Tja lastig. Zelf zou ik nooit mijn vriend 5 weken op vakantie laten gaan. In een relatie kan ik niet zo lang zonder de ander anders verdwijnt wat we samen hadden. Maar ik denk dat wat betreft de impact op de kinderen dat wel meevalt als t goed wordt uitgelegd. Mijn sz heeft een nieuwe vriend sinds 1 maand en haar kinderen noemen hem al op eigen initatief papa, dat hou je moeilijk tegen als ze zo enthousiast zijn
Tot nieuwe inzichten komen kun je ook vast wel op een andere manier doen. 5 weken vind ik persoonlijk best lang..
Gewoon lekker laten doen. Hij is baas over zijn eigen leven ten eerste. Maar ten tweede betekent het wandelen van de camino niet automatisch dat je daarna je relatie verbreekt. Sterker nog, ik ken mensen die in santiago na de hele wandeling op hun knieeen gingen voor hun liefde.
Ik vind 5 weken ook erg lang als je een serieuze relatie hebt. Maar aan de andere kant beter nu dan over 3 jaar.... Al vind het ik wel apart en zou ik het niet grappig vinden.
Een paar mensen in mijn omgeving hebben de camino gedaan en ze zijn geen van allen teruggekomen zoals ze weggingen. Ik vond het vooral in het begin best moeilijk om nog gewoon met ze te praten, want tijdens die wandeling ga je het leven anders beschouwen. Ineens draait het alleen nog maar om hele belangrijke en serieuze dingen, wordt men vegetarisch, wil in een commune wonen, kan men niet meer tegen de drukte van de stad etc. Zo ging het tenminste bij de 3 mensen die ik ken die de camino deden. En toch deed het ze goed. Ik denk dat het een hele waardevolle tocht is. Ik hoop hem zelf ook een keer te kunnen doen.
Serieus? Ben blij dat ik toch wat anders in m'n relatie sta dan. Nee, ik zou niet staan te springen dat m'n vriend 5 weken weggaat, zeker niet ivm de kinderen (en dat is dan nog anders in het verhaal van ts) maar je gaat/kan hem dat toch niet verbieden? Zal wat zijn, dat alles verdwijnt wat je samen hebt in zo'n korte periode, hoe doen vrouwen dat dan als ze bijv een zeeman hebben, of een militair oid. Wat heb je dan voor een relatie?
5 weken is lang, dat hij dezelfde route wil lopen is misschien raar. Maar hij mag toch zeker doen wat hij wil. Zeker in een prille relatie vind ik zeker dat het kan. Hij heeft (nog) geen verplichtingen en als hij op deze manier zijn gedachtes op een rijtje kan zetten dan zou ik dat als (nieuwe) partner alleen maar toejuichen.
Ten eerste vind ik het gek dat iemand zijn/haar nieuwe partner al na een maand voorstelt. Daar wacht je toch een paar maanden mee tot je zeker bent dat het heel serieus wordt? Sta er soms echt van te kijken hoe snel sommige mensen dat doet. En ten tweede is het vrij ongezond als je vindt dat dat wat jullie hebben dan verdwijnt. Dan is de relatie al niets waard. Hoe denk je dat vrouwen dat doen met mannen op de grote vaart of met een militair?
Zeker lekker laten lopen. En als daar iets uitkomt wat anders uitpakt, dan kan dat maar beter nu gebeuren dan nog jaren op een doodlopend pad door banjeren...
Ik zou hem vragen hoe hij tot dat besluit is gekomen, wat hij daar hoopt te vinden en of hij twijfelt over onze relatie. Verder zou ik hem steunen in zijn "zoektocht", hem een goede reis wensen en zeggen dat ik hem zal missen. Ik ben vrij nuchter daarin... het is wat het is.
Zoiets valt niet zomaar te plannen. Waarschijnlijk had hij dit inziccht een jaar geleden nog niet. Het is een proces geweest dat hem dit inzicht heeft gegeven. Je kan hem niet verbieden zijn gevoel te volgen.
Als in 5 weken zonder elkaar verdwijnt wat je samen hebt vraag ik me echt af waar je relatie dan op gebaseerd is! Sowieso vind ik niet dat je in een relatie elkaar dingen moet gaan verbieden, je bent partners niet elkaars eigendom. In de situatie waar ts op doelt vibd ik dit al helemaal niet. Het gaat om een prille relatie vriend moet dingen verwerken, en kinderen staan hier in mijn ogen al helemaal buiten, neem aan dat die een eigen vader hebben, en als niet dat ze nog niet zo eigen zijn met vriend dat ze niet die paar weekjes zonder hem zouden kunnen.
Persoonlijk, voor MIJ is dat zo. Heeft een ander (gelukkig) niks mee nodig. En nee ik zou dus ook niet met een militair of zeeman oid kunnen trouwen.
Ik vind het eigenlijk grote onzin. Hij moet dus net zoals zijn ex dezelfde route gaan lopen om tot inzicht te komen. Alsof hij nog niet over zijn ex heen is. Ik ken niemand die die route nodig heeft gehad om tot inzicht te komen, dus hij zou zijn inzicht ook prima op een andere plek kunnen krijgen. Als hij weg wil om alles op een rijtje te zetten, op zich prima. Maar waarom hetzelfde als zn ex? Ik zou daar mijn vraagtekens bij krijgen en daarnaast vind ik ook dat je pas in een nieuwe relatie moet stappen als je er aan toe bent. Je kan dan roepen; het overkomt je gewoon. Maar je weet toch wel dat je aan een vrouw met kinderen begint die je niet zomaar even aan de kant schuift.
Nee. Dat is hij waarschijnlijk ook niet. Dat is toch niet zo raar na tien jaar? Dan kun je leuk in de tussentijd een ander tegenkomen maar dat betekent nog steeds niet automatisch dat de ex uit je hoofd is hoor. En hij denkt blijkbaar dat dit de manier is.
Ik zou me heel erg gekwetst voelen in haar plaats. Maar ze kan hem beter laten gaan. Anders gaat het denk ik tegen haar werken. Ze kan maar beter weten waar ze aan toe is. Die tijd kan ze ook gebruiken om erachter te komen of hij wel is wie zij bij zich wil hebben. Hij heeft niet overlegt en loopt dezelfde route als zijn ex...
Een man in mijn leven krijgt bij mij ook niet zomaar even 5 weken de kans om de hort op te gaan eigenlijk. Ik ben een moeilijk iemand om een relatie mee te krijgen, dat moet je echt willen. Als hij - pas na 7 freaking maanden wanneer het hechtingsproces in volle gang is - dan 5 weken een wandelroute wil gaan volgen om zijn vorige relatie te verwerken, mag hij dat met alle liefde doen, maar wel even fijn sleutels inleveren en je hoeft niet meer terug te komen. Of je bent bij me of niet. Daarin ben ik erg zwart/wit geworden. 7 maanden tegenover vijf weken is best veel. Als je over een ex wil rouwen, had je maar single moeten zijn