Ik ben even ten einde raad. Mijn vriend en ik kregen 4 jaar geleden een relatie met elkaar. We waren 16 en ik nam het niet erg serieus en besefte toen nog niet hoeveel ik van hem hield. Ik zoende dus met andere jongens, vreselijk slecht van mij, heb er tot op de dag van vandaag zoveel spijt van, ik walg van mezelf. Ik zei hem dat ik hem niet trouw kon blijven en ik 16 te jong vond voor een vaste relatie, maar hij had liever dat hij me moest delen, dan dat hij me niet in zijn leven had.. ik kon mijn vrije leventje alleen niet opgeven en een jaar lang was ik dus niet serieus. Totdat hij t zelfde begon te doen, logische reactie eigenlijk. Maar toch werd ik heel jaloers en aangezien we al 17 waren inmiddels en t al een jaar speelde wou ik een serieuze relatie met hem, en elkaar trouw blijven. Dat ging me goed af. Totdat ik een jaar later hoorde dat hij al een jaar met een ander naar bed ging een oud basisschoolvriendinnetje. Ik was er kapot van. Het was bij mij altijd bij zoenen gebleven (wat ik zeker niet goed praat want ik walg echt van mijn gedrag op mijn 16e). Ik heb hem teruggepakt door 1 x seks te hebben met iemand die ik via via kende. Toen raakte ik zwanger van mijn vriend.. alles moest nu wel veranderen en we waren vastberaden. We waren ook al 18 inmiddels. De zwangerschap was niet gepland. Het leek allemaal goed te gaan. En eindelijk waren we elkaar trouw (dacht ik). Totdat onze zoon 8 maanden oud was. Mijn vriend kon het vaderschap niet aan en liet ons in de steek. Hij weigerde alimentatie te betalen, kocht een snelle auto, dronk veel alcohol, sprak met een alleenstaande moeder af die daarvoor al een half jaar stookte tussen ons, hij wenste me kanker, noemde me slet, wenste me dood. Hij leek wel ontspoort. Hij belandde zelfs met zijn stiefzusje in bed! Maar hij begon me te missen en ik gaf hem nog een kans want ik doe alles om ons gezin samen te houden. Zelf had ik alleen met een jongen afgesproken na de 1e maand waarin ik alleen maar heb gehuild om zijn daden. En daarmee gezoend. Maargoed we kwamen weer bij elkaar en wouden het beste voor onze zoon. In februari kwam ik erachter (via zijn Facebookgesprekken) dat hij seks heeft gehad met een vriendin van mij/ons ! Een aantal.keren en in mijn 1e trimester van de zwangerschap! Walgelijk! De vriendschap is verbroken maar ik ben nog steeds met hem samen.. ik dacht tja het is nu toch al bijna 2 jaar geleden gebeurd. Maar nu heeft hij iets onvergetelijks gedaan.. hij heeft 2 keer seks gehad met de vriendin van zijn broer! Ik kwam er een dag voordat we op vakantie zijn gegaan achter, en ik ben zo gestoord geweest om nog met hem op vakantie te gaan... ik houd zoveel van hem en ik wil mijn gezin niet kapot maken ik was zelf niet serieus het 1e jaar van onze relatie .. ik ben degene die het kapot heeft gemaakt. Ik haat mezelf zo ... ik heb het toch gewoon verdiend ? Ik zit echt in de knoop met mijn gevoelens voor hem.. hij is mijn jeugdliefde, de man waarmee ik oud wilde worden .. zit ik nou meer fout dan hem? Ben echt ten einde raad .. alleen al als ik denk aan alleenstaande moeder zijn word ik al gek ik durf hem ook niet een weekend weg te brengen dan naar zijn vader omdat hij zich die 2 maanden dat we uit elkaar waren ook al zo heeft misdragen... wat moet ik doen ? Tips en opties zijn zeer welkom. We zijn nu beiden 20, onze zoon 1,5
Lastig.. Maar bot gezegd jullie relatie zal waarschijnlijk nooit slagen. Daarvoor is er de afgelopen 4 jaar veel te veel gebeurd. Zowel vanuit jou als vanuit hem. Ik zou nu voor mijzelf en kind kiezen en alleen verdergaan. Dat is beter voor jullie alle 3!
Je uitspraak dat je vriend je jeugdliefde is en dat je met hem oud wil worden kwam voor mij nogal als een verrassing na het lezen van het verloop van jullie 'relatie'. Zijn jullie elkaar ooit wel eens trouw geweest? Jullie hebben samen een kind. Dat is een enorme verantwoordelijkheid. Neem die verantwoordelijkheid en ga met je vriend het gesprek aan om te bespreken of jullie ooit nog een volwassen relatie kunnen hebben. Zo niet, geef je zoon dan zelf zonder je vriend het goede voorbeeld.
Sinds ik zwanger raakte ging er bij mij een knop om. Dus ik ging ervan uit dat dit bij hem ook zo was. Want ik zou mijn kind nooit zoiets aandoen! Maar helaas, Blijkbaar maakt het voor hem geen verschil of er een kind bij betrokken is of niet. Het is nu al zover dat ik elke keer weer denk: ach dit kan er ook nog wel bij, heb hem al zoveel vergeven nu, al zoveel meegemaakt. Als ik nu opgeef is alles voor niets geweest. Ik snap ook niet dat ik zulke sterke gevoelens voor hem heb, zelfs na alles wat er is gebeurd. En ondanks mijn sterke gevoelens denk ik vaak "is dit het nou? Is er niemand die mij gelukkiger kan maken?" Vroeger had ik het uitgemaakt om het uit te zoeken.. of er iemand anders voor me is. Maar nu is het gewoon alles of niets, nu is er een prachtig zoontje in t spel, die niks heeft aan onze twijfels. Hij verdient een hecht gezin. Ik weet alleen niet meer of het nog wel het beste is voor hem om samen te blijven ..
Wat een rottige situatie. Ik zou in dit geval de relatie verbreken, al die jaren veel te instabiel. Beter nog is het om eerst te praten met je vriend over wat hij nu wil. Jullie gezin of een andere relatie. Wil hij bij zijn gezin blijven stel dan de voorwaarde dat het vreemdgaan van beide kanten verleden tijd is, zo niet, dan is het einde relatie. Voor je zoontje is een stabiele situatie waarin jullie met z'n tweeën zijn veel beter dan een gezin waarbij jij je schuldig voelt of veel verdrietig/boos bent en de vader continu vreemd gaat met je zoon zijn tante of weet ik wie.
Och meid wat een rotsituatie. Maar dit is echt niet jou schuld omdat jij op je 16e jullie relatie niet serieus nam. Dat heeft echt niks met zijn gedrag nu te maken (en hoogstwaarschijnlijk deed hij het ook allemaal al toen jullie 16 waren ) Mijn advies: ga bij hem weg. Zo snel mogelijk. Je blijft zeggen dat je jullie gezinnetje bij elkaar wilt houden. Maar dit is niet dat gezin. Dit is niet het mannelijke voorbeeld dat je voor je zoontje wil hebben! Jou vriend houdt niet van jou. Anders zou hij jou (en jullie kindje!) dit niet aan doen.
Hij verdient een hecht gezin, klopt. Maar punt is, die heeft hij nu al niet. Dus ik zou eerst voor mijzelf en mijn kind kiezen en met zijn tweetjes zorgen voor dat plekje waar hij zich veilig kan hechten.
Ik denk niet dat jullie samen ver gaan komen. Er wordt vreemd gegaan om de haverklap, terug pakken door zelf ook vreemd te gaan... Ik vind 't bizar. Ik zou zeggen, ga samen met je zoontje een mooi leven tegemoet. En alles voor niets geweest?! Nee, zeker niet. Je hebt nu toch weer veel geleerd van deze 4 jaren? En als je er dan toch voor wilt gaan, zorg dan dat jullie beiden er écht voor gaan.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je op je 16e het heel moeilijk vindt om trouw te zijn aan je vriend. Je bent zo jong, je wil fladderen. Maar daardoor zijn jullie samen verkeerd de relatie ingestapt. Vervolgens werd je zwanger en dan kun je niet terug. Eigenlijk zijn/waren jullie gewoon te jong om een serieuze relatie aan te gaan, maar daar heb je nu niets aan. EDIT: nu beter gelezen. Ik zou een heel goed gesprek aan gaan met je vriend en hem vertellen dat je weggaat met je zoon. Je vriend klinkt niet als een fijn persoon om een relatie mee te hebben en klinkt al helemaal niet als een fijne vader. Jij en je zoon verdienen beter. Ga een gesprek aan met hem en jullie ouders (lijkt me in deze situatie heel handig). Bespreek hoe jullie het gaat doen wat betreft alimentatie, de verdeling van jullie zoon en dergelijke. Heel veel succes en sterkte. Wat een klotesituatie.
Overigens: voel je niet schuldig. Wat zoenen is heel wat anders dan continu met iedereen het bed induiken. In mijn relatie is ook wel eens wat gebeurd toen we jong waren, zoiets gebeurt gewoon als je zo jong een relatie krijgt. Maar de manier waarop hij met jou omgaat is absurd en heb je helemaal niet verdiend. Daarbij: seks met zijn stiefzus en met de vriendin van zijn broer? Klinkt als een heel onvolwassen, egoïstisch jongetje. Want ja, dit is geen man, dit is gewoon nog een ventje dat duidelijk niet op wil groeien en zijn verantwoordelijkheden niet wil nemen.
hahaha. +1. TS, ik denk dat je zelf heel goed weet wat goed is voor jou en je zoontje. bedenk goed hoe je wil dat hij relaties tussen man en vrouw ziet, jullie hebben een voorbeeldfunctie en als mama om de week verdrietig is en ruzie heeft met papa lijkt me dat niet een goed voorbeeld. Ik denk dat je zonder hem 100x gelukkiger kan worden. Ik denk ook niet dat je jezelf dingen moet gaan verwijten, dat heeft niet veel nut. leer hiervan. succes!
Jeeje wat een situatie.. Stabiel gezin heeft jullie zoon nu ook niet. Jullie zijn beide de fout ingegaan. Ik zou een leven met je zoontje gaan starten. Dit heeft zo geen kans van slagen. Of wat anderen al voorstellen evt een open relatie. Maar ook dat moet je aankunnen. Sterkte in ieder geval. Ik ben zelf gescheiden na 13 jaar en ben alleenstaande mama van 3 kids, en nee makkelijk is het niet. Maar voel me nu stukken beter nu ik het afgesloten heb en mijn leven met de kids opgepakt heb. En voor de kids bij elkaar blijven is zeker niet altijd goed.
Dus omdat vriend maar vreemdgaat bij de vleet, een open relatie beginnen. Lijkt me niet de goede basis. Voor een open relatie moet je een hele sterke relatie hebben, niet jaloers zijn en eerlijk zijn naar elkaar. TO, ik zou voor mezelf kiezen als ik jou was. Jij en je kindje verdienen beter.
Ik denk dat je diep in je hart wel weet wat je moet doen, die 4 jaar was toch ook niet geweldig? Is het de laatste man op aarde ofzo? Of wil je de rest van je leven ongelukkig blijven? Dat zou ik pas erg vinden voor je kindje. Verder een dikke knuffel!
Niemand van jullie wordt volgens mij gelukkig van het doorzetten van deze relatie. Ik denk dát je verantwoording moet nemen voor je kind. Uit elkaar dus en je focussen op jezelf en je kind.
Ik had deze reacties natuurlijk kunnen verwachten. En ook vriendinnen adviseren mij om bij hem weg te gaan.. hij verdient het ook zeker niet dat ik zo mild ben. Maar als ik bij hem wegga heb ik ook mezelf ermee. Hij was echt veranderd, vanaf het moment dat ik halverwege de zwangerschap was zo'n beetje. En tot ons zoontje 7 of 8 maanden was ongeveer, ging alles super. Totdat zijn ouders gingen scheiden en zijn moeder al binnen een maand hij een andere man woonde. Een vriend van zijn ouders. Hij heeft 1 x bij me uitgehuild en zijn hart gelucht, daarna werd hij een gevoelloze zak en Namen we dus een time-out. Maar ipv daarvan maakte hij het na een paar dagen al officieel uit en misdroeg hij zich. Tuurlijk, ik ben te mild voor hem. Maar als ik zie hoeveel impact het op een kind kan hebben als je ouders uit elkaar gaan.. dan wil ik er alles aan hebben gedaan om het te laten werken. En daarbij houd ik gewoon teveel van hem om hem te laten gaan. We zijn 20 en hebben een instabiele relatie en mensen nemen ons misschien niet serieus als stel. Maar het probleem is dat hij zijn gevoelens niet uit en daardoor constant in de knoop zit met zichzelf. Hij is géén harteloze vreemdganger. We gaan praten met iemand, hebben we al eerder gedaan toen zijn ouders in scheiding lagen. Maar deze keer wil ik het doorzetten. Ik heb me misschien onvolwassen gedragen maar ik ben niet meer wie ik vroeger was. En hij ook niet, hij is alleen hulp nodig. Er speelt namelijk zoveel in zijn familie, ruzie om erfenissen, een broer die regelmatig wordt opgehaald door de politie omdat hij in boze buien zijn familie met messen bedreigt (ook mijn vriend is door hem bedreigd dat zijn broer hem zou vermoorden). Hij is niks anders dan drama gewend. Ik wil hem laten zien dat je ook een hecht gezin kan vormen, zonder drama. Ik praat hem echt niet goed, vreemdgaan is vreemdgaan. Maar harteloos is hij niet, ik heb gezien hoeveel spijt hij ervan heeft. Bedankt voor alle reacties, jullie hebben vast gelijk, dat ik bij hem weg zou moeten. Maar ik geef mensen nou eenmaal meer kansen dan ze eigenlijk verdienen. Elk slechte persoon heeft een goed persoon in zich.
Ik lees constant hij doet dit hij doet dat. Maar hou eens een spiegel voor en kijk wat jij hem allemaal hebt aangedaan.. Je hebt hem ook gekwetst! Daarom is dit geen stabiele relatie. Jullie blijven elkaar kwetsen. Dat wil je toch ook niet meegeven aan je kind? Dat het normaal is om mensen te kwetsen?
Ik denk dat je gewoonweg niet durft. Dat hij problemen heeft thuis is duidelijk, dat vind ik heel erg voor hem, maar dat los je niet op door vreemd te gaan. Het is geen excuus. Ik snap dat het moeilijk is, je bent zo jong, je weet niet beter dan dat je met hem bent en het is doodeng. Maar echt: kies voor jezelf.
Och, het kind was toen 16. Op die leeftijd leer je elk jaar zoveel. Ze zijn nu 20, dan moet je onderhand wel beter weten.