Na 2 jaar twijfels willen we er toch echt voor gaan! Een vierde kindje... We vinden het spannend en leuk tegelijk! Wil het wel van de daken schreeuwen! We zijn een samen gesteld gezin en hebben samen 1 kindje van ruim 4 jaar. Uit mijn eerdere huwelijk 2 kinderen van bijna 13 en 10 jr. Mijn partner heeft een dochter van bijna 10. Zij is om de week een weekend bij ons thuis. Ik ben erg benieuwd of er nog meer meiden hier zijn die voor een vierde of zelfs een vijfde gaan... Waar kijk je naar uit of zie je tegen op?
Hoi! Wat leuk! Volgens mij gebeurd een 4 de kindje telkens vaker! Hier ben ik in de eerste ronde geraakt van ons vierde wonder. Waar ik het meeste tegenop zie is toch bijvoorbeeld de auto. Je moet of een grote auto kopen of niet meer met z'n alle tegelijk weggaan. De rest komt allemaal wel.. Veel succes!
Zelf geen ervaringsdeskundige... maar in mijn omgeving zijn er toevallig een heel stel gezinnen die voor hun vierde kindje zijn gegaan. Heerlijk al die bedrijvigheid in huis. De nadelen die ik daar altijd opvang zijn inderdaad de auto en eindeloos in het zwembad vertoeven voor zwemles
Hier ook bezig voor een 4e kindje! Ik heb altijd gedroomd van een groot gezin. Waar ik bang voor ben is de aandacht verdelen, ik merk dat ik dat nu soms al lastig vind omdat de jongste (bijna 3) met haar peuterpuber gedrag en potje training al automatisch de meeste aandacht krijgt. Ook inderdaad een nieuwe auto en een slaapkamer bijmaken, onze slaapkamer is erg groot en zou dan in 2en gedeeld worden. Doordat de ramen niet in het midden zitten zou de baby dan een kleine kamer krijgen. Maar tegen de tijd dat die gaat puberen zit de oudste misschien al op kamers. En waar ik misschien nog wel het meest bang voor ben is dat er iets mis gaat met mij of de baby en we daardoor het hele gezin raken. Maar ja, dat kan met een tweede kind natuurlijk net zo goed. Je zou bijna zeggen waar begin je aan he 😊 Het lijkt me heerlijk om weer zwanger te zijn, weer zo'n klein mollig wurmpje tegen je aan. En als ik zie hoe ze nu reageren op hun neefje van 1 smelt ik helemaal 😍 en later allemaal met aanhang rond de grote eettafel, heerlijk. Ik ben ook zo'n moeder waar alle buurtkinderen altijd rondhangen, heerlijk die bedrijvigheid in huis.
Hier nog iemand! Ik heb 3 kinderen in de leeftijd van 13, 10 en 7 jaar uit een vorig huwelijk en ben nu net zwanger van de vierde. Mijn partner heeft geen kindjes trouwens, dit wordt zijn eerste. Die auto is hier inderdaad ook een dingetje. Verder zie ik het meest op tegen de reactie van mijn ouders... Niemand weet het nog en niemand wist dat we al een jaar aan het proberen waren voordat het raak was. Ik ben 36 jaar oud maar mijn partner is een aantal jaar jonger. Ik werk momenteel niet, wat een bewuste keuze is, maar waardoor het financieel gewoon opletten is. Ik weet dat we het straks prima gaan redden met dit kindje financieel gezien, aangezien mijn partner naast zijn full time baan studeert. Zodra hij over 3 jaar klaar is zal onze financiële situatie beter zijn gezien de kansen op een betere baan. Ik durf alleen niet nog 3 jaar te wachten op een zwangerschap met mijn leeftijd en de wens van ons beide was zo enorm. Ik vrees alleen dat mijn ouders dit heel anders zien... Ik heb nog geen idee hoe en wanneer ik het ze ga vertellen....
Wat leuk zeg! We zitten dus een beetje gelijk? Het autoprobleem is al opgelost. Aangezien de dochter van mijn man om de week bij ons is hebben we een 7 persoons auto. Dit zal dus precies passen Een slaapkamer hebben we alleen niet... mijn man ziet daar het meest tegen op. Hij is timmerman van beroep en wil graag alles in orde hebben in huis. Ik heb vroeger altijd mijn kamer gedeeld met mijn zus en nooit als erg ervaren. Denk dat de kleine mooi bij de jongste van dan 5jr komt. Op onze slaapkamer komt ook een ledikant te staan. Dan ben je al zo een jaar verder denk ik
Die eeuwige zwemlessen ja.....! Daar had ik nog niet aan gedacht Haha Alleen de jongste moet zijn diploma nog halen. Vrienden van ons hebben een eigen privé zwemschool. Ideaal en de kids halen sneller hun diploma. Hun zoontje van 5 zit bij mij thuis in de opvang dus die zwemlessen kunnen we mooi regelen
Ik ken je gevoel heel goed! Ik heb een beetje hetzelfde hier. De oudste is een zorgen kind en heeft toch veel aandacht nodig. De jongste van 4 is een pittig mannetje dat veel aandacht opeist. En mijn dochter van 10 hangt er lekker tussen in. Zij is heel zelfredzaam en op zich zelf. Op zich heel fijn maar krijg zo vaak het gevoel dat ik haar tekort doe! Nu hebben we minimaal 1x per week (soms 2 weken) dat we even 1 op 1 iets gaan doen. Bioscoop vind ze erg leuk. Dit moeten we gewoon blijven volhouden! En dat blijven dromen over een kindje is ook heel herkenbaar! Vooral de jongste heeft er letterlijk om gevraagd! In de schoenen winkel komt hij met ballerina schoentjes aan en vraagt of hij die altjeblieft mag hebben voor als hij een baby zusje mag krijgen dan smelt je als moeder toch?! Ik ben wel blij dat ik 2 oudere kinderen heb. 4 kids onder de 6 zou mij wat veel zijn hihi. De oudste kunnen lekker meehelpen met verzorgen enzo. Dat vinden zij leuk en wij zijn er ook mee geholpen Natuurlijk zijn er ook wel wat kopzorgen om het zo maar te zeggen. Mijn familie woont op ruim 300 km afstand. Als we nu een weekend gaan is het al een heel geregel laat staan met 5 kids! En we hebben een 7 persoons auto maar als iedereen mee gaat dan hebben we geen plek voor spullen zoals kleding enz laat staan een wandelwagen. Die past er dan niet meer in. Maar goed dan zou je een buggy kunnen meenemen en voor in het begin een draagdoek voor als we gaan wandelen. Daarbij ben ik zelfstandige en heb ik een eigen kinderopvang aan huis. Betekend dat ik 4 maand een soort van zwangerschaps uitkering moet aanvragen. Dit is vele malen minder dan dat ik verdien. Dit kun je van tevoren natuurlijk sparen maar goed. Reacties voor mijn ouders maar ook vooral de ouders van mijn opvang kindjes zie ik erg tegen op. Zo erg zelfs dat mijn man en ik er zelfs aan denken als het zover is te gaan zeggen dat het niet geheel gepland was.... Terwijl dat juist wel het geval is en we het wel van de daken willen schreeuwen! Maar goed zo blijven er altijd wel punten om ons zorgen te maken. Maar de gedachten aan nog een kindje doet alles weer vergeten! Dat kleine warme lijfjes tegen je aan zoals je zij. Ik kan die momenten met de vorige 3 nog zo goed voor de geest halen!
Wat leuk! Jullie hebben dus ook een samen gesteld gezin? Gefeliciteerd met je zwangerschap! Ontzettend leuk zeg! Reacties van mijn ouders zie ik ook wel tegen op eerlijk gezegd. We hebben een zorgenkind dat behoorlijk veel tijd vergt. Het gezin heeft de afgelopen 2 jaar flink wat te verduren gehad door de therapieën en onderzoeken van de oudste. Op dit moment is de situatie nog niet helemaal optimaal. Mijn man en ik hebben samen 1 kind. Dit word ons tweede samen. Maar we zijn nu na 2 jaar de wens voor een 4e (5de) zover dat we vinden dat de oudste niet onze kinderwens in de weg moet zitten. Zo lullig als ik het beschrijf is het natuurlijk niet want er komt veel meer bij kijken. Maar wij worden ook ouder (33 & 36 nu) en de kinderen willen het allemaal ook erg graag. Inclusief de oudste. We hopen dat het een positieve wending zal gaan geven Reacties van mensen blijf je altijd houden. Mensen kunnen ook erg blij voor je zijn en achteraf tegen vriendinnen zeggen wat ze er echt van vinden. Ik ben daar een beetje klaar mee. Wat mensen er ook van vinden het is ons gezin en wij moeten het samen zien te redden. Maar bang voor de reacties van mijn ouders zijn wij dus ook wel een beetje. Als kind wil je toch dat je ouders trots op je zijn en achter je keuzes staan. Bij de jongste was mijn moeder ook niet blij. Ik had bijna mijn diploma in the pocket (wat ik overigens wel gehaald heb ) En we waren pas 2 jaar samen. Maar als ik zie hoe gek ze nu is met alle kleinkinderen komt dat ook wel weer goed Wanneer zijn jullie van plan om het te vertellen ? En hoe?
Hier ook een samengesteld gezin, maar de oudste 2 van mijn man wonen niet meer thuis(al heeft 1 van hun in 2012 bijna een jaar bij ons gewoond). Als het goed is heeft mijn man straks 4 kinderen en ik 2
Ik zie er ook tegenop om het de omgeving te gaan vertellen als het zover is. Vooral schoonvader, hele praktische en zuinige man die gaat vast gelijk over de auto beginnen En dan op mijn werk, 4 maanden weer weg ... Maar uiteindelijk draait het om ons en niet om de rest. Toen onze derde onderweg was hadden we maar 2 slaapkamers, toen zag ik er ook tegenop om het te vertellen. Uiteindelijk heeft ze 2 jaar bij ons op de kamer geslapen en heeft nu iedereen een eigen kamer. Ben zo blij dat we toen niet gewacht hebben.. Zit pas 1dpo nu maar ik voel van alles 😂 ik hou niet van wachten want ik maak mijzelf compleet gek.. Wanneer is jullie nod?
Jeetje, ik dacht dat ik een van de enige was die er tegen op zag het tegen de omgeving te vertellen, maar blijkbaar dus niet... Wij hopen ook op een positieve wending, aangezien de relatie tussen mijn partner en mijn ouders niet optimaal is en hierdoor mijn band met hen natuurlijk ook niet meer is wat het geweest is. Ik hoop zo dat dit kleine hummeltje de band tussen ons allemaal versterkt als familie en we dingen achter ons kunnen gaan laten... @3muisjes; oh ik kan me jouw gevoel zo voorstellen! Zeker als je moeder de vorige keer al niet zo enthousiast was, ik hoop echt voor je dat ze deze keer anders reageert! Het is inderdaad zo dat je als kind wilt dat je ouders trots op je zijn. Ik ervaar precies hetzelfde! Ik weet gewoon dat mijn moeder dit een onverstandige keuze vindt dus ik hou mijn hart vast voor haar reactie. Komt ook nog bij dat mijn zusje zeer moeilijk kinderen krijgt en via een heel traject gelukkig 1 kindje heeft, maar het hierbij ook bij zal moeten laten terwijl de wens voor een tweede er wel is. Ze heeft het er ontzettend moeilijk mee gehad toen ik de 3e kreeg, dus ook dat zal wel weer heel lastig worden. Heel eerlijk gezegd ben ik er nog niet uit of ik mijn ouders en zusje de waarheid ga vertellen of dat ik ga zeggen dat het per ongeluk was.... Ik weet het, het is ontzettend triest maar dacht, als ik ze zeg dat het niet gepland was maar wel heel erg gewenst en dat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen om dit kindje niet te laten komen in ons gezinnetje, ze het misschien makkelijker accepteren.... Het doet me zoveel verdriet, maar op het moment weet ik echt niet wat ik moet doen... Ik heb zelfs overwogen ze het in een brief te vertellen of een email... De keus voor een kindje samen van mij en mijn partner was zeer weloverwogen en al een jaar ontzettend gewenst. Ik ben ook heel erg van mening dat ik mijn geluk en mijn keuzes niet moet laten afhangen van wat mijn ouders vinden of denken, maar wetende dat er heel wat oordelen zullen komen hierover van hun kant, maakt het wel enorm moeilijk om het te vertellen en er mee om te gaan..... Ik ben echt bang voor de confrontatie...
@3muisjes; Ik zie nu pas dat jij ook overweegt te zeggen dat het niet geheel gepland was.... Misschien een beetje raar om te zeggen, maar ergens wel fijn om te zien dat ik niet de enige ben met zulke gedachten... Ik voelde me zo alleen met dit gevoel en nu lees ik dit... Het lucht zo op om het even te kunnen delen... Ik ben zo blij met deze zwangerschap en dit kindje is zo ontzettend welkom, maar al het gedoe en de oordelen van anderen maken het allemaal een stukje lastiger. Zwangerschapshormonen helpen daar ook niet echt bij
Hier overweeg ik ook om te zeggen dat het niet gepland was.. 😊 Maar aan de andere kant denk ik ach waarom. Het is ons leven en ook al zou ik 20 kinderen willen, het blijft onze keus en onze verantwoording. Misschien krijgt dat kindje dan altijd de stempel 'ongelukje'. Dat lijkt me dan ook weer zo wat.. Maar ik begrijp je gevoel heel goed hoor. Mijn vriend wilde zelfs van de 2e zeggen dat het niet gepland was, omdat die vrij snel na de 1e kwam.. ben blij dat dat nooit is gebeurd. Je mag trots zijn op jouw gezin, ongeacht wat de rest ervan vind. Ik snap dat je zus het moeilijk zal vinden, maar zal het niet veel moeilijker zijn als ze denkt dat jullie kindje een ongelukje was terwijl zij er zoveel moeite voor moest doen?
Alva, je zet me wel aan het denken... Ik weet namelijk inmiddels een heel klein beetje hoe mijn zusje zich gevoeld moet hebben aangezien deze zwangerschap een jaar op zich liet wachten en we al een intake hadden gehad bij de fertiliteitsarts gezien mijn leeftijd. Net voor de start van allerlei onderzoeken raakte ik toch nog spontaan zwanger. Ik kan me nu dus een beetje voorstellen hoe radeloos mijn zusje zich moet hebben gevoeld. Dat is eigenlijk wel iets wat ik haar graag zou zeggen omdat de vorige 3 kinderen direct de eerste ronde raak waren en mijn zusje hier altijd erg jaloers over was.... Ik moet hier echt eens goed over na denken....
Een lastige beslissing ja. Zie je je ouders en zus regelmatig of niet? Dan kan je het in ieder geval nog even uitstellen 😊 Zo zit ik ook met mijn werk, heb door een ziekte vrij lang thuis gezeten en dan zou ik straks ineens weer met verlof gaan. Dat word me vast niet in dank afgenomen. Aan de andere kant, als ik mijn kinderwens daarom uitstel en straks ineens ontslagen word zit ik ook met lege handen..
@silverdown: Het voelt inderdaad wel goed om niet als enige te zijn die overweegt om te zeggen dat het een ongelukje was... Daarin tegen heb ik ook hetzelfde gevoel als Alva dat het kindje dan misschien de stempel ongepland gaat krijgen... En daarbij is en blijft het je eigen keuze. Ouders trekken meestal wel weer bij weet ik uit ervaring, maar het is minder als ze even aan het idee moeten wennen. De tweede zwangerschap was niet geheel 100% gepland. Ik heb de keuze gemaakt om mijn moeder een kaart te schrijven waarin ik het hele verhaal uitlegde. Achteraf niet zo slim, want ik heb 2 dagen moeten wachten op reactie! Ik dacht dat ik gek werd! Want ik wist zeker dat ze hem had gelezen... Natuurlijk was ze niet blij met de zwangerschap maar nog minder met de manier waarop ik het haar heb laten weten. Ze gaf zelfs aan dat ze zich gekwetst voelde, aangezien ze altijd zei dat wat er ook is of gebeurt dat ik altijd bij haar terecht kon. Ze voelde zich erg buiten gesloten. Misschien een tip voor je? Achteraf is alles goed gekomen hoor! Mijn vriend heeft me helaas in de steek gelaten. hij liet me voor de keus een kind of hem. Daar hoef je als moeder niet lang over na te denken! De band tussen mijn moeder is enorm gegroeid, ze is bij de bevalling van mijn dochter geweest en mocht haar aangeven. Ze draagt ook nog eens de naam van mijn overleden zusje dus dit alles is wel erg emotioneel geweest. Mocht er hier een vierde komen dan ga ik er van uit dat de band hierdoor niet veranderd, maar o wat zie ik op tegen het moment! Silverdown: wanneer ben je van plan om het te vertellen? @Alva: Ik zie ook erg op tegen het vertellen op werk. k heb een eigen kinderopvang aan huis, en moet alle ouders (van 8 kindjes onder de 4 jr) dus gaan vertellen dat de opvang 4 maanden gesloten zal zijn! Ik ben benieuwd hoe ze gaan reageren, en hopelijk gaan ze er niet vandoor! Maar goed zoals je zegt als je ontslagen word dan heb je ook niks! En ik ben van mening dat je kinderen altijd genoeg te bieden hebt. Ik weet ook dat er geld voor nodig is, ik vind dat zo sneu als mensen zeggen dat je genoeg liefde hebt om een kind op te voeden en dat geld geen probleem hoeft te zijn! Maar daarbij hoeft een kind niet duur te zijn. Dat kun je zo duur maken als je zelf wilt toch? Wij zullen hier thuis weinig hoeven aanschaffen. Ik heb alles van de opvang in huis. Enige zal misschien een maxi cosi zijn. Ik heb een buggy die in ligstand kan, een tweelingwandelwagen en een draagzak. Een kinderwagen zal dus ook overbodige luxe zijn. Alleen de babykamer... dat word nog een gepuzzel hahaha
@Alva; Ik heb een vrij normaal contact met mijn ouders en zusje. Soms zie ik ze 1 x per week, andere weken iets vaker, en soms ook een hele week niet. Het ligt er een beetje aan of ik de kinderen hier heb of dat ze bij hun papa zijn. Vrij regelmatig dus en aangezien ik al een buikje krijg (ik heb het prikkelbaar darm syndroom dus mijn buik lijkt al snel erg opgeblazen en ik ben vrij slank) heb ik maar een paar shirts aangeschaft die wat wijder vallen want ik vrees dat mijn moeder het direct ziet... Oh ik kan me voorstellen dat je je zo voelt wat betreft je werk! Denk je dat je collega's het je kwalijk gaan nemen? Ergens is het natuurlijk belachelijk om om die reden er niet voor te gaan! Stel je voor inderdaad dat je je baan verliest (niets is tegenwoordig nog zeker als je in loondienst bent dus je weet maar nooit). Ik zou het daar ook niet om laten. @3muisjes; Ik denk dat ik het ze na de eerste echo ga vertellen. Heb net met mijn verloskundige gesproken en heb een intake afspraak als ik ruim 8 weken ben. De afspraak voor de echo wordt dan gemaakt dus dat zal wel zo rond de 10 weken zijn, schat ik zo... Ik wil eerst zeker weten dat alles goed is voordat ik het ze vertel. Ik neig er steeds meer naar om het ze gewoon eerlijk te vertellen. Ik wil niet weer die stempel van een ongelukje. Dat was de eerste al, toen ik 21 jaar oud was. Ik vond dat erg vervelend. Ondanks dat ik al 6 jaar samen was met de papa en er daarna nog 2 kinderen volgden. Ik denk dat ik de confrontatie maar gewoon aan moet gaan, hoe lastig ook. Je verhaal over je moeder heeft me aan het denken gezet. Ik sta voor de volle 100% achter mijn keuze wat betreft een vierde kindje en misschien moeten mijn ouders dat maar gewoon accepteren. Kunnen of willen ze dat niet dan kan ik er toch niets aan veranderen en dan is het zoals het is..... Misschien trek ik het me allemaal wel te veel aan. Ik ben echt zo'n persoon dat altijd het gevoel heeft dat mensen mij veroordelen en dat ik in hun ogen nooit iets goed kan doen.... Wat leuk dat je een eigen opvang hebt thuis! Jeetje wat zal jij het druk hebben met zoveel kinderen! Wel weer handig dat je de meeste dingetjes voor de kleine al in huis hebt! (ik moet weer helemaal opnieuw beginnen... Kan niet wachten tot ik kan gaan shoppen....)
@silverdawn Ik vind dat je helemaal gelijk hebt! Tenslotte zijn jullie het die een kindje moeten opvoeden en niet je ouders. En het zal inderdaad wel allemaal weer loslopen na een tijdje. Ook zijn hebben ruim 7 maand de tijd om aan het idee te wennen denk ik maar zo Hoe voel je je verder? Ik was in die eerste weken altijd zo onzeker... Dit weekend nog een gesprek met mijn moeder gehad. We willen graag verhuizen en dingen anders gaan doen. Dit was dus een mooi begin voor een gesprek om vervolgens tussen neus en lippen door te zeggen dat de wens voor een 4e bij mij nog niet minder is geworden na 2 jaar. Dit had ze wel verwacht. Ze heeft zelf ook lang getwijfeld over een 4 de. Uiteindelijk werd ze toch per ongeluk zwanger en was ze er heel blij mee. Het had zo moeten zijn... Helaas is mijn zusje met 22 weken overleden Erna was ze vrij snel zwanger en heeft ze een 4 de gezonde dochter gekregen. Ze gaf aan dat ze mijn gevoel wel kende. Ik gaf ook aan dat ik bang ben dat ik na een evt 4 de kind alsnog het gevoel kan krijgen dat mijn gezin niet 'compleet' is. Maar dat zag zij niet zo. Ze vind ons gezin al erg druk en denkt dat een 4 de dat mij ook wel zal doen beseffen en dat je na een 4 de ook weer een hele tijd verder bent en natuurlijk ook ouder. Ik Heb altijd gezegd dat ik voor mijn 35ste klaar wil zijn. Dat is nu over ruim 2,5 jaar. Een 5de gaat er dus niet meer inzitten hahaha Ze gaf wel aan dat een kind op dit moment niet handig zou zijn in ons gezin. We zitten met de oudste in allerlei trajecten door zijn stoornis. Mijn werk loopt nu goed en manlief heeft net 3 en nieuwe baan. Maar goed ik ben van mening dat als je zo denkt je beter nooit aan kinderen kan beginnen. Zo is er altijd wel wat niet?