Erkenning en maar vooral gezag kan altijd nog aangevraagd worden. Als jij je daar niet prettig bij voelt zou ik nog niks regelen mbt gezag. Erkenning vind ik petsoonlijk een ander verhaal. Daarbij erkent je ex dat dit kindje van jullie beide is. En geeft het kind daarmee ook rechten van zichzelf. Zoals alimentatie en erfrecht. Maar krijgt in veel gevallen zelf ook omgangsrecht. Maar ik zou contact met de vader wel altijd nastreven in een veilige omgeving. Een kind heeft recht op zijn beide ouders ook als die niet meer bij elkaar zijn. Natuurlijk moet wel voorop staan dat hij voor jullie kindje kan en wil zorgen. B
Ik zou het gewoon zo netjes mogelijk regelen voor je kindje. Wel erkennen, alimentatie en omgang. Ik zou wel een mediator inschakelen (dit schriftelijk aan hem voorleggen), zodat je naar je kindje en eventueel een rechter laat zien dat jij je uiterste best hebt gedaan. Als de mediation mislukt blijft de oorzaak geheim, dus daar kan je later niets mee, vandaar dat jouw initiatief veel waarde heeft. Lukt de mediation wel, dan zijn jullie allebei kennelijk tevreden met de uitkomst. Rechtszaken zou ik proberen te voorkomen. Hoe moet je kindje dit opvatten? Papa en mama krijgen door hem/haar heel erge ruzie? Ik vindt dat zielig. Neem je verantwoordelijkheid, zet je ego opzij en geef het goede voorbeeld uit liefde voor je kind.
als je niet getrouwd bent.. moet je tijdens je zwangerschap (voor de 16/ of 26? weken) als vader zijnde de ongeboren vrucht erkennen... zodra t kind is geboren op je via de rechter toestemming vragen voor t ouderschap (dan is t pas officieel) hiervoor moeten beide ouders goedkeuring geven..anders heeft de vader nergens recht op... maar ook jij niet ... financieel gezien.
Wat je zegt klopt niet meer. De wet is vorige jaar vetanderd. En biologische vader heeft altijd een onderhoudsplicht of hij zijn kind nu wel of niet erkent. Maar als hij niet etkend is er verder geen familierechterlijke band. Waardoor het kind niet (volledig) kan erven. Alleeb het stuk gezag gaat via de rechter. Overigens betreft het enkel een formaliteit waar geen (hoge) kosten aan verbonden zijn. De vader van mijn zoon kan hem altijd nog via de gemeente erkennen ook al is hij al geboren.
Stoer dat je voor je kindje hebt gekozen. Laat andere maar oordelen, zoals je al zegt, dat zijn jouw zaken. Erkenning is niet hetzelfde als gezag, de vader heeft dus niet automatisch gezag na erkenning. En ook als de vader het kind niet heeft erkent, is hij nog wel verplicht om alimentatie te betalen. Alimentatie staat vervolgens weer niet gelijk aan bezoekrecht, hij "koopt" geen tijd maar betaald mee aan de verzorging. Heb je misschien een rechtsbijstand verzekering? Zij kunnen je hierover meer vertellen. Sterkte en laat je niet gek maken!
Met erkenning geeft iemand aan dat het 'zijn' kind is. Wanneer je gezamelijk gezag hebt, betekend dit dat je in de toekomst ook voor alle officiele/belangrijke handelingen en beslissingen 2 personen nodig hebt. Denk bijvoorbeeld aan toestemming voor operaties etc.
Wat een veroordelende berichten weer... Bah... Als het om drank en drugs gaat is het zeker in het belang van het kindje om goed na te denken over de stappen die je wel en niet neemt. Ik zou never ever mijn kindje achterlaten (voor bezoekregeling) bij iemand waar ik denk dat het niet veilig is. Of dat nu een opa/oma is, de vader of voor mijn part de koningin... Sommige beslissingen kun je namelijk niet overdoen, en als je kindje iets overkomt vergeef je het jezelf nooit. Iemand die onder invloed is van drank of drugs is simpelweg niet te vertrouwen, al helemaal niet met een baby/kind. Dat hele geen-goed-voorbeeld verhaal vind ik dan nog bijzaak. Veiligheid van je beebje voor alles! Ik ben het eens met de reacties die zeggen laat hem zich maar bewijzen. Geen erkenning en gezag (gezag al hélémaal niet) aanvragen, dat kan altijd nog. Eerst onder toezicht afspraken met hem maken, kijken of hij zijn woord kan houden. Vind het trouwens een enorm slappe zak dat ie pas na de geboorte vind dat ie een verantwoordelijkheid heeft... Dat begint al op het moment dat je zwanger bent, dat geld niet alleen voor de moeder... Wil ook nog even zeggen, wat ik dus echt niet begrijp, en dat is me al vaker opgevallen.... Als iemand 'kiest' om bewust alleenstaand moeder te worden met hulp van een donor of wat dan ook, dan word dat tegenwoordig fantastisch toegejuicht, dat zijn sterke vrouwen die voor zichzelf en hun kindje kiezen, geweldig! (Ik gun het ze ook van harte hoor) Maar als een vrouw dan per ongeluk zwanger raakt van een man die niet geschikt is als vader (en dan heb ik het wel over de ernstigere vormen zoals drank, drugs, psychische problemen enz) of in de steek gelaten word door de vader, die later weer terug krabbelt of wat dan ook, dan ben je ineens een slechte moeder als je twijfelt en advies vraagt over de omgang. Want een kind heeft recht op z'n vader, een kind zonder vader word ongelukkig, ze hebben beide ouders nodig, etc. Ik lees hier zelfs: 'je wist toch van z'n problemen toen je met hem naar bed ging en (per ongeluk) zwanger raakte?' Ja....? En een vrouw die alleen een zwangerschap aangaat dmv een donor weet toch ook dat ze een kind zijn/haar vader ontzegd omdat ze het alleen wil doen? Is dat dan ook denken in het belang van het kind, of van jezelf..? (Ik wil een kind dus doe het wel alleen?) Sorry dat vind ik meten met twee maten. En excuses als ik hiermee mensen tegen het verkeerde been schop, of beledig. Dat is niet m'n bedoeling, Ik heb niks tegen moeders die ervoor kiezen alleen een kind op te voeden, ik vind het (in beide gevallen) sterk, en dapper. Het gaat me even om de tegenstrijdigheid van de reacties...
Ik zie dat er al een hele hoop gezegd is, heb nu niet de tijd om er helemaal in te duiken maar wil je toch even op het hart drukken dat je, zoals velen zeggen, de vader niet moet laten erkennen. Dat is stap 1. Pas als hij heeft erkent kan hij gezag krijgen. Nu leven we nog altijd in een land waarbij de moeder voor een kind op nummer 1 staat, rechtsmatig gezien. En een vader dus heel hard moet knokken om zijn gelijk te krijgen bij de rechter (zelf de andere kant van de medaille gezien... waarbij een vader knokte voor zijn kind... en dat heeft jaren geduurd.) In jou geval dus een gelukje. Ik vind het goed dat je zegt dat het kind recht heeft om een band op te kunnen bouwen met zijn vader. Zet voor je zelf anders vast een soort van afspraken op papier die jou wél zou willen naleven met je ex. Over een soort bezoekregeling bijvoorbeeld. Hem in het bijzijn van jou even met de kleine laten. (het is nu nog maar een baby dus dat hoeft echt geen uren te duren, dit kun je uitbreiden naarmate de kleine ouder wordt.... door bijvoorbeeld naar de kinderboerderij te gaan ofzo... het zijn maar ideetjes ) Mocht het dan aankomen op een zaak, waarin 9 van de 10 rechters tegenwoordig toesturen op mediation, dan heb jij je verhaaltje klaar en kun je aantonen dat je zeker bereid bent mee te werken, maar wel onder veilige voorwaarden. Je moet er wel bij stil staan dat een kind, hoe klein ze ook zijn, elke spanning tussen vader en moeder oppikt. Dus als jullie elkaar niet kunnen luchten of zien, is het misschien verstandig de bezoekjes onder toezicht met iemand te laten plaats vinden die jij volledig vertrouwd. Dat er tussen deze persoon en je ex een spanning hangt, is niet fijn, maar niet zo erg. Dit is een band die voor een kind veel minder belangrijk is dan de band tussen papa en mama. En ook al speel je mooi weer met je ex in het bijzijn van de kleine... deze voelt het... Hopelijk heb je iets aan de tips. Spreek (helaas) uit ervaring met het zoontje van mijn ex en diens ex en heb gezien hoe fout het kan lopen.... Dus een goede aanpak vanaf het begin is het allerbelangrijkste! Heeeel veel succes met alles, geniet nog even van de laatste loodjes!