Wel heel goed dat ze hem zo door de mangel trekken. Goed onderzoeken is wel heel belangrijk. Hoe voel jij je door het nieuws dat hij morgen bij jullie zal zijn?
Ja denk dat het wel goed is. Kan ik kijken hoe hij thuis doet aangezien hij zegt in deze omgeving angstig te zijn Vandaag zelf een wat mindere dag!
Ja dat is zeker afwachten. Ook apart dat hij aangeeft juist thuis angstig te zijn. Hij krijgt wel hoge dosis medicatie toch? Kan best zijn dat hij dan sowieso overal wat matter op reageert. Moet hij de avond weer terug zijn? En jij? Maak je je druk (wat logisch is natuurlijk)? Je maakt behoorlijk wat mee. Hoop dat je hulp krijgt uit je omgeving (weet niet of je dat al geschreven had maar kan het me niet herinneren).
Hij gaat nu 3 keer per dag medicatie krijgen ipv 1 keer in de avond. Hij is niet alleen hier thuis angstig maar in de hele woonplaats waar we wonen. In de avond heb ik hem wel eens aan de telefoon , zijn medicatie heeft hij dan al gekregen. Dan is hij inderdaad wat matter. Morgen mag hij vanaf 10.00 hier zijn en om 20.00 weer terug. De MRI krijgt hij omdat het kan zijn dat hij een hersenbeschadiging kan hebben , heeft weer met zijn verleden te maken. Zijn vader komt de honden uitlaten en zijn moeder maakt zo af en toe eten voor mij en de kids. Maar mijn eigen familie woont 108km verderop waar ik nu ontzettend van baal. Voel me vandaag ontzettend kl*te. Zijn vader kwam binnen toen de meiden op bed lagen en toen hij weg ging waren ze alweer wakker, dus geen rustmomentje. Verder voel ik me alleen en in de steek gelaten. Zullen de hormonen wel zijn.
Ja, dat kan ik me goed voorstellen. Mijn moeder woont ook op minstens een uur rijden afstand en in bepaalde situaties heb je juist even je eigen familie nodig. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik hoop dat er snel een oplossing komt voor dat waar hij momenteel ziek door is en jou een hele dikke digitale knuffel geven. Het lost niks op maar vind het onwijs kl*te voor je/jullie!
Jeetje wat een moeilijke situatie zeg. Ik wil je veel sterkte wensen en ik kan alleen maar zeggen,luister naar je hart en volg het. Wij kunnen vanaf hier een beslissing niet voor jou nemen. Wel ben ik benieuwd naar wat de reactie is van je schoonouders ? Hoe reageren hun op dit nieuws over hun zoon? En kun je hun misschien in vertrouwen nemen over je zwangerschap ?
Hoi meid.. Ik dacht even aan je en wou eens horen hoe het vandaag is gegaan. Hoe gaat het verder met jou? Voel jij je al wat beter dan gisteren?
Van harte gefeliciteerd met jouw verjaardag! Ik hoop dat je ondanks alles een mooie dag zal hebben met jouw gezin!
Gefeliciteerd meid! Hoop dat het ondanks alles een fijne dag wordt. En wens je een fijn en mooi nieuw levensjaar toe, hoe het ook gaat lopen.
Dankjewel meiden , hartstikke lief van jullie. Gisteren is hij een dag thuis geweest. In het begin ging er van alles door me heen en wist ik niet of ik met deze relatie door wilde gaan. Als iemand continue van die "rare" acties heeft dan sla je er een beetje voor dood. Ik heb er niks over gezegd maar het aangekeken. Hij deed leuk met de kids en binnen was hij gewoon rustig. Toch ook een tijd naar buiten gegaan zodat ik zijn gedrag daar ook een beetje kon bekijken. Het viel me op dat hij buiten erg op zijn hoede is. Hij moet alles en iedereen bekijken die voorbij komt. Net of mensen met getrokken wapens lopen ofzo , zo kijkt hij. Toen we weer thuis waren kwam er een tweetal keren een helikopter voorbij. Hij stond in de keuken en zei : " Hoor , Daar komt hij weer aan". Dit had hij een aantal keer maar echt : Er was geen helikopter!! Dus hij ziet/hoort toch zo nu en dan dingen die er niet zijn. Dit had hij vooral erg na het innemen van zijn medicijnen. Al met al een rustige dag gehad en gepraat. Alleen zo zielig dat de oudste vanmorgen hard om papa riep en begon te huilen.
Gelukkig was het een rustige dag. Je man is echt ernstig ziek. Jee, heftig hoor. Ik zou zeker met de verpleging terugkoppelen hoe het is gegaan en wat jij observeert. Die info is voor hen nog belangrijker dan wat ze zelf zien. In een instelling is het toch heel anders dan in de "echte" wereld.
Een buurvrouw van mij heeft 7 jaar geleden een psychose meegemaakt. Ik kwam haar tegen en ze zei.. Hoor je de vogels? Ze praten tegen ons.. Maar ik kan ze niet goed verstaan.. Vertel jij me aub wat ze zeggen, ik begrijp het niet? En twee tellen later.. Kijk.. Er komt straks een poes voorbij.. Mijn dochter is een poes geworden.. Vervolgens vliegt er een vogel voorbij en riep ze.. Kijk kijk daar vliegt mijn dochter.. Ze is nu alweer een vogel geworden.. Vervgens rijdt er een man voorbij met een meisje achterop e scooter en ze riep.. Help help hij heeft mijn dochter ontvoerd!! En ze begon te rennen.. Om na twee tellen alweer om te draaien ondat 'de bomen' haar iets vertelde.. Ontzettend heftig was het. Ze is die dag opgenomen in een kliniek en na een week met een dosis medicatie ontslagen. We zijn nu jaren verder.. Ze was verslaafd aan alcohol, drugs en is toen psychotisch geweest en manisch depressief. Ik woon nu tegenover haar en spreek haar regelmatig. Ze heeft nog altijd heel veel medicatie maar daardoor is ze stabiel. Enorm veel sterkte!
Lastig! Het zal ongetwijfeld gezien de hele situatie zwaar worden. Maar ik ben heel bang dat je spijt gaat krijgen van een abortus gezien je reacties en het feit dat je zus ook zwanger is. Wie weet knapt je man toch snel op en veranderd dat toch de hele situatie. Ik zou het nog een paar weken afwachten! Daarnaast, ik zou zelf in geen enkel geval kiezen voor een abortus, in eerste plaats ivm mijn geloof maar ook omdat ik het idee heb dat er zoveel vrouwen een schuldgevoel krijgen na een abortus. Sterkte met je man iig!!
Jeetje wat een tijd. Geen overhaaste beslissingen nemen. Bij twijfel kun je wachten. Maar je weet het vast wel. Maar ook rondom je man: je hoeft even niets. Geef hem de tijd, want hij is erg ziek. Bij iedere andere lichamelijke ziekte gebeurd dat ook. Sterkte, ook voor as donderdag. Laat je door niemand een schuldgevoel aanpraten, want welke keuze je ook maakt: je doet het voor jullie gezin.
Ten eerste nog gefeliciteerd. Het klinkt inderdaad alsof hij aardig paranoia is. Hebben jullie wel over de situatie kunnen praten of zie hij zelf niet dat er iets aan de hand is? M.b.t. je kindje laten weghalen, als je twijfelt zou ik toch even wachten al begrijp ik dat de tijd dringt. Ik kan meepraten hoe het voelt als een zwangerschap ongewenst stopt (keer op keer) en dat doet pijn. Maar stel dat je er zélf voor kiest en dáár spijt van krijgt. Dat lijkt me ook vreselijk. Maar wat ik eerder al zei. Volg je hart, volg je gevoel en bewandel je eigen pad. Zoals Misa zegt, laat jezelf vooral geen schuldgevoel aan praten en laat jezelf ook zeker nergens toe overhalen. Jij maakt de weloverwogen keuze, wat keuze ook mag zijn. Sterkte.
Jeetje, ik wil je heel veel sterkte wensen. Wat heftig zeg, wat jij meemaakt! Ik zou je graag willen helpen....Wellicht kan ik een keer de honden voor je uitlaten of zo? (als je dichtbij woont....) Wat betreft je zwangerschap: moeilijk! Heel moeilijk. Vooral omdat je zus ook zwanger is en je na de eventuele abortus van dichtbij continu herinnerd zal worden aan de zwangerschap. "zo ver zou ik nu ook zijn", of zelfs na de geboorte: "mijn kindje zou nu ook zo oud zijn". Heel veel sterkte en wijsheid toegewenst. Ik heb heel veel respect voor jouw kracht!
Heftige situatie hoor..... Ik denk dat je nu vooral geen beslissing moet nemen maar nog even moet wachten gezien de manier waarop je over je kindje praat. Ken iemand die ook ooit de beslissing heeft genomen om haar kindje weg te laten halen wegens zeer zware persoonlijke omstandigheden en zelfs een beetje vergelijkbaar met deze situatie. Nu 8 jaar later heeft ze er nog altijd enorm veel spijt van en worstelt ze nog altijd erg met haar schuldgevoel. Mijn persoonlijke advies zou zijn.."niet doen!" maar niemand staat in jouw schoenen dus jij bent idd de enige die die beslissig weloverwogen kan maken. Succes en veel sterkte!!