Hier sluit ik me bij aan. Ondanks dat ik echt geen voorstander van abortus ben, kan ik me je dilemma zo goed voorstellen en je keuze voor een abortus ook begrijpen. Je zult er alleen wel heel vaak mee geconfronteerd worden als je straks het kindej van je zus ziet Zonder derde kindje is de situatie al zo moeilijk! Ik wil je dan ook heel veel sterkte en kracht toewensen!
Bedankt allemaal. De hondjes worden gelukkig door zijn vader uitgelaten. Wel enorm lief aangeboden! Mijn zusje had een heeel licht streepje en is toch gaan menstrueren. En ik ben nog aan het denken. Enorm moeilijk om het er niet met iemand over te kunnen hebben. Hij is trouwens vanmorgen opgehaald voor de MRI-Scan. Ze wisten de uitslag wel maar de afdeling moet het hem vertellen.
Nog een overdenking (niet om het je moeilijker te maken, maar juist om je inzicht te geven in wat je nu zelf wellicht (heel begrijpelijk) niet meer kunt overzien! In deze situatie met je man kan/wil je geen derde kind laten komen. Denk je dat je het je man, als hij weer beter is, het kwalijk gaat nemen dat je vanwege de situatie een abortus hebt gepleegd? Zou je zonder hem eventueel wel een derde kunnen/willen opvoeden?
Ja hier ben ik dus ook zo bang voor. Ik denk dat we momenteel niet in staat zijn beide een "juiste" keuze te maken! En ik zou er graag met hem over willen praten. Hij wilt het graag houden en was gisteren helemaal down omdat er een baby'tje van 2 weken oud op de afdeling was. Momenteel weet ik niets van hem en kan ik hem niet persoonlijk vragen wat ik wil weten om een juiste keuze te maken. Als hij vraagt of hij even langs huis mag , de uitslag van zijn MRI of de psychiater kan spreken dan is het : Morgen,Morgen, of overmorgen. Hij zit er nu 10 dagen en heeft niemand gesproken op 2 keer 10 minuten na. En ik weet hoe ik ben. Als ik geen gesprek met hem aan kan gaan en deze keuze in mijn eentje moet maken dan ga ik hem dadelijk verwijten als hij thuis is. Of misschien ik hem niet maar hij mij want hij ziet tegen een abortus op.
Is niet niks allemaal Hoever ben je nu? snap best dat je dit nu moeilijk vind. je wilt dadelijk er niet alleen voor staan met 3 kinderen maar je wilt dit kleintje ook niet zomaar opgeven. Zou je misschien niet nog even kunnen wachten, wie weet komt er een dezer dagen een dag dat je het met je partner erover kan hebben. Je moet er met zijn 2 wel 100% achter staan met de keuze die jullie ook maken. hoe moeilijk het nu ook is. maar het is nu tuurlijk ook moeilijk hoe langer je wacht deste meer je van het kindje gaat houden en deste moeilijker het word. hoop dat jullie samen een beslissing kunnen maken waar jullie geen spijt van gaan krijgen.
Heb je topic een beetje gevolgd en wil je in ieder geval veel sterkte wensen! Ik herken de dingen die je schreef doordat een kennis schizofreen is. Hij wil de ziekte niet erkennen en zegt dat er niks is, maar wij merken dat hij, nu hij gestopt is met zn medicatie, nog zieker is geworden helaas Kun je geen advies vragen aan de psychiater wbt je zwangerschap? Als ze een diagnose hebben kunnen stellen, dan kun je misschien kijken in hoeverre dat invloed zal gaan hebben op jullie toekomst. (ligt dan natuurlijk aan de ziekte en of je man gaat erkennen dat hij ook daadwerkelijk ziek is) Het lijkt mij erg moeilijk om zo'n beslissing te nemen dus veel sterkte.
helaas zegt een prognose ook niet altijd wat. en kan ziekte inzicht ook veranderen. hier vaak genoeg de politie aan de deur/telefoon gehad dat me pa weer onzin had uitgespookt... dat is nu allemaal verledentijd gelukkig.
Het lijkt me niet eerlijk als jullie elkaar iets gaan verwijten na de abortus. Dit is een hel waar jullie allebei doorheen gaat en je probeert alleen maar de minst slechte keuze te maken. Toch is het goed om er nog heel goed over na te blijven denken, zoals je nu al doet. In tijden van crisis is het zelden goed om een keuze te maken die onomkeerbaar is. Ik zou er zeker op hameren bij zijn arts dat jij meer info krijgt. En ook daar je dilemma voorleggen. En misschien toch iemand die dichtbij je staat in vertrouwen nemen? Wie weet hoeveel hulp zij je kunnen bieden? Heel veel sterkte in elk geval, want dit is wel echt heel erg
Lief dat je er naar vraagt! Ik heb besloten de zwangerschap niet af te breken. Dit heb ik zijn maatschappelijk werker uit het ziekenhuis ook gezegd. Die snapte het en gelukkig mijn familie ook. Ik wil niet heel mijn leven met een enorm schuldgevoel blijven lopen. De kliniek had het zowiezo niet uitgevoerd op die donderdag omdat ik enorm aan het twijfelen was , en dan doen ze het niet. Dus dan krijg je nog meer bedenktijd en word het alleen maar meer een mensje. Inmiddels is hij ook weer thuis. Afgelopen donderdag mocht hij gaan en word overgedragen aan het GGZE. Omdat hier een wachttijd aan zit komt tot die tijd de P.i.t hier thuis. Hij krijgt medicijnen 3 keer per dag en doet het hier goed op! Hij is erg rustig gelukkig. Hij was enorm blij dat ik toch de zwangerschap door wilde zetten want dit wilde hij zelf erg graag. Nam hij donderdag nog een cadeautje mee uit het ziekenhuis " Mijn zwangerschapsdagboek". Vond ik wel erg lief Iedereen bedankt , voor de steun en jullie meedenken. xxxx
Wat fijn Jaq, dat er nu een beslissing is gevallen. Daar kun je veel beter op voortborduren dan de onzekerheid. Een heel goede zwangerschap gewenst, en hopelijk blijft je man het zo goed doen!
De "rust" in plaats van piekeren is zeker beter. Was zo moe van het denken wat ik moest doen. Enorm bedankt!! Ik hoop mee
Wat fijn dat je nu de rust van een beslissing hebt. Succes met je zwangerschap en hopelijk blijft je man het zo goed doen.
Oh wat fijn dat het beter gaat met je man en hij zelfs weer thuis is En wat een rust moet dat geven, nu je een beslissing hebt kunnen maken. Heel veel geluk gewenst, voor je man en je hele gezin.
Wat fijn om te lezen dat het een beetje de goede kant op gaat en dat je nu rust hebt bij je beslissing. Ik maakte me daar echt een beetje zorgen over. Waarschijnlijk is het overbodig om te zeggen, maar realiseer je dat het niet in een stijgende lijn beter zal gaan met je man, maar dat het altijd in een golfbeweging gaat. Heel veel sterkte! Ik hoop dat je man snel terecht kan bij de GGZE. En toch een fijne zwangerschap toegewenst!
Och wat een heftige situatie zeg. Hoe reageerde je man op zijn diagnose? Hij weet dus wel dat je zwanger bent? Wat fijn dat je een keuze gemaakt hebt, want als je daar rust bij voelt, zal het de goede keuze zijn. Al had ik de andere keuze ook meer dan begrepen. Ik hoop dat je mensen bij je hebt die je in vertrouwen kunt nemen en die je willen helpen en steunen. Sterkte! Hoe is het met je zus?
Wat fijn te horen dat het langzaam beter gaat. En dat je rustig je beslissing hebt kunnen nemen. Veel sterkte de komende tijd
Wat fijn dat je een beslissing hebt kunnen nemen en je vriend weer thuis is. Heeft hij met de medicatie nu geen last meer van paranoia? Hopelijk komt de hulp verder goed op gang.
Mijn vader was een vingerbreedte verwijderd van een psychose. Er is toen (dankzij mijn moeder) nèt op tijd ingegrepen. Met wekenlange opname en hevige medicatie tot gevolg. Mijn ervaring is dat zelfs als je zulke heftige psychische klachten onder controle krijgt met medicatie, het leven als gezin nooit meer hetzelfde is. Mijn vader raakte verslaafd aan de medicatie (o.a. Seroquel), afbouwen lukte niet...gevolg: bijwerkingen. En constante spanningen thuis. M'n moeder, de lieve schat, is ook niet meer dezelfde vrouw die ze voorheen was. Ik wil je echt niet bang maken, het kan immers prima dat jullie je er geweldig doorheen zullen slaan. Pffff ik weet niet zo goed wat ik je hiermee wil zeggen Vooral dat je voorzichtig en op je hoede moet zijn, denk ik