Ik wil je heel veel sterkte wensen! Ik heb zelf een tijdje een anti psychotica geslikt maar had geen psychose. Wat jij omschrijft herken ik enorm in mijn eigen verhaal op het zwanger zijn na. En snap je keus dus ook volkomen!
Dat kun je dus niet weten, dat is het erge. Als de psychose een uiting is van schizofrenie, dan is je leven zoals je dat tot nu toe geleefd hebt voorbij. En dan vind ik het meer dan verstandig en zelfs aanbevelenswaardig om niet nog een kind in deze situatie te brengen. Echt hoor, dit wens je niemand toe.
Enorm bedankt weer voor jullie reacties. En dit inderdaad. Hij word nu geobserveerd en morgen moet ik in gesprek zonder hem erbij. Pas dan kunnen ze meer vertellen over de behandeling. Ikzelf ben bang dat hij er nooit meer vanaf komt. Omdat , als ik nu alles op een rijtje zet , hij eigenlijk altijd een beetje vreemd is in zijn doen en laten. Zo is hij enorm opgewekt en het volgende moment erg depressief.
Ik wil je heel erg veel sterkte wensen. Verschrikkelijk om de persoon waar je van houdt op deze manier mee te moeten maken. De vader van de kinderen, van je ongeboren kind, de persoon op wie je verliefd werd. Zelfs áls je man binnenkort uit zijn psychose komt, volgt er nog een lang en slepend traject. Een psychose komt niet uit het niets en is ook niet in een klap voorbij. De gemiddelde duur van een psychose in behandeling is 3 maanden (onbehandeld duurt deze aanzienlijk veel langer) en de kans op een tweede episode na een stabiele periode is 75%. Ik geef je deze cijfers niet om je bang te maken, maar als reactie op je initiële vraag. De informatie heb ik van een behandelaar op een psychose-afdeling van een PPC. Hopelijk kan jullie behandelaar je morgen wat meer informatie geven, passend bij de situatie van je man. Vraag ook naar de mogelijkheden van begeleiding voor jou en je gezin. Zeker gezien de overweging die je nu maakt om je zwangerschap af te breken. Nogmaals, heel veel sterkte. Hou je ons op de hoogte?
mijn vader had regelmatig psychoses. met medicatie is het nu goed onder controle. het hoeft ook niet terug te komen. kan van paar weken tot paar maanden duren. hier duurde het meestal niet al te lang, was erg heftig dat zeker, maar het gaat normaal gesproken ook weer over. vergeet het niet... het duurt, ook de nasleep. maar het gaat ook weer over in de meeste gevallen en is ook aardig goed te behandelen. ook in gevallen zoals schizofrenie. tuurlijk het is niet rozengeur, zeker niet. maar het is ook niet zodanig zwart wit. zolang hij zelf maar later ziekte inzicht heeft...
Wat een nare situatie zeg... Dat lijkt me een lastige en zware tijd. Ik wil je heel veel sterkte wensen, ook met de lastige keuze die je omtrent je zwangerschap maakt.
Wat een belachelijke reactie! Wie denk je wel niet dat je bent om hier zo over te oordelen. Ts bepaalt zelf of zij dit een verstandige keuze vind of niet. Jij bent haar niet en jij zit niet in haar situatie. Adviseren dat ze misschien beter nog even na kan denken is 1, maar je zo uitlaten over zon moeilijk keuze en situatie..... Bah! En het meest bizarre is nog wel dat je alleen op de zwangerschap reageert en niet eens op het probleem waar ts het topic voor opent.....
Dat begrijp ik dat je niemand toe wenst. Ik ken de voorgeschiedenis niet, weet niet hoe hij voorheen was. Schizofreen wordt je ook niet zomaar. Elk voorheen "normaal" functionerend mens kan een psychose krijgen zonder dat er meer aan de hand is in de toekomst. Nee leuk is het niet, maar om nu meteen van een vreselijke toekomst uit te gaan zou ik niet fair vinden tegenover mijn man. Er valt prima te leven met bijvoorbeeld manische depressie, dat pik ik een beetje op uit het verhaal. Met de juiste medicatie weliswaar.
Klopt dat ben je dat wordt je niet Schizofrenie is aangeboren en je krijgt vaak pas symptomen/klachten als je tussen de 15 en 30 jaar bent.
Precies, het ene moment deprssief en dan weer vrolijk hoeft zeker geen schizofrenie te zijn. Er zijn ook 'gewone' psychoes die zelfs iedereen een keer kan krijgen. je blijft er dan vatbaarder door maar het hoeft niet eens nog een keer te gebeuren. Wacht de medicatie eens een tijdje af zou ik zeggen. Niet te overhaast. Natuurlijk is het nu heftig en zwaar maar achteraf een schuldgevoel heb je ook niks aan. In ieder geval hel veel sterkte en schakel ook voor jezelf anders (praktische) hulp in.
Dat is niet helemaal waar, het is nog altijd niet duidelijk wat de oorzaak is. Wordt je er mee geboren of ontstaat het door een tal van oorzaken/invloeden.
Inderdaad zo denk ik er precies over. Niet alleen je eigen schuld gevoel maar ook dat van je man. Stel het komt nooit meer voor, hij zal er zich waarschijnlijk altijd schuldig over voelen. Ik bedoel dit echt niet verkeerd, hopelijk pak je het zo ook niet op TS. En vergeet niet dat hij dit absoluut niet met opzet doet.
Ik heb nog eventjes om alles goed op een rijtje te zetten. En na te denken over wat het beste is. Ik heb het wel alvast bij de huisarts besproken en een doorverwijzing gekregen. Ook daar een afspraak staan voor volgende week donderdag. Geen gemakkelijke keuze! De mensen in je omgeving denken ook te weten wat de beste keus is en met hem er fatsoenlijk over praten is ook geen optie. Hij praat wartaal dankzij de medicijnen die hij krijgt. Dus momenteel lijkt het een keuze die ik zelf moet maken en dat is niet gemakkelijk. Morgen heb ik een gesprek met een maatschappelijk werker van het ziekenhuis over zijn verblijf en weet ik hopelijk meer. Zo hoop ik de juiste keuze te kunnen maken. Want ik denk momenteel ook niet helemaal helder na. Ik voel me alleen , vreselijk moe en in de steek gelaten door hem. Dat hij de eerste verjaardag van zijn dochter heeft gemist doet ook enorm pijn , ondanks dat ik weet dat hij het niet express doet allemaal. Het is een opstapeling van alles! Ondanks dat ik maar 3 slaapkamers heb en het huis eigenlijk te klein is voor een derde kindje wilde we het beide erg graag houden. Verhuizen had gekund in de toekomst en een aardappel meer is geen probleem. Alleen , nu weet ik het niet meer en wordt het me allemaal een beetje te veel.
overal is een mouw aan te passen. straks kan je zo gruwelijk spijt hebben van jullie gewenste kindje wat er nooit gaat komen... dat is een definitieve keuze die je nooit meer ongedaan kan maken. ja het is zwaar, maar heel eerlijk... wat als het 3 jaar later gebeurd zou zijn zoals in mijn geval bij mijn ouders, dan heb je ook de keuze niet en ga je ook gewoon voor je gezin zoals je anders ook zou doen. het heet niet dat hij nu geen goede vader of jij geen goede moeder zou kunnen zijn. en als mijn vader niet gewoon een oelewapper geweest zou zijn zouden we gewoon een prima gezinnetje zijn geweest (dat ligt nu buiten zijn ziekte om) ik denk dat je hier echt niet goed aan doet als ik zo je reactie lees... dat breekt je des te meer op als alles straks weer stabiel is...
Jij hebt overduidelijk geen verstand van psychische problemen, dus bemoei je er dan ook niet mee. Ik snap de TO heel erg goed! De komende tijd zal loodzwaar zijn, want TO en man weten niet hoe hij hier uit gaat komen. Ze hebben al 2 kindjes, die gaan hier zeker iets van mee krijgen. Wie weet gaat het nog een hele tijd slecht, moet je zo'n kindje dan maar een slechte start geven? Gewoon omdat jij blijkbaar tegen abortus bent. Ik vind het heel goed dat TO aan haarzelf en haar andere kinderen denkt. Die hebben nu prioriteit. TO, ongelofelijk veel sterkte! Heb je op het moment familie en vrienden waar je op kan steunen? Zowel praktisch als emotioneel?
Wat een lastige keuze Jaq. Heel gied dat je al wat stappen neemt en gesprekken geregeld hebt. Ik kan me je denkwijze heel goed voorstellen, sterkte met de beslissing. Heel vervelend dat er een discussie gemaakt wordt terwijl je het al zo moeilijk hebt. Probeer dicht bij je eigen gevoel te blijven. Mensen die er weinig van weten schreeuwen vaak het hardst helaas..
Heel veel sterkte! Over je zwangerschap. Ook ik heb in een zeer korte periode drie kinderen gekregen. Mijn man werkt veel en doet helaas niks aan het huishouden/verzorging. Is het zwaar? Enorm. Ben echt door een hele moeilijke periode gegaan...maar ben zo blij dat de kleine uk er is. Nu alweer een leuke dreumes. Ik krijg echt zoveel liefde en energie van haar, had ik niet durven denken. Ik snap dat het vooruitzicht zwaar lijkt, maar dat hoeft niet altijd. Iig veel sterkte.
Klinkt mij in de oren als een psychose icm manisch depressiviteit en niet als schizofrenie. Dat is wel te behandelen hoor maar is zeker een heftug proces voor jullie allemaal. Heel veel sterkte en doe wat voor jullie goed voelt en ik denk dat je heel realistisch nadenkt.alles zal op jou nu neerkomen.
Jouw laatste zin is de crux, en gebrek aan ziekte-inzicht is nu juist een van de kenmerken van schizofrenie (niet dat ik zeg dat TS haar man dat heeft). Het overgrote merendeel van de schizofrenen heeft dus geen ziekte-inzicht en dan wordt het nog een lange, lange weg. Maar dat hoeft het niet te zijn, ik praat en weet alleen over schizofrenie, voordat ik mensen op huntenen trap.