ik ken ook mensen met manische depressie-psychosen, mijn pa heeft de schizofrenie soort. waar je ook weer verschillen in hebt. het heet niet voor niets een psychose, je hebt dan geen grip meer op de realiteit... maar zoals ik al zei, komt het ook heel vaak gewoon incidenteel voor. pas daarna komt het inzicht meestal...
Helemaal eens, zoals ik eerder ook al zei. Alleen zij kan deze keuze maken. En mocht ze er ooit spijt van krijgen, dan is dat erg genoeg: voor haar! Maar dan weet ze wel altijd dat ze het met de beste intentie heeft gekozen.
Hoe moeilijk het ook is... Dit is ondanks de trieste situatie en eventueel vreselijke beslissing " fijn" om te lezen!!
Ik heb ook weleens een paar topics van je gelezen en zijn idd opstapelende heftige dingen. Omdat je nu in een negatieve en nog uitzichtloze situatie zit, denk je eerder aan het afbreken van je zwangerschap. Wie weet valt het allemaal wel mee met je man en slaat de medicatie op den duur goed aan. Zou idd even goed de tijd nemen om over deze beslissing na te denken. Voor hetzelfde geldt loopt het straks goed af allemaal en heb je je zwangerschap afgebroken terwijl het niet nodig was. Iemand schreef dat je dan zal denken dat je vroeger, op dat moment de juiste keuze dacht te maken en niet anders kon, maar ik denk dat het je toch zal blijven achtervolgen. Er zijn genoeg alleenstaande ouders die 3 kids op kunnen voeden en ja dat kan heftig en zwaar zijn, maar met 2 kinderen is dat ook. Veel sterkte, hopelijk gaat het snel beter !
Ik sluit me hier volledig bij aan. mamavany jouw reacties vind ik zeer laag bij de grond. Je geeft geen antwoord op haar vragen maar tracht haar wel een schuldgevoel aan te praten. Bah. Dat terzijde. TS Uit je berichten blijkt dat je een verstandige, sterke vrouw bent. Welke beslissing je ook maakt, ze zal weloverwogen en de juiste zijn. Ik wens je veel moed en sterkte toe de komende tijd!
heel veel sterkte en wijsheid toegewenst TS, wat een moeilijke keuze! Hoop dat de gesprekken morgen en met de maatschappelijk werkster je kunnen helpen.
En ik denk en ik denk.... Nu het nieuws gekregen dat mijn zusje ook zwanger is en daar hadden we ons zo op verheugd. Samen zwanger zijn! En het is toch een onschuldig wezentje. Als ik naar mijn kids kijk denk ik " Kan ik het wel" ? Ik wacht morgen het gesprek even af. Wie weet is hij vrijdag thuis dan kunnen we het samen bespreken. En anders ben ik bang dat ik voor mijn kindjes kies en het ongeboren kindje. Ik kan nu vast urgentie krijgen naar mijn oude woonplaats. En dat is niet om mijn man in de steek te laten maar zoals hierboven staat geschreven door iemand " een opstapeling" . LASTIG! Vergeten : Aankomende donderdag ben ik 8 weken zwanger! Mag ik vragen wat jullie zouden doen in zo een situatie?
Ik heb helaas geen goed advies voor je, maar ben wel geraakt door jouw verhaal. Ik hoop dat het snel beter gaat met jouw man en daardoor ook met jou. Heel veel sterkte!
Ts, wil je veel sterkte wensen. Wij kunnen niet voor je kiezen, maar hoop echt dat je voor jou de goede keuze zal maken. Bij enige vorm of sprankje van twijfel, echt niet doen. Het lijkt me een afschuwelijk schuldgevoel om de rest van je leven mee te lopen. Veel wijsheid gewenst, ts. Edit: zie dat je vraagt wat wij zouden doen. Heel simpel: kindje houden. Het is ontstaan uit liefde, heeft er niet om gevraagd. En echt, het kan zwaar zijn, maar als jij dit kindje al in je hart hebt gesloten en je laat het dan weghalen, dan geloof ik echt niet dat je daar snel overheen komt.
Natuurlijk kun je het zelf! Je bent een sterke vrouw die al zo veel heeft moeten doorstaan waarom zou dit niet lukken?! Natuurlijk wordt het zwaar maar ook de tijd dat het "makkelijker" wordt komt eraan. Alle kracht die je tot nu hebt laten zien in je verleden heb je ook in je toekomst. Heb vertrouwen in jezelf!!
Na alles wat jij al hebt meegemaakt ts....denk ik dat jij sterker bent dan welke moeder ook. Jij kunt ook dit kindje groot brengen. Het zal ff loodzwaar zijn, maar wat zul je veel liefde kunnen geven. Ik ken je niet, maar je komt sterk over. Je twijfels zijn terecht, maar dit kindje verdiend jou'n liefde. Je kunt het! Ik wil je echt niet pushen hoor, maar je mag nooit spijt hebben van deze definitieve keuze. Nooit mag je denken...wat als? Hoe zou het zijn? Had ik het eigenlijk toch aangekund..? Lijkt me verschrikkelijk om zo verder te moeten. Nooit meer terug kunnen naar die ene keuze.. Ik persoonlijk zou het laten komen en ik zou er het allerbeste van maken en iedereen laten zien dat ik het kan! Die drukke periode gaat voorbij, het is niet voor de rest van je leven.... Maar dit is zoals ik erover denk. Ik hoop voor jou dat je de beste keuze maakt. Je hebt het erg zwaar, ik wil je heel veel sterkte wensen.
Je vraagt om advies over wel/geen abortus. Mijn advies: neem meer tijd om een knoop door te hakken. Je bent pas 8 weken zwanger. Je hebt weliswaar volgende week een afspraak, maar je hoeft dan helemaal nog geen definitief besluit te nemen. Je hebt meer tijd. Als het volgende week een goed idee is om het af te breken, is het dat over een maand ook nog. Dan heb je net even wat meer tijd om af te wachten hoe het loopt met je man en wat een eventuele prognose is. Misschien wordt hij wel beter aanspreekbaar en kun je toch met hem samen kiezen. Het lijkt me voor hem ook heftig als hij terug komt in de werkelijkheid en jij hebt zijn kindje weg laten halen, terwijl hij dat niet wilde. Je schrijft ook dat je een gesprek hebt met een maatschappelijk werker over je man. Ik zou daar absoluut vertellen over dit dilemma en dat je niet weet wat je moet doen. Misschien kan hij/zij je helpen om dingen rustig op een rijtje te krijgen, of je iemand/een instantie aanraden die dat met je kan doen. Kortom: ik zou vooral niet overhaast een definitief besluit nemen. Door er wat meer tijd voor te nemen, haal je wellicht wat druk van de ketel. Veel sterkte! Ik snap dat het heel moeilijk is. Ik heb zelf psychische problemen en begrijp heel goed dat het moeilijk is om nog een kind te brengen in een situatie die al heel zwaar is door een psychische ziekte. Ik snap dan ook dat je er tegenop ziet, de praktische bezwaren ziet en daardoor misschien het gevoel hebt dat je eigenlijk geen keus hebt. En die bezwaren zijn ook reëel. Als ik je reacties lees, krijg ik echter het gevoel dat je het eigenlijk niet wil weghalen. Ik zou het in dat geval toch wel heel verdrietig voor je vinden als je het weg zou laten halen.
Ik sluit me hier helemaal bij aan. Het moet echt jouw keuze zijn en daar mag je echt tijd voor nemen. Wat je ook doet ben jij namelijk degene die met de gevolgen moet leven. Heel veel sterkte met de keuze. Maar wat je ook kiest, het is goed. Het is immers jouw leven
Maar hoe langer ik wacht , hoe langer het een "echt " mensje wordt. En dan word het alleen maar moeilijker en moeilijker! Ik weet dat je gelijk hebt! En dan toch krijg je verwijten van familie. Die zouden het weg laten halen gezien de omstandigheden! Urgentie krijg je niet in deze situatie volgens hun.
Probeer bij je eigen gevoel te blijven. De familie kan er makkelijk over oordelen, zij staan niet in jouw schoenen, zij hoeven niet met de beslissing te leven. Dat moet jij, en dat kun je alleen als je er zelf achter staat. Weet dat er waarschijnlijk geen 100% goede keuze is, beide kanten hebben hun voor- en nadelen, en dat is ook waarom het zo'n dilemma is. In het ziekenhuis waar ik werk worden krijgen patienten die twijfelen om wel of niet een abortus te laten doen als ze willen door de gyn een gesprek met een psycholoog van het ziekenhuis aangeboden, om te helpen alles op een rijtje te zetten, zodat je daarna een beslissing kan maken. Wie weet hebben ze dat daar ook, of kan de maatschappelijk werker iets voor je betekenen. Je hebt maar beperkt de tijd, maar neem de tijd binnen de tijd die je hebt. Een beslissing om de zwangerschap af te breken kun je niet meer terug draaien, maar wel twee weken later uitvoeren wanneer je zeker weet wat je wilt. En nog een tip; als je een beslissing hebt genomen, schrijf voor jezelf op waarom je de beslissing hebt genomen. Op die manier kun je later, op een moment dat het misschien minder helder voor je is, nog eens terug lezen waarom je toen ergens voor hebt gekozen (of dat nu afbreken is of uitdragen), en dat kan wat rust geven. Ik zou in dit geval niet overhaast een beslissing maken maar de tijd nemen. Maar laat je niet iets aanpraten door anderen, maak een beslissing vanuit je hart. Heel veel sterkte!
Oh meisje toch.. Wat een verschrikkelijk moeilijk situatie. Ik begrijp de overweging om het kindje te laten weghalen. Hier is het natuurlijk makkelijk om een mening te hebben maar om het te beleven is iets volledig anders. Dus ik heb enorm veel respect voor je. Hou de moed erin. Wat je vraag betreft over wat wij al dan niet zouden doen.. Persoonlijk sluit ik me aan bij Janna en zou er ook even mee wachten. Niet om je te pushen om het kindje te houden maar gewoon omdat je teveel tegelijk bent aan het meemaken. Ik denk eerlijk gezegd dat je er volgende week ook niet goed van gaat zijn. Vooral omdat je de indruk geeft dat er ergens twijfel is. Geef jezelf de tijd om te verwerken wat er nu gaande is. Het lijkt me heel zwaar en emotioneel zoals het nu al is, om nogeens zo'n beslissing erbij te nemen lijkt me vernietigend. Je hoeft daarom niet een maand te wachten maar eventueel tot je zeker bent van je stuk en tot je het gevoel hebt dat je de huidige situatie min of meer een plaatsje hebt kunnen geven. Kortom, gun jezelf wat tijd. Als je er volgende week of de week daarop zeker van bent dat het de beste oplossing is, dan kan je een afspraak maken om het kindje te aborteren. Veel sterkte meid!