaad vooral als ik een tijdlang veel lastige zaken op het werk heb, waarbij in aan de grenzen van mijn kunnen kom. Ik zie mijzelf niet als onzeker, maar heb heus wel mijn onzekerheden. Ik denk dat het heel normaal is en dat het je ook behoedt voor zelfoverschatting. Het houdt me ook scherp en open voor het leren van nieuwe dingen.
Herkenbaar, was al bang dat ik de enige was met dat gevoel.Toen ik met verlof ging en mijn werk werd overgenomen door iemand die al ervaring had in dezelfde functie was ik doodsbenauwd dat ik mijn spullen kon pakken. Dacht altijd dat mijn werk niet zo moeilijk was en iedereen het wel op kon pakken. Toen ik na een half jaar terug kwam stond de een na de andere collega aan mijn bureau om te vertellen hoe blij ze waren dat ik weer terug was. Heel fijn voor je zelfvertrouwen maar dat gevoel is er stiekem nog steeds.
Wow echt heel herkenbaar! Ik heb een universitaire opleiding maar echt.. voor mijn gevoel weet ik niks. En iedereen maar roepen "jaa maar jij bent orthopedagoog!" Maar qua praktijk dingen weet ik niks. Ben ook 'onder mijn niveau' gaan werken omdat ik me echt nog niet klaar voel voor zo'n verantwoordelijke functie. En dan hoop ik maar dat ik zo veel ervaring opdoe dat het gevoel van doen alsof verandert in echt kennis van zaken hebben.
Ook wel herkenbaar hier. Vooral omdat ik naast m'n goede opleiding veel leer door 'learning by doing'. De onzekerheid blijft of het wel voldoende is en mensen me ook niet te jong vinden voor de dingen die ik nu doe (consultancy) Ik vond dit wel een interessant artikel: http://fuckdieonzekerheid.nl/wp-content/uploads/2014/10/Artikel-Opzij-Nooit-meer-bang-om-door-de-mand-te-vallen.pdf
Heel interessant artikel! Ik ben naast mijn werk ook voorzitter van een stichting en ik merk het ook daar, vooral als het gaat over promotie of interviews. Dan denk ik stiekem: waarom vragen ze mij nou, wat weet ik er van... Ook dat jezelf klein houden om je maar niet te laten zien.
Grappig ik las vandaag dit artikel: 'Veel vrouwen lijden aan het bedriegerssyndroom'|Actueel| Telegraaf.nl
Oh wat grappig dit en heerlijk om te lezen dat ik niet de enige ben Ik had het vooral tijdens mijn stages! Ik dacht steeds: als ik dadelijk afgestudeerd ben val ik ZO hard door de mand.. Dan moeten mensen wel gaan inzien dat ik gewoon doe alsof ik iets kan haha Jammer dat we ons zelf zo omlaag halen.. Want ik schijn toch echt mijn werk goed te doen...
Haha, wat een leuk onderwerp. Ik herken niet zo zeer dat ik het gevoel heb niets te kunnen of te weten, omdat ik al een aantal jaar in het vak zit en het inmiddels erg bekend voor me is (coördinerend begeleider gehandicaptenzorg). Wel heb ik vaak het idee dat ik vreselijk loop te bluffen over hoe veel ik wel niet weet van de bewoners, de medische zorg en het begeleiden volgens de methodieken enzo, tegen de orthopedagoog en mijn collega's. Terwijl ik op de werkvloer ook wel eens denk: Lieve (..bewoner..) ik weet nu niet wat ik met dat gedrag van je aan moet Zal ik je achter het behang plakken?
Haha dit doet mij denken aan mijn gesprek die ik had voor de aanmelding van mijn mbo opleiding jaren terug. Ik ging dat gesprek in met de overtuiging dat ik mij ging aanmelden voor niveau 3. Die beste meneer keek naar mijn cijferlijst en zei: nee... Ohh nee.. Jij gaat geen niveau 3 doen hoor! We zetten je gewoon bij niveau 4, ik weet zeker dat jij dat wel kunt hebben 😁 met mijn diploma uitrijking 4 jaar later kreeg ik te horen dat ik een geschikte was voor het HBO.
Hoe was het ook alweer? De kikker doet zich voor als prins maar weet dat hij, kikker, ten diepste een kikker is. Totdat de kikker tot het besef komt, dat de kikker zelf de prins is...
Ik herken het ook. Ik heb een Post-HBO opleiding, 15 jaar werkervaring, snelgroeiend eigen bedrijf met personeel en alles en nog steeds denk ik vaak dat ik er niks van af weet en vraag ik me af wanneer ik de fatale fout ga maken. Soms is het zo erg dat ik de post haast niet open durf te maken, omdat ik bang ben dat er een klacht in zit of iets waaruit blijkt dat ik een enorme fout heb gemaakt. Ik kan er ook heel erg van genieten als ik mijn werk doe en alles gaat goed en ik krijg complimenten. Op zo'n moment doet me dat heel veel goed, maar een dag later kan ik wel weer doodnerveus worden omdat ik bang ben dat het een keer heel erg mis gaat. Ik troost mezelf altijd met de gedachte dat ik het nooit expres fout zal doen en dat zelfs in het ergste geval het alleen geld kost of zelfs mijn hele bedrijf, maar dat er nooit iemand dood kan gaan van fouten die ik maak, in tegenstelling tot fouten die mijn klanten maken, haha.
Ja ik op m'n werk. Ben vanaf m'n 22e manager geworden in een kledingzaak zonder opleiding oid. Het gaat slecht met de detailhandel maar steeds denk ik dat het aan mij ligt. Terwijl ik gewoon een vast contract krijg dus m'n baas zal toch wel vinden dat ik iets goed doe haha. Maar telkens denk ik toch van morgen krijg ik een mail dat ik niet meer hoef te komen
Whahahah ik herken het ja!! Heb desondanks niet alle diploma's maar ben jaren geleden wel aangenomen op een functie waarop ze een bachelorsdegree eisten etc etc. Ik weet nog dat ik op de wc zat en dacht... ok nu heb ik me hier naar binnen geluld en geprofileerd.. en NU hahaha Maar er komen ook momenten dat ik het precies zo andersom zie. Collega's die dus wel hun papier ervoor hebben, maar waarvan ik dan denk.. waaaar heb jij die eigenlijk gekregen hahahaha
Oja, ik herken het ook wel, van vroeger op school met name. Het werd toen ik ging werken steeds minder en nu is het weg.